สิ่งเก่ากำลังหายไปสิ่งใหม่กำลังจะมา

ใกล้จะถึงปีใหม่เข้าไปทุกทีแล้ว สิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาแล้วกำลังจะกลายเป็น”อดีต”

และสิ่งใหม่ๆที่รอเราอยู่ในปีหน้า คือ “อนาคต” ที่ใกล้ที่จะเป็น “ปัจจุบัน”

เข้าไปทุกที ผมให้สัญญากับคุณหนิงว่า ไม่เกิน 2 ปีผมจะต้องสร้างเสร็จแน่นอน

คุณหนิงถามผมว่า ถ้าวันนี้คุณหนิงเดินออกมาจากที่บ้านผม พร้อมไหมจะที่ดูแล

ผมเงียบนิดหนึ่ง ก่อนที่จะตอบคุณหนิงเต็มเสียงว่า “พร้อมครับ” ที่เงียบไม่ใช่ว่า

ลังเลใจนะครับ แต่ที่เงียบคือคิดก่อนจะพูดอะไรออกไป ไม่งั้นคำพูดจะกลายเป็น

นายของเราเหมือนที่ผ่านมาของผม เรื่องต่างๆกำลังจะก้าวข้ามมันไปและกลาย

เป็นแค่คำว่า “เคย” เช่น เคยเป็น เคยอยู่ เคยทำ บางอย่างน่าจดจำมาใช้ในปีใหม่ที่

กำลังจะถึง แต่บางอย่างไม่ควรทำมันอีกเลย และควรที่จะลบเลือนมันออกไปตาม

กาลเวลาด้วย สองสามวันมานี้ ไม่ว่าหน้าหนังสือพิมพ์ หรือแม้กระทั่งกระทู้ในห้องต่างๆ

ในพันทิพ ก็มีแต่ข่าวของสองพี่น้อง “ไผ่เขียว” จนผมเองรู้สึกว่า สังคมมันเกิดอะไรขึ้น

แค่ขับรถ ปาดหน้ากัน แค่นี้ถึงกับยิงกันตายเลยเหรอ ดีนะคุณหนิงไม่ได้อยู่อยุธยา

ไม่งั้นละ โจ๊กกับจิ๊บนี้มีหวังได้ไล่ยิงแฟนผมแน่ๆ 555+ (ล้อเล่นนะครับ)

เพราะคุณหนิงของผมมีชื่อเสียงโด่ง เรื่องการขับรถมากๆ เรียกว่าตกงานนี้ไปขับ

Taxi ในกรุงเทพฯ ได้สบายๆเลย เรื่องความเร็วแล้วและลีลาไม่มีลองใคร

แต่เรื่องระยะเวลา คุณหนิงของผมคงไม่สู้ เพราะจะถึงที่หมายได้ต้องเผื่อเวลา”หลง”

ในคุณหนิงด้วย เพราะออกนอกเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน ที่ทำงาน และคอนโดผม

มีหลงครับ หลงตลอดจนผมถามหลายครั้งว่า “คุณหนิงเป็นคนเชียงใหม่จริงอะ?”

ก็นะเธอเล่นหลง แล้วก็โทรมาถามทางคนกรุงเทพอย่างผม 555+ แต่เอาน่าก็แบบ

นี้แหละครับที่ทำให้ผมหลงรักคุณหนิง คุณหนิงเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายทุกเรื่อง

ทุกอย่างตั้งแต่เจอคุณหนิงครั้งแรก เมื่อปี 36 ในมหาลัยเชียงใหม่ มีผู้หญิงผมสั้นขี่มอเตอร์ไซ

ท่าทางเหมือนทอมๆหน่อย ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ ใส่เสื้อสีน้ำเงินคลุมอีกที

มีเพื่อนสาวซ้อนท้าย และคุยกันเสียง หัวเราะร่าเริง จนผมเองที่นั่งรอเพื่อนอยู่แถว

วงเวียนตึกธรณี หันไปเจอกับรอยยิ้มของสาวคนนั้น (ซึ่งเพื่อนผมบอกมาตลอดว่า

ใช่ผู้หญิงเหรอ ระวังเจอทอมต่อยนะมึง) ผมก็นะไม่สนใจ แค่รอบยิ้มรอยนั้นตอน บ่าย 3 โมง 15 นาที

แค่นั้นเองที่ผมประทับใจ ทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ยิ้มให้ผมสักนิด หลังจากนั้น ผมก็พยายามหาชื่อเธอว่าชื่ออะไร

เรียนคณะไหน ปีอะไร 2 อาทิตย์สำเร็จครับ รู้ว่า ชื่อ “หนิง” คณะมนุษย์ ปี 4 โอ้วเอาละสิ เราเองก็เพิ่งจะ

เข้ามาเรียนปี 1 เอง จะกล้าหาญไปจีบรุ่นพี่เหรอ เค้าก็กำลังจะจบมีอนาคต เราสิจะไปทางไหนลูกผีลูกคน

ยังไม่รู้เลย และที่สำคัญ”ไม่กล้า” เพราะคุณหนิงเวลาอยู่กับเพื่อนๆ โหบอกได้เลยว่า “เต็มเหนี่ยว”

เพื่อนผมทุกคน บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า “อย่าจีบเลย” ไม่อยากมีเรื่องกับทอม อีกอย่างท่าทางเอาเรื่อง

สะด้วย ผมก็บอกเพื่อนเสมอว่าเธอไม่ใช่ทอม ดูจากของที่เธอใช้สิ แอบมีของน่ารักๆ จะเป็นทอมได้ไง

สิ่งที่ผมทำ ตลอดตอนนั้นคือพยายามหาเรื่องเจอเค้าให้ได้มากที่สุด รู้ว่าเค้าจะมาเรียนตอนกี่โมง

แอบมีตารางเรียน เพราะได้ความร่วมมือจากเพื่อนที่เรียนคณะมนุษย์จดมาให้ แถวจดมาแต่เวลา

ตึกไหน ก็ไม่รู้ เดาอย่างเดียวครับ เพราะผมไม่ได้คณะมนุษย์ แต่พอเดาได้แหละ เธอจะจอดรถที่เดิม

แทบทุกวันมาถึงจะหัวฟู จอดรถได้ ไม่เดินเร็วๆก็วิ่ง เป็นแบบนี้ทุกวัน บ่ายเธอจะมาทานมื้อเที่ยง

ที่แคทีนคณะ อาหารที่เธอสั่งประจำคือ ก๋วยเตี๋ยวไก่ และที่ขาดไม่ได้คือ บัวลอยเผือก โดยจะมีกลุ่ม

เด็กวิศวะ ปี 1 นั่งแถวประตู และมักจะนั่งตรงข้ามโต๊ะที่เธอนั่งเสมอ เมื่อไหร่ที่ก๋วยเตี๋ยวไก่หมด

สายตาเธอจะมองมาที่โต๊ะผม และชามก๋วยเตี๋ยว ประมาณว่า

“หมดเพราะพวกแกใช่ไหม มากินอะไรที่คณะฉันยะ”

แต่ก็นั่นแหละครับ เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ไม่กล้าพอที่จะบอก ไม่กล้าพอที่จะจีบ วันที่เค้ารับปริญา

ก็เดินๆผ่าน เพราะพวกผมต้องไปบูมคณะ หาเงินเข้าคณะด้วยการบูมรุ่นพี่ที่จบ (ไม่เต็มใจไปเท่าไหร่)

เพราะเสียเวลาเดินผ่านคุณหนิงเลย วันนั้นคุณหนิงแต่งหน้าทำผมสะเกือบจำไม่ได้เลย (ก็สวยนะแต่ผมชอบแบบธรรมชาติเหมือนทุกทีมากกว่า)

หลังจากนั้นเราก็ห่างหายกันไป ผมก็มันจะไปขี่มอเตอร์ไซวนหรือผ่านหน้าบ้านเธอเสมอๆ แต่ก็ไม่เคยเจอเธอเลย

นานจะได้เจอสักครั้ง แต่ก็นั่นแหละเห็นประตูบ้านก็ยังดี ผมไม่เคยลืมเธอคนนั้นเลยตลอด 4 ปี ครึ่งที่เรียนที่นี้

และคิดว่าวันที่เรียนจบผมจะกล้าพอที่จะเดินเข้าไปบอก เพราะคงเป็นวันที่พร้อมแล้วละ แต่ก็เอาเข้าจริงๆ

พอรู้ว่าที่บ้านเธอมีฐานะกว่าครอบครัวผม ไม่กล้าอีก คิดว่าตัวเองยังดีพอ งั้นเอาไงดี ทำงานดีกว่า

ตั้งใจทำงานในบริษัทใหญ่ๆ จะได้เงินเดือนเยอะๆ คิดกันไปต่างๆนาๆ จนมาถึงวันนี้ รวมแล้วกว่าจะกล้าบอก

ผมเองก็เดินผ่านคำว่าแฟนมาแล้วก่อนหน้าคุณหนิง แต่ในใจผมไม่เคยเลยที่จะลืมเธอคนนี้ จนวันที่ได้มาเจอ

กันอีกครั้ง ต้องบอกก่อนว่าที่ผ่านคำว่าแฟนมาไม่ใช่เพราะผมลืมได้นะครับ แต่ผมเองอยู่ห่างจากคุณหนิงมากๆ

ไม่มีทางเป็นไปได้เลย ด้วยหลายๆเหตุผล พอถึงวันนี้เหมือนฝันเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น จำได้ว่าก่อนคุณหนิงเรียนจบ

ต้องทำใบคาดว่า (จะจบ) คุณหนิงต้อง เอารูปไปให้ที่สำนักทะเบียน 2 รูป ผมเองก็ซี้กับพี่ที่ตึกหน้าก็เลย

บอกพี่เค้าว่าอยากได้ รูปของนักศึกษา รหัส 3201___ คนนี้ พี่เค้าก็ใจดีมากเลยบอกว่า ไม่ได้หรอกมันผิด

ระเบียบ ผมก็นะเอาไงดี แบบนี้ติดสินบนดีกว่าท่าจะรุ่งกว่า “ 500 อะแล้วพี่บอกเค้าว่ารูปหาย ขอใหม่อีกรูปนะ”

ได้ผลครับ คราวนี้สำเร็จ พอถึงเวลา ผมก็ได้รูปหน้าตรงคุณหนิงมา ทั้งที่เจ้าตัวเองก็เดินมาตึกหน้าอย่าง งง

ว่ารูปฉันหายได้ไง ดูสิตั้ง 500 แพงกว่าดาราสะอีก แต่ก็นั่นแหละครับเป็นรูปใบแรก ที่ผมเก็บไว้กับตัว

มาตลอด 17 ปี วันที่เราตัดสินใจคบกันเป็นแฟน ผมเอารูปใบนี้ให้ดู คุณหนิงหัวเราะ แล้วก็ถามว่าไปเอามาได้ไง

หลังจากนั้น ก็เกิดอาการ “อ๋อ รูป อ๋อ เข้าใจละ” แล้วก็ต่อท้ายประโยคว่า “ตอนนั้นคุณหนิงหล่อมั้ย”

5555+ ขอบอกว่าหล่อครับ แต่ตอนนี้ สวยผิดกันเหมือนคนละคนเลย วันหลังจะเอามาลงเปรียบ

เทียบให้ดูแต่ต้องอนุญาตเจ้าของรูปก่อนนะครับ

P.s หนาวแล้วเนอะมีคนให้กอดนี้อุ่นกว่าเสื้อกันหนาวจริงๆด้วย

Create Date : 20 ธันวาคม 2553 Last Update : 20 ธันวาคม 2553 9:35:06 น. Counter : 607 Pageviews.		8 comments
Share Tweet

	ชาลีไดอารี่ ... แมวก็มีหัวใจ* ฟ้าใสวันใหม่ (11 ม.ค. 2564 14:18:16 น.)		:: กะก๋าแนะนำหนังสือ - รัก โลก :: กะว่าก๋า (10 ม.ค. 2564 06:40:54 น.)
	Food For Fun : Hot Work Misson #55 อาหารผู้สูงอายุ คนผ่านทางมาเจอ (11 ม.ค. 2564 18:46:09 น.)		ท่ายืดเหยียดกล้ามเนื้อหลังวิ่ง The Kop Civil (4 ม.ค. 2564 21:15:48 น.)