โรงเรียนประถมสมัยก่อน สอนบ้าอะไรกันวะ ครูมันเป็นอะไรกัน

ยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงไปสิ่งต่างๆ ในโลกย่อมเปลี่ยนแปลงตามโดยเฉพาะในเรื่องเทคโนโลยีการสื่อสารที่ทันสมัยทำให้เราสามารถเปรียบเทียบสิ่งที่เรารับรู้มากับคนอื่นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเปรียบเทียบกับประเทศอื่น พอมาดูเรื่องราวที่เราเจอมามันก็ตลกดี เรื่องราวเลวร้ายในสมัยก่อนใช่ว่ามันจะเกิดกับเราคนเดียว มันเกิดกับทุกคน ที่น่าตกใจคือเรื่องราวเหล่านี้มันเกิดขึ้นสมัยเราอยู่ประถม ผมบังเอิญไปเจอไดอารี่ของโรงเรียนมันมีรูปพวกครูเลยนึกขึ้นได้ว่า ครูบางคนมันก็ทำระยำตำบอนไว้ไม่น้อยเหมือนกัน ยังไม่รวมถึงพวกบทเรียนพิศดารที่นึกขึ้นได้ พอนึกขึ้นได้ต้องร้องอุทานเลยว่า พระเจ้า!! สมัยก่อนเราเรียนห่าอะไรเนี่ยะ




"ลูกเสือสมัยก่อนเราเรียนรู้มาผิดๆ ตลอด"



งูกัดต้องขันชะเนาะ
เป็นเรื่องที่น่าจะถือว่าบ้าบอที่สุดเรื่องหนึ่งเท่าที่เคยเรียนมา การปฐมพยาบาลในวิชาลูกเสือ เน้นเรื่องงูกัดมาก ต้องดูดพิษออกใช้เชือด, ผ้า รัดเหนือแผลแล้วขันชะเนาะ พอมายุคนี้ต้องร้องเชี้ยยยยยยย ดังมาก เราเรียนอะไรไป!! เนื่องจากการทำแบบนั้นส่งผลให้เกิดเนื้อเน่าตายได้ ไม่รู้ตัดแขนตัดขาไปกี่คนแล้วเพราะขันชะเนาะจนเนื้อตาย แถมดูดพิษแบบนั้นเสี่ยงต่อการติดเชื้อด้วย สิ่งที่ควรทำคือ ควรรีบมาโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด และขยับส่วนที่ถูกกัดให้น้อยที่สุดก็เท่านั้น

สุดท้าย เมื่อมองมาที่สภาพสังคมโดยรวมไม่ว่าอดีต ปัจจุบัน วิชาลูกเสือมันมีความสำคัญขนาดนั้นเลยหรือไม่เมื่อต้องเทียบกับรายจ่ายที่ผู้ปกครองต้องจ่ายไป โดยแลกกับความรู้ที่ผิด และไม่สามารถใช้งานได้จริง อย่างกรณีหลงป่าแล้วพยายามหาทางออกเอง ซึ่งในความเป็นจริงสิ่งที่ควรทำ คือพยายามหาทางส่งข้อความขอช่วยเหลือ (เช่นจุดไฟ ทำสัญลักษณ์ SOS) แล้วรอเจ้าหน้าที่ตามหา หรือการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยในความเป็นจริงก็ตรงข้ามกับที่เรียนมา เจ้าหน้าที่บอกไม่ควรเคลื่อนย้ายหากไม่จำเป็น



แอปเปิ้ลเป็นผลไม้ไม่มีประโยชน์
อันนี้ผมโคตรแปลกใจเลยที่ครูสอนมาแบบนี้ หรือผลไม้ถ้าเสียให้ทิ้งไปทั้งลูกเลย ในส่วนแรกผมเดาว่าน่าจะเกิดมาจากการที่ครูไม่มีปัญญาซื้อแอปเปิ้ลทาน ต้องเข้าใจบริบทในส่วนนี้ก่อนว่า สมัยนั้นแอปเปิ้ลถือเป็นผลไม้ที่หาซื้อยาก และราคาแพง ต้องนำเข้าเพราะในประเทศไทยไม่สามารถผลิตเองได้ แถมราคาสูงถึง 15.- บาท/ผล ซึ่งแพงกว่าข้าวราดแกงที่ราคาแค่ 10.- บาทเท่านั้น นี่อาจเข้าสำนวนที่ว่าองุ่นเปรี้ยวก็เป็นได้ ครูไม่มีปัญญาซื้อกินเลยแกล้งพูดแบบนั้น

ในส่วนของผลไม้เสียควรทิ้งทั้งผล ข้อนี้ผมรู้สึกเห็นด้วยว่าควรทำแบบนั้นถ้าเรามีเงินเหลือกินเหลือใช้ แต่ทว่าในสภาพความเป็นจริงไม่มีใครทำหรอกครับ แม้แต่ในห้างสรรพสินค้าเราก็ยังเห็น "ผลไม้ตัดแต่ง" ตรงไหนเสียก็หันตรงนั้นทิ้งก็เท่านั้น หรือคุณจะเข้าไปในตลาดก็ได้ มีขายแบบนั้นเหมือนกัน ตัดแบ่งขายแล้วเอาแรปใสห่ออาหารห่อ ประเด็นสำคัญคือคุณมีเงินมากพอที่จะทำแบบนั้นหรือไม่? นี่เป็นประเด็นคำถามใหญ่สุดแล้วที่ต้องคิด นอกเสียจากว่าคุณมีงบซื้อผักผลไม้สัก 11 ล้านบาท อย่างนั้นจะทิ้งก็ทิ้งไปเถอะ



ด่าว่าโง่
อันนี้เป็นเรื่องที่น่าตกใจมาก คุณไม่สามารถทำให้เด็กฉลาดได้จากการที่ด่าว่าเขาว่าโง่ ด่าว่าโง่แล้วเด็กจะฉลาดขึ้นมั้ย? ก็ไม่ ในเมื่อทราบแล้วทำไปทำไม เป็นไปได้ว่าครูคนนั้นไม่ทราบว่าการด่าเด็กว่าโง่ไม่สามารถทำให้เด็กฉลาดได้ ที่น่าสนใจกว่าถ้าหากฉลาดแล้วจะมาเรียนทำไมให้เปลืองเงิน

คำศัพท์ภาษาต่างประเทศบางคำความหมายเหมือนกัน แต่มันก็ต่างกัน มีทุกภาษาครับ แม้แต่ภาษาไทยก็เป็นแบบนั้น fireman, fire fighter, fire officer แน่นอนว่าความหมายมันไม่ตรงเป๊ะแบบเหมือนกัน 100% หรอก มันมีความแตกต่าง ก็อธิบายให้เด็กมันเข้าใจสิครับ ไม่ใช่พอเด็กตอบไม่ตรงกับที่ตัวเองรู้มาก็สรุปทันทีว่าโง่ แถมพูดเชิงดูถูกในคำศัพท์ที่เด็กพูดออกมา ครูประถมที่เคยเจอส่วนมากโลกแคบนะ บอกตรงๆ เลย แบบนี้เยอะ




"การ์ตูนความรู้เล่มนี้แหละ ที่ทำให้ผมสนใจเรื่องอวกาศ"



ดวงอาทิตย์เล็กกว่าโลก
ตั้งแต่เล็กๆ พ่อผมซื้อ หนังสือการ์ตูนความรู้ ของซีเอ็ดมาให้อ่าน มันอ่านสนุกนะเป็นปกแข็ง (เสียดายโดนปลวกกินไปหมดแล้ว) เล่มที่ผมชอบคือ ความลับในเอกภพ โลกของสุนัข บ้านผมซื้อไม่ครบหรอกแต่สองเล่มนี้เป็นสองเล่มที่อยู่ในความทรงจำ

ผมจำได้ว่าสักช่วง ป.3 เคยเถียงกับเพื่อนเรื่องดวงอาทิตย์ใหญ่กว่าโลก แต่เพื่อนมันดันบอกโลกใหญ่กว่าดวงอาทิตย์ พร้อมท้าให้ไปถามครู เราก็มั่นใจเพราะเราเคยอ่านหนังสือมาหลายเล่ม ปรากฎว่าครูมันด่าเราโง่แล้วบอกว่า "โลกใหญ่กว่าดวงอาทิตย์ ลองมองดวงอาทิตย์สิว่ามันเล็กแค่ไหน ไม่งั้นเราจะมองเห็นดวงอาทิตย์ทั้งดวงได้ไงถ้ามันใหญ่กว่าโลก" ตอนนั้นผมคิดในใจนะว่า "ถ้าพูดแบบนี้รถประจำทางก็เล็กกว่าตัวเราสินะ ไม่งั้นเราจะเห็นทั้งคันได้ไง" แต่เราตอบโต้ไม่ได้ครับ ขึ้นชื่อว่าครูมันมีพลังบางอย่างที่กดเราไว้ แต่พอนึกย้อนหลังกลับไปก็ได้แต่หัวเราะ ว่าครูคนนั้นมันไม่ไหวจริงๆ แม้แต่เรื่องพื้นฐานแค่นี้ก็ไม่ทราบ



มัดโต๊ะรวมกลุ่ม
เรื่องนี้โคตรบ้าเลยครับ ผมพยายามทำความเข้าใจครูสองคนนี้ด้วยมุมมองที่แตกต่างกัน ครูหวัง (ชาย) สั่งให้นักเรียนนั่งโดยเอาโต๊ะหันรวมกันเป็นกลุ่ม จัดกลุ่มคละชายหญิงกันเบ็ดเสร็จ แต่ทว่าครูรัตน์ (หญิง) ไม่ยอมและต้องการให้นักเรียนนั่งแบบเดิม (ธรรมดาทั่วไป) ปัญหามันจึงเกิด สิ่งที่นักเรียนอย่างเราในสมัยนั้นทำได้ก็มีแค่ชั่วโมงไหนครูไม่ซีเรียสจัดโต๊ะแบบไหนอยู่แล้วก็จะปล่อยไป แต่ถ้าถึงชั่วโมงของครูประสาทแดกทั้งสองก็จัดโต๊ะตามแบบที่ครูประสาทแดกทั้งสองต้องการ เราทำได้แค่นั้น

ผมคาดว่าครูหวังอาจเคยดูสารคดีของต่างประเทศเลยคิดที่จะเอาแนวคิดนี้มาใช้ แต่ถ้าคุณคิดจะเอามาใช้คุณควรคุยกับครูด้วยกันเอง รวมไปถึงผู้อำนวยการโรงเรียนก่อนเพื่อหาข้อสรุปว่าจะดำเนินการอย่างไร ไม่ใช่ดำเนินการเองแบบนี้ แล้วมันประสาทแดกถึงขั้นลงทุนซื้อลวดแล้วให้นักเรียนมัดโต๊ะด้วยลวด แล้วคนที่ซวยก็คือนักเรียนเพราะมันทำให้เกิดปัญหาต่อมา



โต๊ะไม่ตรง
สืบเนื่องจากปัญหาข้อที่ผ่านมา มันเลยเกิดปัญหาโต๊ะไม่ตรงโต๊ะเบี้ยว แล้วก็ต้องมานั่งจัดโต๊ะไปมา กว่าจะได้เรียน เครียดเหี้ยอะไรเรื่องแค่นี้ เอาเวลามาสอนให้เต็มคาบเรียนดีกว่ามั้ย ห่าเหวนรกแตกมาก โต๊ะเบี้ยวมันทำให้ครูประสาทแดกได้ขนาดนี้เลยหรือ




"เข้าซุปเปอร์มาร์เก็ต จะซื้ออะไรดี"


ถามราคา หมู ไก่ น้ำมัน ซีอิ๊ว เพื่ออะไร?
ในส่วนนี้ผมข้องใจไม่น้อย ครูจะถามราคาสินค้าพวกนี้ไปทำไม คำตอบที่ได้รับคือ เพื่อเป็นการสำรวจดูว่านักเรียนช่วยเหลือพ่อแม่ซื้อของหรือไม่? เด็กมันจะช่วยหรือไม่ก็เรื่องของมันครับ อันที่จริงแนวคิดนี้ดีนะ แต่มันใช้ไม่ได้ทุกครอบครัวหรอก

ผมเคยโดนครูว่า ทำไมไม่เคยช่วยพ่อแม่ซื้อของ (เพราะไม่รู้ราคาของ) ผมต้องยอมรับว่าไม่เคยช่วยพ่อแม่ซื้อ เพราะปกติแล้วที่บ้านวางแผนการซื้อสินค้าเป็นอย่างดี หากมีของลดราคาจะมีการซื้อมากเป็นพิเศษ ที่สำคัญมีสต็อกพวกเครื่องปรุงไว้ และมีการตรวจเช็คตลอดเพื่อไม่ให้ขาด ขนาดก๊าซหุงต้มที่บ้านผมยังสำรองไว้ 1 ถังเลย ที่บ้านผมทำแบบนี้ตลอด ดังนั้นผมจึงไม่เคยเดินไปซื้อของพวกนี้เองเลย จะไปด้วยก็คือไปซื้อของด้วยกันในซุปเปอร์มาเก็ตก็เท่านั้น ต้องชื่นชมพ่อแม่เรานะว่าวางแผนมาดี และมันทำให้เรามีนิสัยแบบนี้ตอนไปเรียนที่จีน ซึ่งส่งผลให้เราประหยัดได้มาก

มันก็ตลกดีครับในบริบทที่ครูไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรเลยเกี่ยวกับครอบครัวหนึ่งๆ ของนักเรียนเลย แต่กลับใช้บรรทัดฐานของตัวเองมาตัดสินครอบครัวของคนอื่น อย่างที่บอกจะว่าผมไม่เคยช่วยซื้อของผมก็ยอมรับ ด้วยอายุแค่นั้นพ่อแม่เราก็กลัวเราโดนหลอกแหละ ที่สำคัญผมไม่ค่อยได้ซื้อของตามร้านขายของชำด้วยล่ะครับ ก็ที่บ้านผมรอบคอบนี่ มันก็ช่วยไม่ได้




"ดอกเข็มที่แสดงถึงปัญญาอันเฉียบแหลม ไหว้ครูผมมักจะใช้ดอกเข็ม เพราะมันหาง่ายสุด"




พิธีไหว้
เรื่องนี้ผมถือว่าบ้าบอที่สุดอีกเรื่อง ในการไหว้ครูสิ่งที่นักเรียนจะต้องเตรียมไปคือ ธูป เทียน ดอกไม้ ซึ่งประเด็นหลักมันอยู่ที่ดอกไม้นี่แหละ ดอกไม้ที่กำหนดให้ใช้ในวันไหว้ครูมีดังนี้ (จะใช้ดอกอะไรก็ได้)

1. ดอกเข็ม ที่เป็นตัวแทนของสติปัญญาอันแหลมคม
2. ดอกมะเขือ แทนความอ่อนน้อมถ่อมตน
3. หญ้าแพรก แทนสติปัญญาที่เจริญงอกงาม
4. ข้าวตอก แทนความรู้ที่แตกฉานอย่างเป็นระเบียบ

แต่ทว่าเมื่อนักเรียนไปไหว้ครู และมอบดอกไม้ให้ ครูกลับโยนดอกไม้ทั้ง 4 ชนิดที่กล่าวมาทิ้ง และเลือกที่จะเก็บดอกกุหลาบไว้ คำถามมันก็อยู่ตรงนี้ล่ะว่าทำไมครูถึงทำแบบนี้? ถ้าครูทำแบบนี้แล้วเราจะกำหนดดอกไม้ไว้ทำไม? ใช้ดอกอะไรก็ได้ไปเลยไม่ดีกว่าหรือ จะได้ไม่ลำบากผู้ปกครองด้วย ผมเปิดกว้างเรื่องนี้นะให้ครูเลือกได้เลยว่าจะเอายังไง แต่มันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่นักเรียนอยากทำมั้ยมากกว่า




เพลงพระคุณที่สาม แท้จริงแล้วสอนให้ อกตัญญูพ่อแม่?
ประเด็นนี้ผมไม่เคยคิดมาก่อนจนกระทั่งมีคนมาตั้งคำถามถกเถียง และวิเคราะห์เพลงนี้ในเฟสบุ๊ค โดยรวมเนื้อเพลงนี้ถ้าไม่คิดอะไรมันก็ฟังดูดีครับ แต่พอมาถึงวรรคสุดท้ายที่ร้องว่า "บุญเคยทำมาตั้งแต่ปางใด เรายกให้ท่าน" ยกบุญให้ครูทั้งหมด? ทั้งที่ครูบางคนเหยียดหยามเรา ด่าพ่อแม่เรา? การทำแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าอกตัญญูแล้วจะให้เรียกว่าอะไร

เราต้องไม่ลืมว่า พ่อแม่ที่เป็นผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรา ต่อให้เราเป็นลูกเลี้ยงพวกท่านก็ทำหน้าที่ในส่วนหลัง ส่งเสียเราให้มีโอกาสได้ร่ำเรียน ถ้าหากว่าบุญมันยกให้กันได้ 1ea 2ea การที่เรายกบุญให้คนที่เหยียดหยามผู้มีพระคุณต่อเรา แทนที่จะยกให้คนที่มีบุญคุณต่อเรา มันสมควรแล้วหรือ? ถ้าเราไม่มีเงินเราจะสามารถเข้าไปเรียนได้หรือไม่? ถ้าคำตอบคือได้ อันนั้นล่ะถึงจะเรียกว่ามีบุญคุณอย่างแท้จริง แต่ถ้าได้รับสิ่งตอบแทนอันนี้ไม่น่าจะใช่แล้ว




พ่อไม่ไม่สั่งสอน
คือสมัยประถมผมเจอครูด่ากราด ด่าแบบเหมารวมแบบนี้บ่อยมากนะว่า "พ่อแม่ไม่สั่งสอน" บางเรื่องก็ต้องยอมรับนะว่าพ่อแม่เราก็ไม่เคยเตือนเราจริง แต่ที่แน่ๆ พ่อแม่ผมไม่เคยสอนให้ด่าพ่อแม่คนอื่นครับ คนอื่นจะเป็นอย่างไรถ้าจะด่า ด่าที่ตัวบุคคล อย่าไปด่าบุพการี นี่คือสิ่งที่พ่อแม่ผมสอนมา




บ้าอำนาจเข้าขั้น
สิ่งที่น่ารังเกียจมากที่สุดเรื่องหนึ่งคือ ครูประถมบางคนมันบ้าอำนาจถึงขั้นพยายามสร้างอำนาจที่ไม่มี กำหนดกฎเกณฑ์อะไรก็ได้ สมัยประถมโรงเรียนที่ผมเรียนไม่ซีเรียสเรื่องทรงผม จะตัดอย่างไรก็ได้ ไว้ผมรองทรงได้ แต่มีครูที่ชื่อบรรเรศ (อันที่จริงไม่อยากเอ่ยชื่อหรอก แต่ไอ้เหี้ยนี่ผมรับไม่ได้ที่สุดแล้ว) ออกกฎบังคับให้ทุกคนชั้นป.5 ต้องตัดทรงนักเรียน แต่ไอ้บ้านี่ฉลาดอย่างหนึ่งตรงที่มันไม่กล้าที่จะเอากรรไกรมาไล่ตัดผมนักเรียน แต่ใช้วิธีไซโคนักเรียนทุกวัน ทุกครั้งที่เจอจนต้องยอม แน่นอนแหละผลที่ตามมามันกระทบเยอะ สุดท้ายไอ้เหี้ยบรรเรศก็หายไปจากโรงเรียน ผมคาดว่ามันน่าจะโดนไล่ออก แต่ทางผู้อำนวยการคงไม่อยากไล่ออกกลางเทอม เราเลยยังต้องเห็นหน้ามันไปจนจบเทอม เพราะปีต่อมามันก็ไม่อยู่แล้ว (น่าจะมีคนไปบอกผู้ปกครองแล้วผู้ปกครองเล่นแม่ง)

มาดูครูอีกคน ไอ้หมอนี่ชื่อสมบัติ สอน กพอ. ผมจำได้เลยไอ้เหี้ยนี่สอนๆ อยู่ ก็เรียกนักเรียนหลายคนออกมาหน้าห้อง แล้วเอากรรไกรไล่ตัดผมนักเรียน อ้างว่าผมยาวเจตนาอะไรมิอาจทราบได้ เนื่องจากโรงเรียนที่เรียนสามารถไว้ผมได้ นักเรียนก็กระเจิงสิครับ วิ่งหนีกัน มีคนที่ยอมโดนตัดก็โดนไปหลายฉับผมแหว่งไป ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมเขวี้ยงของลงพื้น ซึ่งถึง ณ ปัจจุบันผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร





"ไอ้สัตว์เมื่อวานเมียไม่ให้กูเข้าบ้าน กูขอระบายหน่อย"




บูลลี่นักเรียน
เป็นเรื่องน่าขำแต่ขำไม่ออกที่ครูประถมนี่แหละเป็นต้นเหตุแห่งการบูลลี่ "ไอ้เตี้ย" "ไอ้แว่น" "ไอ้บอด" เนี่ยะ คำแบบเนี่ยะที่หลุดออกมาจากปากครู คำพูดแบบนี้มันเหมือนประกาศิตในการอนุญาตว่าพูดแบบนี้ได้ ต้นเหตุของการบูลลี่กันเองของนักเรียนหลายครั้งมันก็มาจากครูนี่แหละ

ไม่ใช่แค่วาจาการกระทำก็เช่นกัน ไอ้บรรเรศอีกแล้ว ให้นักเรียนที่ตัวสูงที่สุดในห้อง กับนักเรียนที่ตัวเล็กที่สุดในห้องออกมาหน้าชั้นแล้วให้ทำท่าชกกัน แน่นอนแหละคนที่ตัวสูงมันแขนยาวมันยันคนที่ตัวเล็กได้ แต่คนที่ตัวเล็กมันทำท่าชกไม่ถึงหรอก แล้วมันก็พูดว่า "แล้วจะต่อยกันได้มั้ย" สร้างความเฮฮาในห้อง แล้วมันก็ชอบเรียกให้คู่นี่ออกมาทำบ่อยด้วย ผมเห็นเพื่อนสองคนนี้ไม่ได้รู้สึกสนุกไปด้วยหรอก กลับกันผมเองรู้สึกไม่ดี เพราะเราก็ตัวไม่ใหญ่


มีเคสหนึ่งของไอ้ครูหวัง เพื่อนผมมันกระเป๋านักเรียนสีดำแต่กระเป๋ามันต่างจากของคนอื่น คือเป็นซิปรูดเปิดปิดจากด้านบน ในขณะที่คนอื่นเป็นกระเป๋านักเรียนทั่วไป มันก็บูลลี่เลยว่า "ไม่มีใครเขาใช้กันหรอก ปัญญาอ่อน ขึ้นมัธยมก็ไม่มีใครใช้กระเป๋าแบบเธอ" แต่เพื่อนผมมันก็ทนนะ โดนบูลลี่แบบทุกชั่วโมงที่เรียนกับมัน ก็ยังทน แต่จากประสบการณ์ของผมพอขึ้นเรียนระดับชั้นมัธยม ใช้กระเป๋าเป้ครับ จะล้อมั้ยว่าปัญญาอ่อนเหมือนเด็กอนุบาล เกินเยียวยาจริงๆ น่ะแหละสำหรับไอ้หวัง




ตีเหมาหมู่
เรื่องนี้ผมถือว่าเป็นความทรงจำที่เหี้ยที่สุดแล้วในสมัยประถม มีครูจำนวนไม่น้อยที่ชอบตีทั้งห้องทั้งที่เราไม่ได้ทำผิดอะไร ในห้องคุยกันเสียงดังเลยต้องตีทั้งห้อง มันไม่ถูกต้องหรอกที่คนทำผิดไม่กี่คน แล้วทุกคนจะต้องมารับผิดด้วย ครูบางคนก็อ้างแบบถูสีข้างถลอกว่า "เพื่อนไม่เตือนเพื่อนเลยต้องโดนลงโทษไปด้วย" โถ เจ้าครูตัวน้อย พ่อแม่มันยังไม่ฟังเลย แล้วเราเป็นแค่เพื่อนมันจะฟังมั้ย?

เคยมีอดีตนายกคนหนึ่ง เขาพูดว่า "ตกลงวันนี้เราจะสร้างวัฒนธรรมให้คนที่ทำตามกติกา ต้องยอมพ่ายแพ้คนที่ไม่ทำตามกติกา เราจะยอมแบบนั้นมั้ยล่ะ?" ผมว่าเขาพูดผิด สิ่งนี้มันเป็นวัฒนธรรมของไทยมานานแล้ว ดูได้จากรากฐานการศึกษาตั้งแต่ระดับชั้นประถม คนที่ไม่ได้ทำผิดอะไรต้องมาโดนลงโทษ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่แย่มากๆ เราไม่ควรมีวัฒนธรรมที่เลวร้ายแบบนี้

ไม่เว้นแม้แต่กรณีรอยแดงที่มือ มันมีเคสหนึ่งที่นักเรียนเอาตราปั้มมาปั้มมือเล่น คนที่เล่นสมควรโดนลงโทษ แต่มันมีคนที่ไหว้พระแล้วสีที่ใช้ย้อมธูปติดมือเป็นรอยแดงเพราะมือเปียกน้ำ สีของก้านธูปมันเลยติดที่มือ แต่ครูมันมักง่ายไง เห็นสีแดงๆ ปุ๊บตีทันทีไม่ฟังอะไรที่นักเรียนจะพูดเลย





"ถอดรองเท้าทุกคนยกเว้นครู แล้วก็จบที่รองเท้าหาย" ภาพจาก- ที่นี่




นักเรียนต้องถอดรองเท้าก่อนเข้าห้อง
ประเด็นนี้ผมเคยคิดมาตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่ชั้นประถมแล้วว่า ทำไมนักเรียนต้องถอดร้องเท้าก่อนเข้าห้องเรียน ในขณะที่ครูใส่รองเท้าเข้าห้องเรียนได้ คำตอบที่น่าสนใจคือ พื้นห้องจะได้ไม่สกปรก แต่ทว่ารองเท้าครูก็อาจสกปรกได้ แล้วใส่เข้าห้องห้องมันก็ย่อมสกปรก มันไม่สมเหตุสมผลเลย ในตอนนั้นเราก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรกับครูได้ เราจะสอนเด็กยังไงในเมื่อผู้ใหญ่ไม่ทำตัวเป็นแบบอย่างให้เด็กดู และเรื่องสนุกอีกเรื่องที่ตามมาจากการถอดรองเท้าคือ รองเท้าหาย แล้วก็ปล่อยให้เกิดเรื่องซ้ำซากเรื่อยๆ โดยไม่คิดหาทางแก้ไข




กินข้าวพร้อมกัน + สวดบ้าบอก่อนกินข้าว
ขอบพระคุณ บลาๆๆ หรือแม้แต่ ข้าวทุกจานอาหารทุกอย่าง เป็นของมีค่า บลาๆๆ มันอะไรนักหนาที่ทุกคนจะต้องมาสวดพร้อมกัน แถมสวดเสียงไม่ดัง หรือไม่พร้อมกันต้องสวดใหม่จนกว่าครูจะพอใจอีก ให้มานั่งสวดแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เด็กรู้สึกว่าอาหารมีค่าห่าเหวหรอก ผมเห็นผู้ใหญ่ในบ้านเมืองกินข้าวเหลือประจำ ผู้ใหญ่บางคนข้าวมื้อละเป็นหมื่น มันสงสารเด็กตาดำๆ มั้ยล่ะ? เท่านั้นยังไม่พอเวลาทานข้าวควรจะเป็นเวลาที่ได้ผ่อนคลาย ถ้าหากมีการพูดคุยกันเสียงดังหน่อย จะโดนสั่งให้ลุกออกไปยืนตากแดดเกือบครึ่งชั่วโมง สมัยนั้นอุญหภูมิ 30 องศาเซลเซียสก็ถือว่าร้อนแล้ว บางครั้งยังมีเด็กเป็นลม ผมคิดเล่นๆ ว่ายุคปัจจุบันถ้ามีครูโง่ที่ทำแบบนั้น นักเรียนได้เป็นฮีทสโตรกล้มพับกัน พวกเขาจะทำอย่างไร มีสิทธิ์ตายได้เลย แล้วก็คงจะจบด้วยคำว่า "รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ครูทำเพราะรัก" ไปแสดงความรักแบบนั้นกับพ่อแม่คุณเถอะ

การสอนแบบโง่ๆ ที่ถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไปเพื่ออะไรก็คือ ให้เด็กนักเรียนกินข้าวใต้โต๊ะ เพื่ออะไร? มันเหมือนเป็นการสำเร็จความใคร่ทางอารมณ์ของครู ไม่เข้าใจว่าพวกเขาทำไปเพื่ออะไร





"ภาพนี้แสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่าไทยเป็นอย่างไร แต่ละที่ก็ท่องไม่เหมือนกัน แต่โคตรยาว"



สก๊อตจั๊มพ์ และบุดด้า
มันจะมีท่าทำโทษนักเรียนท่าหนึ่งที่เรียกว่า "สก๊อตจั๊มพ์" ผมเชื่อว่าเราน่าจะเคยได้ยินมาบ้าง ผมได้ยินชื่อนี้ครั้งแรกเมื่อสมัยประถม ซึ่งสร้างความเข้าใจผิดให้เราๆ ท่านๆ อย่างมาก บ้างก็นึกว่าเป็นท่าออกกำลังกายที่มาจากสก็อตแลนด์ เลยเรียก สก๊อตจั๊มพ์ แต่ความจริงแล้ว มันมาจากคำว่า "สควอทจั๊มพ์" (squat jump) พูดง่ายๆ ครูอ่านผิดแล้วก็เอามาใช้แบบงูๆ ปลาๆ จนทำให้นักเรียนใช้ผิดกันไปหมด จะเห็นได้ว่าแม่พิมพ์ที่บิดเบี้ยวสิ่งที่พิมพ์ออกมาก็ย่อมบิดเบี้ยวตาม

อีกเรื่องที่น่าอับอายคือ บุดด้า (Buddha) "พระพุทธเจ้า" นี่แหละ ครูเล่นแรงนะถือว่าเหี้ยเลย มีครูเอาคำนี้มาเล่นมุกตลกเสื่อมๆ แบบ Dirty Jokes จนนักเรียนหลายคนเข้าใจผิด นึกว่าคำนี้หมายถึง อัดถั่วดำ เรื่องของเรื่องครูมันเล่าตลกเสื่อมๆ ให้ฟังว่า เปิดประตูเข้าไปในห้องเจอผู้ชายสองคนกำลังอัดถั่วดำ ถ้าภาษาอังกฤษ ชาวคริสต์จะอุทานว่า Oh my god!! แล้วถ้าชาวพุทธล่ะ? Buddha!! แม่งเลยเป็นที่มาของความเสื่อม เอาเข้าจริงผมไม่ขำเลยกับเรื่องเล่านี้




ทหารไทย
มีเรื่องตลกอันหนึ่ง ซึ่งผมฟังแล้วไม่เลยรู้สึกตลกเลย ไอ้ครูหวังอีกแล้ว เคยเล่าเรื่องตลกอันหนึ่งว่า ในยุคสงคราม มีทหารอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ 5 คน เครื่องกำลังบินอยู่แล้วเครื่องบินโดนยิงเสียหาย ต่อมานักบินบอกต้องการผู้เสียสละ 1 คนเพราะเครื่องรับน้ำหนักไม่ไหว ไม่งั้นเครื่องตกเราจะตายกันหมด ทหารชาวอเมริกันพูดด้วยความเข้มแข็ง "แด่มาตุภูมิ อับราฮัมจงเจริญ" จากนั้นก็กระโดดออกจากเครื่อง จากนั้นก็เกิดเหตุการแบบเดียวกับเมื่อสักครู่ ทหารเยอรมันพูดด้วยความเข้มแข็ง "เพื่อแผ่นดินข้า ชาวดอยช์จงเจริญ" จากนั้นก็กระโดดออกจากเครื่อง จากนั้นก็เกิดเหตุการแบบเดียวกับเมื่อสักครู่อีกครั้ง ทหารไทยออกมาพูดด้วยความมุ่งมั่น "เพื่อชาติ ศาสน์ บลาๆๆ" จากนั้นก็ถีบคนอีกชาติที่เหลือลงไป แล้วเครื่องบินก็ถึงที่หมายโดยปลอดภัย

มันไม่ตลกเลยสักนิด และเรื่องดังกล่าวมันแสดงให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์คบไม่ได้ของคนไทย แล้วก็ชอบเล่าเหลือเกินรีเพลย์เล่าซ้ำเป็น 10 รอบ ไม่ไหวจะเคลียร์กับไอ้หวังที่สุดแล้ว





สุดท้ายแล้วเรื่องบ้าๆ ความรู้ง่าวๆ สมัยประถมที่เกิดขึ้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าครูนี่แหละที่ยังผลให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น โทษใครไม่ได้เลย ถ้าจะปฏิรูปการศึกษาจุดสำคัญที่สุดที่ต้องปฏิรูปก็คือ ครูนี่แหละ





เอาเถอะเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็แค่รู้สึกว่าครูประถมสมัยเรามันบ้าบอสิ้นดี แต่สมัยนี้กลับบ้าบอยิ่งกว่า สิ่งที่น่าห่วงในเรื่องการทำโทษโดยเฉพาะในระดับประถมคือ คนที่ทำผิดไม่ค่อยโดนลงโทษ ส่วนคนที่โดนทำโทษมักไม่ใช่คนผิด มันเลยกลายเป็นการปลูกฝังให้นักเรียน ต้องทำทุกวิถีทางไม่เว้นแม้แต่เรื่องแย่ๆ เพื่อเอาตัวรอดในสังคมที่โหดร้าย ก็หวังว่าในอนาคตครูจะตระหนักถึงเรื่องนี้ การละเมิดไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องถ้าคุณโดนบ้างก็คงรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม ก็ฝากให้คิดนะครับ แล้วก็อย่ามัวแต่เอาเวลาสอนหนังสือไปทำคอนเทนต์ เล่น Tiktok ล่ะ มันไม่โปร

Create Date : 30 พฤษภาคม 2567 Last Update : 30 พฤษภาคม 2567 22:24:46 น. Counter : 892 Pageviews.		28 comments
Share Tweet

	New challenge : ชีวิตนี้แสนสั้นเกินกว่าจะเข้าใจได้ nonnoiGiwGiw (9 เม.ย. 2568 16:06:28 น.)		ไม่ต้องเก่ง แค่กล้า Alex on the rock (9 เม.ย. 2568 15:08:28 น.)
	Check it Up! babyL' (5 เม.ย. 2568 20:06:19 น.)		ป้ายรถเมล์รูปผลไม้แปลก ๆ ในเมืองนางาซากิ สมาชิกหมายเลข 4313444 (4 เม.ย. 2568 05:43:43 น.)