ถึงแล้ว เมืองแห่งสายลมแต่...เมื่อกลับมาถึงผมก็ต้องยอมรับว่า ผมวางแผนบินได้ ห่วยแตกมากทั้ง ขาไป และ ขากลับขาไปเลือกไฟลท์ ตี 5 ครึ่ง มาถึง แอร์พอร์ท ตี 1 กะมานอนหลับที่ แอร์พอร์ทกะไปถึง LA เช้าวันจันทร์ แล้ว เที่ยวให้มันส์ไปเลยแต่สุดท้าย ต้องไปนอนหลับอยู่บนเตียงเพราะไม่ได้นอน ตื่น 5 โมงเย็นทำได้แค่สำรวจแถวที่พักนั่นก็เพราะที่ แอร์พอร์ท หนาว แบบไม่ทันตั้งตัวคนก็เดินไปมา จะหลับตาลงไปได้อย่างไร? รู้งี้มา ไฟลท์ กลางวันซะก็ดี ไม่น่าทรมานร่างกายเลยเรามีค่าเท่ากัน ขากลับไฟลท์ 5 ทุ่มครึ่ง วางแผนไว้อย่างดีว่า จะนอนบนเครื่องถึง ชิคาโก้ ตี 5 เดินทางกลับบ้าน 1 ช.ม อาบน้ำ ไป โรงเรียน เลยแต่สุดท้าย บนเครื่องดันได้ที่นั่ง ริมทางเดินแอร์ เดินไปเดินมาทั้งคืน เปิดหนังอีกไอ้คนข้าง ๆ ก็กรนเวลานอนก็แค่ 4 ช.มหลับ ๆ ตื่น ๆ ทุก 5 นาทีสรุปว่า เหมือนไม่ได้นอนจึงพาตัวเองกลับมาถึง Chicago ด้วยความง่วงในระดับ 5 ดาวและถวิลหา เตียงนุ่ม ๆ เป็นจุดหมายปลายทางสำหรับเช้าวันนี้แต่.....เรื่องของเรื่องคือตัวผมไม่ได้มีแต่ความง่วงอย่างเดียวใน หัวน่ะสิดันมี ความคิดถึง(คนใจร้าย) บางคนแอบยืนอยู่ในมุมหนึ่งของหัวสมองเงียบ ๆ ด้วยทีนี้ี.....ในหัว ก็เลย มีความง่วง กับ ความคิดถึง ยืนเรียกร้อง สิทธิ์ ในเวลาเดียวกันน่ะสิจะทำไงดีนะ?เมื่อตอนนี้ ผม รักง่วงเสียดายคิดถึง เข้าให้แล้วง่วงก็ง่วงคิดถึงก็คิดถึงไม่เจอวันนี้จะต้องรออีก 48 ช.มเลยนา?? จะเลือก....หลับแล้วไม่ต้องเห็นหน้าหรือจะไปเห็นหน้าแล้วไม่ต้องหลับดีหรือทางเลือกที่ 3 ไปเห็นหน้า'ต่าย แล้วกลับมานอนไม่หลับคืนนี้เพราะความเย็นชา !!!ด้วยความง่วงผมมี หมอนเป็นปลายทางสำหรับเช้าวันนี้่ด้วยความคิดถึงผมมี เก้าอี้เป็นปลายทางเก้าอี้ประจำตำแหน่งข้าง ๆ เธอตัวนั้นหมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้หมอน หรือ เก้าอี้ผมถามตัวเองในใจสุดท้าย.......ผมตัดสินใจกระโดดลงเตียงเข้านอนตอน 7 โมงเช้า นอนหลับดีกว่าร่างกายผมไม่ไหวจริง ๆ แต่ตั้งปลุกไว้ 10 โมงเช้า3 ช.มให้หลังตื่น ปุ๊บแล้วรีบไปร.ร แบบสาย 2 ช.ม ก็ยังดีเพราะ หัวใจ ผมยังไหวอยู่ก็แบบไหน ๆ ก็ง่วงไหน ๆ ก็คิดถึงตอบสนองมันทั้ง 2 อย่างเลยจะเป็นไรนี่แหละ.....ที่เค้าเรียกกันว่าการพบกันครึ่งทาง ระหว่าง ความง่วง กับ ความคิดถึงว่าแต่ว่า....ที่มันเป็นแบบนี้ ก็คงจะเป็นเพราะแม้ผมจะบอกตัวเองว่า ผม เกลียดความใจร้าย ของเธอแต่สุดท้ายแล้ว....ผมก็ยังคง คิดถึง ความน่ารักในตัวเธอ อยู่ดี (นิดหน่อย)
ขอบคุณที่แวะมาทักทายที่ blog นะคะ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อ่านไปอมยิ้มไป
อยากมีคนให้คิดถึงมั่งจัง