สถิติพุ่งสูง ปรี๊ด ๆ แล้วน้า........
บัตรโทร.กลับเมืองไทย(แฟนฉัน)ที่ผมใช้
(ทำไมบัตรโทร.กลับเมืองไทยต้องใช้ชื่อว่า แฟนฉัน ด้วยหนอ?
หรือว่า เพราะว่า ฉัน โทร.หา(ว่าที่)แฟน ก็เลย เป็น แฟนฉัน)

1 ใบ
สถิติเดิม 1 ปีที่ผ่านมาใช้ประมาณ 2 อาทิตย์ถึงจะหมด
แต่ 1 เดือนที่ผ่านมา 1 ใบ 2 วันหมด
สถิติพุ่งสูงมากมาย ก็โทร.กระจายนี่เรา

โทร.หา แตงโม วันละ 2 เวลา
ตื่นนอน กับ ตอนกลับบ้าน
ตื่นปุ๊บโทร.ปั๊บ
ใช้เวลาส่งเธอ เข้านอน(ตอนเราตื่นนอน)ประมาณ ช.มครึ่งทุกวัน
กลับเข้าบ้านปั๊บก็โทรปุ๊บ
อรุณสวัสดิ์ยามเช้านะจ๊ะ แตงโม ตอนนี้เรา 4 ทุ่มครึ่งแหละ อีก ช.มครึ่ง ทู๊กวัน



แต่ไม่ได้ไร้สาระอย่างเดียวหรอกนะ
ที่โทร.ไปนี่ก็คุยเป็นการเป็นงานด้วยเหมือนกัน
เพราะต้องช่วยน้องเค้าเตรียมเรื่องเอกสาร
และช่วยเรื่องการเตรียมตัว

ทุกครั้งที่โทร.ก็เลย

"เรื่องเอกสาร 25%
เรื่องความรัก 75%"

ยังดีที่มีสติแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องความรัก ได้บ้าง

แม้ว่าตอนเราเช้า-เค้าจะเย็น
แม้ตอนเราโทร.ไปราตรีสวัสดิ์เค้ากำลังเพิ่งอรุณสวัสดิ์
แม้เวลาของเราจะไม่เท่ากันนั้นไม่สำคัญ
แต่ใจเราเท่ากันเท่านั้นแหละพอ

ในที่สุดเรา 2 คนก็กลับมาชอบกันอีกครั้ง
iPhone กะบัตรแฟนฉันเป็นพยาน
เป็นเรื่องที่น่าดีใจมากมาย
แต่ว่า ชีวิตนี้มันโหดร้ายตรงที่......
คนรักกันชอบกันก็ใช่ว่าจะได้คบกันเสมอไปน่ะสิ
เพราะเรื่องนี้มันดันมี ไคลแม๊กซ์ อยู่ตรงนี้
ตรงที่ว่า........

"เธอจะผ่านวีซ่า อาทิตย์หน้านี้หรือไม่?" นี่แหละ

และไม่มีใครรู้?



"ถ้ามาที่นี่ได้แล้วเราคบกันนะ?"
ในที่สุดผมก็หลุดปากถาม แตงโม ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเธอจะมาได้ไหม?
"ไม่บอก มาถึงแล้วจะบอก บอกก่อนก็ไม่ Surprise สิ" เธอตอบกวน ๆ


ผมควร ทำหน้า emotion ไหนดีนะ? กับคำตอบนี้ของเธอ

ระหว่าง

ข้อ ก.
ข้อ ข.
ข้อ ค.
ข้อ ง.
ข้อ จ.ถูกทั้งข้อ ข,ค,ง


ก่อนที่ อาทิตย์หน้านี้
ตอนจบของ The Return of The แตงโม ก็จะมาถึงเสียที
โดยที่ ฉากไคลแม็กซ์ ไม่ได้อยู่ในมือของผม



つづく