ผมพยายามบอกตัวเองว่า อย่าคิดมากน่า
การที่ จี ฮุน ทักผมก่อน
(ซึ่งไม่ใช่เพื่อนร่วมห้องของเธออย่างสิ้นเชิง)ว่า
"hi"
ตอนเราเดินสวนกันหน้าห้อง ตอน 10.30 น.
ก็คงเป็นเพราะเธอมารยาทดี(ต่อทุกๆคน)
(แต่ก็เล่นผมอึ้งไปเลยนะ ก็ใครจะคิดว่าจะเล่นมาทักกันแบบนี้
ผมยังไม่กล้าทักเธอก่อนเลย
)
และการที่เธอกับผมส่งยิ้มให้กันแบบจะ ๆ ตอนคาบ writing
เวลา 1.15 pm
ก็คงเป็นเพราะเราบังเอิญควักหมากฝรั่งขึ้นมากิน
และมันบังเอิญเป็น หมากฝรั่งยี่ห้อเดียวกัน,รสเดียวกัน(ยี่ห้อ orbit รสมะนาว)
แต่มันก็ทำให้ผมอดอมยิ้มไม่ได้อยู่ดีว่า
อืมม์ การที่เรามองหน้ากัน ยิ้มให้กัน เพราะเรื่องบังเอิญแบบนี้
มันช่างเป็นสถานการณ์ที่น่ารักจริง ๆ เลยสิ
ส่วนเรื่องที่อยากจะเพิ่มเข้าไปในหัวสมองให้คิดอีก 1 เรื่องว่า
"ทำไมเราถึงได้ใจเราตรงกันแบบนี้"
ก็เป็นแค่สิ่งที่ผมอยากจะคิดเพิ่มเข้าข้างตัวเองให้ดีใจเล่น ๆ เท่านั้นเอง
(คือที่จริงแบบว่านี่ไม่ใช่ครั้งเดียวนะที่ผมกับเธอกินหมากฝรั่งยี่ห้อเดียวกัน
รสเดียวกัน
ตอนวันจันทร์ที่ผ่านมาก็ทีนึงแล้ว แต่คราวก่อนรสมิ้นท์
ในเมกานี่มีหมากฝรั่งเป็นสิบยี่ห้อแถมมีเป็นร้อยรส ยากนะที่จะกินหมากฝรั่งรสเดียวกันยี่ห้อเดียวกันได้เนี่ย เอาน่า ก็แค่หาอะไรมาเสริมความอยากคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยนึง
)
แล้วผมก็ต้องมา เพ้อรำพันกับตัวเองว่า
โธ่ๆๆๆๆๆๆ ทำไมคุณน้องจะต้องอายุ 18 ด้วยน้อ? 22 ไม่ได้รึไง?
จะได้ไม่ห่างกันมากเกินไป จะได้จีบ ๆ อ่ะ
ป.ล พอหัวใจผมกำลังพองโต แบบ พีค สุด ๆ
ก็ดันมาถูกคั่นไว้ด้วยวันหยุด เสาร์อาทิตย์ แถมมีโบนัส
วัน Martin Luthur king's Junior day อีก
3 วันไปเลย
กว่าจะได้เห็นน้อง จี ฮุน อีกก็วันอังคารนู่นเลย แบบนี้คิดถึงแย่สิ.......
)
)
วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:20:37:37 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [