ที่เวลา 9.30 น.

ผมได้รับคำสั่งย้ายฟ้าผ่า
ปลดผมให้กระเด็นออกจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ด้านขวา ของ "ฟันกระต่าย"
ที่ผมดำรงตำแหน่งมานาน 2 เดือน
ส่งผลให้ผมต้องเดินทางมุ่งหน้าสู่ พื้นที่อันห่างไกล
ในระยะ 6 เก้าอี้ขวางกั้นจากที่นั่งของเธอ


และความจริงก็คือ.....
ไม่ว่าผมจะชอบเก้าอี้ตัวนั้นหรือไม่ก็ตาม?
เก้าอี้ตัวนั้นก็จะเป็นที่นั่งพักใจอย่างเป็นทางการของผม ไปตลอด ซัมเมอร์นี้ อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

เป็นการไม่สามารถกลับไปนั่งที่นั่งตัวเก่าข้าง ๆ เธอได้อีกแล้ว
ทันทีที่อาจารย์ ตัดสินใจ แบ่งกลุ่มใหม่
สลับ นร.ทุกคน คละกัน เพื่อจับกลุ่มผลิต Magazine กลุ่มละ 1 เล่ม

ทำได้เพียงปล่อยให้ ผู้จับจองเก้าอี้ตัวนั้นคนต่อไป
ตกเป็นเหยื่อแห่งความน่ารักของเธอต่อไป


ทีแรก

ผมคิดว่า ผมคงไม่รู้สึกอะไร
ก็แค่ย้ายไปนั่งที่นั่งใหม่
เริ่มอะไรใหม่ ๆ
ซ่อมแซมหัวใจ ขึ้นมาใหม่
ไม่ต้องนั่งข้าง ๆ เธอให้รู้สึก เสียใจ
เพราะคิดว่าผม ได้หมดใจ ไปแล้ว
ตั้งแต่ เจอเธอ "กลับหลังหัน" ในวันนั้น

T แรก

ผมคิดว่า ผมคงไม่คิดอะไร
เพราะคาบที่แล้ว หลังจาก เผชิญหน้ากับ เธอ ครั้งแรก
ความสุขที่เคยได้รับจากเธอลดหย่อนได้ลงไป

ผมไม่เห็นจะตื่นเต้นซักนิด ทั้ง ๆ ที่นั่งอยู่ชิด ๆ เธอ
ฟันกระต่ายของเธอ ที่เคยน่ารัก
ผมยังพยายามคิดว่า มันเป็นฟันเหยินอันน่าเกลียด

แต่่

ณ.วินาทีนี้
ผมกลับพบว่า.....
ตอนอาจารย์ขานรายชื่อ น.ร ที่ได้ไปอยู่กลุ่มต่าง ๆ
ผมก็ยังลุ้นให้ได้อยู่กลุ่มเดียวกับ เธอ

ตอนที่รู้ว่าผมกับเธอ พลาดอยู่ร่วมกลุ่มเดียวกัน ผมก็ไม่ได้พลาดที่จะ เสียดาย

และ

แม้กระทั่ง สุดท้าย
แม้เราจะนั่งกันอยู่คนละที่ คนละกลุ่ม
แม้จะนั่งอยู่ห่างกัน
ผมก็ยัง มิวาย แวะส่งสายตาไปเยี่ยมเยียน พร้อม เช็คความน่ารักของเธอ เสมอ ๆ








ทำไมถีงเป็นแบบน้ีไปได้นะ?
ทั้ง ๆ ที่ผมพยายามบอกกับตัวเองอย่างหนักมาตั้งแต่วันนั้นว่า

เกลียดๆๆๆๆๆๆ คนนิสัยแบบนี้มากๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว

แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกว่า

อยากนั่งข้างเธอเหมือนเดิมจัง ไม่ชอบเก้าอี้ตัวใหม่ไกล ๆ เธอเลย

มันเป็นไปได้ยังไง?
ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองแล้วนี่ว่า

แต่อีกใจหนึ่งกลับเรียกร้องว่า

ทำไมไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเธอน้อ? ทำมายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่แฟร์ๆๆๆๆๆๆ

วันนี้
ณ.พื้นที่ ระหว่าง ระยะทาง 6 เก้าอี้ขวางกั้น
เกิดคำถามที่ผมเองก็ไม่รู้คำตอบจริง ๆ ว่า

ทำไม?