ผมเปล่ียนแผนเล็กน้อย
จากที่วางแผนไว้ว่าจะนั่งดู หมี ตะบบ นักบุญ(Chicago Bears vs New Orleans Saints)อยู่เงียบ ๆ คนเดียวที่บ้าน กับช็อคโกแล็ต ซักแท่ง
ผมเปลี่ยนใจออกไปเดินเล่นที่สนาม Soldier Field กับ ไอ้ยามาดะซัง ดีกว่า
อยากเห็นบรรยากาศอ่ะ เพราะ Chicago Bears ไม่ได้เข้ารอบรองชนะเลิศมาตั้งสิบกว่าปีแล้ว คนคงคึกคัก,บ้าบอ น่าดู
ผมชอบคนอเมริกันเวลาเมาแล้วส่งเสียงอ่ะ สนุกดี
ผมจึงเดินตาม หมีสีส้มหลายพันตัว เข้าถ้ำ
ท่ามกลางหิมะที่แอบตกเมื่อคืนแล้วก็ไม่ยอมบอก(สวยเชียว)
หมีบางตัวเอาผ้าห่มมาด้วย ทำยังกะดูบอลอยู่บ้านเลย แต่ว่าเค้าไม่ได้ ก็มันหนาว.....
ผมกับ ยามาดะซัง ไม่สามารถเข้าถ้ำหมีได้ เพราะไม่มีบัตร จึงทำได้ แค่ยืนถ่ายรูปหน้าสนามแล้วทำตาละห้อยดูคนที่เขามีตังค์ซื้อบัตรเดินเข้าสนามกันอย่างน่าเวทนา
(ฮิโรโตชิ ยามาดะ นายแบบประจำบล็อคของผม)
ไปนั่งดู หมีตะปบนักบุญ จริง ๆ จังที่ บาร์ของโรงแรม Hilton (แถว ๆ นั้น)ดื่มโค้กแก้วละ $4 ด้วยความตื้นตันและภาคภูมิใจ
ที่ "ทีมถิ่นอาศัย" ของผมได้ไป Super Bowl ครั้งแรกในรอบ 21 ปีแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชนะอย่างท่วมท้น 39-14
(มีทีวีช่อง nbc มาถ่ายด้วย แต่มันไม่เล็งกล้องมาทาง คนเอเชียที่หลงเข้ามา2 คนเล้ย)
วันนี้เป็นวันที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ ของ ประชาชนคนชิคาโก้
ทุกคนพูดถึงแต่เกมส์ คนแปลกหน้า,ทักทายกัน,HI FIVE กัน,ยิ้มให้กัน,คุยกันก็เพราะ หมีตัวนั้น
และมันเป็นวันที่ผม happy ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งผิดหวังจาก น้อง จี ฮุน จากการ "หักอกตัวเอง" มาหมาด ๆ เมื่อวานแท้้ ๆ
สงสัย หมีสีส้ม นั่นเองที่ช่วยผมให้ผ่านพ้น "อาการเซื่องซึมจากอารมณ์หนึ่งของการเป็นมนุษย์" มาได้
(โฉมหน้าของ หมีผู้ช่วยชีิวิตผม จากอาการเฮิร์ทเล็ก ๆ)
ไม่เคยพลาดตลอดเส้นทาง
อาจมีได้อย่าง เสียอย่าง
มิได้ดังใจหวังทุกครั้งไป
พบกับความเจ็บปวดคราวใดขอให้คิด
นั่นเป็นบาดแผลอันน้อยนิดไม่เท่าไร
ยังมีผู้คนอีกมากมาย
พบเจอเรื่องเลวร้ายมากกว่านี้
ชีวิตของเรา
ถ้าหากปล่อยใจให้ซึมเศร้าคงไม่ดี
เสียแล้วเสียไปทางเลือกใหม่ก็ยังมี
ฟ้ารุ่งพรุ่งนี้
คงมีบ้างที่จะเป็นวันของเรา