ชาวพุทธไทยเราเริ่มรู้จักพระพุทธศาสนาก็จากวัฒนธรรมประเพณี อย่างในชนบท ตอนเป็นเด็ก ถึงวันพระ ๘ ค่ำ ๑๕ ค่ำ ปู่ยาตายายพาเราไปวัดทำบุญตักบาตร ฟังพระสวดอิติโส-พาหุง-มหากา (ถวายพรพระ) วันธรรมดาตอนเช้าๆเห็นพระเณรเดินบิณฑบาตได้ใส่บาตรหน้าบ้าน เริ่มรู้จักที่นี่ เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ อยากรู้ให้มากอีก ว่าพระพุทธศาสนามีอะไรอีก ก็สืบค้นตำรับเอา เพราะฉะนั้น ประเพณีต่างๆที่บอกความเป็นพุทธก็สำคัญไม่น้อย เหมือนเริ่มนับหนึ่งให้ แล้วเหมือนซึมถึงกระดูก เช่น ตัวอย่างนี้
นัมมทา ชื่อแม่น้ำสายสำคัญในภาคกลางของอินเดีย ไหลไปคล้ายจะเคียงคู่กับ
เทือกเขาวินธยะ ถือว่าเป็นเส้นแบ่งระหว่างอุตราบถ (ดินแดนแถบเหนือ) กับ ทักขิณาบถ (ดินแดนแถบใต้) ของชมพูทวีป, บัดนี้เรียกว่า Narmada แต่บางที เรียก Narbada หรือ Nerbudda ชาวฮินดูถือว่า เป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่สุด รองจากแม่น้ำคงคา, แม่น้ำนัมมทายาว ประมาณ ๑,๓๐๐ กม. ไหลจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ออกทะเลที่ใต้เมืองท่าภารุกัจฉะ (บัดนี้ เรียก Bharuch) สู่อ่าว Khambhat (Cambay) อรรถกถาเล่าว่า เมื่อครั้งที่พระพุทธเจ้าเสด็จไป
สุนาปรันตรัฐตามคำอาราธนาของ
พระปุณณะผู้เป็นชาวแคว้นนั้นแล้ว
ระหว่างทางเสด็จกลับถึงแม่น้ำนัมมทา ได้แสดงธรรมโปรดนัมมทานาคราช ซึ่งได้ทูล
ขอของที่ระลึกไว้บูชา จึงทรงประทับรอยพระบาท ไว้ที่ริมฝั่งแม่น้ำนัมมทานั้น อันถือกันมาว่า เป็นพระพุทธบาทแห่งแรก
เจตนาเดิมประเพณีลอยกระทง ก็เพื่อบูชารอยพระบาทที่ฝั่งแม่น้ำสายนั้น
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [