มีบ้างพึงกระทำ มีบ้า่งมิอาจไม่กระทำ
ก่อนนี้ผมอ่านนิยายกำลังภายในมากเอาการ จำได้ว่าเล่มแรก ๆ ของการเป็นหนอนหนังสือของผมก็คือการอ่านนิยายกำลังภายใน ด้วยการปั่นจักรยานออกจากบ้านมาถึงสามแยกแล้วเลี่ยวขวา ห้องสมุดประชาชนประจำอำเภอจะอยู่ทางซ้ายมือ ระยะทางเบ็ดเสร็จจากบ้านไปประมาณห้าร้อยเมตร ยืมหนังสือมาอ่านได้ครั้งละสามเล่มในเวลาเจ็ดวัน
ในยุคสมัยที่คนเรายังไม่ต้องเรียนพิเศษกันตั้งแต่อนุบาลหรือประถมนั้นช่วงปิดเทอมจะเป็นเวลาอันว่างเปล่าจริง ๆ นอกจากโทรทัศน์ที่เปิดสถานีตอนสี่โมงครึ่ง/ช่องเดียว/ขาวดำ เวลากลางวันจะเป็นเรื่องน่าเบื่ออย่างที่สุด การได้หนังสือดี ๆ สักเล่มไว้อ่านนั้นทำให้เวลาอันน่าเบื่อดูมีความสุขขึ้นมามากโข (ใครอยู่ร่วมยุคนั้นกับผมบ้าง ?)
..........
เรื่องจีนย้อนยุคเล่มแรกที่อ่านคือ "เปาบุ้นจิ้น" จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าอยู่ในช่วงประถมห้าหรือประถมหก เป็นหนังสือปกแข็ง เนื้อกระดาษบางสีเหลืองเข้มและกรอบเสียจนต้องค่อย ๆ เปิด หนังสือกล่าวถึงการคงไว้ซึ่งความยุติธรรมโดย "เปาเล่งถู" (เปาบุ้นจิ้น)
ถัดจากท่านเปา ฯ ก็จะเป็นหนังสือเล่มอื่นที่วางอยู่ข้างเคียงกันซึ่งไม่พ้นหนังสือแนวกำลังภายใน ตอนนั้นผมกับน้องชายตะลุยอ่านกันจนลืมกินลืมนอน หนังสือห้องสมุดฝั่งกำลังภายในถูกผมกับน้องชายเลือกอ่านจนเกลี้ยงในชั่วปิดเทอมเดียว ก่อนที่ "ก๊วยเจ๋ง-อึ้งย้ง" จะเดินผ่านหน้าจอทีวีเข้ามาเป็นอันดับถัดไป
ผมได้อะไรจากการอ่านในยุคบุกเบิกของตัวเองบ้าง ? นอกจากความเป็นนิยายกึ่งแฟนตาซีของความเป็นกำลังภายในและความตื่นตาตื่นใจที่เด็กน้อยผู้หนึ่งผ่านพบความยากลำบากก่อนจะได้รับเคล็ดวิชาสุดยอดและปีนป่ายขึ้นมาจากหุบเหวเพื่อผดุงคุณธรรม ผมยังรับสารที่ว่ายังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งในสังคมที่ไม่อาจทนก้มหัวหรือปิดตาและปฏิเสธความเหลื่อมล้ำในสังคม ผู้พร้อมจะลุกขึ้นสู้แม้ว่าผลของมันจะไม่เป็นที่ปรารถนาก็ตาม
คนเช่นนี้มีอยู่จริงในสังคมด้วยฤๅ ?
..........
ผมผ่านยุคแรกของการอ่านนิยายกำลังภายในไปอย่างเลอะเลือน แทบไม่มีชื่อเรื่อง เนื้อหา หรือชื่อผู้แต่งติดอยู่ในความทรงจำ แต่ยังมีบางเรื่องที่ "ฝัง" อยู่ในความจำอย่างไม่ปะติดปะต่อ เหมือนมีตัวละครบางตัวที่มีบุคลิกโดดเด่น คำบรรยายที่ไม่ได้เน้นความวิจิตรพิศดารของการประหัตประหาร แต่เจาะลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งของจิตใจ ดาบคมที่กวัดแกว่งเพียงครั้งเดียวแล้วเห็นผล การต่อสู้ที่เพียงพริบตาก็พิสูจน์แพ้ชนะ...
แต่นั่นก็ลางเลือนเต็มที
..........
"ผู้คนในยุทธจักร คล้ายดั่งจอกแหนในกระแสน้ำ ใบไม้่แห้งกลางสายลม มิอาจเป็นตัวของตัวเองได้" - โกวเล้ง
พวกเราเล่า เป็นคนในยุทธจักรหรือไม่ ? ถ้าใช่ แล้วเราเป็นตัวของตัวเองหรือไม่ ?
...ผมกลับมาอ่านนิยายกำลังภายใน "บู๊เฮียบ" อีกครั้งเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว (ปีปัจจุบัน พ.ศ. 2552) นิยายปกแข็ง "ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่" ของโกวเล้งถูกนำกลับมาตีพมิพ์ใหม่ และนั่นดึงดูดผมให้กลับเข้าสู่วงการยุทธภพที่ห่างหายไปยี่สิบปีอีกครั้ง
อาจเป็นเพราะเติบใหญ่ขึ้น ผมอ่านนิยายเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งและรู้สึุกเข้าถึงมันในอีกแง่มุมหนึ่ง ผู้คน คุณธรรม บุญคุณ ความแค้น ธรรมะ อธรรม ฯ เรื่องเหล่านี้ดูแจ่มชัดในนิยายบู๊เฮียบ เหมือนเส้นแบ่งระหว่างสีขาวกับดำจะเห็นได้อย่างชัดเจนกว่าที่พบในโลกจริง... ไม่รู้สิ ผมว่าชอบโลกแบบในนิยายมากกว่า
ประกาศตัวตนให้รู้ มายืนประจันหน้ากัน ดาบใครไวกว่าก็เป็นผู้ชนะ ผู้คนมีอุดมการณ์ ยินยอมกระทำเรื่องที่ไม่อาจไม่กระทำ และไม่ยินยอมกระทำเรื่องที่มิควรกระทำ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตที่มีเพียงชีวิตเดียวก็ตาม
"หากโลกขาดคนประเภทนี้ โลกก็มิทราบจะเป็นเช่นไรไปแล้ว" - ฤทธิฺ์มีดสั้น
..........
โกวเล้งเคยตัดพ้อไว้ใน "เดียวดายใต้เงาจันทร์" ว่านิยายบู๊เฮียบนั้นนอกจากจะเขียนให้เป็นนิยายบู๊แล้ว ยังสามารถเขียนให้เป็นเรื่องโรแมนติกได้ เป็นเรื่องสืบสวนได้ เป็นเรื่องลึกลับซับซ้อนได้ แต่ถึงอย่างไรนิยายบู๊เฮียบก็มิอาจได้รับการยอมรับเป็นวรรณกรรม...
ผมมีงานในช่วงกลางของโกวเล้งอยู่เกือบครบทุกเล่ม เป็นงานในยุคที่ถือว่าเป็นจุดสูงสุดของอาชีพนักเขียนของเขา ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่ ที่มีกลิ่นไอของ Don Corleone เจืออยู่ เรื่อง วีรบุรุษสำราญ ที่ทำให้หลับตานึกถึง Tortilla flat ของ Steinbeck ได้อย่างไม่ยากเย็น หรือจะเป็นพฤติการณ์ของ "เชอร์ลิ้วโฮม-ชอลอกเฮียง" ที่ผสมผสานเอาความเป็นตะวันออกกับตะวันตกไว้ได้อย่างไม่ขัดเขิน
ทั้งหมดบอกผมเรื่องคุณธรรม และการยืนหยัดขึ้นสู้ต่อความอยุติธรรมทั้งปวงที่มีบังเกิดแก่มนุษย์ แม้กระทั่งชายอมโรคผอมเกร็งและไอเป็นเลือดอย่าง Doc Holliday ที่ชื่อลี้กิมฮวงก็ยังยืนหยัดต่อสู้ เพราะพวกเขาล้วนมีบางสิ่งที่บอกว่ามัีนเป็นเรื่องที่พวกเขาพึงกระทำ และมิอาจไ่ม่กระทำ
นอกจากบู๊เฮียบของโกวเล้ง ผมมี "กระบี่เย้ยยุทธจักร" ของกิมย้งที่อ่านแล้วรู้สึกได้เป็นอย่างดีถึงการ "เย้ยหยัน" ยุทธจักรอย่างแท้จริง และไม่คิดว่าจะชอบงานอื่นของกิมย้งไปมากกว่านิยายชุดนี้ แน่นอนว่าผมชอบมังกรหยกทุกภาคที่เป็นภาพยนตร์โทรทัศน์ แต่กลับชอบไม่มากนักเมื่อเป็นหนังสือ
ว่ากันว่านิยายของกิมย้งนั้นทำออกมาเป็นหนัง-ละครได้ง่ายกว่านิยายของโกวเล้ง ตัวละครและบุคลิกอันวิจิตรของตัวละครกิมย้งนั้นสามารถทำออกมาได้อย่างมีสีสันมากกว่า และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการต่อสู้ที่ตระการตา แต่กับโกวเล้งที่ตัวละครยืนมองกันครึ่งค่อนวันก่อนจะชักดาบกระบี่ฟาดฟันกันเพียงชั่วพริบตานั้นย่อมไม่ดึงดูดผู้คนได้มากเท่า และบ่อยครั้งถึงกับไม่มีใครชักอาวุธออกมาประหัตประหารกันก็มี
โกวเล้งเคยผันตัวมากำกับหนังจากนิยายของตัวเองอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนจะหยุดไปด้วยเหตุใดไม่ปรากฎ
..........
ผมหยุดอ่านนิยายกำลังภายในแทบจะโดยสิ้นเชิงเมื่อสิบสองปีก่อนหลังจากอ่าน "ฤทธิ์มีดสั้น" จบลง นั่นเป็นที่สุดของนิยายบู๊เฮียบของโกวเล้งในความเห็นของผม ...หยุดการแสวงหา จากนั้นเดินต่อไปในเส้นทางใหม่
หมดจากฤทธิ์มีดสั้น ผมอ่านงานของอุนสุยอันอีกสองเล่ม กระบี่เย้ยยุทธจักรของกิมย้งอีกหนึ่งเรื่อง และไม่ได้อ่านนิยายบู๊เฮียบอีกเลยจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ได้ไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งที่เปิดร้านขายหนังสือ ได้โอกาสหยิบหนังสือรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับ "มือสังหาร" มาอ่าน
นับเป็นนิยายกำลังภายในเรื่องแรกในรอบสิบสองปีที่ได้เปิดอ่านอย่างเป็นจริงเป็นจัง ในสามร้อยกว่าหน้าอัดแน่นไปด้วยเรื่องสั้นที่ยาวเพียงเรื่องละสามสี่หน้า แต่ถือได้ว่าทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง เรื่องของผู้คนที่หลากหลาย ผ่านเข้ามาและผ่านไปเพียงวูบหนึ่งเหมือนชีวิตที่ไม่เป็นตัวของตัวเองของเหล่าผู้คนในยุทธจักร เป็นจอกแหนและใบไม้แห้งที่ลอยมาและลอยไป ผู้คนเหล่านี้ยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นไปอีกเมื่อต้องรับเป็นมือสังหาร
เป็นเรื่องของ "คนชุดดำ คุณธรรม และบางสิ่งที่มิอาจไม่กระทำ" เรื่องของคนหลายคนที่ยืนอยู่ในด้านมืดมากกว่ายืนอยู่ในแสงแดดเจิดจ้า และอีกหลายคนที่ยืนอยู่กลางแสงแดดเจิดจ้าได้อย่างสง่าผ่าเผยกว่าผู้ที่เรียกขานตัวเองเป็น "ผู้กล้า" มากมายนัก
งานแปลของ "เรืองรอง รุ่งรัศมี" ผู้แปล "เดียวดายใต้เงาจันทร์" ของโกวเล้งเมื่อหลายปีก่อน
..........
เงยหน้าขึ้นไปที่ชั้นหนังสือ... ผมว่าจะหยิบ "ฤทธิ์มีดสั้น" มาอ่านอีกสักรอบ
คารวะหนึ่งจอกแด่คนในยุทธภพทุกผู้ทุกนาม
| Create Date : 06 กรกฎาคม 2552 |
| Last Update : 6 กรกฎาคม 2552 8:04:33 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1757 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: MollyJinx  วันที่: 6 กรกฎาคม 2552 เวลา:4:13:10 น. |
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
แต่มีนิยายจีนอยู่หลายเล่มที่ชอบ อย่างที่หยิบมาอ่านบ่อยๆ ก็คือเรื่อง ยอดตุลาการราชวงศ์ซ่ง
เป็นนิยายแนวสืบสวนสอบสวน ออกแนวสืบคดีและชันสูตรศพในยุคเมื่อหลายร้อยปีก่อนของทางแผ่นดินจีน
อ่านแล้วสนุกดีค่ะ...