| All Blog
|
กีต้าร์ที่ถูกตั้งสาย...ในวันหนึ่ง (เรื่องสั้น...ออนไลน์) "ตะบองเพชรที่ว่าทนๆ น่ะ มันก็ยังต้องการน้ำซักหยด ลองไม่ได้น้ำเป็นปีๆ มันก็ตายเหมือนกันนะ" เสียงสั่นเครือของหญิงสาว ที่บอกกล่าวแก่ชายหนุ่มร่างสูง ด้วยความรู้สึกปนเป สับสน แสดงให้เห็นชัดว่ามีความขัดแย้งภายในใจของตน คนตรงหน้ามิได้แสดงกิริยาอะไรไปมากกว่าการนิ่งเฉย หลังจากได้พูดในสิ่งที่อยากพูดไปแล้ว รุ้งตะวัน ตัดใจหันหลังเดินจากเขามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่น้ำใสในตาจะรินไหล กัมปนาท ชายหนุ่มที่เธอแสนจะรักและภักดี เขาไม่ได้มีท่าทีอะไรนอกจากเงียบงัน เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ะสิ่งที่เธอคิด เธอได้บอกแก่เขาไปหมดแล้ว เหลือเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ที่เธอยังไม่ได้กระทำ "ตะวัน วันนี้นั่งหน้าจอแต่เช้าเลยนะ" เสียงเพื่อนสนิททักทายในเช้าของวันทำงาน "อืม กำลังนัดเพื่อนในบอร์ดไปเที่ยวกันน่ะ" "เฮ้ย..ได้ไง ไม่เคยอ่านข่าวหรอ น่ากลัวจะตาย เดี๋ยวเขาพาตะวันไปฆ่าหมกท่อจะทำไง"เสียงทักท้วงดังขึ้นอย่างรวดเร็วและเคร่งเครียด "ไม่หรอก แค่นัดไปเจอกัน ที่ห้างน่ะ พอดีมีงานหนังสือ ก็ไปกันเยอะแยะเลย ไม่น่าห่วงอะไรหรอก" เจ้าตัวตอบอมยิ้ม หันไปสนใจหน้าจออีกครั้ง "เฮ้ย ไม่ได้หรอกตะวัน เธอไว้ใจคนง่ายอย่างนี้เลยเหรอ ชวนใครไปเป็นเพื่อนสิ" ความห่วงใยจากเพื่อนสาวยังไม่ลดลง "ไม่เป็นไรหรอกยุ้ย หรือเธอจะยกเลิกนัดหวานใจ แล้วไปกับตะวันล่ะ" เมื่อเจอคำถามนี้ อีกฝ่ายถึงกับหน้าเสีย "แหม..ได้ไง ไปเถอะๆ แต่ไงก็เปิดมือถือไว้นะ เราเป็นห่วง" รุ้งตะวันกล่าวขอบใจเพื่อนสาว ก่อนหันไปหัวเราะ และส่งข้อความผ่านสายสัญญาณอีกครั้ง "สวัสดีค่ะ" รุ้งตะวัน เดินเข้าไปทักทายกลุ่มคนที่เคยรู้จักกันแต่ในนามจอ ผู้คนที่มีความสนใจด้านเดียวกัน หรือใกล้เคียงกัน บางคนถนัดอ่าน บางคนถนัดเขียน "สวัสดีค่ะ" เสียงทักทาย โต้ตอบกันเป็นวงกว้าง รุ้งตะวันชักชวนเพื่อนเก่าทางหน้าจอ แต่เป็นเพื่อนใหม่ในตัวจริงไปถ่ายรูป ไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเธอที่จะทำความรู้จัก และพูดคุยกับคนอื่น เพราะโดยส่วนตัว เธอเป็นคนมั่นใจ และมีความกล้าอยู่เต็มเปี่ยม อีกทั้งเพื่อนๆ หลายคนที่ได้เจอ ต่างเหมือนคุ้นเคยกันมา จากการพูดคุย ทางอินเตอร์เน็ท ไม่ว่าจะเป็นการสนทนาผ่านกระทู้ หรือการสนทนาด้วยโปรแกรมเฉพาะ "หวัดดีจ๊ะ ตะวัน" ข้อความทักทายถูกส่งผ่านมาถึงเธอ ในคืนถัดๆ มา เรื่องราวในชีวิตจริง การทำงาน ความคิดเห็นเกี่ยวกับกระทู้ การพูดคุยหยอกล้อ เริ่มต้นและยังคงดำเนินต่อไปทุกวัน และเกือบทุกเวลาที่ใจปรารถนา อย่างน้อยๆ เมื่อเธอเข้ามาสู่โลกอินเตอร์เน็ท เธอจะได้พบใครซักคนเสมอ บางวันที่มีกิจกรรมที่ไหนเกี่ยวกับหนังสือ หรือเสียงเพลง เพื่อนๆ ที่คอเดียวกัน ก็จะส่งข้อความมาชักชวนให้ไปด้วยกัน รุ้งตะวัน มีโอกาสได้ใกล้ชิด และพบปะเพื่อนๆ บางคนบ่อยขึ้น จนรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนที่คบหากันมาช้านาน "ไปทะเลกันไหม" เพื่อนคนนึงในกลุ่มสนทนาส่งข้อความมายังห้องที่เปิดเพื่อหลายคนที่คุ้นเคยได้เข้ามาคุยกัน "ไปๆๆๆๆ" รุ้งตะวันรีบส่งข้อความไปอย่างดีใจ "ไปจริงเหรอ" อีกคนลังเลนิดหน่อย ด้วยความกล้วว่าจะโดนเพื่อนๆ พี่ๆ ล้อเล่น "จริงสิ เรื่องแบบนี้ใครจะมาล้อเล่นกัน" เป็นอันว่า คำชักชวนนั้นได้บทสรุป คือ คนกลุ่มหนึ่ง จะไปทะเลในค่ำคืนหนึ่งหลังจากเลิกงาน รุ้งตะวัน รู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของตนเอง และเพื่อนคนอื่นๆ แต่จะมีอะไรเป้นข้อระแวงสงสัยในกันนั้น ก็ไม่ใช่ ท้องฟ้ามืดครึ้ม รถกะบะสีแดงเลือดนกมุ่งหน้าจากเมืองกรุง สู่ชายทะเลที่คุ้นเคย เสียงพูดคุยร่าเริงลื่นไหลจากคนที่ 1 ไปคนที่ 2 3 สลับกันเรื่อยไปจนครบทุกคน และวนเวียนตลอดเส้นทางที่คราคร่ำด้วยรถรา ชายหาดวันหยุดไม่ได้โปร่งโล่ งอย่างที่คิด ผู้คนขวักไขว่ แม้จะเป็นเวลาเกือบข้ามวัน กลุ่มของรุ้งตะวันหามุมสงบ ณ ศาลาริมทะเล ในส่วนที่ไกลผู้คนมากที่สุด วงสนทนาได้เริ่มขึ้นจากเรื่อ งไม่เป็นสาระใดๆ ขนม เครื่องดื่ม และเรื่องราวต่างๆในชีวิต ได้ถูกหยิบยื่น และแบ่งปันกันบริโภค ไม่ว่าเรื่องใดๆ ที่ถูกกล่าวถึง ก็จะกลายเป็นเรื่องขำขันทันที รุ้งตะวันรู้สึกวางใจในคนกลุ่มนี้ และเธอเองก็คิดว่าทุกคนก็คงคิดเช่นเธอ "วันจ๋า" ตัวอักษรถูกส่งผ่านมาอีกครั้ง "คะพี่" เธอพิมพ์ตอบอย่างรวดเร็ว ทั้งที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยตัวเลขต่างๆ วันนี้เธอต้องแจกใบแจ้งหนี้ให้ลูกค้าแต่ละราย งานเยอะเต็มโต๊ะไปหมด แล้วเธอยังต้องรับโทรศัพท์ของลูกค้า เดินตรวจตราความเรียบร้อยต่างๆ แต่เธอก็ยังคงมีเวลาให้เพื่อนกลุ่มนี้เสมอ "ทำไรอยู่อ่ะวัน" ข้อความจากเพื่อนอีกคนที่ถูกดึงเข้ามาในห้องสนทนาส่วนตัว แล้วหลังจากนั้นข้อความต่างๆ ก็หลั่งไหลมาไม่หยุด กลายเป็นว่าทุกวันไม่ว่าเธอจะวุ่นวายแค่ไหน เธอไม่เคยลืมมาส่งข่าวให้เพื่อนในกลุ่มรับรู้ไว้เลย แม้ในวันที่ โลกคล้ายจะระเบิดภายใน 1 นาทีข้างหน้า แต่ภาระกิจที่สำคัญนี้ ไม่เคยถูกลดบทบาทลงแม้แต่ครั้งเดียว "วันนี้วันขอตัวกลับก่อนนะคะ" ข้อความจากรุ้งตะวันได้ถูกส่งไปยังกลุ่มเพื่อน บางคนที่ยังออนไลน์อยู่ "อ้าว ทำไมอ่ะ แงงงงงงงงงงง"คนในกลุ่มส่งข้อความกลับมา "ไม่อนุญาต"ถือเป็นมุขสร้างความบันเทิง และสำนึกผิดของกลุ่มที่ รุ้งตะวันคุ้นชินเสียแล้ว หญิงสาวรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับยาวเหยียด "วันนี้ วันมีนัดสำคัญค่ะ วันจะไปเอาของคืนจากเขา เนี่ยเตรียมชุดมาอย่างดีเลยนะคะ ขออนุญาตไปเปลี่ยนชุดแป๊บนึงนะคะ" หลังจากที่เธอหายไปจากหน้าจอได้สักครู่ "มาแล้วค่ะ ชุดสีสดใสมากเลย" เธอส่งข้อความถึงเพื่อนๆ อีกครั้ง "ว้าวๆๆๆๆๆ"เพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่ง ส่งข้อความไปหยอกล้อ "มีเปลี่ยนชุดด้วย"เพื่อนในกลุ่มบางคนร่วมประสมโรง "แหม ไม่มีอะไรค่ะ วันแค่ไม่อยากให้เขาคิดว่าวันแย่ที่เขาจากไป อยากไปเจอเขาแล้วเขารู้สึกว่าเราดูดีขึ้น ไม่ได้เศร้าสร้อยอะไรนัก" รุ้งตะวันรีบผิดข้อความเป็นการแก้ต่างให้ตนเอง แท้จริงในใจของเธอคิดไกลไปกว่านั้น การพบกันหลังจากห่างหายไปนาน มันมีค่ามากมาย ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเป็นอย่างไรบ้าง อ้วนขึ้น ผอมลง มีความสุขดีไหม งานเป็นอย่างไร แล้ว..เขาคิดถึงเธออย่างที่เธอคิดถึงเขาไหม "งั้น วันต้องแต่งหน้าให้ดูระเรื่อๆ แล้วก็ทำกิริยาเหมือนกำลังอินเลิฟนะ"ผู้อาวุโสในกลุ่มส่งข้อความกึ่งแนะนำ กึ่งเล่นหัว "ง่า.."รุ้งตะวันทำได้เพียงส่งข้อความมาเท่านั้น เพราะคำแนะนำประหลาดแบบนี้ ก็น่าจะมีคุณค่าบ้างในคราวจำเป็น "โห พี่คิดได้ไง"เพื่อนอีกคนในกลุ่มส่งข้อความอย่างทึ่งและนึกขำ "เวลาเจอเขาแล้วเขาถามว่าเป็นไงบ้าง มีใครหรือยัง วันต้องทำท่าลับลมคมในไว้นะ เขาจะได้แสดงกิริยาออกมา หรือถ้าเขามีใครอยู่เราจะได้ไม่เสียฟอร์มไง ให้เขารู้ว่าเรามีความสุขเรื่อยๆ ไม่ใช่ชีวิตนี้นอกจากเธอแล้วฉันจะไม่รักใครอีกแล้ว" อีกหลายประโยชน์ที่เป็นคำแนะนำติดตลก แต่รุ้งตะวันก็จดจำไว้ เผื่อในคราวจำเป็นเธอจะได้นำมาใช้ได้อย่างพอเหมาะพอดี "ไปล่ะค่ะ"ข้อความสุดท้ายของการสนทนาได้ถูกส่งผ่านก่อนการตัดสัญญาณ เธอไม่สามารถรับรู้ถึงควาเมป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนๆ อีกต่อไป เพราะเธอได้ก้าวเดินอย่างมาดมั่นออกจากที่ทำงาน เพื่อเดินทางไปหาบางสิ่งที่ลืมทิ้งไว้กับเขา "พี่คะ"เสียงร้อนรน ระคนสั่นรัวผ่านมาทางสายโทรศัพท์ สาวใหญ่วัยดึกละมือออกจากแป้นเหย้าที่เคยชิน "ว่าไงจ๊ะวัน ไหนว่าไปหาใครไม่ใช่เหรอ"เพราะความที่จับน้ำเสียงตื่นเต้น สั่นเครือของน้องสาวร่วมก๊วนได้ หล่อนจึงพยายาม ทำเสียงให้ราบเรียบที่สุด "ค่ะพี่ วันไปมาแล้วค่ะ"ประโยคสั้นๆ แต่กระชับ รวดเร็ว ทำให้หล่อนพยายามคุมสถานการณ์ให้มากที่สุด "แล้วยังไงจ๊ะ มีอะไรพิเศษไหม เสียงเธอสั่นนี่จะหัวเราะ หรือร้องไห้"ผู้อาวุโส ถามอย่างหยอกเย้า "วันรีบออกมาก่อนค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ก็พอวันเห็นถุงใส่กีต้าร์ก็งงนะคะ ถามเขาเขาบอกซื้อมา 3 เดือนแล้ว ก็ช่วงที่วันบอกเขาว่าจะไปเอาคืนนั่นแหล่ะ แต่วันก็ไม่ได้ไปซักที แล้วเพลงในร้านนะคะ กวนประสาทมากเลย" รุ้งตะวันยังคงพูดด้วยความเร็วสูง ปกติเธอก็เป็นคนที่พูดเร็วอยู่แล้ว แต่เมื่อเกิดความตื่นเต้น ความเร็วก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น จนแทบจะฟังไม่ชัดเจนนัก "นี่เธอยังมีกะใจฟังเพลงรู้เรื่องอีกเหรอ โห สุดยอดดดดดดด" เสียงสาวใหญ่ลากยาวแสงความทึ่งในเหตุการณ์ที่ได้ฟัง "ก็แหมพี่ มันได้ยินชัดมากเลยท่อนนั้นน่ะ เพลงไรไม่รู้ แหมจะถามว่าจะกลับมาคบกันอีกไหม จะกลับมาเหมือนเก่าไหม ยังรักกันอยู่หรือเปล่า" สาวอาวุโส ปล่อยหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ ไม่ใช่เพราะนึกขำ หรือเยาะเย้ยเธอแต่อย่างใด เพียงคิดว่าชีวิตเป็นเรื่องบังเอิญได้ไม่ยาก และเรื่องบังเอิญแต่ละอย่าง ก็เหมือนได้ถูกกำหนดมาแล้วทั้งสิ้น "พี่อ่ะ หัวเราะอะไรคะ" เสียงพรมนิ้วบนแป้นทำให้รุ้งตะวันนึกภาพออกว่า อีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ "แหะๆ กำลังพิมพ์บอกทุกคนไง ทุกคนเป็นห่วงมากเลย"ทุกข้อความที่ผ่านหู ถูกพิมพ์สู่หน้าจอเพื่อบอกเพื่อนๆ น้องๆ ในกลุ่ม ไม่ผิดกับคำที่เคยพูดเล่นกันอยู่เสมอ หากใครได้รู้จักคนในกลุ่มนี้ ก็จะกลายเป็นบุคคลสาธารณะโดยทันที "ไปเที่ยวกัน" คำชักชวนหลุดจากนิ้วมือใครไม่รู้ "ไปไหนอ่ะ เขาใหญ่" น้องคนสุดท้ายของกลุ่มเอ่ยขึ้น "อืม หรือไปเชียงใหม่ดี" พี่คนโต ที่แก่กว่า สาวใหญ่หลายปีเอ่ยขึ้น "ไม่ๆ ไกลไป" มีเสียงคัดค้าน เวลาผ่านไปหลายวัน เป้าหมายของการไปเที่ยวก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ไม่ว่าเป้าหมายจะเปลี่ยนไปในทิศทางใด คำตอบก็คือ ไป "ตกลงไปที่นี่แหล่ะเน๊อะ สวยมาก"ข้อมูลสถานที่ท่อเที่ยว ตามคำแนะนำของเพื่อนร่วมสายสัญญาณที่เคยไปพบปะและทำบุญด้วยกัน ถูกค้นหาจากหน้าจอเหลี่ยม "เขาบอกทะเลสวย และก็คนไม่เยอะ"เสียงร่ำลือจากข้อมูลที่ค้นพบ "อืม งั้นเราติดต่อที่พักเลยนะ" สาวใหญ่วัยดึกอาสา ค้นหาข้อมูล และติดต่อ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ว่างงาน "พี่ๆ ตกลงเราไปก้างเต้นท์ดีกว่า บ้านเรามีเต้นท์" สาวใหญ่ส่งข้อความไปยัง สาวใหญ่กว่า การเตรียมแผนการเดินทางเป็นไปตามขั้นตอนที่ดูเหมือนจะถูกต้อง ค่ำคืนแห่งการท่องเที่ยวของกลุ่มคนทั้ง 6 ณ หาดทรายเงียบสงบ "แล้ววันล่ะ เรื่องไหนที่ว่าทำให้ดูเป็นผู้หญิงสุดๆ" การพูดคุยมาหยุดที่รุ้งตะวัน เรื่องราวในอดีตก็ถูกบอกเล่าสู่กลุ่มคนที่ไม่ใช่แปลกหน้าต่อกันอีกต่อไป ทุกคนต่างมีแง่มุม และข้อซักถามกันในคนละส่วน รุ้งตะวันไม่คิดจะปิดบังอะไรกับคนคุ้นเคยเหล่านี้อีก "แล้วหลังจากนี้ วันจะทำยังไงต่อไป" คำถามที่ทุกคนอยากรู้ และต่างลุ้นเหมือนเป็นนางเอกของเรื่องซะเอง .............. รุ้งตะวันปล่อยสายตาออกไปไกล ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำ ภาพทะเลตรงหน้าทำให้ความคิดลอยไปไกล คนไกล.. คนดีของฉัน หากเพียงเธอคิด และรู้สึกตรงกับฉัน ช่วยส่งสัญญาณให้ฉันได้รับรู้เพียงนิดเถิด สาวแก่วัยดึกมองไปยังเงาน้องสาวคนเก่ง ที่อยู่เบื้องหน้า ฉากหลังคือภาพทะเล ยามอาทิตย์จะลับฟ้า นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ทะเลที่เท่าไหร่ ที่เธอได้มองเงาที่ดูเหมือนเหน็ดเหนื่อย จากการวิ่งถ่ายภาพ และตั้งท่านางแบบตลอดวัน น้อยครั้งที่จะมีโอกาสเห็นเธออยู่นิ่งๆ นานๆ เรื่องราวความรักที่โลดแล่นบนหน้าจอ ผลงาน และเรื่องราวที่พูดคุยกันมาอย่างต่อเนื่อง หลายสิ่งที่ผ่านเข้ามา และผ่านไป ความสุข ความทุกข์ "กีต้าร์ที่ถูกตั้งสาย.... ในวันหนึ่งเมื่อใครเห็นค่าและรู้จักวิธีการบรรเลง จะเกิดบทเพลงที่....ไพเราะ และงดงาม" 16/06/2003 , 18:47:28 ]
อ่าโห สนุกดีครับ
โดย: เด็กเหนือหนีหนาว
 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:9:53:25 น.สาวแก่วัยดึกมองไปยังเงาน้องสาวคนเก่ง
ที่อยู่เบื้องหน้า ฮา.......................... โดย: SSTR
วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:10:48:34 น. |
Friends Blog
|
||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [