ชาแก้วนั้น..ของฉัน ชาแก้วนี้..ของเธอ
"สวัสดีครับพี่ มาคนเดียวเหรอครับ"
"เดี๋ยวตามมา" ปกติ ฉันจะมานั่งที่ร้านนี้เกือบทุกวันที่ว่าง รวมๆ แล้ว คิดเป็นความถี่
ที่พอจะทำให้เด็กภายในร้านจำได้หมดทุกคน บางวันฉันก็มากับเพื่อนสนิท บางวันมากับคนรู้ใจ
บางวันมากับเพื่อนใหม่ บางวันมากับใครไม่รู้
"ชาวนิลามีแล้วนะครับ"
"อือ ชาวนิลาแก้วใหญ่นะครับ"
ฉันพยักหน้ารับ ชาวนิลากลิ่นหอม ฉันชอบชาวินลา กลิ่นหอมหวาน ทำให้ชีวิตที่ผ่านมาอย่างหนักทั้งวัน
คลี่คลายมาขึ้น
ฉันนั่งโต๊ะนอกร้าน ริมถนน
ใครหลายคนเคยถามว่าทำไมไม่นั่งในร้าน
ฉันแพ้อากาศเย็น นั่งแล้วไม่เป็นสุข
ฉันอยากสูบบุหรี่ ฉันชอบผู้คนขวักไขว่ ไมตรี มากกว่านั่งนิ่งสง่างามในร้าน
"นั่นชาอะไร" ฉันถามเพื่อนอีกคน
"เปปเปอร์มิ้นท์" เพื่อนคนสนิทตอบ
จริงๆ ฉันไม่ต้องถามเพื่อนหรอก เพราะกลิ่นของชาหอมเย็น ไกลมาถึงที่นั่งของฉัน
เรานั่งหันหน้าเข้าหากัน หยิบหนังสือคนละเล่ม ก้มหน้าลงอ่าน อ่าน และอ่าน บางครั้ง
เราเงยหน้ามาเล่าเรื่องที่ได้อ่านให้อีกคนฟัง บางครั้งเรารับโทรศัพท์ และโทร.หาใครบ้าง
เราหันมาคุยกันบ้าง แล้วเราก็กลับบ้านพร้อมกัน
[ 05/05/2003 , 12:54:05 ]
แวะมาเยี่ยมค่ะ
[ดู Profile ทั้งหมด]