สุดปลื้ม....อีกวันหนึ่งของชีวิตฉัน

สุดปลื้ม .... อีกวันหนึ่งของชีวิตฉัน

ท่านผู้อ่าน คะ ความปลื้มปิติในชีวิตของฉัน ส่วนใหญ่มาจากความน่ารักของเด็ก ๆ ที่ฉันได้สอนเขาไปทั้งนั้นเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนแรกที่ฉันสอบบรรจุไปสอน คือ อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย หรือโรงเรียนมัธยมวัดธาตุทอง ก็ดี ลูกศิษย์ทั้งสองโรงเรียนล้วนแต่สร้างความปลื้มปิติแก่ฉันในหลาย ๆ โอกาส อย่างเช่น ลูกศิษย์ที่อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ซึ่งฉันสอนพวกเขาเพียงสามปี แล้วก็ย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนมัธยมวัดธาตุทอง แทบจะไม่มีโอกาสได้กลับไปเจอะเจอพวกเขาเลย แต่หลังจากที่ฉันเกษียณอายุราชการจากโรงเรียนมัธยมวัดธาตุทองไปแล้ว มีโอกาสได้ไปงานคืนสู่เหย้าที่อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยตามที่ทางสมาคมศิษย์เก่า เชิญมา พวกเขาก็ยังจำฉันได้ ทั้ง ๆ ที่จากกันไปเป็นเวลาเกือบ 40 ปี ทีเดียว นั่นก็เป็นภาพที่ฉันสุดปลื้มเช่นกัน ยามที่ฉันขอให้เขาอุดหนุนหนังสือที่ฉันเขียนตามความสมัครใจ เขาก็ยินดีชื่นชม ไม่มีการสอบถามอะไรเลย สั่งจองกันครบทุกคนที่ได้เจอะเจอหน้ากัน บางคนไม่ได้มางาน เพื่อน ๆ เขาให้เบอร์โทรศัพท์แก่ฉันมา เพื่อทำการติดต่อเกี่ยวกับเรื่องของการอุดหนุนหนังสือ โทรไปแล้ว ไม่เคยได้รับความผิดหวังแม้แต่รายเดียว นั่นเป็นเกลียวสัมพันธ์ ความผูกพันที่พวกเขามีต่อฉันอย่างที่ฉันไม่คิดว่า ฉันจะได้รับจากพวกเขาหรอก เนื่องจากสภาวะที่ฉันขาดการติดต่อกับพวกเขานานมาก อย่างที่ได้บอกไว้ตอนต้นแล้วว่า ฉันย้ายมาอยู้โรงเรียนมัธยมวัดธาตุทองแล้ว ก็แทบจะไม่ได้เจอพวกเขา ตอนย้ายมาใหม่ ๆ ต้องไปรับเงินเดือนที่โรงเรียนเก่า ก็ไปอยู่ประมาณ 3-4 เดือนเท่านั้น ฉันจึงได้รู้สึกสุดปลื้มเหลือเกินกับความรัก ความเคารพที่พวกเขายังมีให้กับฉันไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อ สามสิบกว่าปีที่ผ่านมา

ท่านลองชมภาพสุดปลื้มของลูกศิษย์รุ่นแรกที่เขามารับฉันไปพบปะสังสรรค์กันบ้างซิคะ อุดหนุนหนังสือของฉันแล้วค่ะ



กำลังทานอาหารไป คุยกันไป เม้าส์กันน้ำลายแตกฟองเลยค่ะ


เซ็นหนังสือให้ลูกศิษย์ที่มาอุดหนุนหนังสือ ค่ะ



ลูกศิษย์บอกว่า อาจารย์ ขา เงยหน้าหน่อย เราจะถ่ายรูปแล้วค่ะ


ไฟซ้อล ลูกศิษย์เป็น รองผู้อำนวยการโรงเรียนที่อยุธยาค่ะถ่ายคู่กับเพื่อนลูกศิษย์ฉันอีกคนหนึ่ง คือ ประสงค์ ค่ะ



ก่อนอำลาจากกัน พวกเราก็ถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นที่ระลึก ค่ะ



เช่นเดียวกับโรงเรียนมัธยมวัดธาตุทองที่ฉันมาอยู่เป็นโรงเรียนที่สองในชีวิตรับราชการของฉัน 31 ปีกับอีก 5 เดือน ที่ฉันมาสอนอยู่ที่โรงเรียนนี้ ตั้งแต่ปี 2520-2551 ลูกศิษย์ที่ฉันสอนไป รุ่นแล้วรุ่นเล่า ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป แต่หลายรุ่นที่เดียวไม่ได้ผ่านจากฉันไปโดยไม่ติดต่อกับฉัน มีหลายรุ่นโดยเฉพาะรุ่นที่ฉันเป็นครูประจำชั้นของเขา พวกเขายังติดต่อ ห่วงใยฉัน ถึงเทศกาลสำคัญก็หมั่นมาหา มาเยี่ยมเยือน บางรุ่นก็มีการจัดพบประสังสรรค์ระหว่างกันในรุ่นของตัวเอง แล้วก็มาเชิญฉันไปร่วมงานด้วย บางครั้งที่ฉันเจ็บป่วยหนักอันเกิดจากอุบัติเหตุ ก็มาพาไปโรงพยาบาล ฉันจึงมีความรู้สึกว่า ชีวิตการเป็นครูของฉันนั้น ช่างโชคดีเหลือเกิน ช่างน่าปลื้มปิติเสียเหลือเกิน ที่ได้เจอะเจอแต่ลูกศิษย์ที่น่ารัก หลาย ๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตการเป็นครูของฉัน เคยช่วยเหลือเกื้อกูลฉันในหลาย ๆ เรื่อง เฉกเช่น เรื่องของการขายบัตรโต๊ะ จีน การจัดงานครบ 60 ปี แห่งการสถาปนาโรงเรียนมัธยมวัดวัดธาตุทอง ซึ่งฉันได้รับการร้องขอจากสมาคมนักเรียนเก่า ให้ฉันช่วยสมาคมนักเรียนเก่ามัธยมวัดธาตุทอง เชิญชวนนักเรียนเก่ามาร่วมงาน โดยช่วยขายโต๊ะจีนให้

ฉันเต็มใจที่จะช่วยเหลือสมาคมนักเรียนเก่า ฯ ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่ลูกหม้อของโรงเรียนมัธยมวัดธาตุทอง แต่ฉันก็อยู่ที่นี่เป็นเวลานานมากเหลือเกิน แทบจะกล่าวได้ว่า เกือบชั่วชีวิตของการรับราชการครูก็แทบจะว่าได้ เพราะฉันสอนที่โรงเรียนที่สอบบรรจุได้ คือ อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย เพียงระยะเวลาสั้น ๆ 3 ปีเท่านั้น ดังนั้น ความรัก ความผูกพันที่มีต่อโรงเรียนนี้ก็คงมีไม่น้อยทีเดียว

ฉันเริ่มดำเนินการ ช่วยประชาสัมพันธ์ขายบัตรโต๊ะจีน เชิญชวนนักเรียนที่เจอกันในเฟสบุ๊คให้ช่วยกันระดมเพื่อน ๆ ในรุ่นเดียวกันมาจองโต๊ะจีน มาช่วยกันซื้อบัตรเพื่อให้ได้หลาย ๆ โต๊ะ จะได้มีกำไรส่วนหนึ่งไปพัฒนาสมาคมฯ และพัฒนานักเรียนปัจจุบัน หรือที่เราเรียกว่า รุ่นน้อง บางรุ่นที่จบไปนานมากและไม่ได้เล่นเฟสบุ๊ค ฉันมีหมายเลขโทรศัพท์ ฉันก็ใช้วิธีโทรศัพท์ไปเชิญชวน ก็ได้รับการตอบรับ ยินดีให้ความร่วมมือและซื้อโต๊ะจีน โต๊ะหนึ่งบ้าง สองโต๊ะบ้าง แม้แต่นักศึกษาภาคค่ำที่ฉันสามารถติดต่อได้ ก็ให้ความร่วมมือช่วยเหลือสมาคมเป็นอย่างดี จึงเป็นผลให้ฉันสามารถช่วยสมาคมขายบัตรได้ถึง 29 โต๊ะ จนทางสมาคมฯ ให้เกียรติและทำโล่เกียรติยศให้ฉัน ซึ่งที่จริงแล้ว การได้รับโล่ สรรเสริญดังกล่าว ไม่ใช่ความดีของฉันโดยตรงหรอก ที่จริงต้องเป็นความดีของบรรดาศิษย์เก่าของฉันที่เขารักโรงเรียน อยากเห็นความเจริญก้าวหน้าของสมาคม ฯ ความเจริญของโรงเรียนที่เขาได้อาศัยเล่าเรียนมา 6 ปี บ้าง 3 ปีบ้าง ประกอบกับ ความรัก ความผูกพันและความเคารพ ที่พวกเขาคงมีต่อฉันมากพอสมควร ฉันจึงประสบความสำเร็จในการช่วยสมาคมฯในการขายบัตรครั้งนี้ได้มากถึงขนาดนั้น เป็นความสุดปลื้มอีกครั้งหนึ่งของชีวิตการเป็นครูของฉัน จริง ๆ ค่ะ

และแล้ว วันสุดปลื้มปิติ ...อีกวันหนึ่งในชีวิตของฉันก็มาถึง นั่นคือ วันที่ 8 มกราคม 2555 วันนี้ เจ้าเอก ลูกศิษย์ประจำชั้น มารับไปงาน ก่อนไปงานก็แวะ พาราไดส์เจอเพื่อน ๆ ของเขาก่อน เพื่อหาอะไรลองท้องก่อนที่จะไปงานสังสรรค์ ธาตุทอง 60 ปี ที่อิมพีเรียลสำโรง ประมาณบ่ายสามโมงกว่า ๆ ขบวนของเราซึ่งมีรถสองคัน จำนวนเฉลี่ยแล้วคันละ 4 และ 5 คน ขับรถมุ่งหน้าสู่อิมพีเรียลสำโรง

เมื่อไปถึงงาน พวกเราเป็นกลุ่มแรก ฉันเอาเงินค่าโต๊ะอีก 1 โต๊ะที่ค้างไว้ไปจ่ายให้กับเจ้าหน้าที่สมาคม เด็ก ๆ พากันถ่ายรูปหมู่ที่หน้างาน ซุ้มงานบ้าง หน้าประตูลีฟ ที่มีป้ายงาน 60 ปีธาตุทองติดอยู่บ้าง ชมดูนะคะ

รูปนี้ถ่ายตรงประูตูลีฟที่จะเข้างาน ค่ะ


ทานอาหารรองท้องก่อนไปงาน ทานที่พาราไดร์





ถ่ายรูปกับซุ้มประตูทางเข้างานกันค่ะ



ฉันพาเด็ก ๆ รุ่นนี้ไปหาโต๊ะที่เขาจองไว้เรียบร้อยแล้ว ให้เขาคุยกันไปก่อน ฉันต้องออกมาที่หน้าประตูงาน เพราะลูกศิษย์หลายรุ่นที่ช่วยกันซื้อบัตรจากฉันแล้ว ยังไม่ได้มารับบัตรไป ฉันจึงต้องมายืนรอพวกเขาเพื่อจะได้รับบัตรและเข้างานได้ เพราะเขามีการตรวจบัตรกันด้วย โทรศัพท์วันนี้ของฉัน ขายดีมากเลยทีเดียว เพราะเด็ก ๆ ต้องโทรถามว่า "อาจารย์ ขา อาจารย์ครับ อยู่ที่ไหนคะ อยู่ที่ไหนครับ หนู ผม มาถึงงานแล้วครับ ค่ะ " ดูสับสนอลหม่านกันไปหมด ลูกศิษย์ต่างทยอยกันมามากมายเหลือเกิน ทุกคนเข้ามาทักทายฉัน สวัสดีฉัน บางคนก็เข้ามากอด ฉันจำได้เป็นส่วนใหญ่ แต่บางรุ่นไม่เคยได้ติดต่อกันเลย ก็เพียงแต่คุ้น ๆ หน้ากันเท่านั้น กลุ่มลูกศิษย์ที่เคยติดต่อและเป็นลูกศิษย์ประจำชั้นเป็นส่วนใหญ่ มีของฝากมาถึงฉันหลายกลุ่มทีเดียว ฉันรู้สึกปลื้มใจเหลือที่จะกล่าว ไม่ใช่ปลื้มใจที่ได้ของฝากจากเขา (ช่วงนี้พอดียังอยู่ในเทศกาลปีใหม่) แต่ปลื้มใจที่พวกเขายังจำฉันได้ ยังคงเคารพและทักทายกันอย่างดีใจที่เขาได้เจอะเจอครูของเขานั่นเอง ฉันจึงได้ใช้หัวข้อเรื่องของงานวันนี้ว่า "สุดปลื้ม ..อีกวันหนึ่งในชีวิตของฉัน" ไงล่ะ ฉันคุยกับลูกศิษย์โต๊ะนี้บ้าง โต๊ะนั้นบ้าง ดูอบอุ่นใจเหลือเกิน เด็ก ๆ ยังคงน่ารัก ในสายตาของฉัน พวกเขาก็ยังคงเป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวที่ฉันเคยสอนเขาตอน ม.ปลายอยู่ดี ถึงแม้ว่า บางรุ่น เขาจะอายุเลย 50 ปี แล้วก็มี (รุ่น 2520 ) แต่ละรุ่น ก็มาเชิญฉันไปถ่ายรูปกับพวกเขาเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก ฉันเหนื่อยมากก็จริง แต่แทบจะไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรเลย กำลังใจ ความปลื้มใจที่ฉันได้เห็นพวกเขาแต่ละคนเติบโต
เป็นผู้ใหญ่ มีการมีงานทำ บางคนก็เป็นฝั่งเป็นฝา มีครอบครัวที่อบอุ่น มันช่างเป็นภาพที่แสนจะ "สุดปลื้ม" สุดบรรยายจริง ๆ ที่ฉันยังมีโอกาสได้เห็นความเจริญงอกงามของผลผลิตที่ฉันได้สอนเขามา เฮ้อ ! สุดจะพรรณนาถึงความ "สุดปลื้ม" ของฉันจริง ๆ ค่ะ ท่านลองชมภาพของพวกเขาด้วยซิคะ

รุ่น ม.6 ปีการศึกษา 2534 ประจำชั้น ห้อง 6/3 ภาพนี้มีรุ่นเดียวกัน อีกหลายคนค่ะ



เป็นเด็ก ม.ต้น ที่ฉันเคยสอนเขา เขายังจำฉันได้และยังติดต่อกันอยู่ น่าเสียดาย รุ่นนี้ติดงานหลายคน เลยไม่ได้เห็นหน้า



รุ่นนี้ เป็นรุ่นที่จบไปไม่นานนัก รุ่นคมศักดิ์ อัชฌา มีห้อง 1 เด็กประจำชั้นร่วมด้วยไม่กี่คน



รุ่นนี้เป็นรุ่นเด็กประจำชั้น ปี 2533 ตอนฉันประสบอุบัติเหตุปีนั้น ห้องนี้เขาไปเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลพร้อมมิตรทั้งห้องเลย ไปทั้ง ๆ ที่ฝนตกหนักมาก เปียกไปทั้งห้องคนป่วย ฉันจำได้แม่นยำทีเดียว


รุ่นนี้เป็นเด็กประจำชั้น ปี 2537 เป็นรุ่นที่ฉันสนิทมากอีกรุ่นหนึ่ง เป็นรุ่นที่ฉันต้องสูญเสียลูกชายที่รักไปถึงสองคน คือ เกิดเก่งและวิโรจน์ ดังที่ฉันได้เขียนคำไว้อาลัยให้เขาในบล็อกแก๊งค์ไปแล้ว



ภาพแห่งความทรงจำอีกภาพหนึ่งค่ะ
width='450' height='450' border=0>



ห้อง 6/1 ห้องบูลย์ นิ้ง ยุ้ย แต๋ม อิ๊ด ชิด พีร์ สอง เจี๊ยบ เอ๋
รุ่นนี้อุดหนุนหนังสือที่ฉันเขียนไป 10 คน



ห้อง 6/2 เป็นห้องที่น่ารักอีกห้องหนึ่งในสมัยที่เรียนกับฉัน ห้องนี้มีนักโต้วาที ที่ฉันสอนและส่งไปโต้คารมมัธยมศึกษาจนได้เป็นรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง ด้วย



ใครเป็นใครบ้างดูเอาเองนะคะ



หลานศิษย์ก็มาร่วมงานด้วยนะคะ













งานนี้เขามีพิธีมอบเกียรติบัตรให้นักเรียนปัจจุบันที่ประกอบความดี มอบโล่ให้กับศิษย์เก่าที่ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียน มอบโล่ให้กับศิษย์เก่าที่เป็นนายกของสมาคม นายกสมาคม คนปัจจุบัน อดีตผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมวัดธาตุทองและครูในอดีตที่มีอุปการคุณต่อโรงเรียน อะไรอีกฉันก็จำไม่ได้แล้ว เพราะมีความรู้สึกว่า มันมากเหลือเกิน ฉันก็เป็นผู้หนึ่งที่ให้ไปรับโล่ด้วย ในฐานะช่วยขายบัตรให้สมาคมได้มากถึง 29 โต๊ะ โดยข้อเสนอของ อาจารย์วิริยา ( อ. วิริยาโทรมาเล่าให้ฟัง) เฮ้อ ! ความดีเหล่านี้ เป็นเพราะเด็ก ๆ ลูกศิษย์ฉันต่างหาก ที่เขารักโรงเรียน รักฉัน จึงได้ช่วยกันซื้อบัตรมาร่วมงานโรงเรียนนี้อย่างมากมาย มากกว่าจะเป็นความสามารถของฉันคนเดียวแน่นอน ฉันต้องขอบใจลูกกศิษย์ทุกคนที่ได้ช่วยกันซื้อบัตรเพื่อทำให้งาน 60 ปี ธาตุทองของโรงเรียนอันเป็นที่รักของเราดำเนินงานไปอย่างเรียบร้อยและบรรลุผลสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

รูปที่ขึ้นไปรับโล่ ค่ะ





ลองดูรูปนักเรียนที่ฉันสอนอีกรุ่นหนึ่ง ซิคะ



อีกรูปหนึ่งจ้ะ





ห้องประจำชั้น 6/1 ปี 2539



ห้อง นักเรียน รุ่น 2521 ค่ะ





รวมกลุ่ม ห้อง ติ้ม หัวหน้ากลุ่มค่ะ


ประมาณ 4 ทุ่มกว่า เกษมสุข ซึ่งจะต้องไปส่งฉันที่บ้าน เขาอยากกลับบ้านแล้ว เพราะอาหารก็หมดแล้ว ส่วนใหญ่การแสดงคนไม่ค่อยได้สนใจ แต่จะคุยกันด้วยความคิดถึงเพื่อน คิดถึงครูที่เคยสอนพวกเขามากกว่า ฉันเดินคุยน่าจะครบทุกโต๊ะนะ ก่อนกลับ เด็ก ๆ หลายกลุ่มมาดึงไปถ่ายรูปด้วยกัน ฉันเต็มใจไปถ่ายกับพวกเขาทุกรุ่นเลย หันไปบอกเกษมสุขว่า "รอเดี๋ยวนะจ๊ะ" เขาก็น่ารักมาก บอกว่า "ไม่เป็นไร" เขายืนรอฉันน่าจะไม่ต่ำกว่า ครึ่งชั่วโมง น่ารักมาก ฉันคิดว่า คืนนี้ฉันได้ทักทายลูกศิษย์ที่สอนครบถ้วนนะ ถ้าหากว่าไม่ทั่วถึง ครูก็ต้องขออภัย เพราะลูกศิษย์ครูมากเหลือเกินนะคะ

เกษมสุขมาส่งฉันถึงบ้านก็ประมาณ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ฉันขอบใจเขา เขาช่วยหิ้วของฝากจากลูกศิษย์หลาย ๆ คนที่นำมาฝากเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว ก็อำลากลับไป ฉันปิดประตูเข้าบ้าน ด้วยความสุขใจอย่างล้นเหลืออีกวันหนึ่งของชีวิต คืนนี้มีโอกาสได้อยู่ท่ามกลางเด็ก ๆ ที่เคยสอนเขา ได้เห็นพวกเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีหน้าที่การงานทำ มีครอบครัวที่อบอุ่น ชีวิตของคนเป็นครู อะไรเล่าจะสุขใจ ปลื้มใจ นอกเหนือไปจากได้เห็นผลผลิตของตัวเองที่มีความเจริญก้าวหน้าในชีวิตเล่า ไม่มีอะไรจะปลื้มใจเท่ากับภาพแห่งความสุข ความเจริญของลูกศิษย์ ที่เห็นอย่างแน่นอน ครูขอให้ลูกศิษย์ของครูทุกคน จงมีความสุขและเจริญก้าวหน้ายิ่ง ๆ ขึ้น ค่ะ

สวัสดีค่ะ

Create Date : 09 มกราคม 2555 Last Update : 23 มกราคม 2555 16:43:50 น. Counter : 4656 Pageviews.		42 comments
Share Tweet