ระหว่างทาง...ของการเดินทางถอยกลับ
>
เคยไหม...ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ
เคยไหม...ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย
ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา เปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงสะอื้นไห้ ความทุกข์เข้ามาทดแทน วันเวลาแห่งความสุขของคุณจนหมดสิ้น
ความคาดหวังคือปัจจัยหลักของความทุกข์ ความฝันบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดทุกข์ ชีวิตคนเรามีปัญหา เพิ่มมากขึ้นตามวันเวลาที่หมุนไป
ทุก ๆ วันเหมือนกับต้องตื่นขึ้นมา เพื่อเดินเข้าไปในสมรภูมิรบ ฟาดฟันกับปัญหา หากคุณชนะคุณก็จะเดินจากมา พร้อมความสำเร็จอีกครั้งหนึ่ง หากคุณแพ้คุณก็อาจล้มจมอยู่กับที่
แล้วจะมีใครสักกี่คนบนโลกใบนี้ ที่จะคอยยื่นมือให้ความช่วยเหลือเมื่อเราเจ็บปวด เอาเข้าจริงในโลกใบนี้...เราจะมีใคร? ใครที่เป็นของเราจริงๆ เกิดมาเพื่อเราจริง ๆ
บทเรียนของการเดินถอยหลัง ทำให้รู้ว่าความคาดหวัง มักมาพร้อมกับความผิดหวังเสมอ เราคาดหวังว่าจะมีใครมาร่วมแบ่งปันความรู้สึก คอยประคับประคองอยู่เคียงข้าง...คอยรับเมื่อเราล้ม แล้วตั้งความหวังว่าเขาจะยืนอยู่เคียงข้างเราไปจนวันตาย มีลมหายใจของกัน และกันอย่างอบอุ่น
>
แต่ในโลกของความเป็นจริงก็คือ...เราต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ หายใจด้วยตัวเองให้ได้...ลุกด้วยตัวเองให้ได้ อ้อมแขนและลมหายใจของคนอื่น เป็นเพียงส่วนประกอบ ที่ทำให้เราเต็มพร้อมสมบูรณ์
เราจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไปให้ได้ แม้ไม่มีส่วนประกอบนั้นก็ตาม ฉันได้เรียนรู้ว่า...ความฝันจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง เพื่อลดความเจ็บปวดในชีวิต
เช่นเดียวกับความรัก สิ่งที่เรามอบไปอย่างทุ่มเท...โดยไม่เคยคิดถึงความผิดหวังที่จะตามมา มักทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน
ความรัก...เปลี่ยนแปลงได้ รอยเท้าของเราเหยียบย่ำไปท่ามกลางความสับสน บางครั้งเข็มนาฬิกาก็เดินเร็วขึ้น...บางครั้งกลับเดินช้าลง ทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่วาดหวังไว้เสียที เพราะเราควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้
ความคิดของเขา...อาจทำให้เราเจ็บปวดจนสุดจะทน แต่เราก็ยังจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่...เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น ดังนั้นเมื่อมีน้ำตาและตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลง อย่าหันกลับไปทางเดิม เพราะเรากำลังจะเดินจากมันมา...อาจไม่ใช่เขาหรือเราเป็นคนไม่ดี
แต่ในบางเรื่อง...ก็อาจมีเหตุผลมากกว่าหนึ่งอย่าง อย่าพูดว่าเราทำเพื่อเขา...แต่กลับเอาตัวของเราเป็นที่ตั้ง เพราะนั่นไม่ใช่รักที่แท้จริง
ถ้าบนทางเดินที่ผ่านมาเราก้าวเร็วเกินไป มองย้อนกลับไปดูตัวเองใหม่...แล้วหัดเดินให้ช้าลง
Create Date : 02 กรกฎาคม 2551 |
|
5 comments |
Last Update : 3 กรกฎาคม 2551 8:56:39 น. |
Counter : 1729 Pageviews. |
|
|
|