ด่านแรกที่ทดสอบสมรรถภาพร่างกายของนักเดินป่า (สมัครเล่น)
พวกเราออกเดินทางได้ประมาณ 300 เมตร ทางเริ่มชันมากขึ้นเรื่อย ๆ
ขณะที่ฉันเดินตามหลังพี่แหม่ม (เพราะเธอไม่มีไฟฉาย)

“รู้สึกเจ็บหัวใจ หัวใจพี่เต้นเร็ว เหนื่อยจัง” เสียงบ่นจากพี่แหม่ม แล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างทาง
ขณะเดียวกันสาวน้อย (แก๊งภาคใต้) น้องหนึ่ง (ชื่นเล่น) มีอาการหน้ามืดเป็นลม
เธอเหนื่อยหอบมาก จนต้องหยุดพักนั่งพิงต้นไม้
พวกเราจึงมีมติให้ 2 สาว ลงเขากลับเต็นท์ที่พัก จะเป็นการปลอดภัยที่สุด
(จุดสกัดดาวรุ่งตกดอยไป 2 คนซะแล้ว)


คงเหลือ 11 ชีวิต ที่จะพิชิต “ม่อนวัดใจ” ด้วยความเหนื่อยกายอย่างมุ่งมั่น
พวกเราก้มหน้าก้มตาก้าวเดินตามแรงใจและพลังแสงไฟฉายส่องทาง
ฉันและเพื่อนร่วมทางรู้สึกอบอ้าว เพราะความร้อนในร่างกายซึ่งเกิดจากการใช้พลังงาน
และยังถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อกันหนาวอย่างหนา
จนต้องคลายผ้าพันคอและถอดเสื้อกันหนาวตัวนอก ทีละชิ้น ๆ
เหลือไว้พอให้ร่างกายอบอุ่นพอดี

“พี่พันธ์คะ อีกไกลไหมคะ จึงจะพ้นม่อนวัดใจ” ฉันถามด้วยเสียงสั่น ๆ ขณะเยื้องย่างเท้าตามทางที่ชัน

"ไม่ไกลครับ ผมว่าจะเอาป้ายนี้ออก เพราะทำให้นักท่องเที่ยวเสียขวัญและกำลังใจ” พี่พันธ์ให้เหตุผล

“ไม่ต้องเอาออกหรอกค่ะ แค่เขียนให้รู้ระยะทาง น่าจะดีกว่านะคะ อย่างน้อย ๆ ให้รู้ว่าใกล้หรือไกลแค่ไหน เราจะได้ประเมินตัวเองด้วยค่ะ”
ฉันเสนอความคิด

หลังจากที่พวกเราก้าวเท้าพ้น “ม่อนวัดใจ” มาได้ประมาณครึ่งชั่วโมง
ระหว่างหยุดพักเหนื่อยดื่มน้ำแก้กระหาย ฉันมีโอกาสได้สักเกตสภาพป่า
ส่องไฟฉายไปรอบ ๆ ตัว เห็นแต่ต้นไม้สูงใหญ่ล้อมรอบพวกเราไว้อยู่ภายใต้กิ่งก้านที่แผ่ปกคลุม
เสมือนบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ เพราะมันมืดตึ๊ดตื๋อทั้งซ้ายขวา
((เหตุผลที่ทุกคนควรมีไฟฉายเป็นของตัวเอง))

ฉันมองไปข้างหลังเห็นแสงไฟฉายส่องทางริบหรี่และทิ้งช่วงห่างพอประมาณ

ตลอดทางเดิน พวกเราจะหยุดพักเหนื่อยทุก ๆ 15 นาที
พี่พันธ์คอยหันหลังมามองพวกเราเป็นระยะ
เพราะแสงไฟฉาย เริ่มเลือนหายลับตาช่วงทางโค้งของภูเขา

ฉันมีอาการหอบมากขึ้น สูดลมหายใจเข้าจมูกช้า ๆ ผ่อนลมหายใจออกทางปากช้า ๆ
รู้สึกว่าจังหวะของชีพจรเต้นช้าลงกว่าเดิม
แต่ขณะที่เร่งฝีเท้าก้าวตามก้นพี่พันธ์ ฉันรู้สึกหายใจเร็วและถี่ขึ้น
จึงหยุดพักเหนื่อยประมาณ 2-3 นาที

พวกเราเป็นนักท่องเที่ยวกลุ่มแรก ที่ออกเดินทางกันแต่เช้ามืด
พี่พันธ์ให้เหตุผลว่า กลุ่มนี้มีผู้หญิงมาก (ยกเว้นพี่ยศนะฮะ)
จึงต้องเผื่อเวลาเดินทางมากกว่าปกติ
จากจุดกางเต็นท์จนถึงจุดชมวิวสูงสุด “ดอยผ้าห่มปก” ระยะทางโดยประมาณ 3.5 กม.

บรรยากาศในป่าดิบชื้นตอนเช้าตรู่ยังมืดมิด
ฉันมองขึ้นท้องฟ้า เห็นดวงดาวหลายดวงเริ่มลาลับฟ้าจนบางตา
มีเพียง “ดาวศุกร์” ที่ยังทอแสงสุกสกาวฝั่งทิศตะวันออก
ซึ่งช่วยให้ฉันรู้ทิศทาง แม้ไม่อาจรู้ได้ว่าพวกเราเดินทางมาไกลแค่ไหนแล้ว
“ทำไมทางชันจังเลย” แค่คิดในใจ เพราะบ่นไปคงไม่มีใครให้ฉันขี่หลัง ขึ้นดอยแน่ ๆ

“เร็ว ๆ เข้า ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้วนะครับ” พี่พันธ์ส่งเสียงดัง เพื่อให้คนที่เดินช้าได้ก้าวเท้าเร็วขึ้น
พี่ยศเป็นม้ามืดวิ่งแซงหน้าฉันทันที ตอนพี่พันธ์ร้องบอก
ฉันภูมิใจมากที่สุด เพราะเป็นผู้หญิงคนแรกในก๊วน
ที่เดินตามก้นพี่พันธ์ แบบกระชันชิดจนได้กลิ่นตัวที่อ้วนกลม (ฮัดชิ๊ว! อะคึ่ ๆ)
น้องมุกตามมาเป็นคนที่ 4 และสาว ๆ เรียงกันตามลำดับ (ความสวย หุ หุ)

05.45 น. เป็นเวลาที่พวกเราเดินทางมาถึงจุดชมวิว “ดอยผ้าห่มปก”
ด้วยความภาคภูมิใจและสบายใจ (เฮ้อ! )
พวกเราตื่นเต้นมากที่สุด เมื่อมายืนบนดอยสูงเป็นอันดับ 2 ของประเทศไทย