ประสบการณ์ยามขึ้นรถโพธิ์ทองกลับบ้านคนเดียว

เย็นวันศุกร์ หนูและเพื่อน ๆตาดี ในชั้นประมาณ 4 - 5 คน
พากันเดินมารวมตัวกันที่ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง
หน้าโรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัย เพื่อส่งหนูกลับสงขลา

หลังจากที่ทราบว่า หนูจะตัดสินใจเดินทางกลับบ้านด้วยตนเอง
เพื่อน ๆ พากันตัดสินใจแทนว่า จะให้หนูขึ้นรถอะไรดี
รถสองแถว หรือ รถประจำทาง(รถโพธิ์ทอง)
จึงจะให้หนูกลับถึงบ้านโดยปลอดภัย
ในที่สุดก็แยกย้ายกันกลับ
เหลือเพียงหัวหน้าชั้นสุภาพบุรุษ ที่ยังคอยเลือกรถที่เขาคิดว่า
น่าจะปลอดภัยสำหรับหนู

ในที่สุดก็ได้รถเมล์สีเขียวคันใหญ่คันหนึ่ง
รถประจำทาง บริษัทโพธิ์ทองขนส่ง
เขาพาหนูขึ้นรถ พร้อมกับอวยพรว่า
“โชคดีนะโรส” หนูได้ยินเสียงเขาอวยพรมาจากข้างหลัง
หนูกล่าวขอบคุณเขาแล้วจึงรีบขึ้นไปหาที่นั่ง
ทีแรกล้ม ๆ ลุก ๆ เก้ ๆ กัง ๆ
เพราะเพิ่งขึ้นรถเมล์ครั้งแรกคนเดียวในชีวิต

กระเป๋ารถเมล์หญิงสาวสวยผู้ใจดีเดินมาเก็บเงินค่าโดยสาร
ทีแรกเธอจะไม่เก็บเงินหนู แต่หนูตอบเธอไปว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากขึ้นรถฟรีค่ะ”
เธอจึงยอมเก็บเงินโดยดี ทั้งหมดก็ 15 บาท ค่ะ สำหรับนักเรียนนะคะ
แต่ผู้ใหญ่ 20 ค่ะ

นั่งรถไป ฟังเพลงไป คุยกับผู้โดยสารที่นั่งมาข้าง ๆ
ในที่สุดผู้โดยสารวัยกลางคนก็ลงจากรถ
หนูจึงนั่งคุยกับกระเป๋ารถเมล์ท่านนั้นต่อไป
ทราบทีหลังว่า คนขับรถและกระเป๋ารถท่านนั้นเป็นสามีภรรยากัน
มีบุตรสาวเรียนอยู่โรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัยเช่นเดียวกัน
แถมยังอยู่ม. 5 อีกต่างหาก แต่คนละห้องกันค่ะ
แล้วหนูก็มาถึงจุดหมายโดยสวัสดิภาพ น่าประทับใจมาก
คุณพ่อยืนรอรับอยู่แล้ว

สัปดาห์ที่ 2 คราวนี้ชักจะคล่องตัวหน่อย ๆ แต่กระเป๋ารถเมล์เป็นผู้ชาย
หนูพยายามยื่นเงินให้ เขาก็ไม่เก็บ ปัดมือออก
บอกว่าทำไม่ลง เพราะ หนูเป็นผู้พิการทางสายตา
บอกตรง ๆ น้ำตาไหลออกมานิด ๆ ไม่เคยเจอกิริยาแบบนี้

สัปดาห์ที่ 3 ไม่ได้กลับค่ะ พ่อไปธุระ ต่างจังหวัด

สัปดาห์ที่ 4 คราวนี้สนุกมาก
คุณกระเป๋ารถเมล์หนุ่มยื่นมือมารับเงินแบบไม่มีข้อต่อรอง
แถมตอนลงจากรถ คนขับอวยพรว่า
“โชคดีนะจ๊ะ”

แต่คันที่ 2 ดีตรงที่กระเป๋ารถเมล์จูงหนูไปยืนอยู่ข้างประตูวัด
เพราะ คิวรถเมล์สุดท้าย อยู่ตรงประตูวัด ค่ะ
รู้สึกขอบคุณเขาแต่ก็ยังขัดใจที่เขาไม่เก็บเงิน
มารู้ทีหลังว่า นั่นเป็นกฎของรถโพธิ์ทองที่ว่า
เป็นดุลยพินิจของรถ ที่จะไม่เก็บเงินพระภิกษุ สามเณร และผู้พิการ ค่ะ
ก็เลยโอ เค

แต่ที่หนูคิด คือ ไม่ว่าจะพิการหรือปกติ ขอให้มีสิทธิ์เท่าเทียมกัน
อย่ายกเว้นเลย เพราะรู้สึกขัดอกขัดใจอย่างไรก็ไม่รู้ บอกไม่ถูก
แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นกฎก็คือกฎ เข้าใจแล้ว
ขอให้เขาพาเรามาส่งถึงที่โดยปลอดภัยก็พอ

ก็ ขอฝากไปถึงทุก ๆ ท่านที่กำลังอ่านด้วยนะคะ
หากท่านมีบุตรที่พิการทางสายตา
ลองปล่อยให้เขาลองใช้ชีวิตแบบคนปรกติดูบ้าง
เขาจะไม่เป็นภาระของสังคมในอนาคตค่ะ
สวัสดีเจ้า

Create Date : 08 มิถุนายน 2552
Last Update : 8 มิถุนายน 2552 9:32:27 น.		14 comments
Counter : 1261 Pageviews.
Share Tweet