รางวัลอันสูงสุด

สวัสดีค่ะ แฟนคลับชาวโรสบลายน์เกอลล์ ทุก ๆ ท่าน
ช่วงนี้มัวยุ่งอยู่กับงานและการอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาค
ในวันที่ 28-29 กุมภาพันธ์นี้อยู่ค่ะ ก็เลยไม่ค่อยมีเวลามาพิมพ์บล็อก
ยังไงก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แล้วไหนยังต้องเตรียมสอบเข้าม. 4 อีก
แหม สอบเอ็นทีผ่านพ้นไปด้วยดี อ้อ ขอเล่าหน่อยนะคะ
ข้อสอบเอ็นทีเนี่ย ย้ากยากค่ะ โดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์
โอย หนูจะเป็นลม

เอาละค่ะ วันนี้หนูจะมาเทศนา เอ๊ย ไม่ใช่ มาเขียนบทความเรื่อง
รางวัลอันสูงสุดในชีวิตของคนเรา ให้ทุก ๆ ท่านได้อ่านกันนะคะ
เชิญรับอ่าน เอ๊ย รับชมได้เลยค่ะ แฮะ แฮ่

รางวัลอันสูงสุดของเรามีหลากหลายรูปแบบ
แต่คนเราบางส่วนมักได้รับเป็นสิ่งของ
แต่สำหรับหนูแล้ว สิ่งของเป็นเพียงแรงกระตุ้นและกำลังใจให้ทำความดีต่อไปค่ะ
แต่ สูงสุดสำหรับหนูก็คือ
ความประสบผลสำเร็จในการทำสิ่งที่เรามุ่งหมายค่ะ
รางวัลไหน ๆ ก็ไม่สำคัญเท่ากับ ความสำเร็จในสิ่งที่เราตั้งใจ
หากเราผิดหวังก็จงอย่าท้อแท้
อย่างเวลาเราแข่งขันอะไรสักอย่าง หากเราชนะก็ดีใจไปตามเรื่อง
แต่ควรทำให้ดียิ่งขึ้นไปอีก

แต่ถ้าเราแพ้ก็อย่าคิดว่าเราไม่เก่ง เราด้อยความสามารถ
อันนี้ไม่ถูก เพราะหนูแข่งประกวดอ่านอักษรเบรลล์มา 6 ครั้ง
แพ้มา 2 ครั้ง รู้สึกเสียใจเอาการอยู่เหมือนกันค่ะ
เพราะทุ่มเทเต็มที่แล้ว แต่มาคิดได้ว่า เอ้อ เรามีข้อด้อยตรงไหนหนอที่กรรมการชี้แจงตอนแข่งเสร็จ แล้วหนูก็เอามาปรับปรุงค่ะ
ฝึกอ่านทุกวัน ๆ จนเคยชิน การได้ลงสนามแข่งขันก็ดีแล้วค่ะ
เพราะเป็นการทดสอบความสามารถของเราว่าอยู่ในระดับไหน
แพ้ชนะนั้น ไม่คำนึงค่ะ ไม่จำเป็น แพ้คือปรับปรุงให้ดีขึ้น
ส่วนชนะคือ ทำให้ดียิ่งขึ้นไปอีกค่ะ

ส่วนรางวัลสำหรับหนูก็คือ
ความประสบผลสำเร็จและความภาคภูมิใจค่ะ
มิใช่สิ่งของหรือคำชมเชยแต่ประการใด
หนูถือว่า สิ่งของและคำชมเชยเป็นแรงกระตุ้นให้ทำต่อไป
ส่วนความภูมิใจและความประสบผลสำเร็จ
เป็นรางวัลอันสูงสุดสำหรับเด็กพิการทางสายตา อย่างหนูค่ะ

19 กุมภาพันธ์ 2551


การให้กำลังใจตัวเอง
การให้กำลังใจตัวเอง หมายถึง การบอกให้ตัวเองต่อสู้กับปัญหา
ที่เข้ามามะรุมมะตุ้ม จนเราเกิดความท้อถอย หมดปัญญาที่จะแก้
และหมดความฮึกเหิมที่จะก้าวเดินต่อไป

การให้กำลังใจตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ
เพราะ จะทำให้ตัวเองมีแรงทะยานไปข้างหน้าด้วยใจที่เข้มแข็ง
และมุ่งมั่นอย่างแท้จริง

อย่างหนู เด็กหญิงผู้พิการทางสายตาที่เคยท้อแท้บ้างในบางครั้ง
เมื่อเห็นเพื่อน ๆ ปกติทำในสิ่งที่เราทำไม่ได้
อาทิ ขับรถ วาดรูปด้วยสีน้ำ หรือระบายสีตุ๊กตา เป็นต้น
หรืออีกหลาย ๆ อย่างที่ต้องใช้สายตา

แต่แล้วหนูก็เกิดความคิดว่า
ถ้าเรามามัวนั่งท้ออยู่อย่างนี้ ชีวิตเราจะเจริญรุ่งเรืองหรอกหรือ
เราก็ยังมีความฝัน ยังมีจินตนาการ
ยังมีเป้าหมายของชีวิต มีหลักฐานที่มั่นคงอยู่นี่นา
ขอแค่เราอย่าท้อ สู้ต่อไปเพื่อวันที่สดใสก็เท่านั้น
นี่คือ การปลดปล่อยตัวเองออกจากความคิดเชิงลบ
ที่เข้ามารุมหนูให้ท้อถอยค่ะ

คนเรามีทั้งลบ มีทั้งบวก มันอยู่ที่ใจของเราว่าจะคิดอย่างไร
เหมือนที่แม่ของหนูเคยสอน
หนูขอบอกทุก ๆ ท่านไว้ ณ ที่นี้เลยนะคะว่า
หนูเป็นคนเครียดง่าย ขี้กังวล แต่พอมีแม่เป็นที่ปรึกษา
ความเครียดก็หนีไป มีแต่ความอารมณ์ดีมาแทนที่
ก็เพราะเกิดจากรอยยิ้มที่หนูเพียรสร้างขึ้นให้มีในตัวหนู
หนูจะชอบยิ้ม ยิ้มคนเดียวก็ยังเคยเลยค่ะ
อย่าคิดว่าหนูบ้านะคะ ถ้ามองในแง่ดี
ยิ้มกับผู้คนรอบข้าง
ยิ้มกับต้นไม้ วิวทิวทัศน์
ยิ้มรับวันใหม่ แล้วตอนที่หนูเดินเข้าไปในโรงเรียนแจ้งวิทยา
เจอกับรุ่นน้องประถม ก็ยังยิ้มเมื่อพวกเขาเรียกชื่อ
“ พี่โรส พี่โรส “

นี่แหละค่ะสิ่งที่หนูมีความสุข
คือ การสร้างกำลังใจและรอยยิ้มให้ตนเองและคนรอบข้างค่ะ

ถึงเราจะเป็นคนพิการ แต่เราก็เป็นคนคนหนึ่งที่เหมือนคนปกติ
นี่คือคติประจำใจหนู ที่ปลอบประโลมยามหนูท้อแท้ค่ะ
19 กุมภาพันธ์ 2551


ต้นปอ กอจาก
หน้าบ้านของโรส ที่เชียรใหญ่ นครศรีธรรมราช


โรสกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนแจ้งวิทยา สงขลา


โรสร้องเพลงบนเวที

Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 20 มีนาคม 2551 15:19:56 น.		10 comments
Counter : 1161 Pageviews.
Share Tweet