ความในใจ พ่อเด็กตาบอดคนหนึ่ง

ครับ ขึ้นต้นเรื่องเอาไว้อย่างนั้น แล้วก็มานั่งคิดว่า
คนที่เป็นพ่อ เด็กหญิงตาบอดคนหนึ่ง จะเปิดใจ เรื่องอะไร
มีอะไร ที่จะบอกให้คนอื่นได้รับรู้บ้าง

นั่งคิดอยู่นาน คิดไม่ออกเหมือนกัน
แต่เมื่อ ตั้งหัวเรื่องเอาไว้แล้ว ก็ต้องบอก ต้องเล่าสู่กันฟัง
สุดท้าย ก็คิดว่า รู้สึกอย่างไร เมื่อมีลูกตาบอด ก็เล่าสู่กันฟังอย่างนั้น
น่าจะดี

หลายท่านอาจจะะถามว่า เลี้ยงลูกตาบอด ยากใหม
ยากครับ ผมได้รับ คำถามนี้ จากหลายท่าน ก็ตอบไปเช่นนั้น
หลายท่าน ที่ถามเพียงเป็นมารยาท เราก็จบ เปลี่ยนไปสนทนาเรื่องอื่น
แต่สำหรับท่าน ที่เอาเรื่อง จ้องตา หน้าตาบอกว่า บอกมาสิ ว่ายากอย่างไร
อันนี้หนีไม่ได้ ก็ต้องเล่ากันมาตั้งแต่ต้นกันเลย
ขยับเก้าอี้ เข้ามาใกล้ๆสิครับ จะเล่าให้ฟัง

ก่อนที่ผมจะมีลูกตาบอด ในครอบครัวเราไม่เคยมีประสบการณ์
ผมมีย่าตาบอด แต่เท่าที่จำได้ ท่านเสียชีวิต เมื่อผมอายุได้ 7 ขวบ
ผมจะมีหน้าที่ จูงท่านเดิน รอบๆบ้าน และไปที่อื่นๆ
ตอนนั้น รู้สึกรำคาญเหมือนกัน เพราะเป็นเด็ก ไม่ค่อยได้เล่นสนุกกับเพื่อนๆ

ผมเป็นคนต่างจังหวัด เมื่อผมโตขึ้นก็เรียนหนังสือ
ได้เห็นคนตาบอด เดิน เก้ๆ กังๆ อยู่ตามข้างถนนบ้าง
เมื่อเข้ามาเรียนในกรุงเทพ ที่ ธรรมศาสตร์ ได้พบคนตาบอดมากหน่อย
แต่ก็เพียงผิวผิน ไม่เคยได้ทราบถึงความลำบากของเขา
บางที เดินสวนกัน ยังหลีกห่าง ด้วยซ้ำไป
ไม่ใช่รังกียจ แต่ไม่รู้จะช่วยเขาอย่างไร

เมื่อมีลูกตาบอด ผมรู้สึกอย่างไร
ชอค ครับ ยอมรับ ว่าชอคมาก
ตอนนั้น ความรู้สึก สับสน
ทำไมต้องเป็นเรา เราทำอะไรไว้แต่ปางก่อน
ปลาก็ไม่ชอบตก นกก็ไม่ยิง ไก่ก็ไม่ฆ่า หมาก็ไม่เตะ
แล้วทำไมเป็นเช่นนี้ สับสนอยู่นาน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ลูกก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ ถึงมองไม่เห็น ก็ยังยิ้มได้
สอนอะไรไป เขาก็จำได้ และทำท่าว่าจะจำได้หมดเสียด้วย
ภาษาอังกฤษ จำตัวอักษรได้หมด ตั้งแต่ ขวบกว่าๆ
เดินได้ พูดได้ น่ารัก เอ๊ะถึงตาบอด ก็มีความสามารถมากเหมือนกันนี่นา

ความสับสน ก็เลยน้อยลงไป
ไม่สงสัยแล้วว่าแต่ก่อนทำอะไรไว้ เพราะไม่มีใครตอบได้ซักคน
ไม่มีใคร ไปแล้วกลับมาบอกว่า ผมได้ทำอะไรไว้ ก่อนนี้

เมื่อไม่สับสนก็เลยเริ่มต้นเรียนรู้คนตาบอดไปพร้อมกับลูก
เขาอยู่อย่างไร? เรียนรู้อย่างไร? จะสอนอย่างไร?
อะไรที่เขาทำได้? ทำไมสอนไปแล้วเขาไม่เข้าใจ ?
วิธีการสอนเรา ผิดหรือเปล่า? ในหัวมีแต่คำถาม

พาลูกไปที่ต่างๆ เพื่อขอความรู้
ต้องคอยปรับความรู้สึกลูก ไม่ไห้เขามีปมด้อย
ใครว่าอะไร ก็ต้องพยายามอธิบาย
ลูกร้องให้จากโรงเรียนมา ก็ต้องคอยปลอบประโลม
และ ๆลๆ

จากวันนั้น จนถึงวันนี้ 17 ปีแล้ว
ที่ผม และ ภรรยา คอยประคับประคอง กันมา
ได้น้องโรส เหมือนที่เป็นอยู่

ถามว่ายากใหม
ยากครับ

ลำบากใหม
ลำบากครับ

แต่สิ่งที่ได้มา มีคุณค่ามากครับ
โลกนี้ไม่มีอะไรฟรี
ธรรมชาติ ยุติธรรมกับเราเสมอ

ครอบครัว ที่ผ่านทุกข์ยากมาด้วยกัน
จนถึงตอนนี้ เรามองหน้ากันได้เต็มตา

ผมเข้าใจคนตาบอดมากขึ้น

ได้พบ ได้เห็น ความเป็นอยู่ของเขา
ความลำบากที่เขามี
เจอกันบนถนน ผมไม่หลีกแล้วครับ

เมื่อเวลาผ่านไป ผมมานั่งคิดว่า ทำไมแต่ก่อน ผมจึงไม่ได้ช่วยคนตาบอด
ยังหลีกทางด้วยซ้ำ เพราะอะไร ?
แล้วตอนนี้ ทำไมจึงไม่หลีกทาง แต่เข้าไปช่วยเหลือ
ก็คงเป็นเพราะแต่ก่อน ผมแทบไม่รู้จักคนตาบอดเลย
แต่เมื่อได้รู้จัก ก็รู้สึกเห็นใจในความยากลำบากที่เขาได้รับ
ในการดำรงชีวิต จึงเข้าช่วย

ก็คงจะเป็นเพราะ เรารู้จักเขานี่เอง
ได้รู้ว่า เขาก็เหมือนกับเรา มีความคิด มีความรัก
มีความปราถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์
มีความสามารถ เรียนรู้ได้ ถ้ามีการสอนที่ถูกวิธี
และเขายินดี พูดคุยกับทุกคน

เขาเหงาเป็นเหมือนกัน

ดังนั้น เมื่อน้องโรส ชอบเขียนเรื่องราวเอง พิมพ์เอง
ผมจึงได้ ทำบล้อคนี้ขึ้น

ตอนแรกก็ทำเล่นๆ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป หลายท่านเข้ามาให้ความเห็น
ให้ความรักน้องโรส ผมจึงมีกำลังใจ
และเห็นว่า เมื่อจุดอ่อนคือ ผู้คนไม่รู้จัก คนตาบอด
เราจึงน่าที่จะนำเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับคนตาบอด มารวบรามไว้
ให้คนตาดี ได้ทราบ น่าจะเป็นการดีต่อคนตาบอดอื่นๆ โดยรวม
เพราะยังมีเรื่องคนตาบอดอีกมาก ที่คนตาดียังไม่รู้

จะได้ไม่ต้องเดินหลีกหนีกัน เมื่อเจอบนถนน

ผมคิดเช่นนี้จริงๆ
พอจะเป็นการเปิดใจ พ่อเด็กหญิงตาบอดได้ใหมครับ


ภาพดอกไม้ที่ปลายซอย บ้านผมครับ


06.45 น. เช้านี้ 25 ก.ค 2551 ที่สมิหลา สงขลา ภาพ panorama 270 องศา
ดูรูปใหญ่

Create Date : 23 กรกฎาคม 2551
Last Update : 25 กรกฎาคม 2551 8:21:09 น.		7 comments
Counter : 1251 Pageviews.
Share Tweet