|
|
...แล้วไฉนไปลงเอยที่ญี่ปุ่น..........?
คำเตือน: บล๊อกนี้ยาวอีกแล้วคับท่าน หุๆ ไม่ควรอ่านเกินวันละสองรอบ เด็ก,สตรีมีครรภ์,คนชรา ควรอ่านด้วยความระมัดระวัง
ชื่อบล๊อกเอามาจากคำถามของพี่ kanu_memphis ที่ถามไว้ในบล๊อกก่อน บล๊อกนี้เลยมาเล่าจุดพลิกผัน(อย่างแรง)ในชีวิตวัยแตกเนื้อหนุ่มมหาลัย ว่าชีวิตหนุ่ม(เหลือ)น้อยคนนี้ มาเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่นได้เยี่ยงไร
เรื่องมันเริ่มในสมัยสุโขทัย..... อ่ะ..ล้อเล่งง อันนี้ก็ย้อนนานไป......
ความชอบญี่ปุ่นของผมมันเริ่มตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะคับ ก็เกิดมามี พานาโซนิค,ฮิตาชิ,โตโยต้าฯลฯเป็นเพื่อนร่วมโลกมาตั้งแต่จำความได้......เอางี้ๆ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ มีซักกี่วันที่คุณไม่เกี่ยวข้องกับสินค้าญี่ปุ่น???
แต่ที่เป็นปัจจัยหลักคงหนีไม่พ้นการ์ตูน หนุ่มๆก็ต้องดราก้อนบอล ส่วนสาวๆเซเลอร์มูน อีกทั้งเหล่าเรนเจอร์ทั้งหลายและที่เป็นดาวเด่นระดับโลก เจ้าเหมียวน้อยโดเรมอน ใครบ้างไม่อยากเจอโดเรมอนตัวเป็นๆ
ผมว่าถ้าถามคนไทย(โดยเฉพาะเด็ก) ว่าอยากไปประเทศไหนมากที่สุด?...ญี่ปุ่นน่าจะเป็นคำตอบอันดับต้นๆ
แต่ช้าแต่ ญี่ปุ่นก็เป็นอันดับต้นๆเหมือนกันที่คนไทยไม่กล้าไป ก็น่ะค่าครองชีพที่สูงจนขนหัวหลุด(ลุกไม่พอ)
คนมีเงินยังร้อนๆหนาวๆ ยิ่งชาวบ้านตาสีตาสา(อย่างผม)ไม่ต้องฝันกันเลย อีกเหตุผลคือ พี่ยุ่นแกไม่ยอมพูดภาษาปะกิตกันเลย เกรงว่าถ้าไปอาจไม่ได้เที่ยวสมใจ คงไปยืนงงๆอยู่แถวเทอร์มินอลไหนซักแห่งแล้วกลับเมืองไทยเลย(ไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว)
อย่างเหตุผลที่ว่ามาข้างบน(โดยเฉพาะเหตุผลแรก หุๆ)ทำให้ญี่ปุ่นกับผมช่างห่างกันไกลแสนไกล ได้แต่นั่งรำพัน
"ชาตินี้กรูจะได้ไปญี่ปุ่นป่าวน๊อ..." รำพันไปแต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่ามันเป็นเรื่องไกลตัว ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมาจนกระทั่ง กระทั่ง......
ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีสอง มีอยู่วันนึง..นั่งกินข้าวกับเพื่อนที่โรงอาหาร กะลังนั่งนินทาคนอื่นกันเพลินๆ ก็มีหนุ่มญี่ปุ่นรูปร่างสันทัด ดูเป็นคนญี่ปุ่นซกมกๆหน่อย(ที่ดูตอนนั้นอ่ะนะ) เดินทำหน้างงๆประมาณหลงทางมา
เพื่อนผมเห็นเลยสวมวิญญาณเด็กธรรมศาสตร์ ไม่ให้เสียชื่อสถาบัน เห็นคนต่างชาติเดินหลงมาแบบนี้จะให้อยู่เฉยได้อย่างไร เลยรีบบอกเพื่อน "เฮ้ยๆมรึง...ก้มๆอย่าไปสบตาน่ะ เดี๋ยวมันมาถามทาง" ช่างเป็นเจ้าบ้านที่ดีเหลือเกินT_T เหตุของเรื่องคือ เพื่อนผมภาษาปะกิตมัน งูกับปลายังส่ายหน้า และกลัวชาวต่างชาติเป็นที่สุด
แต่พี่ยุ่นคนนี้สงสัยจะเหมือนแมงสาบ(ในบล๊อกก่อน) เดินดุ่มๆมาเฉยเลย แล้วมาหยุดตรงโต๊ะที่เรานั่งกันอยู่
"น่านนน...สมใจมรึงมั๊ย...."
"แอกสะคิ้วมี แวร์อีสสส เนชั่นแนลมิวเซี่ยม...?" โอ๊ะๆประโยคแบบนี้เคยเรียนสมัยอยู่ ป.6 ไม่ยากเท่าไหร่ พอตอบได้ ถามไปถามมา ยาวเลยงานนี้ คุยกันจนเมื่อมือง่ะ เพื่อนผมเลยชวนไปเรียนด้วยเลย พี่ยุ่นแกก็โอเคด้วยน่ะ
"อ้าวแล้วเนชั่นแนล มิวเซี่ยมของยูไม่ไปแล้วเรอะ....." แอบสงสัย
จากนั้นก็พาไปเรียน(ด้วยกัน) พาไปเดินสยาม คุยโน่นๆคุยนี่กัน จนเริ่มรู้ข้อมูลมากขึ้น พี่ยุ่นคนนี้ชื่อ เคน เป็นนักศึกษาปริญญาโท มหาลัยเคโอ (เอ่อ ไม่น่าเชื่อ ก็พี่แกเล่นแต่งตัวซะฮิพฮอป) นอกจากนี้ยังเป็นครูสอนสโนว์บอร์ด ฟังดูโคตรจะขัดแย้งเลยแฮะ แต่น่ะ ญี่ปุ่นมีพื้นที่สำหรับทุกคนอยู่แล้ว....
เคนมาเที่ยวอินเดีย กัมพูชาแล้วเข้าประเทศไทย มาคนเดียวซะด้วย ได้ยินแล้วมันเหมือนมีหลอดไฟ ปิ๊งๆๆอยู่บนหัว"เฮ้ย มันทำได้เราก็ทำได้ดิว่ะ น่าลองๆ" (แต่แค่คิดในใจอีกแล้ว) อีกวันเคนก็กลับญี่ปุ่น เราแลกอีเมล์กับเบอร์โทร ผมส่งอีเมล์ไปหนึ่งครั้ง เคนตอบกลับมา แต่หลงจากนั้นเกือบสองปีเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
กระทั่งผมขึ้นปีสี่ มีอยู่เช้านึง กำลังนอนหลับฝันดีอยู่เลย ก็มีเสียงโทรศัพท์เบอร์แปลกๆ พอรับ "อ่ะโนๆ ยูจำไอได้มั๊ย เคนน่ะ" "เคนไหนว่ะ......................อ๋อ"
เคนกลับมาเที่ยวเมืองไทยอีกครั้ง คราวนี้ผมได้พาเคนไปเที่ยวกรุงเทพฯแบบเต็มๆ สนิทกันมากขึ้น ก่อนกลับ
เคนเอ่ยปากว่า "ถ้ามีโอกาสไปเที่ยวญี่ปุ่นน่ะ...." ประโยคนี้ล่ะคับ เปลี่ยนชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังทีนกันเลยทีเดียว
มรึงกล้าชวนกรูก็กล้าไปน่ะเฟ้ยย แต่จะไปยังไงล่ะ.....ผมเอาโครงการนี้ไปเสนอกับแม่ "ไปเที่ยวญี่ปุ่น ฟรีๆเลยน่ะแม่ แทบไม่ต้องเสียไร นอนบ้านเพื่อน" และแล้วแม่ก็ตกหลุม เอ๊ย..ตกลง ให้ผมไปญี่ปุ่น(แบบถูกๆ)
ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่แล้วในระหว่างที่ผมง่วนอยู่กับการหาข้อมูล จองตั๋วเครื่อง ฝันถึงฟูจิซัง...ฟ้าก็ผ่าดังโครม เคน โทรมาบอกว่าช่วงที่ผมจะมาเค้าไม่อยู่ ติดธุระเรื่องเรียน สรุปคือผมไม่สามารถไปพักกับเคนได้ และก็ต้องเที่ยวเอง เพล้งงงงง ทุกอย่างจบกัน....
"ไม่ได้ๆ "ผมเป็นคนก้าวมาแล้วถอยหลังไม่ได้ ร้องเพลงดีทูบีปลอบใจ "ซ่า!แบบสั่นๆก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ..." เอาวะ เดินหน้าลูกเดียว ซื้อหนังสือมาอ่าน เข้าเนท บุก อสท.ญี่ปุ่น ไปตายเอาดาบหน้า
ที่สุด...........เท้าซ้ายของผมได้แตะลงยัง เทอร์มินอล สนามบินนานชาติ นาริตะ พี่แอร์ คงจะงง "ไอ้นี่มันจะมาเดินสโลว์เก๊กหน้าพระเอกมิวสิคที่ประตูทำไมฟระ..." อิอิอิ...ผมอยากจดจำโมเม้นท์ที่ผมได้เหยียบดินแดนแห่งความฝัน จำกันตั้งแต่ก้าวเท้าไหนเลยทีเดียว(ถ้าเปิดแชมเปญได้คงทำไปแล้ว)..........และแล้วผมก็ได้ท่องไปในดินแดนแห่งความฝันสมใจ
รายละเอียดระหว่างที่อยู่ในญี่ปุ่นขอข้ามน่ะ(เคยเขียนไว้บล๊อกอื่นแล้ว) เอาเป็นว่าพอผมได้ไปเยือนญี่ปุ่น ยังไม่ทันจะกลับ ผมก็คิดไว้แล้วว่า "แค่นี้คงไม่พอแล้วล่ะ ญี่ปุ่นจ๋าผมรักคุณเข้าแล้ว....เรามาแต่งงานกันเถอะ...ผมอยากใช้ชีวิตร่วมกับคุณ.." คิๆๆๆ.....เพ้ออยู่คนเดียว
กลับมาเมืองไทยปุ๊บ รีบตรงดิ่งไปสมัครเรียนภาษาญี่ปุ่นปั๊บ(ตอนนั้นยังไม่รู้ซักคำ) ตั้งใจเรียนแบบสุดๆอย่างอื่นไม่สนเลย ตอนนั้นต้องทำภาคนิพนธ์จบซะด้วย เกือบไม่ผ่านแล้วเรา พอเรียนจบ ตอนนั้นหายใจเข้าเป็น "ญี่" หายใจออกเป็น "ปุ่น"
ผมคิดหาทุกวิธี จะทำไงให้ได้กลับไปญี่ปุ่น ทำไงให้ได้ทำงานเกี่ยวกับญี่ปุ่น ทำตามความฝันแล้วต้องเลี้ยงตัวเองได้ด้วย(เหมือนนักร้องอ่ะ) อย่างแรกมองไปที่พวกทุนต่างๆพระเจ้าจอร์จ บุช! ทุนโครดเยอะ แต่หัวสมองระดับเราเทวดาสิบองค์รวมหัวกันช่วยยังยากเลย
ก็ใช่ว่าหนทางจะมืดมนทีเดียว ญี่ปุ่นเป็นประเทศเดียวในโลกที่คุณไม่ต้องโคตรเก่งก็หาทุนได้ แต่ความไฮโซของทุนก็จะลดหลั่นลงมาตามความสามารถ ผมไปเจอทุนนึงคือ โยมิอุริ ชิมบุน หลายคนคงรู้จักเป็นอย่างดีให้เราไปเรียนภาษาสองปี แต่ต้องส่งหนังสือพิมพ์ให้เค้า อย่างโหดอ่ะ เค้าคงอยากให้เราไปทำงานแลกกับค่าเรียน,เงินเดือน สำหรับคนไม่เก่งมันก็เป็นโอกาสน่ะ(ใครสนใจเมล์มาถามได้)
ผมไปสมัครทุนนี้แหละ ตอนนั้นเรียนจบแล้วน่ะ ยังไม่ได้หางานเลย แม่ก็ให้โอกาสเราอ่ะ เห็นความตั้งใจ(ขอบคุณก๊าบแม่) ปรากฎว่าไปสัมภาษณ์แล้วไม่ผ่าน เอื้อกๆๆ ตอนนั้นไม่ต่างจากคนอกหัก เสียงอาจารย์มันสะท้อนอยู่ในหัวอยู่หลายวัน "ไม่ผ่าน เสียใจด้วยน่ะ ไว้ปีหน้าสมัครใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ........."
ผมซึมอยู่ระยะนึง คิดว่าเส้นทางของผมกับญี่ปุ่นคงเป็นเส้นขนาน "ถึงเวลาออกจากเส้นทางนี้ได้แล้วมั้งเรา....เก็บไว้ฝันก็พอ" ก็เริ่มหางานแบบเศร้าๆ ทำหน้าเหมือนคน อกหัก รักคุด ตลอดเวลา
คิดดูดิ ผมเข้าไปใน กูเกิ้ล แล้วพิมพ์คำว่า "ไปญี่ปุ่น,เรียนญี่ปุ่น,ล่ามญี่ปุ่น,ทุนญี่ปุ่น,ฯลฯญี่ปุ่น" กูเกิ้ลคงสงสัย แมร่ง ไอ้นี่เป็นไรของมัน เซิร์ชคำนี้จนเซอร์เวอร์กูจะเจ๊งแล้วเนี่ย!!...."
ในวันที่ผมกำลังจะทำใจได้ แม่โทรศัพท์มา คิดว่าแม่โทรมาถามทุกข์สุข ตามปกติ แต่คำแรกที่แม่พูด
"ยังอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นรึเปล่า.....? มัวหาทุนเสียเวลา ไปทุนตัวเองเลยดีกว่า......."
".................................อึ้ง..............................."
"ปะไป...........ไปสิ"
แล้วก็มาถึงวันที่ผมนั่งพิมพ์อยู่นี่แหละ อีกราวเดือนฝ่าๆผมก็จะไปลงเอยที่ญี่ปุ่น(อีกครั้ง) ชีวิตในญี่ปุ่นครั้งนี้คงไม่ง่ายเหมือนกับครั้งก่อน แต่ได้โอกาส(จากแม่)มาแล้ว ผมจะทำให้โคตรดีที่สุด..................................
いくら難しくても、さいごまでかんばります。。。
เพลงนี้ให้แม่ ผู้ทำให้ความฝันของผมเป็นจริง(อีกแล้ว)
คือหัตถาครองภิภพ(ศรันย่า ส่งเสริมสวัสดิ์)
| Create Date : 11 พฤษภาคม 2550 |
| Last Update : 11 พฤษภาคม 2550 22:17:43 น. |
|
24 comments
|
| Counter : 2301 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: พี่ปุ้ย IP: 218.221.110.68 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:03:35 น. |
|
|
|
โดย: CheLover  วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:50:08 น. |
|
|
|
| โดย: นัตโต้ IP: 121.3.170.79 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:15:56 น. |
|
|
|
| โดย: thattron วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:26:26 น. |
|
|
|
| โดย: วีดวาด วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:55:40 น. |
|
|
|
| โดย: หน่อยอิง วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:08:37 น. |
|
|
|
| โดย: Kana Jan IP: 218.223.248.159 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:44:18 น. |
|
|
|
| โดย: DAN_KRAB วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:23:16:43 น. |
|
|
|
| โดย: น้องอยากรู้ค่ะ IP: 125.24.22.249 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:23:39:16 น. |
|
|
|
| โดย: ฝนเหงา วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:0:57:47 น. |
|
|
|
| โดย: วดี วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:08:39 น. |
|
|
|
| โดย: zuling68 IP: 125.24.3.78 วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:16:42:27 น. |
|
|
|
| โดย: หน่อยอิง วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:11:14:23 น. |
|
|
|
| โดย: พี่ปุ้ย IP: 218.110.181.71 วันที่: 14 พฤษภาคม 2550 เวลา:6:47:48 น. |
|
|
|
| โดย: เจี๊ยบจัง IP: 222.7.110.150 วันที่: 14 พฤษภาคม 2550 เวลา:9:38:06 น. |
|
|
|
| โดย: Omiya วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:8:00:41 น. |
|
|
|
| โดย: KK@love วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:11:25:35 น. |
|
|
|
| โดย: fonejank วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:17:11 น. |
|
|
|
| โดย: pnn IP: 59.136.244.196 วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:20:12:29 น. |
|
|
|
| โดย: Mix Love วันที่: 28 สิงหาคม 2550 เวลา:16:22:44 น. |
|
|
|
| โดย: แมน IP: 58.9.195.107 วันที่: 1 ธันวาคม 2554 เวลา:13:04:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
มันอยากมาแต่พี่ไม่มีทุนสนับสนุนมัน เฮ้อๆๆๆๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ยินดีกับคุณด้วยนะคะ
วันนี้มาทักทายบ่ายแก่ๆเลยละ
อิ อิ ว่างๆไปนั่งฟังเพลงบ้านเราบ้างนะ เพิ่งจะ up เสร็จ