|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
วัยเรียน.....สู่วัยทำงาน อีกครั้งกับการเปลี่ยนแปลงในชีวิต
สวัสดีครับ เพื่อนๆชาวบล๊อก ไม่ได้เข้ามาอัพบล๊อกนานมาก ครั้งสุดท้ายก็เดือนมกราฯ ชีวิตช่วงนั้นค่อนข้างยุ่ง แต่ไม่ได้ยุ่ง ขนาดไม่มีเวลาเขียนบล๊อกหรอก ไม่มีอารมณ์ซะมากกว่า อายุยิ่งเยอะยิ่งติสท์เรา ฮ่าๆๆๆ
จริงๆที่มาเขียนวันนี้เพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงในชีวิต(อีกแล้ว) ก่อนเล่าถึงนั้นขอย้อนก่อนว่า เกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากอัพบล๊อกครั้งล่าสุด ผมก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ เรียน,ทำงานซะเยอะ เหมือนไม่มีอะไร แต่มันก็มีเรื่องให้หวิวๆนิดหน่อย คือเพื่อนๆที่มาเรียนพร้อมกันเริ่มทยอยกลับประเทศกันแล้ว
ช่วงนั้นมีแต่บรรยากาศของการจากลา เวลาทำให้พวกเราเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน อ๊ะ ไม่ใช่ กิ๊กล่ะ คือเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมชั้น มันมีความผูกพัน เที่ยวด้วยกัน เรียนด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน เห็นหน้ากันแทบทุกวัน จนวันนึงต้อง จากกันแล้ว ที่สำคัญ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกรึเปล่า
พอถึงเวลาราวๆเดือนมีนาฯ ถึงวันจบการศึกษา โรงเรียนให้นักเรียนที่จบ การศึกษาทุกคนขึ้นไปกล่าวความรู้สึกบนเวที ทีละคน เหอะๆ ตอนแรก ก็ตื่นเต้นนะ กะว่าเตรียมสุนทรพจน์มาจากบ้านเอาเท่ๆ ซึ้งๆกันไปเลย
แต่พอถึงเวลาจริงๆทั้งตื่นเต้น ทั้งใจหาย แล้วหลายคนที่พูดก่อนหน้าเรา กลั้นน้ำตาไม่อยู่ เราก็ยิ่งใจแป้ว มีอยู่คนนึง "ผมคงไม่สามารถบรรยายเป็น คำพูดได้ ขอร้องเพลงแทนความรู้สึกละกัน" แล้วก็ร้องเพลง ทุกคนปรบมือกันเกรียว
ทีนี้ละพอถึงตาเรา มือไม้สั่นไปหมด ที่เตรียมมาลืมหมด พยามตั้งสติ คิดในใจ เฮ้ย ยังไงดีฟ่ะ ก็เลยไล่เรียกชื่อเพื่อนทุกคน อาจารย์ทุกคนที่เรารู้จัก เรียกไปได้ซักครึ่ง เริ่มมีคนส่งเสียงให้กำลังใจ ฮ่าๆ ประมาณว่าเอาให้หมนะ พอเรียกชื่อหมดทุกคน ก็พูดไปว่า "ขอบคุณ ตอนแรกมาญี่ปุ่นคิดว่าการเรียนภาษาญี่ปุ่นสำคัญที่สุด แต่ตอนนี้คิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการได้รู้จักเพื่อนที่ดีจากหลายๆประเทศ ขอบคุณอาจารย์ แล้วพบกันใหม่แน่ๆ" แล้วก็ได้ยินเสียงปรบมือจากเพื่อนๆ ใจจริงอยากจะพูดเยอะกว่านั้น ถ้าให้พูดเป็นภาษาไทยนะ หึๆ ก็เลยเอาพอความรู้ภาษาญี่ปุ่นจะอำนวย
หลังจบพิธี เราถ่ายรูปกัน ทักทายอำลากัน ผมไปกินข้าวต่อกับเพื่อนกลุ่มนึง ที่ร้านอาหารไทยที่เคยทำไบท์ หลังจากนั้นบางคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย บางคนได้เจอกันอีก เพราะมีนัดไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์กัน ก่อนผมกลับก็มีนัดเลี้ยงอำลากัน ตอนเจอเพื่อนในกลุ่มครั้งสุดท้ายจริงๆ เพื่อนบอก"ขอกอดหน่อย" สงสัยเห็นเราเป็นหมี-_-"ก็กอดจนครบทุกคน แล้วก็จากกัน................
ผมกลับถึงเมืองไทยเมื่อวันที่ 20 พฤษภาคม จริงๆวีซ่า หมดสิ้นเดือนมิถุนา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ ทำให้ผมต้องเลื่อนมาเร็วขึ้นอีกหนึ่งเดือน
สองเดือนก่อนกลับผมแทบหายไปจากโลกไซเบอร์ เพราะเกิดโศรกนาฏกรรม ทางเทคโนโลยีกับตัวเอง...คอมฯเสีย แล้วทุกอย่างที่อยู่ในคอมฯ หายเกลี้ยง รูปที่เราเก็บมาตั้งแต่ตอนมาญี่ปุ่นครั้งแรกโน้น รูปพ่อแม่ รูปเพื่อน เขียนความรู้สึก เรียงความที่เราเขียน เหมือนถูกกลืนความทรงจำไปแค่ชั่วคลิ๊กเดียว ต้องโทษว่าเป็นความสะเพร่าของเราส่วนหนึ่งที่สำรองข้อมูลไว้น้อยมาก
หมดอาลัยตายอยากเลยครับช่วงนั้น เหมือนคนอกหัก เห็นคอมฯแล้วต้องเบือนหน้าหนี เห็นกล้องแล้วน้ำตาจะไหล(ไม่ได้เว่อจริงๆนะ) เพื่อนชวนก็ไม่อยากไปไหนจนโดนเพื่อนแซว "นี่เป็นแฟนกับคอมฯตั้งแต่เมื่อไหร่..." ทำซะเหมือนโดนทิ้ง เฮ้อ
พอเวลาผ่านไปซักอาทิตย์สองอาทิตย์ เริ่มทำใจได้ แต่บอกตรงๆ ณ เวลาก็ยังคิดถึงข้อมูลเหล่านั้นอยู่ นี่ก็เป็นวิบากกรรมเรื่องนึงก่อนกลับเมืองไทย T_T
ไม่รู้โกรธป่าว ถ้าจะบอกว่าที่เขียนมาถึงตรงนี้เป็นแค่เกริ่น ฮ่าๆๆ ไม่ต้องตกใจ ผมชอบเกริ่นยาวๆ เนื้อเรื่องนิดเดียว จริงๆที่อยากมาเล่าวันนี้คือ ผมกำลังเริ่มชีวิต การทำงานเป็นครั้งแรก
พอกลับจากญี่ปุ่นผมเริ่มหางานทันที เพื่อนฝูงก็ยังไม่ได้เจอ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย ใช้เวลาประมาณเดือนนึง มีบริษัทหน้ามืดรับผมเข้าทำงาน แม้เงินเดือนไม่สูง ก็ถือว่าได้ทำในสิ่งที่เราอยากเป็น คือ ล่าม
ผมว่าชีวิตการทำงานเป็นสิ่งน่าสะพรึงกลัวอย่างนึงของชีวิต(สำหรับบางคนนะ อิอิ) อย่างแรกที่ผมคิดเลยคือ เรากำลังจะสูญเสียการ"ปิดเทอม"ไปหรือนี่...โอ้ววไม่ ผมเคยคิดเล่นๆ บริษัทมีช่วงลาพักร้อน ลาป่วย แต่มันยังไม่พอ บริษัททั้งโลกควรมีการปิดเทอมให้กับพนักงาน เหมือนสมัยเป็นนักเรียน อันนี้ก็แค่เพ้อไปเล่นๆ แหะๆ
แม้จะได้ทำในอาชีพที่เราอยากเป็น แต่นะ ไม่มีอาชีพไหนที่เราจะสุขกับมันได้ตลอดเวลา นักร้องคงต้องเคยเบื่อร้องเพลงบ้างละ ฉะนั้น เตรียมตัว เตรียมใจ รับบททดสอบทุกรูปแบบ ยังพูดเล่นๆกับพี่ว่า ยังไงจะทำไปจนกว่าเค้าจะไล่ออกนะแหละ ฮ่าๆๆ
ออ ที่สำคัญที่สุด คือผมต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ที่ที่ผมไม่เคยไป ไม่รู้อะไรเลย ไปญี่ปุ่นครั้งแรกยังไม่หวั่นเท่านี้ ทั้งที่ชีวิตเดินทางมาตลอดตั้งแต่จบม.3 ถือซะว่าเป็นบททดสอบอีกครั้งให้เราฝ่าฟัน
มาสังเกตว่า ปกติตัวเองไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงเลย โดยเฉพาะสถานที่ อยู่ที่ไหนก็ไม่อยากย้าย แต่ตลอดมามันมีเหตุให้ต้องย้ายที่เป็นประจำ เหอะๆ สงสัยชาติที่แล้วเป็นนักท่องเที่ยว ฮ่าๆๆ
อีกอย่างที่คิดถึงคือเพื่อน จากนี้คงไม่ได้เจอกันเหมือนเก่าแล้ว เมื่อก่อนว่างๆก็นัดไปหาไรกินกัน ตอนนี้แต่ละคนกระจัดกระจายไปทำงานอยู่หลายจังหวัด รู้สึกใจหาย เห็นกันมาตั้งแต่ยังไม่หย่านม คงได้เจอกันอีกทีตอนงานแต่งใครซักคน
ผมเชื่อว่า วัยเรียนเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขที่สุด เพราะมีความอิสระ และมีเพื่อน เมื่อเข้าวัยทำงานช่วงเวลานั้นจะหายไป แต่ถ้าเราอดทน,ขยัน ในวัยทำงาน เมื่ออายุสี่สิบ ห้าสิบ เราจะมีโอกาสได้กลับไปมีความสุขเหมือนวัยเรียนอีกครั้ง หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น
อีกสามวันข้างหน้ากำลังจะเริ่มงาน ชีวิตจริงกำลังเริ่มขึ้น จะตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพื่อความฝัน ออ...ตอนนี้ผมมีความฝันใหม่อีกแล้ว อิอิ เพราะความฝันครั้งนี้แหละทำให้ผมต้องรีบกลับเมืองไทย มาหางานทำ ส่วนจะฝันบ้าอะไรอีก วันหลังจะมาเล่าให้ฟัง
วันนี้ขอตัวก่อนครับ ขอบคุณที่(ทน)อ่านจนจบ ฮ่าๆๆ เขียนเองยังมึน
ปล.ถ้าพี่ปุ้ยเข้ามาอ่าน ยินดีด้วยเรื่องน้องยูกิ ได้หลานเพิ่มมาอีกคนละ อย่าลืมมาอัพเดทด้วยนะครับ ^_^
Create Date : 06 กรกฎาคม 2552 |
Last Update : 6 กรกฎาคม 2552 23:08:58 น. |
|
9 comments
|
Counter : 1161 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Ssachiy IP: 114.145.178.241 วันที่: 7 กรกฎาคม 2552 เวลา:3:05:01 น. |
|
|
|
โดย: ged IP: 210.136.121.25 วันที่: 7 กรกฎาคม 2552 เวลา:8:02:36 น. |
|
|
|
โดย: พี่ปุ้ยณ.โตเกียว IP: 210.139.218.46 วันที่: 7 กรกฎาคม 2552 เวลา:9:04:56 น. |
|
|
|
โดย: dog....bok bok IP: 202.215.53.124 วันที่: 7 กรกฎาคม 2552 เวลา:9:56:39 น. |
|
|
|
โดย: พี่ปุ้ยอีกที IP: 210.139.218.46 วันที่: 7 กรกฎาคม 2552 เวลา:10:13:21 น. |
|
|
|
โดย: ฝนเหงา IP: 192.168.50.170, 222.123.116.192 วันที่: 8 กรกฎาคม 2552 เวลา:21:02:55 น. |
|
|
|
โดย: ติ๊ก แม่น้องคะน้าจัง จ้า IP: 126.23.51.69 วันที่: 9 กรกฎาคม 2552 เวลา:6:57:11 น. |
|
|
|
โดย: บี๋ (Yushi ) วันที่: 12 กรกฎาคม 2552 เวลา:12:13:31 น. |
|
|
|
โดย: แม่น้องคะน้าจัง (Kana Jan ) วันที่: 15 กรกฎาคม 2552 เวลา:8:25:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ต้องย้ายไปอยู่จังหวัดไหนเหรอคะ
เคยคิดเหมือนกันเลยค่ะ ตอนทำงานใหม่ ๆ
ว่าทำงานทำไมไม่มีปิดเทอม T_T