Bloggang.com : ฝนเหงา : ...ความกล้าหาญครั้งแรกในประเทศญี่ปุ่น...

...ความกล้าหาญครั้งแรกในประเทศญี่ปุ่น...

สวัสดีครับ

วันนี้จะมาเล่าความกล้าของผมครั้งแรกในดินแดนญี่ปุ่น หุๆฟังดูยิ่งใหญ่ แต่ผมไม่ได้มากู้ชาติ ไม่ได้มายึดสนามบินนาริตะ "พี่น้องคร้าบบบ...." อ่า..ลืมตัว อิอิ..

หนึ่งในคติประจำใจของผม(เป็นคนมีคติประจำใจเยอะ)คือ "คนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองคือผู้กล้า" จำไม่ได้แล้วว่าเอามาจากไหน แต่ใช้ยึดถือเรื่อยมาจนวันนี้

วกกลับมาเรื่องความกล้าหาญที่จะเล่าดีกว่า ความกล้าหาญที่ว่าคือ "ผมร้องไห้" ร้องไห้ต่อหน้าประชาชี ชาวญี่ปุ่น เกาหลี แคนนาดา ไต้หวันฝรั่งเศสฯลฯ(อาจมีชาติอื่นอีกแต่ไม่ทันสังเกต)

บางคนอาจคิดว่า การร้องไห้ คือความขี้ขลาด แต่อย่างที่บอกสำหรับผมคือความกล้าหาญ

การร้องไห้ครั้งนี้อาจได้รับการบันทึกลงกินเนสบุ๊ค เสียดายกรรมการไม่อยู่ เพราะผมร้องไห้บนรถไฟที่(เกือบ)เร็วที่สุดในโลก...ใช่ครับ ผมร้องให้บนรถสปริ้นเตอร์กรุงเทพฯ-กันตัง..ไม่จ้ายยยย

เหตุเกิดบนรถไฟชินคันเซน หลังจากที่ผมและเพื่อนกำลังเดินทางกลับจากไปเที่ยวแถบคันไซกันช่วงปืดเทอม บอกตรงๆเลยก่อนนี้ผมเคยไปเที่ยวแถบนั้นครั้งนึง ชอบเกียวโต แต่ไม่ชอบโอซาก้า จึงไม่ค่อยเต็มใจไปทริปนี้ซักเท่าไหร่ เพราะเคยไปแล้วด้วย

แต่เพราะทริปนี้เป็นทริปอำลา มีเพื่อนผมคนนึงจะกลับประเทศ เพื่อนคนนี้ชื่อ จูเลี่ยน
ขอเล่าถึงจูเลี่ยนซักหน่อย จูเลี่ยน เป็นคนฝรั่งเศส เป็นลูกเสี้ยวญี่ปุ่น(ตา ยายเป็นญี่ปุ่น)มองเผินๆจูเลี่ยนคล้ายคนเอเชีย จูเลี่ยนบอกว่าเคยโดนทักทั้งเป็น ญี่ปุ่น จีน เวียดนาม

จูเลี่ยนอายุเท่าผม 18ปี อิอิ..ล้อเล่น จำได้วันแรกที่ผมเข้าห้องเรียน ความรู้สึกเหมือนเพิ่งเข้า ป.1เพื่อนๆคงจำวันแรกที่ไปโรงเรียนได้(สำหรับคนที่ยังพอระลึกได้) มันจะรู้สึกหวิวๆ รอบตัวเราใครก็ไม่รู้คุณครูจะดุป่าวว้า??แล้วนี่ยิ่งเป็นต่างประเทศ เลยหวิวเข้าไปอีก

ผมไปคนแรกๆ เริ่มมีคนอื่นทยอยเข้าห้อง พระเจ้า..มีแต่เกาหลีๆๆๆ ขอให้ทุกคนลบภาพความทรงจำจากซีรีย์โรแมนติคทั้งหลาย แต่ละคนล่ำๆ เจ๊ๆ จริงๆก็คล้ายในซีรีย์น่ะ แต่เหมือนเพื่อนนางเอกมากกว่า(ที่ชอบทำผมดัดๆบ๊อบๆ หน้าเหมือนลูกเต๋า เวลาพูดเหมือนโกรธกันตลอดเวลา..ขอโทษน้าแอบนินทา อิอิ)

จูเลี่ยนเดินเข้ามาในห้อง นั่งตรงหน้าผม แล้วก็หันมาพูดคุยด้วยความเป็นกันเอง พอรู้ว่าผมเป็นคนไทยก็เล่าใหญ่เลยว่าเคยมาเที่ยวและประทับใจมาก

บอกได้ว่าจูเลี่ยนเป็นเพื่อนผมคนแรกในญี่ปุ่น บุคลิกของจูเลี่ยนจะพูดน้อย โก๊ะๆ เป็นตัวตลกของเพื่อนๆ แต่ที่ผมไม่ชอบเท่าไหร่คือ หล่อ ฮ่าๆๆๆ

ผมคุยกับจูเลี่ยนมากที่สุด เพราะพูดถูกคอและนิสัยคล้ายๆกัน ช่วงเวลาหนึ่งปีที่รู้จัก เราเหมือนจะไม่สนิทกัน ผมไม่ได้ไปเที่ยวหรือเดินกับจูเลี่ยนบ่อย แต่เวลาคุยกันรู้สึกดี พูดเรื่องเดียวกัน เหมือนได้คุยกับเพื่อนสนิทที่เมืองไทย

สิ่งที่แปลกคือ นอกจากที่โรงเรียนแล้วเราไม่ได้เจอกันบ่อย แต่กลับรู้สึกว่าสนิท เราเรียนห้องเดียวกันตลอดจนถึงวันที่จูเลี่ยนต้องกลับฝรั่งเศส พอปิดเทอมเพื่อนๆจึงนัดกันไปเที่ยวคันไซ จริงๆจะว่าไปมันก็ไม่ใช่ทริปอำลาซะทีเดียว เพราะเพื่อนอยากไปเที่ยวกันอยู่แล้วพอดีตรงกับที่จูเลี่ยนต้องกลับ เลยกลายเป็นทริปอำลาไปโดยปริยาย

ไปเที่ยวกันห้าวัน จนมาถึงวันกลับ พวกเรานั่งชินคันเซนกลับ แม้จะเป็นขากลับแต่ยังสนุกสนานเฮฮา คุยเล่นกันไปตลอดจนพอเริ่มใกล้โตเกียว จูเลี่ยนต้องลงก่อนที่ชินากะวะ คนอื่นๆรวมทั้งผมไปลงโตเกียว ทุกคนพูดร่ำลากันค่อนข้างจะเฮฮา...แต่

มีผู้ชายตัว(โคตร)โต ถึกๆคนนึง จู่ๆเอาหน้าฟุบกับพนักเก้าอี้(ผมเองแหละ) สารภาพเลยวินาทีนั้นหัวใจมันหล่นวูบบอกไม่ถูก ผมก็เฮฮากับคนอื่นมาตลอดทาง พอถึงตอนพูดลากันมันหวิวจนทนไม่ไหว แล้วก็ฟุบหน้าลงไป

พอเพื่อนเห็นก็โดนแซว "อ้าวโอ๊คซัง ง่วงซะล่ะ เพื่อนจะกลับแล้วไม่ลากันเลยเหรอ"ตอนนั้นเพื่อนคิดว่าผมง่วงจริงๆ ผมเงยหน้าขึ้นมา บอกลาจูเลี่ยน สั้นมากครับ โคตรสั้นเลย "แล้วพบกันใหม่น่ะ..(ยิ้มๆ)"

เพื่อนแซวมาอีก "แน่ะๆ โอ๊คซังจะร้องไห้แล้ว ฮ่าๆๆ.."หลังจบคำแซวนี้ ผมแสดงความกล้าออกมาแบบไม่อายใคร น้ำตาไหลออกมาได้ยังไงไม่รู้ ผมกลั้นสุดๆกลั้นเต็มความสามารถเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะกลั้นน้ำตาได้...แต่ไม่เป็นผล

ตอนนั้นผมค้นพบว่า "น้ำตาซื่อสัตย์กับความรู้สึกที่สุด" ผมฟุบอีกครั้งแล้วเงยหน้ามาบอกว่า"ขอโทษ.."ขอโทษทุกคนที่ทำบรรยากาศเฮฮาเสีย แต่ไม่ทันแล้ว ผมหันไปมองทุกคนน้ำตาไหลออกมาเหมือนกันหมด

ทุกคนเงียบ มีแต่น้ำตากับรอยยิ้มจางๆ พอรถไฟจอดที่ชินากะวะ จูเลี่ยนบอกว่า"ไม่ลงล่ะ ไป โนมิไก(ดื่มฉลอง) กันเถอะ"
จูเลี่ยนพยามทำให้บรรยากาศครึ้กครื้นเหมือนเดิม ทุกคนโอเค บรรยากาศความสนุกกลับมา(เกือบ)เหมือนเดิม พวกเราทุกคนไปลงที่โตเกียว หอบข้าวของพะรุงพะรังเดินไปหาร้านนั่ง นึกภาพวันนั้นแล้วก็ขำ

นักเรียนต่างชาติหกคน หอบข้าวของพร้อมถุงของฝากเต็มไปหมด เดินเข้าร้านอิซะกะยะ พนักงานมองแบบอึ้งๆ ฮ่าๆ

เรานั่งดื่ม,คุยกันจนถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงๆ ที่สถานีชิมบาฉิ พวกเรากล่าวอำลาจูเลี่ยนอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีใครเสียน้ำตา มีเพียงรอยยิ้ม^_^

เหมือนเดิม ผมบอกว่า "แล้วพบกันอีก.." เราแยกกันตรงนั้น...
จูเลี่ยนกลับถึงฝรั่งเศส และส่งเมล์มาถึงผม เรายังติดต่อกันทางเมล์แต่นานๆที

หลังจากจูเลี่ยน ค่อยๆมีเพื่อนในกลุ่มทยอยกลับประเทศ บางคนยังติดต่อได้ บางคนไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เพื่อนเกาหลีคนนึงเขียนจดหมายสั้นๆให้ผมในวันเลี้ยงอำลา
"แปลกนะ พวกเราไม่ค่อยได้คุยกันแต่กลับรู้สึกสนิทกันอย่างบอกไม่ถูก"

(ลืมเล่าไปว่านอกเวลาเรียน พวกเราส่วนใหญ่จะอยู่กับเพื่อนจากประเทศเดียวกัน ห้องที่ผมเรียนโชคดีมีนักเรียนจากหลายๆประเทศ(แม้เกาหลีจะเยอะสุด) แต่กลุ่มที่ผมสนิทจะคละๆจากแต่ละชาติ)

ไม่แน่ใจว่าจะได้พบกับจูเลี่ยนหรือเพื่อนคนอื่นๆอีกรึเปล่าหลังจากกลับประเทศ แต่อย่างน้อยคำลา "แล้วพบกันอีก.." ไม่ได้พูดลอยๆ เรายังพบกันในความทรงจำเสมอ...

สำหรับผมการร้องไห้ไม่ได้หมายถึง ความขี้ขลาด ความอ่อนแอ แต่เป็นความกล้าหาญที่จะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง

จากซ้ายไปขวา เคน,จูเลี่ยน,จง,ชีเฮ,ยุนซอน

Create Date : 23 ธันวาคม 2551

Last Update : 23 ธันวาคม 2551 2:45:24 น.

15 comments

Counter : 859 Pageviews.

น้ำตาแห่งมิตรภาพ ว่ามั้ย

โดย: Ms.StayHigh

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:2:47:13 น.

เป็นคนที่ซื่อสตย์กับความรู้สึกตัวเอง ไม่อายที่จะปล่อยน้ำตารินไหล ถ้าใจรู้สึกเหมือนกัน

โดย: p_tham

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:3:08:41 น.

มาเยี่ยมอ่านบล๊อคนะคะ

โดย: ป้าซิ่ง (Naomichan

) วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:7:02:01 น.

ตามป้าซิ่ง...มาติด ๆ

ขอตามมาอ่าน+สมัครเป็นแควนคลับ...น้องฝนเหงาด้วยคนจ้า

โดย: เต่าญี่ปุ่น

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:7:37:21 น.

เข้ามาอ่านเพลิน ๆ

คอมเมนท์ไม่เป็น แต่อ่านแล้วชอบครับ

ชอบเนื้อหา นะ ฮ่าฮ่าฮ่า

โดย: monboy01

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:7:45:19 น.

เพลงเพราะค่ะ

โดย: nathanon

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:8:07:04 น.

เข้ามาเศร้าด้วยคน เพราะต้องลาจากเพื่อนที่เข้าใจกันได้ดีถึงแม้จะจากกันแต่ก็ยังส่งความคิดถึงกันได้นี่นา

โดย: แมงหวี่@93

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:10:15:24 น.

มาลงชื่อด้วยคนค่ะน้องโอ้ค
ความจริงพี่ตาแวะมาบ่อยนะ
แต่อ่านอย่างเดียว ไม่เมนท์ (รีบทำเวลา)

มิตรภาพของหนุ่มๆน่ารักจัง
เพื่อนๆแต่ละคนนี่ก็ สเป็คพี่ทั้งนั้นเลยอ่ะจ่ะ
โดยเฉพาะจูเลี่ยน แต่เซย์ซอรี่ให้จูเลี่ยนแทนพี่ด้วยนะ พี่แต่งงานแล้ววววว ฮ่า

สุขสันต์วันปีใหม่นะจ๊ะโอ๊ค

ปล. เพลงเพราะมากจ้า

โดย: พี่ตา (tukuta ไม่ได้ล็อคอิน) IP: 219.200.192.126 วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:15:53:52 น.

เห็นด้วยค่ะ
Marry Xmas, สวัสดีปีใหม่ค่ะ

โดย: beuysliv

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:20:40:35 น.

หวัดดีค่ะ

แวะมา Merry Christmas

โดย: saralove&Dan

วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:21:01:34 น.

โดย: Miss_Cookai

วันที่: 24 ธันวาคม 2551 เวลา:4:57:36 น.

อยากไปเรียนภาษาที่ญี่ปุ่นมากๆค่ะ
แต่ม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นมั้ย
ก่อนที่พี่จะไปเรียนที่ญี่ปุ่น พี่เรียนภาษาที่ไทยที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าคะ

โดย: Fai_Cotton_lonely

วันที่: 24 ธันวาคม 2551 เวลา:16:49:08 น.

ติดตามอ่านมาสักระยะแล้ว เป็นคนที่เขียนบรรยายได้น่าอ่านและเข้าใจง่าย Hajimemashite

โดย: matcha latte กินที่ญี่ปุ่นอร่อยสุดๆ IP: 125.25.250.240 วันที่: 26 ธันวาคม 2551 เวลา:23:56:11 น.

มาแล้วคะ ช้าไปหน่อย แต่ไม่ลืม..อ่านแล้ว ดีจังเลย..
สนุก ปนเศร้าตอนจะจากเพื่อน..คิดถึงเพื่อนเก่าๆ สมัยเรียนเหมือนกัน..
ตอนนี้ ติดต่อเพื่อนเกาหลี อยู่คนเดียว..เอง..(ตอนนั้นไม่มีคนไทยเลยซักคนเดียว).

เพื่อนๆ หล่อมาก เลยจ้า (ถึงว่า ไม่มีภาพ ตัวเอง ฮ่าๆๆๆ ตามมาแซวอีกแย้ววว)

ปล.เพลงเพราะจังเลย..

โดย: **ความฝัน..และ..สุดที่รัก**

วันที่: 28 ธันวาคม 2551 เวลา:8:12:46 น.

เป็นอีกคนค่ะ ที่ชื่นชอบ ในบทความที่คุณฝนเหงา แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ
สวัสดีปีใหม่ 2552 นะค่ะ มีความสุข มีสุขภาพแข็งแรง มีแฟนสวยๆนะค่ะ

โดย: จ๋าน่ารัก (จ๋าน่ารัก

) วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:0:59:09 น.