|
รำลึกวันเก่าๆ "เรื่องเล่าชีวิต(ใน)โรงเรียน...."
เข้าไปอ่าน TAG ความฝันของคุณ(รุ่น)พี่(หลายปี) แม่บ้าน ณ โตเกียว แล้วอดคิดถึงสมัยที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่นเอ๊าะๆมัธยมไม่ได้ .....
เคยเล่าไปบ้างแล้วในบล๊อกก่อนๆ ว่าผมไม่ได้เข้ามาเรียนที่นี่ด้วยความตั้งใจเลย ตอนนั้นชื่อโรงเรียนยังเรียกผิดๆถูกๆอยู่เลย "อ๋อ..จะไปสอบโรงเรียนเตรียมอุดมวิทยา น่ะ...." แม่ งง เลย โรงเรียนนี้มันมีด้วยเหรอว่ะ
ตอนแรกก็สมัครติวตามเพื่อนๆก่อน เพื่อนส่วนใหญ่สมัครติวสายวิทย์ แต่ผมตั้งใจว่าจะเข้าศิลป์ ฝรั่งเศสเลยไปติวศิลป์ คำนวน อ้าวว..... เหอะๆไม่ใช่ไรหรอก บอกแล้วว่าไม่ค่อยรู้เรื่องกะเค้า เข้าใจว่าเวลาสอบต้อง
สอบคณิตด้วยไง เลยแบบว่า คณิต ต้องเอาให้คล่องเปรี๊ยะ......(จริงๆไม่ต้องสอบคณิต-_-") หึ แสดงความฉลาด(น้อย)ตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียน
มาอยู่หอกับเพื่อนหลายคน ตอนนั้นผมฉายแววทางคณิตศาสตร์มากเลยน่ะ เพื่อนๆคิดว่าถ้าไม่มี ไอสไตน์ผมนี่แหละที่จะเป็นคนคิดสูตร ปรมณู...... ก็เล่นสลาร์ฟ,ป๊อเด้ง,ดรัมมี่ ชนะตลอด สรุปแล้วคือโดดเรียน นั่งเล่นไพ่กับเพื่อนที่ห้องซะเป็นส่วนใหญ่
แต่พอไปสอบจริงๆก็ดันติดขึ้นมา อย่างที่บอกไม่รู้เทพยาดาองค์ใดแหละ ลากมือให้ไปกาข้อถูก ผมเลยต้องไปแก้บนทุกที่น่ะแหละ
พอได้เข้าเรียน คราวนี้เครียดน่ะสิคับ มีแต่เพื่อนๆกับอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าไซโค ว่า ที่นี่เค้าเรียนเครียดกันน่ะ พักเที่ยงเค้าอ่านหนังสือกัน ไม่มีใครมาบ้าเตะบอลกับคุณหรอก เหอ...จริงง่ะ
ตอนนั้นยังอุ่นใจนิดๆเพราะมีเพื่อนห้องเดียวกันจากโรงเรียนเก่าสอบติดอีกประมาณสิบกว่าคน ยังพอได้ปรึกษากัน แต่ดันเรียนกันคนละสายนี่ (ส่วนใหญ่เพื่อนเรียนสายวิทย์)
ผมเข้าไปโรงเรียนวันแรกโคตรตื่นเต้นเลย ไม่ได้ตื่นเต้นโรงเรียนใหม่น่ะ แต่...โอ้ววว แม่เจ้าพ่อเจ้า เราคิดไม่ผิดที่เข้าโรงเรียนนี้ สาวๆขาวสวยหมวยเอ็กซ์ตรึมเลย ละลานตาไปหมด สงสัยดื่มด่ำกับสาวๆมากไป เลยหน้ามืดเดินหาห้องตัวเองไม่เจอ กว่าจะหาเจอก็สายซะแล้ววววว....
เดินเข้าไปในห้อง อกไอ้แป้นจะแตก เอ่อ...ขอโทษครับ ในห้องนี้มีมนุษย์ตัวผู้อยู่บ้างมั๊ยเอ่ย.(แอบคิดในใจ) กะว่าจะนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนผู้ชายซักคน มองซ้ายมองขวาไม่เจอเลยแม่แต่เงา สรุปว่าในห้องผมมีนักเรียนทั้งหมด 40 คน เป็นผู้หญิง 36 ผู้ชาย 4 ไม่สิๆ ผู้ชาย 2 กะเทย 1 ยังไม่ตัดสินใจอีก 1
พอผมเดินเข้าห้องอย่างแมน เก๊กหน้าหล่อ(เท่าที่ทรัพยากรจะอำนวย)สาวๆมองกันเกรียววว แหม...ไอ้เราหน้าตาพอใช้เนอะ สาวๆมองก็ไม่แปลก ชินซะแระ หุๆๆ แต่ม่ายเลยจริงๆแล้วสาวๆกะลังเช็คว่า มรึงงง...ใช่ผู้ชายแน่น่ะ.... เดินตูดบิดรึเปล่า? ผู้ชายยิ่งขาดแคลนอยู่
เวลาผ่านไป ผมก็ค่อยๆชินกับการเรียนที่นี่ ก่อนนี้ก็ต้องปรับตัวกันพอสมควร โดยเฉพาะเรื่องต้องอยู่ร่วมห้องกับผู้หญิงอีก 36 คนที่มักจะลืมไปว่า มีผู้ชายตัวเล็กๆหน้าหล่อๆอีกสี่คนอยู่ด้วย
อย่างบางครั้งเวลาเรียนพละต้องเอาชุดมาเปลี่ยนที่โรงเรียน สาวๆเธอก็เปลี่ยนในห้องกันซะงั้นอ่ะ ถอดๆใส่ๆ ไอ้เราแทบลมจับ เหอๆๆ วิ่งหนีออกจาห้องแทบไม่ทัน (ใจจริงไม่อยากออกหรอก คิคิ)....ไม่ก็เวลาจะกลับบ้าน พวกเธอก็ถลกกระโปรงดึงชายเสื้อกันตรงนั้นอ่ะ โอยยย ไม่เห็นใจหนุ่มๆจะเป็นลมเป็นแล้งเอา -_-"
ส่วนเรื่องการเรียน ที่ใครๆมักจะตราหน้าว่าโรงเรียนนี้มันต้องเครียดหูดับตับไหม้ แก่งแย่งชิงดี อ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืน ฮ่าๆๆๆๆๆ อยากจะหัวเราะให้ฟันปลอมร่วงสองครั้ง มันต่างกันราวฟ้ากับเหว(เอ...หรือเป็นเฉพาะเราคนเดียวว่ะที่ไม่เครียด...)
จริงๆแล้วที่นี่เป็นโรงเรียนที่มีกิจกรรมเยอะมาก แบบว่าเรื่องเรียนเอาไว้ก่อน ทั้งกีฬาสี,ลอยกระทง,ฯลฯ โอ้ย เต็มไปหมด ตรงนี้แหละทำให้เกิดความผูกพัน ต้องทำกิจกรรมกันดึกๆดื่นๆไม่ได้กลับบ้าน นอนด้วยกัน(นอนกันเฉยๆน่ะ) กินด้วยกัน เล่นด้วยกัน มันส์โพดๆ....
แล้วขอบอกโรงเรียนนี้ได้รับการบันทึกจากกินเนสบุ๊ค เวิร์ล เรคคอร์ด ว่าเป็นโรงเรียนที่มีนักเรียนโดดเรียนมากที่สุดในโลก ว่ะฮ่าๆๆ เป็นสติที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง ส่วนใหญ่เดินออกทางสาธิต ปทุมวันหน้าตาเฉย ไม่มีใครว่าไร คิดไรไม่ออกก็ไปสยาม นั่งเหล่สาวเหล่หนุ่มคลายเครียด ค่อยกลับมาเรียนกันใหม่ ทั้งหญิงทั้งชายโดดหมด
มีอยู่ครั้งนึงด้วยความที่ตึกผมอยู่ใกล้ประตูหน้าโรงเรียน ขี้เกียจโดดเรียนออกทางหลัง "แมร่งงง ไม่ไหวแล้วกรูเดินออกทางหน้ามันเลยนี่แหล่ะว่ะ วัดดวง" เดินทำสีหน้านิ่งเรียบ ค่อยๆผ่านพี่ยามไปอย่างแผ่วเบาประดุจเกสรดอกไม้ที่ปลิวไปอย่างไร้ทิศทาง โดยไม่
มีใครสังเกต พอเดินไปพ้นประตูโรงเรียแล้ว "น้องๆๆ....." เสียงพี่ยามเรียก!!! ตายแน่กรูงานนี้ "รีบวิ่งเร็ว...อาจารย์มาแล้ว...." เหอๆ ที่แท้พี่ยามช่วยดูต้นทางให้ ฮ่าๆๆๆๆ รีบแจ้นเลยเรา..... พี่แกช่างปฎิบัติหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยม สมแล้วที่ได้รับรางวัลโนเบล(จากนักเรียน) สาขา "ส่งเสริมการโดดเรียน"
ที่โรงเรียนจะเครียดกันจริงๆก็ตอนสอบนี่แหละ ไม่รู้มันจะสอบถี่ไปถึงไหน ยังไม่ทันหายเศร้ากะคะแนนครั้งก่อน อ้าว ตารางสอบครั้งหน้ามาอีกและ (อาจารย์ไปนั่งคิดข้อสอบกันตอนไหนฟร่ะ)....ไอ้เราก็เป็นเด็กขยัน(เที่ยว)ซะด้วย เอาไว้ใกล้ๆสอบค่อยอ่าน(โรคนี้รักษายากกว่าโรคเอดส์อีกน่ะ) ไว้ก่อนๆๆๆ จนไฟมันลนก้นแล้วทีนี้ พอจะสอบทีนั่งอ่านถึงเช้า อาบน้ำแต่งตัวไปสอบ ทั้งมึนๆแบบนั้นแหละ กว่าจะผ่านไปได้แต่ละครั้งแทบคลานกลับหอ ไปนอนสิ้นใจอยู่สองสามวัน แต่ก็ได้อารมณ์ดี
อีกอย่างที่ผมชอบเป็นพิเศษในโรงเรียนคือ มีเด็กหลากหลายมาก ร้อยพ่อพันแม่(เอ...งี้พ่อมีชู้น่ะสิ)มาจากทั่วประเทศ ได้เห็นสังคมหลายแบบ บางคนร๊วยรวย ไอ้เราก็จ๊นจน(ถ้าไปเทียบกับเค้าอ่ะน่ะ) บางคนก็ฉล๊าดฉลาด ไอ้เราก็โง๊โง่ๆ(อันนี้ไม่ต้องเทียบกะใคร) แล้วไอ้ความหลากหลายนี่แหละทำให้มีเรื่องให้น่าตื่นตาตื่นใจเยอะ
มีอยู่ครั้งนึงผมแอบได้ยินอาจารย์คุยกับเด็กนักเรียนโคตรเก่ง เธอชื่อน้องทราย
ทราย: จารย์คะหนูเลือกไรดี เรียนหมอกับทุนคิง (โอ้แม่คุณชีวิตช่างสับสนจริงน่ะ) อาจารย์: อย่าเรียนหมอเลยน่ะลูก เสียดายสมอง (จึ๋ยยยย.....)
ช่วงนั้นไอ้เราเครียดๆอยู่ด้วย จะเอนท์ติดมั๊ยฟร่ะกรู? เจอบทสนทนานี้ อยากกระโดดตึกสองชั้นครึ่งฆ่าตัวตาย(สูงกว่านี้กัวเจ็บ)
สุดท้ายก็ผ่านชีวิตม.ปลายมาด้วยความสุข(อาจจะมีทุกข์บ้าง) จริงๆมีเรื่องเล่าเยอะมาก แต่เกรงใจลุงๆป้าๆ เข้ามาอ่านเดี๋ยวจะหอบเป็นลมกันซะก่อน ก็เลยตัดบางช่วงบางตอนมาให้อ่านกัน อะไรที่ไม่ดีก็อย่าไปจำมัน ส่วนเรื่องดีๆ (เอ๊ะ..เหมือนจะไม่มี) เอาเป็นว่าอ่านกันขำๆน่ะคับ ได้คิดถึงวันเวลาเก่าๆแล้วมีความสุขดี
ผมว่าเสน่ห์ของอดีตคือเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้ ไม่มีใครเข้าถึง เป็นความทรงจำของเราคนเดียว..

แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนยังเวียนวน
คือความรักศักดิ์ตนทุกสมัย
ได้ชื่อว่าต.อ.ย่อมพอใจ
พระเกี้ยวน้อยยิ่งใหญ่ตลอดกาล
Create Date : 08 พฤษภาคม 2550 |
Last Update : 11 พฤษภาคม 2550 14:52:18 น. |
|
23 comments
|
Counter : 1218 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ฝนเหงา วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:46:30 น. |
|
|
|
โดย: หนูนีล (นางน่อยน้อย ) วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:23:06 น. |
|
|
|
โดย: หน่อยอิง วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:48:27 น. |
|
|
|
โดย: เจี๊ยบจัง วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:58:22 น. |
|
|
|
โดย: เสลาสีม่วง วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:06:40 น. |
|
|
|
โดย: ฝนเหงา วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:23:22:20 น. |
|
|
|
โดย: CheLover วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:16:55:11 น. |
|
|
|
โดย: นู๋โนริ วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:44:17 น. |
|
|
|
โดย: Kana Jan วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:29:26 น. |
|
|
|
โดย: Omiya วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:02:49 น. |
|
|
|
โดย: ฝนเหงา วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:44:16 น. |
|
|
|
โดย: Aiko (Yushi ) วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:32:26 น. |
|
|
|
โดย: meaw_1985 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:8:26:32 น. |
|
|
|
โดย: yusei วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:08:58 น. |
|
|
|
โดย: LilyAi วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:59:58 น. |
|
|
|
โดย: oil IP: 58.147.56.177 วันที่: 13 ธันวาคม 2550 เวลา:19:28:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
แวะมาทักทายและเอารอยยิ้มมาฝากค่ะ
อิ อิ ชื่อเรา 2 คนนี่กลายเป็น 2 เหงาเลยเนอะ