...แล้วไฉนไปลงเอยที่ญี่ปุ่น..........? คำเตือน: บล๊อกนี้ยาวอีกแล้วคับท่าน หุๆ ไม่ควรอ่านเกินวันละสองรอบ เด็ก,สตรีมีครรภ์,คนชรา ควรอ่านด้วยความระมัดระวัง ชื่อบล๊อกเอามาจากคำถามของพี่ kanu_memphis ที่ถามไว้ในบล๊อกก่อน บล๊อกนี้เลยมาเล่าจุดพลิกผัน(อย่างแรง)ในชีวิตวัยแตกเนื้อหนุ่มมหาลัย ว่าชีวิตหนุ่ม(เหลือ)น้อยคนนี้ มาเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่นได้เยี่ยงไร เรื่องมันเริ่มในสมัยสุโขทัย..... อ่ะ..ล้อเล่งง อันนี้ก็ย้อนนานไป...... ความชอบญี่ปุ่นของผมมันเริ่มตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะคับ ก็เกิดมามี พานาโซนิค,ฮิตาชิ,โตโยต้าฯลฯเป็นเพื่อนร่วมโลกมาตั้งแต่จำความได้......เอางี้ๆ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ มีซักกี่วันที่คุณไม่เกี่ยวข้องกับสินค้าญี่ปุ่น??? แต่ที่เป็นปัจจัยหลักคงหนีไม่พ้นการ์ตูน หนุ่มๆก็ต้องดราก้อนบอล ส่วนสาวๆเซเลอร์มูน อีกทั้งเหล่าเรนเจอร์ทั้งหลายและที่เป็นดาวเด่นระดับโลก เจ้าเหมียวน้อยโดเรมอน ใครบ้างไม่อยากเจอโดเรมอนตัวเป็นๆ ผมว่าถ้าถามคนไทย(โดยเฉพาะเด็ก) ว่าอยากไปประเทศไหนมากที่สุด?...ญี่ปุ่นน่าจะเป็นคำตอบอันดับต้นๆ แต่ช้าแต่ ญี่ปุ่นก็เป็นอันดับต้นๆเหมือนกันที่คนไทยไม่กล้าไป ก็น่ะค่าครองชีพที่สูงจนขนหัวหลุด(ลุกไม่พอ) คนมีเงินยังร้อนๆหนาวๆ ยิ่งชาวบ้านตาสีตาสา(อย่างผม)ไม่ต้องฝันกันเลย อีกเหตุผลคือ พี่ยุ่นแกไม่ยอมพูดภาษาปะกิตกันเลย เกรงว่าถ้าไปอาจไม่ได้เที่ยวสมใจ คงไปยืนงงๆอยู่แถวเทอร์มินอลไหนซักแห่งแล้วกลับเมืองไทยเลย(ไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว) อย่างเหตุผลที่ว่ามาข้างบน(โดยเฉพาะเหตุผลแรก หุๆ)ทำให้ญี่ปุ่นกับผมช่างห่างกันไกลแสนไกล ได้แต่นั่งรำพัน "ชาตินี้กรูจะได้ไปญี่ปุ่นป่าวน๊อ..." รำพันไปแต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่ามันเป็นเรื่องไกลตัว ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมาจนกระทั่ง กระทั่ง...... ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีสอง มีอยู่วันนึง..นั่งกินข้าวกับเพื่อนที่โรงอาหาร กะลังนั่งนินทาคนอื่นกันเพลินๆ ก็มีหนุ่มญี่ปุ่นรูปร่างสันทัด ดูเป็นคนญี่ปุ่นซกมกๆหน่อย(ที่ดูตอนนั้นอ่ะนะ) เดินทำหน้างงๆประมาณหลงทางมา เพื่อนผมเห็นเลยสวมวิญญาณเด็กธรรมศาสตร์ ไม่ให้เสียชื่อสถาบัน เห็นคนต่างชาติเดินหลงมาแบบนี้จะให้อยู่เฉยได้อย่างไร เลยรีบบอกเพื่อน "เฮ้ยๆมรึง...ก้มๆอย่าไปสบตาน่ะ เดี๋ยวมันมาถามทาง" ช่างเป็นเจ้าบ้านที่ดีเหลือเกินT_T เหตุของเรื่องคือ เพื่อนผมภาษาปะกิตมัน งูกับปลายังส่ายหน้า และกลัวชาวต่างชาติเป็นที่สุด แต่พี่ยุ่นคนนี้สงสัยจะเหมือนแมงสาบ(ในบล๊อกก่อน) เดินดุ่มๆมาเฉยเลย แล้วมาหยุดตรงโต๊ะที่เรานั่งกันอยู่ "น่านนน...สมใจมรึงมั๊ย...." "แอกสะคิ้วมี แวร์อีสสส เนชั่นแนลมิวเซี่ยม...?" โอ๊ะๆประโยคแบบนี้เคยเรียนสมัยอยู่ ป.6 ไม่ยากเท่าไหร่ พอตอบได้ ถามไปถามมา ยาวเลยงานนี้ คุยกันจนเมื่อมือง่ะ เพื่อนผมเลยชวนไปเรียนด้วยเลย พี่ยุ่นแกก็โอเคด้วยน่ะ "อ้าวแล้วเนชั่นแนล มิวเซี่ยมของยูไม่ไปแล้วเรอะ....." แอบสงสัย จากนั้นก็พาไปเรียน(ด้วยกัน) พาไปเดินสยาม คุยโน่นๆคุยนี่กัน จนเริ่มรู้ข้อมูลมากขึ้น พี่ยุ่นคนนี้ชื่อ เคน เป็นนักศึกษาปริญญาโท มหาลัยเคโอ (เอ่อ ไม่น่าเชื่อ ก็พี่แกเล่นแต่งตัวซะฮิพฮอป) นอกจากนี้ยังเป็นครูสอนสโนว์บอร์ด ฟังดูโคตรจะขัดแย้งเลยแฮะ แต่น่ะ ญี่ปุ่นมีพื้นที่สำหรับทุกคนอยู่แล้ว.... เคนมาเที่ยวอินเดีย กัมพูชาแล้วเข้าประเทศไทย มาคนเดียวซะด้วย ได้ยินแล้วมันเหมือนมีหลอดไฟ ปิ๊งๆๆอยู่บนหัว"เฮ้ย มันทำได้เราก็ทำได้ดิว่ะ น่าลองๆ" (แต่แค่คิดในใจอีกแล้ว) อีกวันเคนก็กลับญี่ปุ่น เราแลกอีเมล์กับเบอร์โทร ผมส่งอีเมล์ไปหนึ่งครั้ง เคนตอบกลับมา แต่หลงจากนั้นเกือบสองปีเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย กระทั่งผมขึ้นปีสี่ มีอยู่เช้านึง กำลังนอนหลับฝันดีอยู่เลย ก็มีเสียงโทรศัพท์เบอร์แปลกๆ พอรับ "อ่ะโนๆ ยูจำไอได้มั๊ย เคนน่ะ" "เคนไหนว่ะ......................อ๋อ" เคนกลับมาเที่ยวเมืองไทยอีกครั้ง คราวนี้ผมได้พาเคนไปเที่ยวกรุงเทพฯแบบเต็มๆ สนิทกันมากขึ้น ก่อนกลับ เคนเอ่ยปากว่า "ถ้ามีโอกาสไปเที่ยวญี่ปุ่นน่ะ...." ประโยคนี้ล่ะคับ เปลี่ยนชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังทีนกันเลยทีเดียว มรึงกล้าชวนกรูก็กล้าไปน่ะเฟ้ยย แต่จะไปยังไงล่ะ.....ผมเอาโครงการนี้ไปเสนอกับแม่ "ไปเที่ยวญี่ปุ่น ฟรีๆเลยน่ะแม่ แทบไม่ต้องเสียไร นอนบ้านเพื่อน" และแล้วแม่ก็ตกหลุม เอ๊ย..ตกลง ให้ผมไปญี่ปุ่น(แบบถูกๆ) ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่แล้วในระหว่างที่ผมง่วนอยู่กับการหาข้อมูล จองตั๋วเครื่อง ฝันถึงฟูจิซัง...ฟ้าก็ผ่าดังโครม เคน โทรมาบอกว่าช่วงที่ผมจะมาเค้าไม่อยู่ ติดธุระเรื่องเรียน สรุปคือผมไม่สามารถไปพักกับเคนได้ และก็ต้องเที่ยวเอง เพล้งงงงง ทุกอย่างจบกัน.... "ไม่ได้ๆ "ผมเป็นคนก้าวมาแล้วถอยหลังไม่ได้ ร้องเพลงดีทูบีปลอบใจ "ซ่า!แบบสั่นๆก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ..." เอาวะ เดินหน้าลูกเดียว ซื้อหนังสือมาอ่าน เข้าเนท บุก อสท.ญี่ปุ่น ไปตายเอาดาบหน้า ที่สุด...........เท้าซ้ายของผมได้แตะลงยัง เทอร์มินอล สนามบินนานชาติ นาริตะ พี่แอร์ คงจะงง "ไอ้นี่มันจะมาเดินสโลว์เก๊กหน้าพระเอกมิวสิคที่ประตูทำไมฟระ..." อิอิอิ...ผมอยากจดจำโมเม้นท์ที่ผมได้เหยียบดินแดนแห่งความฝัน จำกันตั้งแต่ก้าวเท้าไหนเลยทีเดียว(ถ้าเปิดแชมเปญได้คงทำไปแล้ว)..........และแล้วผมก็ได้ท่องไปในดินแดนแห่งความฝันสมใจ รายละเอียดระหว่างที่อยู่ในญี่ปุ่นขอข้ามน่ะ(เคยเขียนไว้บล๊อกอื่นแล้ว) เอาเป็นว่าพอผมได้ไปเยือนญี่ปุ่น ยังไม่ทันจะกลับ ผมก็คิดไว้แล้วว่า "แค่นี้คงไม่พอแล้วล่ะ ญี่ปุ่นจ๋าผมรักคุณเข้าแล้ว....เรามาแต่งงานกันเถอะ...ผมอยากใช้ชีวิตร่วมกับคุณ.." คิๆๆๆ.....เพ้ออยู่คนเดียว กลับมาเมืองไทยปุ๊บ รีบตรงดิ่งไปสมัครเรียนภาษาญี่ปุ่นปั๊บ(ตอนนั้นยังไม่รู้ซักคำ) ตั้งใจเรียนแบบสุดๆอย่างอื่นไม่สนเลย ตอนนั้นต้องทำภาคนิพนธ์จบซะด้วย เกือบไม่ผ่านแล้วเรา พอเรียนจบ ตอนนั้นหายใจเข้าเป็น "ญี่" หายใจออกเป็น "ปุ่น" ผมคิดหาทุกวิธี จะทำไงให้ได้กลับไปญี่ปุ่น ทำไงให้ได้ทำงานเกี่ยวกับญี่ปุ่น ทำตามความฝันแล้วต้องเลี้ยงตัวเองได้ด้วย(เหมือนนักร้องอ่ะ) อย่างแรกมองไปที่พวกทุนต่างๆพระเจ้าจอร์จ บุช! ทุนโครดเยอะ แต่หัวสมองระดับเราเทวดาสิบองค์รวมหัวกันช่วยยังยากเลย ก็ใช่ว่าหนทางจะมืดมนทีเดียว ญี่ปุ่นเป็นประเทศเดียวในโลกที่คุณไม่ต้องโคตรเก่งก็หาทุนได้ แต่ความไฮโซของทุนก็จะลดหลั่นลงมาตามความสามารถ ผมไปเจอทุนนึงคือ โยมิอุริ ชิมบุน หลายคนคงรู้จักเป็นอย่างดีให้เราไปเรียนภาษาสองปี แต่ต้องส่งหนังสือพิมพ์ให้เค้า อย่างโหดอ่ะ เค้าคงอยากให้เราไปทำงานแลกกับค่าเรียน,เงินเดือน สำหรับคนไม่เก่งมันก็เป็นโอกาสน่ะ(ใครสนใจเมล์มาถามได้) ผมไปสมัครทุนนี้แหละ ตอนนั้นเรียนจบแล้วน่ะ ยังไม่ได้หางานเลย แม่ก็ให้โอกาสเราอ่ะ เห็นความตั้งใจ(ขอบคุณก๊าบแม่) ปรากฎว่าไปสัมภาษณ์แล้วไม่ผ่าน เอื้อกๆๆ ตอนนั้นไม่ต่างจากคนอกหัก เสียงอาจารย์มันสะท้อนอยู่ในหัวอยู่หลายวัน "ไม่ผ่าน เสียใจด้วยน่ะ ไว้ปีหน้าสมัครใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ........." ผมซึมอยู่ระยะนึง คิดว่าเส้นทางของผมกับญี่ปุ่นคงเป็นเส้นขนาน "ถึงเวลาออกจากเส้นทางนี้ได้แล้วมั้งเรา....เก็บไว้ฝันก็พอ" ก็เริ่มหางานแบบเศร้าๆ ทำหน้าเหมือนคน อกหัก รักคุด ตลอดเวลา คิดดูดิ ผมเข้าไปใน กูเกิ้ล แล้วพิมพ์คำว่า "ไปญี่ปุ่น,เรียนญี่ปุ่น,ล่ามญี่ปุ่น,ทุนญี่ปุ่น,ฯลฯญี่ปุ่น" กูเกิ้ลคงสงสัย แมร่ง ไอ้นี่เป็นไรของมัน เซิร์ชคำนี้จนเซอร์เวอร์กูจะเจ๊งแล้วเนี่ย!!...." ในวันที่ผมกำลังจะทำใจได้ แม่โทรศัพท์มา คิดว่าแม่โทรมาถามทุกข์สุข ตามปกติ แต่คำแรกที่แม่พูด "ยังอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นรึเปล่า.....? มัวหาทุนเสียเวลา ไปทุนตัวเองเลยดีกว่า......." ".................................อึ้ง..............................." "ปะไป...........ไปสิ" แล้วก็มาถึงวันที่ผมนั่งพิมพ์อยู่นี่แหละ อีกราวเดือนฝ่าๆผมก็จะไปลงเอยที่ญี่ปุ่น(อีกครั้ง) ชีวิตในญี่ปุ่นครั้งนี้คงไม่ง่ายเหมือนกับครั้งก่อน แต่ได้โอกาส(จากแม่)มาแล้ว ผมจะทำให้โคตรดีที่สุด.................................. いくら難しくても、さいごまでかんばります。。。 เพลงนี้ให้แม่ ผู้ทำให้ความฝันของผมเป็นจริง(อีกแล้ว) คือหัตถาครองภิภพ(ศรันย่า ส่งเสริมสวัสดิ์)   Create Date : 11 พฤษภาคม 2550 24 comments Last Update : 11 พฤษภาคม 2550 22:17:43 น. Counter : 2151 Pageviews. Share Tweet

ยินดีกับคุณด้วยนะคะ วันนี้มาทักทายบ่ายแก่ๆเลยละ อิ อิ ว่างๆไปนั่งฟังเพลงบ้านเราบ้างนะ เพิ่งจะ up เสร็จ   โดย: เพียงแค่เหงา 11 พฤษภาคม 2550 16:29:44 น.

แม่น้องฝนใจดีมากๆๆเลยค่ะ ดีใจด้วยมากๆๆๆเลยนะ จริงๆๆ หาๆๆๆ ขนาดทุนหนังสือพิมพ์มันยังยาก แล้วน้องชายพี่มันเกและหัวมีแต่ขี้เลื่อยนี่ มันคงมาไม่ได้แน่ๆๆๆๆๆๆอ่ะ มันอยากมาแต่พี่ไม่มีทุนสนับสนุนมัน เฮ้อๆๆๆๆ อ่านเรื่องแรงบันดาลใจในการมาญี่ปุ่นแล้ว ฮาและทึ่งด้วย เก่งมากเลยมาเที่ยวคนเดียวได้ เป็นพี่นะ ไม่มา กลัว**เพราะสวยกลัวโดนหลอก ก๊ากๆ...ไม่ใช่ๆๆๆ** กลัวหลงทางง่าๆๆๆ คนเก่งยอ่มไม่ตายอยู่แล้ว ดีใจด้วยกะน้องฝนจ้าๆๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ ขำๆๆๆ ท่าเดินสโลว์โมชั่นที่สนามนินนาริตะอ่ะ โอ้ว พี่ติ๊ก พี่วิลลี่คงชิดซ้ายเลยซี่ๆๆ ฮี่ๆๆๆ   โดย: พี่ปุ้ย IP: 218.221.110.68 11 พฤษภาคม 2550 18:03:35 น.

สุดยอดคุณแม่เลย อย่าลืมรักแม่มากๆ มากกว่าทุกๆคนที่คิดว่าจะรักได้นะ เราเคยไปญี่ปุ่นเมื่อ 5 ปีก่อน กว่าจะเอาตัวรอดผ่านวีซ่าได้แทบแย่ ทำไมผู้ชายไปมันง่ายงี้อ่ะ ไปคนเดียวก็ยังไปได้ ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมอีกแล้ว   โดย: CheLover 11 พฤษภาคม 2550 18:50:08 น.

ฝันไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว.. ตังใจเรียนแล้วนำความสำเร็จมาให้แม่ ชื่นชมด้วยนะค่ะ... มีเรื่องหนุกๆๆเขียนมาหใอ่นอีกนะ..ฮาดี   โดย: นัตโต้ IP: 121.3.170.79 11 พฤษภาคม 2550 19:15:56 น.

คุณแม่ใจดีมากๆเลยค่ะ ยินดีด้วยนะค่ะ...   โดย: thattron 11 พฤษภาคม 2550 19:26:26 น.

สู้ๆทำให้ได้ และให้ดีนะ เพื่อแม่และตัวคุณเอง รักแม่มากๆ เหมือนเราเลย...   โดย: วีดวาด 11 พฤษภาคม 2550 19:55:40 น.

*** สวัสดีจ๊ะ ขอบคุณคะที่แวะไปทักทาย มีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ ***   โดย: หน่อยอิง 11 พฤษภาคม 2550 20:08:37 น.

คุณแม่น้อง 寂しい雨　เนี่ย น่ารักจริง ๆ เลย คุณแม่เค้าเห็นความพยายามของน้องนั่นแหล่ะ ถึงให้ได้มาเรียนที่ญี่ปุ่น ยินดีด้วยนะ .....ที่ทำตามฝันของตัวเองได้ซะที พี่ก็รักประเทศญี่ปุ่นนะ ฮิ ฮิ รักสามีคนญี่ปุ่นด้วย (อ้วก.....) หวานเชียว ถ้ามาถึงญี่ปุ่นแล้ว อัพเดตบ่อย ๆ นะที่โตเกียว อยากรู้ อยากรู้ น่ะ พี่อยู่ Okayama　นอก ๆ เมืองหน่อย หรือ เค้าเรียกว่า บ้านนอกนั่นเองจ๊ะ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ   โดย: Kana Jan IP: 218.223.248.159 11 พฤษภาคม 2550 20:44:18 น.

มาทักทายและเป็นกำลังใจให้ครับ   โดย: DAN_KRAB 11 พฤษภาคม 2550 23:16:43 น.

อยากเรียนต่อที่ญี่ปุ่นค่ะ มีทุนอะไรมั่งอะคะ คือ เรียนหมออยู่น่ะคะ พอจบปี6 ใช้ทุนเสร็จ อยากไปเรียนต่อเฉพาะทางน่ะค่ะ พอมีทุนบ้างมั้ยคะ อยากทราบจริงๆค่ะ ขอบคุณมากค่ะ   โดย: น้องอยากรู้ค่ะ IP: 125.24.22.249 11 พฤษภาคม 2550 23:39:16 น.

- คุณเพียงแค่เหงา แวะไปฟังเพลงแล้วน่ะคับ โดนอย่างแรง อิอิ.. -พี่ปุ้ย ทุนหนังสือพิมพ์ เค้าดูที่ความอึดน่ะ เท่าที่ผมสัมภาษณ์มาน่ะ ใครแบบว่าดูแข็งแรงๆบึกๆเข้าตากรรมการ - คุณ CheLover รักแม่ที่ซู้ดดดเลยคับ เรื่องวีซ่าเพื่อนผมผู้หญิงก็โดนเหมือนกันคับ เอกสารเหมือนกัน ผมไม่โดน แต่เพื่อนโดนโทรไปที่บ้าน - คุณนัตโต้ ช่วงนี้ชีวิตมีเรื่องสนุกเยอะเลยคับ ไว้จะมาอัพบ่อยๆ - คุณthattron ขอบคุณคับ - คุณ วีดวาด สู้ขาดใจดิ้นเลยคับ เพื่อทุกคน - คุณหน่อยอิง ขอให้มีความสุขเช่นกันค๊าบบ - พี่ติ๊ก (ขอเรียกพี่ติ๊กนะคับ) แล้วประเทศญี่ปุ่นกับคนญี่ปุ่น รักอย่างไหนมากกว่ากันคับ (สงสัยจะเป็นอย่างหลัง คิคิ ^_^) ถึงโตเกียวเมื่อไหร่คงมีเรื่องมันส์ๆ มาเล่นเยอะเลยคับ - คุณ DAN_KRAB ขอบคุณสำหรับกำลังใจคับ - คุณน้องอยากรู้ค่ะ อย่างแรกเลยลองเซิร์ชดูในกูเกิ้ลน่ะคับ พิมพ์ ทุน+ญี่ปุ่น หรือลองติดต่อทุนรัฐบาลญี่ปุ่น ลองถามทางสถานฑูต(ผมก็ไม่ค่อยรู้ทุนนี้) เรียนหมอน่าจะมีโอกาสน่ะ อ้อ..หรือลองถามอาจารย์ที่มหาลัยว่ามีแลกเปลี่ยนกับมหาลัยในญี่ปุ่นรึเปล่า ลองให้เค้าหาให้ดูน่ะคับ   โดย: ฝนเหงา 12 พฤษภาคม 2550 0:57:47 น.

สวัสดีค่ะคุณฝนเหงา เรียกน้องได้มั้ยคะเนี่ย เข้ามาอ่าน เขียนสนุกมากเลย ขำตาเคน ด้วย ทำไมใจง่ายจัง ชวนไปเรียน ก็ไปเฉยเลย ไว้จะแวะเข้ามาอ่านอีกนะคะ ป้า เอ้ย พี่ ก็ลูกแม่โดมเหมือนกันจ้ะ   โดย: วดี 12 พฤษภาคม 2550 13:08:39 น.

สุดท้ายก็แฮปปี้ได้มาเรียนแล้ว เมื่อไหร่จะเดินทางค่ะ แล้วจะมาเรียนที่เมืองไหนค่ะ ถ้ามาแถวๆ โตเกียว คงจะได้มีโอกาสเจอพี่ๆ ในห้อง @Japan กันหลายคนเลยค่ะ   โดย: zuling68 IP: 125.24.3.78 12 พฤษภาคม 2550 16:42:27 น.

ยาวจริง ๆ ด้วยไว้กลับมาอ่านนะคะ   โดย: ม่วงคราม (the violetblue home ) 12 พฤษภาคม 2550 18:08:07 น.

*** สวัสดียามเช้า อากาศดีจังเลย แวะมาเยี่ยม มีความสุขมากๆในวันหยุด และมีสุขภาพที่ดีตลอดไปนะคะ***   โดย: หน่อยอิง 13 พฤษภาคม 2550 11:14:23 น.

โอ้วงั้นน้องพี่มันคงไม่ผ่านเพราะมันหล่อ ก๊ากๆๆ ว่าไปนั่น ขอบคุณจ้าที่บอกกันเดี๋ยวบอกน้องชายก่อนไม่รู้มันอยากมามั้ยรายนี้ กลัวมันไม่ตื่นมาทำงานอ่ะสิ ตื่นสายโคตรๆๆ   โดย: พี่ปุ้ย IP: 218.110.181.71 14 พฤษภาคม 2550 6:47:48 น.

ยินดีด้วยจ้าฝนเหงา มาญี่ปุ่นคงหาย เพราะมีสาวๆๆให้มองแก้เหงา คริๆๆๆ ตั้งใจเรียน ...頑張ってね.   โดย: เจี๊ยบจัง IP: 222.7.110.150 14 พฤษภาคม 2550 9:38:06 น.

ดีใจด้วยค่ะ มาญี่ปุ่นคราวนี้ขอให้เก็บเกี่ยวความรู้กลับไปเยอะ ๆ นะคะ ถ้ามาเรียนแถว ๆ โตเกียว คงมีโอกาสได้เจอพี่ ๆ น้อง ๆ ห้องแอ๊ดเจแปนหลายคนนะคะ   โดย: Omiya 15 พฤษภาคม 2550 8:00:41 น.

แหมๆๆๆ เป็นเด็กหออาร์เอสคอร์ดเหมียนกันเลย ตอนที่พี่อยู่นะมีแต่คนสวยๆๆอ่ะ ฮ่าๆๆ น้องผู้ชายหอนี้ก็มีแต่คนเรียนเก่งอ่ะ สรุป หอนี้มันเอ็นท์ติดกันทั้งหอเลยก็ว่าได้อ่ะ ป.ล คุณกัญ ยังอยู่ป่ะตอนน้องฝนไปอยู่อ่ะ ที่เค้าดูแลหออ่ะ คุณกัญ จะคอยสอดส่องความประพฤติ พวกเรา ฮี่ๆๆๆๆ ยังกะหอโรงเรียนแต่ เป็นหอรวมแค่นั้นเอง ว่าแล้วก็รำลึกความหลังกันอีก อ้อ มียามชื่อแดงด้วยป่ะที่เมียแกรับจ้างซักเสื้อผ้าด้วย ฮี่ๆๆๆ ตอนพี่อยู่แถวนั้นมันยังไม่เจริญ แต่ชอบเดินไปตลาดข้างเทคโนปทุมวันน่ะของกินเยอะดี ไอ้ตึกอะไรต่างๆๆเพิ่งเริ่มสร้างอ่ะ เดินเข้าซอยนี่เดินคนเดรยวไม่ได้นะหลังเลิกเรียนพิเศษอ่ะ ซอยมันเปลี่ยวเนอะ มาบอกว่าอัพบล็อกหน่อยสิอยากฟังเรื่องพี่ป๊อดอ่ะ ป.ล อีกทีไปโหลดเพลงมาจากไหน อยากได้แบบที่มีปุ่มสต๊อปได้ด้วย พี่เอาเพลงพี่ป๊อมาใส่บล็อก แต่ได้โค้ดมาอ่ะ มันเลยไม่มีปุ่มสต๊อปอ่ะน้อง แอบโง่ ทำไงอ่ะแบบน้องอ่ะ   โดย: แม่บ้านณ.โตเกียว 15 พฤษภาคม 2550 8:02:12 น.

เราว่าอาจะเป็นโชคดีของคุณฝนเหงาก็ได้ ที่สอบทุนโยมิอุริไม่ผ่าน เพราะเท่าที่รู้มา ว่าทุนนี้ มันค่อนข้างหินมาก แต่บางคนก็ชอบ บางคนก็บ่น คละเคล้ากันไปนะค่ะ มาทุนตัวเองก็ดีนะค่ะ คุณแม่ใจดีมาก เพลงนี้สมควรยกให้แม่ไปเลยค่ะ   โดย: KK@love 15 พฤษภาคม 2550 11:25:35 น.

เก่งจังเลยค่ะ ฝนจะเอาพี่เป็นตัวอย่างนะ เพราะอยากไปตปท. คนเดียวโคตรๆๆ แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวงเน๊อะ ^^   โดย: fonejank 15 พฤษภาคม 2550 20:17:11 น.

คุณแม่คงเห็นความพยายายามของคุณ รักคุณแม่มากๆนะคะ   โดย: pnn IP: 59.136.244.196 7 สิงหาคม 2550 20:12:29 น.

อ่านมาถึงตรงนี้ ดีใจแทนโคดดดด .. จะบอกว่าทุกวันนี้ เราก็เป็นแบบเธอ หายใจเข้าออก ยุ่นปี่ ตลอด แต่เหมือนฟ้าเป็นใจค่ะ ทำไมแม่คุณช่างเหมือนนางฟ้ามาโปรดเยี่ยงนี้ เป็นคุณแม่ที่น่ารักมั่กๆๆๆ เราคงได้แต่หาทุนตัวเอง แม่คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ ทุกวันนี้ ก็หาเอง จ่ายเอง เรียนเอง หาตังค์จ่ายเอง ..... เฮ้อ ขอบคุณพระเจ้าแทนคุณจริงๆๆๆ   โดย: Mix Love 28 สิงหาคม 2550 16:22:44 น.

สวัสดีครับ ผมจะถามเรื่องทุนโยมิอุริ ตอนนี้ยังมีอยู่ไหนครับ ถ้ามีใครรู้รบกวนขอลายละเอียดที่เมล์นี้เลยครับ jirawat_man@hotmail.com   โดย: แมน IP: 58.9.195.107 1 ธันวาคม 2554 13:04:16 น.