ตามหมอน้อยไปแทนคุณชาวดอยที่ช่วยรักษาป่า เพื่อนของฉันเป็นหมอน้อย เปล่าเลยเธอไม่ได้ชื่อน้อย และเธอเป็นพยาบาล แต่เธอถูกเรียกขานว่า “หมอ” ส่วนคำว่าน้อยนั้น ฉันได้ยินเธอพูดกับชาวเขาว่า เธอเป็นหมอน้อยเท่านั้นไม่ได้เป็นหมอใหญ่ คำอธิบายคือหมอน้อยเป็นผู้ช่วยหมอใหญ่ ฉันรู้จักหมอน้อยคนนี้เมื่อประมาณ 10 ปี มาแล้ว เราพบกันครั้งแรกที่บ้านแม่คองซ้าย เป็นหมู่บ้านชาวเขา อยู่ที่อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่ และหลังจากนั้นฉันก็พบเธอตามที่ต่าง ๆ ในป่าใหญ่ที่มีหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่เสมอ หมอน้อยไม่มียามาแจก ไม่ได้ตรวจไข้ ไม่มีเครื่องวัดความดัน แล้วหมอน้อยมาทำอะไร ก่อนอื่นแนะนำตัวหมอน้อยก่อนนะคะ เธอชื่อ กิ่งกาญจน์ ปวนใจเสริฐค่ะ เป็นพยาบาลโรงพยาบาลนครพิงค์ คนเมืองโดยกำเนิด (คนเมืองก็คือคนเชียงใหม่นั่นแหละค่ะ) เธอทำงานในโรงพยาบาลมา 23 ปี เธอบอกว่า จากประสบการณ์การทำงาน พบเห็นปัญหาของผู้ป่วยอย่างหนึ่ง คือการสื่อสารระหว่างผู้ป่วยกับผู้ให้บริการด้านสุขภาพ ( ซึ่งหมายถึงหมอ พยาบาล ) นอกจากนั้นก็ยังมีเรื่องสิทธิในการเข้าถึงการรักษาพยาบาล โดยเฉพาะชาวบ้านชาวเขา สิทธิในการเข้าถึงการรักษา เป็นเรื่องใหญ่มาก ฉันเล่าให้เธอฟังว่า เคยไปโรงพยาบาลครั้งหนึ่งเพราะเพื่อนป่วย ในวันที่ไปจ่ายเงินค่ารักษา พบว่า ข้อมูลของเพื่อนมีปัญหาไม่สามารถใช้สิทธิการรักษาได้เพราะว่าสิทธิซ้ำซ้อนในข้อมูลบันทึกว่า ได้รับสิทธิข้าราชการทั้งที่ไม่มีสิทธินั้น เรื่องวุ่นวายมากต้องไปทำสิทธิใหม่โดยให้ผู้ใหญ่บ้านรับรองด้วย และวันนั้นฉันก็พบชาวเขาคนหนึ่งมารักษาที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเชียงใหม่แต่สิทธิเขาอยู่อีกอำเภอหนึ่ง เจ้าหน้าที่บอกว่า ไม่ได้ต้องจ่ายเงิน เธอบอกว่ามีเงินแค่ 120 บาท เจ้าหน้าที่แก้ปัญหาโดยบอกว่า ถ้างั้นก็เอายาออกให้เหลือเท่าจำนวนเงินที่มี ฉันไม่รู้ว่าเขาตกลงกันอย่างไร เพราะจบธุระของตัวเองถูกเชิญออกจากห้องนั้นเสียก่อน (นี้เป็นตัวอย่างเรื่องสิทธิในการเข้าถึงการรักษา) เรื่องราวพวกนี้แหละ ที่ทำให้หมอน้อยหันมาเป็นผู้สร้างความเข้าใจเรื่องการสื่อสาร ให้กับพวกเขาเท่าที่เธอจะทำได้ และเท่าที่เขาจะต้องการ ...หมอน้อยจึงเดินทางไปตามที่ต่าง ๆ ในชุมชนชาวเขา เธอว่า “แม้แต่การบอกว่าตัวเองเจ็บป่วยเป็นอะไร หรือเจ็บป่วยตรงไหน บางคนก็บอกไม่ถูก ดังนั้นก็เกิดปัญหาในการรักษาได้ สรุปก็คือได้พบเห็นความขัดแย้งระหว่างผู้รับบริการด้านสุขภาพ เพราะการสื่อสาร เป็นความรู้พื้นฐาน ก่อนอื่นต้องรู้เรื่องสุขภาพตัวเอง คือสังเกตอาการและจำเอาไว้ว่าอาการเริ่มต้นเป็นอย่างไร ก่อนที่จะเจ็บป่วยเป็นอย่างไรมาก่อน หรือไปทำอะไรมา และอาการเจ็บอาการปวด เป็นตรงไหน ปวดตรงไหน ชี้จุดให้ถูก ก็คือการพูดการชี้แจงเรื่องสุขภาพของตัวเองกับหมอ รวมทั้งข้อมูลต่าง ๆ เช่นก่อนหน้านี้กินยาอะไรมาบ้าง เมื่อกินยาต้องเก็บซองยาหรือตัวอย่างยาไว้หนึ่งเม็ดเมื่อไปพบหมอก็จะดีมาก ไม่ใช่บอกว่ากินยาเม็ดสีชมพู หรือพาลูกหลานไปด้วย ลูกหลานจะได้ช่วยพูด” งานของหมอน้อยก็คืองานเดินทางไปพูดคุยเพราะชีวิตของหมอพยาบาลและผู้ให้บริการอยู่ในสถานพยาบาลมีชีวิตรีบเร่ง ผู้ป่วยมากไม่ค่อยมีเวลาที่จะพูดคุยทำความเข้าใจนาน ๆ และผู้ป่วยก็ไม่ค่อยกล้าถามกล้าบอกด้วย เธอว่า “ทำแบบสบาย ๆ แบบ ไม่ได้ทำเป็นโครงการอะไร ใช้เวลาว่างช่วงวันหยุด ซึ่งก็ไม่ค่อยจะพอ วิธีการทำงานก็คือพูดคุยทำความเข้าใจ และตอบคำถามที่ตอบได้ ถ้าตอบไม่ได้ก็ไปถามผู้อื่นให้ เท่านั่นเอง” เธอทำงานแบบที่เรียกว่าจิตสาธารณะ ไม่มีค่าตอบแทนใด ๆ นอกจากข้าวที่เจ้าของบ้านนำมาเลี้ยงและที่นอน ไม่เคยเห็นหมอน้อยนำอะไรออกมาจากหมู่บ้านใด ๆ แม้แต่ดอกสักดอก ดูเหมือนเธอไม่เคยอยากได้อะไรเลย บ่อยครั้งที่ได้ยินคำถามว่า “ หมออยากได้อะไรไหม ” “หมอเอาข้าวไปกินไหม” “ไม่เอาค่ะ อยู่คนเดียวไม่ได้กินอะไรมาก” ฉันเห็นด้วยกับงานของเธอ เราจึงไปด้วยกันเสมอ บางครั้งก็ใช้วิธีตามเพื่อน ๆ ที่ทำงานองค์กรพัฒนาเอกชนหรือครูดอยเข้าไป เธอไปแบบนักเดินทาง ที่มีเป้าหมายแอบแฝงคือต้องการไปพูดคุยให้ความรู้ความเข้าใจ บางครั้งก็มีเพื่อน ๆ ไปกันเป็นกลุ่ม ๆ ในช่วงวันหยุด บางคนไปเพียงเพื่อพักผ่อนนอนหลับสบาย ๆ หลังจากทำงานมา 5 วัน วันนี้เธอจะไปหมู่บ้านใหม่ โดยมีน้องที่ทำงานองค์กรพัฒนานำทางเข้าไป ฉันจึงตามเธอไปที่หมู่บ้านเล็ก ๆ หลังดอยอินทนนท์ หลังดอยจริง ๆ เพราะเราต้องผ่านขึ้นดอยอินทนนท์ และลงไปอีกด้านหนึ่ง เส้นทางไปค่อนข้างยากลำบากแต่ผ่านน้ำตกและผืนป่ากว้าง ขับไป ถึงด่านสองที่แยกไปอำเภอแม่แจ่ม แต่เราไม่เลือกทางนั้น เลือกที่จะขับตรงไป เรื่อยๆ จะพบป้ายน้ำตกแม่ปาน ระหว่างทางผ่านผืนป่าเปลี่ยว ธรรมชาติที่สวยงาม มีน้ำตกห้วยทรายเหลือง, น้ำตกแม่ปาน, และน้ำตกผาสำราญ จะแวะเข้าไปนั่งพักฟังเสียงน้ำตกพอเพลินใจแล้วไปต่อก็ได้ ค่ำคืนที่หมู่บ้านหลังดอยชาวบ้านประมาณ 20 คน มารวมตัวกันที่ หน้าโปสถ์ พวกเขาเพิ่งพบกันครั้งแรก มีแต่พวกผู้ชายที่กล้าถามกล้าพูด หนุ่มคนหนึ่งถามว่า สารเคมีเข้าตาเจ็บตาจะทำอย่างไร เธอบอกว่าล้างด้วยน้ำสะอาดอย่างเดียวระวังเรื่องการใช้ยาฆ่าแมลงและสารเคมีด้วย เพราะจะส่งผลให้เราเจ็บป่วยได้ การดำเนินชีวิตเป็นเรื่องสำคัญที่สุดที่มีผลต่อสุขภาพ เราลองคิดดูว่าเมื่อก่อนเราป่วยเป็นอะไรบ้าง แม่บ้านมาปรึกษา แม่บ้านคนหนึ่งบอกว่า เดี๋ยวนี้เด็ก ๆ เป็นโรคหืดหอบมากขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งถามว่า ไปผ่าตัดนิ่วมาจะต้องทำอย่างไร เธอตอบว่า ควรระวังเรื่องน้ำดื่ม ควรกินน้ำต้ม ผู้หญิงรอจนผู้ชายกลับไปแล้ว พวกเขาจึงเข้ามาคุยกันเบา ๆ ปรึกษาเป็นการส่วนตัว เพราะเป็นเรื่องของผู้หญิง ผู้หญิง “ทำงานนี้เพราะอยากตอบแทนบุญคุณชาวดอยด้วย” เธอพูดเช่นนั้นจริง ๆ ค่ะ เพราะเธอเป็นคนหนึ่งที่ชอบเดินทางไปตามที่ต่าง ๆ โดยเฉพาะหมู่บ้านเล็ก ๆ บนดอยสูง และชอบเดินป่า ตั้งแต่ครั้งยังเยาว์ เธอพบว่าเพราะชาวดอยช่วยดูแลป่าเราคนพื้นราบจึงอยู่สุขสบาย “จริง ๆ ต้องการตอบแทนคุณความดีของหลากหลายชุมชนที่มีส่วนช่วยรักษาสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ ให้แก่ชุมชน และส่งผลดีถึงคนทั้งประเทศ ซึ่งพวกเราอาจะไม่รู้ตัวว่าเราได้รับผลจากการดูแลป่าของพวกเขา ทั้งทางตรงทางอ้อม ถือเป็นการให้กำลังใจกัน ” ฉันเห็นจริงด้วย ... จริงของเธอ การให้กำลังใจกันบ้างน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าการตำหนิ หรือการจ้องจะจับผิด และคาดโทษ และชาวเขาส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ดูแลป่าจริง ๆ เพราะชีวิตเขาอยู่กับป่าอยู่แล้ว แต่ภาพและข่าวที่ออกมาให้พวกเราคนพื้นราบรับรู้เป็นภาพลบคือชาวเขาทำลายป่า ซึ่งความจริงแล้วผู้ทำลายมีมากมาย โดยเฉพาะนโยบายของรัฐในการจัดการ “การท่องเที่ยว” หรือการส่งเสริมการปลูกพืชเชิงเดี่ยวที่ส่งเสริมการบุกรุกพื้นที่ป่า การเอาสารเคมี ยาฆ่าแมลงเข้าไป ซึ่งส่งผลให้ต่อสุขภาพเสียของทุกคน คือคนปลูก และสารเคมีที่ตกค้างปนเปื้อนในดินในน้ำ ส่งผลกันทั่วถึง เพราะเราใช้สายน้ำเดียวกัน และใช้อากาศร่วมกัน ดังไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ได้รับผลเหมือนกัน หรือว่าคุณอยู่ที่ไหนก็มีส่วนในการทำลายป่าทำลายธรรมชาติเหมือนกัน ยกตัวอย่างง่าย ๆ เช่นคุณใช้ไฟใช้น้ำกันอย่างบ้าระห่ำไหม จึงทำให้มีการสร้างเขื่อนเผื่อผลิตกระแสไฟฟ้าแบบไม่รู้จบ คุณทำขยะโดยส่วนตัววันละเท่าไหร่ คุณใช้ทรัพยากรแบบไหน คุณเผ่าผลาญน้ำมันวันละเท่าไหร่ อย่างนี้เป็นต้น โอ้... ฉันทิ้งเรื่องหมอน้อยไปไกล กลับมาที่หมอน้อยต่อดีกว่า เธอว่า “อีกปัญหาหนึ่งที่พบจากการได้มีโอกาสพูดคุย คือค่าใช้จ่ายในการเดินทาง และต้องหยุดทำงานทำให้เสียรายได้ในช่วงที่เจ็บป่วย ทำให้พวกเขาละเลยความสำคัญของปัญหาสุขภาพ ทั้ง ๆ ที่ปัญหาสุขภาพจะมีผลอย่างมากต่อการดำเนินชีวิต” ทางออกสำหรับเรื่องนี้เธอบอกว่า น่าจะมีการตั้งกองทุนของชุมชนสำหรับใช้เป็นค่าเดินทางในการขอรับบริการด้านสุขภาพในโรงพยาบาล เมื่อฉันบอกว่า จะนำเรื่องของเธอไปเขียนเล่าให้คนอื่นรับรู้บ้าง เธอพูดอย่างถ่อมตนว่า “เป็นงานเล็ก ๆ กิ่งก็ไม่ได้ทำอะไร” “ถือว่าเป็นงานเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่” ฉันบอกเธอ ฉันเสียอีกที่เดินตามหลังเธอ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากทอดไข่ให้เธอกินบ้างบางมื้อ ขอบคุณ มูลนิธิไทยรักษ์ป่า สนับสนุนการเดินทางลงพื้นที่หมู่บ้านตีนผา (หมู่บ้านหลังดอยอินทนนท์ และพี่น้องชนเผ่าปกาเกอญอ หมู่บ้านตีนผา พิมพ์ครั้งแรก นิตยสารกุลสตรี ฉบับปักษ์แรก มีนาคม 2552   Create Date : 06 เมษายน 2552 39 comments Last Update : 10 เมษายน 2552 18:19:03 น. Counter : 1739 Pageviews. Share Tweet

มาชื่นชมและให้กำลังใจหมอน้อยค่ะ...   โดย: เอื้องสามปอย 6 เมษายน 2552 10:55:50 น.

น่านับถือนะคะ ตัวเองยังไม่มีเวลามาทำอะไรขนาดนั้นเลย วันนึง 24 ชั่วโมง ยังไม่พอแล้ว มาดูว่าทำอะไรเพื่อสังคม เพื่อประเทศชาติอย่างแท้จริงแล้ว ยังไม่มีเลยนะคะ ตอนนี้ ขอเพียง ไม่เป็นภาระของชาติ ไปก่อนนะคะ   โดย: ริมตลิ่ง 6 เมษายน 2552 12:12:18 น.

ชื่นชมในความคิดและการลงมือทำของพี่กิ่งมากค่ะ พี่ยาย พออ่านจากที่พี่เขียน ถึงได้เข้าใจงานที่พี่กิ่งทำมากขึ้นค่ะ พี่ยายก็น่ารักค่ะ ที่ทอดไข่ให้พี่กิ่งทานเป็นบางมื้อ คิดถึงวันดีๆและทุกคนจังค่ะ   โดย: สิงห์มือซ้าย IP: 125.24.85.109 7 เมษายน 2552 19:13:55 น.

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล็อกค่ะ เริ่มแรกที่พาลูก ๆ ไปเรียนกับป้าอุ๋มก็เพราะว่าเป็นแฟนหนังสือของป้าอุ๋มนี่แหละค่ะ ได้อ่านงานที่ป้าอุ๋มเขียน ได้ซึมซับความคิดหลาย ๆ อย่างมาตั้งแต่เป็นนักเรียนมัธยม พอทราบว่าป้าอุ๋มมีโรงเรียนเล็ก ๆ นี้ ก็ไม่ลังเลที่จะพาลูกทั้งสองคนมาเป็นลูกศิษย์ค่ะ..   โดย: เอื้องสามปอย 7 เมษายน 2552 19:41:01 น.

ทุกคนทำดีได้ถ้าคิดจะทำ ความสามารถมีกันทุกคน แล้วแต่ว่าเราจะนำมันออกมาใช้ หรือไม่ ชวนกันทำความดี แล้วคุณ ๆ จะรู้สึกว่า มันมีความสุข และอิ่มใจใน สายตาทุกคู่ที่ตั้งใจฟังเรา ประสบการณ์มีกันทุกคน และนั่นแหละคือสิ่งที่มีค่าที่จะช่วย ให้เราได้ทำดีเพื่อเพื่อนมนุษย์ ร่วมโลก ร่วมประเทศ ร่วมเผ่าพันธ์   โดย: หมอน้อย IP: 202.149.25.241 7 เมษายน 2552 22:02:58 น.

สวัสดีครับพี่ ชอบเม้นท์ของพี่หมอน้อยด้วยครับ   โดย: กะว่าก๋า 8 เมษายน 2552 7:44:34 น.

น้ำใจเป็นสิ่งมีค่า... ขอบคุณพี่ยาย ที่เล่าเรื่องคนเล็กคนน้อยที่ทำงานเล็กแต่ยิ่งใหญ่...ให้ได้อ่านกันครับ และ ขอบคุณพี่กิ่ง ที่ทำเรื่องดีๆ ให้พี่ยายได้มาเขียน   โดย: ดวง IP: 118.172.24.145 8 เมษายน 2552 20:04:22 น.

ครั้งหนึ่ง...ได้ตามพี่ยายไปรู้จักหมอน้อยใจดี เธอพาพวกเราไปเที่ยวหลายที่ เป็นคนมีเมตตา อยู่ใกล้แล้วมีความสุข ประทับใจในวิธีคิดแบบเหนือนำ้...หลังกลับมาแล้วยังอิ่มใจไม่ลืมเธอ “จริง ๆ ต้องการตอบแทนคุณความดีของหลากหลายชุมชนที่มีส่วนช่วยรักษาสภาพแวดล้อมทาง ธรรมชาติ ให้แก่ชุมชน และส่งผลดีถึงคนทั้งประเทศ ซึ่งพวกเราอาจะไม่รู้ตัวว่าเราได้รับผลจากการดูแลป่าของพวกเขา ทั้งทางตรงทางอ้อม ถือเป็นการให้กำลังใจกัน ” ส่งใจตอบแทนลงไว้ในรูปถ่ายมากมายที่ทำเตรียมจะให้นานแล้ว แต่ติดต่อกันไม่ได้ขอรบกวนได้ไหมคะพี่ยาย....อยากตอบแทนนำ้ใจให้เป็นที่ระลึกค่ะ ขอบคุณพี่ยายด้วยที่พาไปให้รู้จัก หมอน้อยคนดีของเดียว.   โดย: กวินพร IP: 124.121.109.205 8 เมษายน 2552 20:53:48 น.

หวัดดีเจ้าของบล็อค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่แวะไปเยี่ยมกัน เป็นอีกหนึ่งคนค่ะที่ไม่ค่อยได้ดูแลสุขภาพสักเท่าไหร่ เศร้าจัง   โดย: ปณาลี 8 เมษายน 2552 22:43:37 น.

หวัดดีค่ะพี่ยาย เรื่องพี่ยายชวนอ่านทุกเรื่องเลย อ่านสบาย ๆ เรื่องของวันนี้อ่านไปชื่นใจไปค่ะ หากพี่ยายพบ"หมอน้อย"อีกเมื่อไหร่ฝากคำชื่นชมไปถึงเธอด้วยนะคะ   โดย: นกแสงฯ IP: 117.47.8.91 9 เมษายน 2552 4:44:10 น.

มารดน้ำขอพรผู้ใหญ่   โดย: (@-@) (ตาพรานบุญ ) 9 เมษายน 2552 11:53:10 น.

ต้องบอกว่า.. ยิ่งใหญ่จริง ๆ น่านับถือน้ำใจพี่กิ่งค่ะ   โดย: malarn cha 9 เมษายน 2552 19:34:16 น.

สายัณห์สวัสดีค่ะพี่ยายแพรฯ ----------------------------- ...ชวนกันทำความดี แล้วคุณ ๆ จะรู้สึกว่า มันมีความสุข และอิ่มใจ... ด้วยศรัทธา "หมอน้อย" ในคุณงามและความดีค่ะ   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 9 เมษายน 2552 19:35:37 น.

สวัสดีค่ะ ชื่นชมและเป็นกำลังใจให้หมอน้อยด้วยคนนะคะ รวมทั้งคุณแพรด้วยค่ะ ผู้หญิงที่เก่งๆในบ้านเราก็มีเยอะนะคะ แถมยังใจดีด้วย   โดย: นักเดินทางพเนจร (นักเดินทางพเนจร ) 9 เมษายน 2552 20:15:33 น.

“ทำงานนี้เพราะอยากตอบแทนบุญคุณชาวดอยด้วย” เป็นคำตอบและความคิดอันงดงามค่ะ พี่ยายสบายดีไหมคะ   โดย: นางไม้หน้า3 10 เมษายน 2552 13:27:58 น.

ต้องขออภัยเพื่อน ๆ เราทิ้งบ้านไปนาน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบแขกมาเยือน ยินดียิ่งค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ   โดย: แพรจารุ 13 เมษายน 2552 8:10:42 น.

สวัสดีเจ้าของบล็อกนะคะ สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ   โดย: ปณาลี 13 เมษายน 2552 11:29:34 น.

ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจที่ทิ้งไว้ในบล็อก ปล.ได้ของขวัญชิ้นไหนเดี๋ยวจะทยอยมาแจ้งกันค่ะ   โดย: ปณาลี 15 เมษายน 2552 14:31:41 น.

ก๊อกๆๆๆ ที่นี่มีความลับมั้ยคะ อืมม ... ได้กลิ่นความลับ   โดย: เช้านี้ยังมีเธอ 15 เมษายน 2552 15:05:28 น.

นินทาดาวเทียมลานบินปลาเค็มของปลายแปรงไปถึงไหนแล้วคะพี่ยาย   โดย: ปลายแปรง 16 เมษายน 2552 12:09:40 น.

ด้วยความคารวะและชื่นชม . . . ปี๋ใหม่เมือง ขอหื้อปี้เย็นก๋ายม่วนใจ๋เน้อเจ้า _/\\_   โดย: ฮักน้ำปิง IP: 117.47.151.7 17 เมษายน 2552 18:13:20 น.

ขอบคุณครับ คุณแพรจารุ ที่เข้าไปเยี่ยมบล๊อก(ก๊องๆ แก๊งๆ) ของผม ^^ ที่ถามว่าทำไมคิดว่าผู้หญิงเข้าใจยากน่ะหรอครับ อืมมม...เพราะยังไม่เข้าใจผู้หญิงดีพอมั้งครับ ไม่รู้ว่าคุณเธอต้องการอะไร อยากได้อะไร นู้นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา แอบงงกับเธอในบางทีเเหละครับบ แหะๆๆ คุณเเพรจารุเป็นเเบบนี้มั้ยครับ ? (ถามเล่นๆนะครับ ^^) ปล.หมอน้อยน่ารักจัง   โดย: ปลาทูมีพุงโต IP: 125.26.9.32 18 เมษายน 2552 0:03:55 น.

มาฝากรอยไว้ในทรายให้รู้ว่า... แม้นานนานผ่านมาก็อย่าหมาย... หมายความว่าห่างไกลไม่มียาย ที่แท้ไซร้อยู่กลางใจไม่เคยเลือน แต่งานยุ่งรุงรังดังเถาว์รัด ผูกมัดพันขาพาฝ้าเฝือน(ตามัวจ้ะ) วาดรูป-ครูอยู่กับบ้านผ่านปีเดือน... จนบัดนี้ไม่มีเพื่อนเยือนชายคา(บล็อก) เรื่องเงินทองพอมีไม่ดีนัก งานหนักรองจากชาวพม่า ทำงานทั้งวันคืนยันตรา ได้วันละสามร้อยกว่าบาทเอง... (หมู่นี้งานครูต้องประณีต ไว้ได้วันละรูป ๒ รูปอย่างมาก)   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 19 เมษายน 2552 11:24:35 น.

แก้ไข "วาดได้วันละ ๒ รูปอย่างมาก"   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 19 เมษายน 2552 11:28:08 น.

ตื่นเต้นจังเลยค่ะ พี่กิ่งช่างมีน้ำใจที่ยิ่งใหญ่เหลือเชื่อ คนแบบนี้ยังจะมีอีกไหมในโลกนี้   โดย: malarn cha 19 เมษายน 2552 12:22:35 น.

สวัสดียาย ดีใจที่ยายได้เขียนประจำในกุลสตรี เสียดายที่ลุงไม่ได้อ่าน ตอนนี้ไม่ได้ไปที่แผงหนังสือเลย บอกรับไว้ ๒ อย่าง ต่วยตูนกับจุดประกายฯ แต่กำลังจะเลิกต่วยตูนเพราะไม่มีกลอนแล้ว พวกเรื่องสั้น(ประสบการณ์)ยิ่งไปไม่ถึง... วิถีของนักเขียน ช่างห่างกันสุดหล้ากับวิถีชาวบ้าน ลุงคงฝันแห้งต่อไปไม่ไหว   โดย: ลุงบูลย์ IP: 118.173.123.135 20 เมษายน 2552 19:55:27 น.

สวัสดีเจ้าของบล็อกนี้วันอาทิตย์ค่ะ   โดย: ปณาลี 26 เมษายน 2552 11:09:19 น.

สวัสดีเจ้า รู้จักและสนิทกับพี่กิ่งพอสมควร รักพี่กิ่งอยู่แล้ว พอได้อ่านเรื่องราวที่พี่กิ่งทำก็ยิ่งรักพี่กิ่งมากยิ่งขึ้นค่ะ ปกติพี่ก็คุยให้ฟังค่ะ แต่ไม่ค่อยเห็นภาพ แต่อ่านและเห็นภาพประกอบแล้ว ใช่เธอเลย คุณหมอน้อย เก่งมากค่ะ   โดย: สมบูรณ์ IP: 125.27.49.79 14 พฤษภาคม 2552 16:49:30 น.

อ่านแล้วมีแง่คิดดีๆ ให้ชีวิตค่ะ   โดย: สายลมอิสระ 20 พฤษภาคม 2552 2:57:12 น.

สวัสดีค่ะ พี่แพร สบายดีนะคะ เห็นพี่แพร ในบล็อกพี่โดม มาตอบค่ะ ว่าพี่โดมเขียนถึงพี่แพร ในขวัญเรือนเล่ม ปักษ์แรกพฤษภา ฉบับ 899 ค่ะ   โดย: PenKa 21 พฤษภาคม 2552 15:12:52 น.

พี่ๆ เดี๋ยวแจมมานะคะ แบบว่า หว่างนี้ อู้งานไม่ค่อยจะได้ค่ะ วันก่อน ออกไปเกือบตกเรือ ตกจากเรือไปในน้ำทะเลลึก ซึ่งแจมเองว่ายน้ำไม่เป็น ดีนะ..เลือกตกในลำเรือ หัวทิ่ม หัวตำ ตอนนี้แขนมันช้ำๆ ปวดๆ ไม่มากหรอก แต่ก็มารายงานตัวไว้ก่อน แจมค่ะ   โดย: สีน้ำฟ้า 26 พฤษภาคม 2552 12:45:59 น.

โห..พี่ยาย นานมากแล้วนา up blog ด้ายแว้ว ของหนู เปลี่ยนเรื่องแล้วน๊า.. ตามมาดูเร็ว.....   โดย: มาลานชา ณ บ้านท่อ IP: 118.172.35.246 30 พฤษภาคม 2552 0:49:47 น.

พี่ยายจ๋า หายไปนานเลย   โดย: เช้านี้ยังมีเธอ 2 มิถุนายน 2552 14:50:21 น.

สวัสดีคะ คุณ แพรจารุ จำเยาวชนกลุ่มหนึ่งได้ไหมที่ไปเข้าค่ายพัฒนาศักยภาพที่น้ำตกศรีสังวาลค่ะเมื่อวันที่ 3-5 เม.ย 2552 หนูเป็นหนึ่งในเยาวชนจากเพชรบูรณ์ค่ะอ่านหนังสือ "เมืองแม่น้ำในหุบเขา"จบนานตั้งแต่วันแรกที่กลับมา อ่านแล้วทำให้หนูคิดอะไรได้หลายอย่าง ความคิดของคนสมัยก่อนที่คนสมัยนี้เรียก"คนโบราณ" คือสิ่งที่ส่งผลประโยชยั่งยืนและเอื้อต่อธรรมชาติเสมอ อ่านหนังสือ   โดย: ตะวันทอแสง IP: 117.47.7.166 6 มิถุนายน 2552 21:08:47 น.

ไม่ได้ตามพี่ยายไปแอ่วดอยเสียนาน คนหลังเขาบ้านใต้ก็เพิ่งมีเน็ตใช้กะเขาไม่กี่อาทิตย์เองค่ะ กว่าจะวิ่งหาสัญญาณได้ก็ปวดกบาลกันทั้งบาง กลายเป็นคนติดเน็ตไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แฮะ แต่พอไม่มีเหมือนมันขาดๆเกินๆอะไรไปสักอย่าง เมื่อก่อนยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย บ้านใต้ก็ฝนตกได้ ฝนตกดี นั่งมองต้นยางตาละห้อยอยู่เนี่ย   โดย: ปลายแปรง 7 มิถุนายน 2552 16:30:16 น.

หวัดดีครับพี่ "ทำงานนี้เพราะอยากตอบแทนบุญคุณชาวดอยด้วย เพราะชาวดอยช่วยดูแลป่าเราคนพื้นราบจึงอยู่สุขสบาย" เป็นกำลังใจให้หมอน้อยครับ   โดย: โฟล์คเหน่อ IP: 125.26.54.145 10 มิถุนายน 2552 11:31:59 น.

สวัสดีค่ะ น้ายาย แวะมาทักทายที่บ้านนี้บ้าง หลังจากห่างหายไปนาน   โดย: Dulcinea 11 มิถุนายน 2552 20:08:12 น.

สวัสดียาย หายไปไหน ไม่เข้าบล็อกเลยหรือ ปลวกขึ้นแล้วนะ งานยุ่งละซีท่า   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 15 มิถุนายน 2552 20:01:36 น.

มาบ้านพี่ยายอีกทีก็ยังเป็นหน้าหมอน้อยอยู่เลย หนูน่ะตั้งท่าจะลงเรื่องHoSo อยู่เหมือนกัน แต่ทำไม่สำเร็จ พยายามอยู่... เมื่อวานไปส่งเพื่อนแม่ ดีนะ ที่พี่ยายไม่รอ เพราะส่งตั้งสารภี พอกลับมา กล้องดันมีปัญหาอีกแน่ะ แย่เลย..   โดย: malarn cha 17 มิถุนายน 2552 14:35:26 น.