Bloggang.com : แพรจารุ : หมู่บ้านนี้ราคาเท่าไหร่

หมู่บ้านนี้ราคาเท่าไหร่

หมู่บ้านหายโรงเรียนร้าง

เดือน ก่อนฉันเดินทางไปที่หมู่บ้านหนึ่ง แถวเชียงดาว ไกลเข้าไปในป่า พบโรงเรียนร้างไม่มีเด็ก ไม่มีครู โรงเรียนถูกปิดเพราะไม่มีเด็กเรียน และไม่ใช่แค่โรงเรียนร้างเท่านั้น หมู่บ้านก็หายไปด้วย

ผู้ชายคนหนึ่งเล่าให้ฉันฟังว่าหมู่บ้านนี้ถูกซื้อไปแล้ว

"จริงเหรอ เหมือนโฆษณาเลย โฆษณาอะไรนะ ที่ผู้ชายคนหนึ่งถามซื้อเกาะให้ผู้หญิง" ใครคนหนึ่งพูดขึ้น

"ไม่ใช่แค่โฆษณาหรอก ละครโทรทัศน์ก็มีเหมือนกัน ชายหนุ่มคนหนึ่งเขาซื้อเกาะให้หญิงสาวเป็นของขวัญหากเธอแต่งงานกับเขา" ฉันบอกพวกเขา

ขายกันทั้งหมู่บ้าน

นี้เป็นเรื่องจริง หมู่บ้านนี้ถูกซื้อทั้งหมู่บ้านจริง ๆ ชาวบ้านขายที่ดินกันทั้งหมู่บ้าน

ฉัน ตกใจ รู้สึกสยอง เสียววูบเข้าไปในท้องอย่างบอกไม่ถูก คิดถึง พ.ร.บ.ป่าชุมชนฉบับประชาชน ที่ชาวบ้านเรียกร้องขอมีสิทธิในที่อยู่ที่ทำกินของตัวเอง มีทั้งผู้คัดค้านและผู้สนับสนุน หากกลุ่มคัดค้าน รู้เห็นเรื่องนี้ ก็ถือเป็นจุดอ่อนของชุมชนทีเดียว เพราะชุมชนที่ไม่เข้มแข็งก็มีอยู่มาก แต่ตัวอย่างที่ยกมานั้นเป็นชุมชนตัวอย่างที่เข้มแข็งและมีจิตสำนึกในการดูแล ป่า พวกเขาจะไม่ขายไม่ย้ายแน่นอนและพิสูจน์ตัวเองที่ยาวนาน

"ชีวิตมีตำนาน มีนิยาย" ผู้นำทางบอกเราอย่างนั้น

"โรงเรียนปิดเพราะไม่มีเด็กเรียน เด็ก ๆ ต้องอพยพย้ายถิ่นตามพ่อแม่ไป" เขาอธิบายต่อในขณะที่เคลื่อนรถออกหมู่บ้าน

"หมดทั้งหมู่บ้านเลยเหรอ" ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะดูเหมือนฉันจะเห็นหมู่บ้านสักหลังสองหลัง

"เหลืออยู่สองสามหลังคาเรือนเท่านั้น" เขาตอบ

น่า เสียดายที่เราไม่ได้เข้าไปดูบ้านที่เหลือ ดูแต่โรงเรียนที่ร้างเท่านั้น มันสะดุดตาเพราะเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวที่โดดเด่นและโดดเดี่ยวแต่ยังคงสง่า งาม หากโรงเรียนหลังนั้นเป็นหญิงชราที่ถูกทอดทิ้งก็พบว่า ยังมีความงามที่ทิ้งร่องรอยไว้ในตัวเธอ

ราคาของราคาของผู้ขาย

เขาเล่าต่อว่า

ที่ดินประมาณสองพันไร่ ส่วนหนึ่งเป็นที่อยู่อาศัย ส่วนหนึ่งเป็นที่ทำกินของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน

"อ้าว ! ชาวบ้านมีสิทธิ์ขายที่แบบนี้ได้ด้วยหรือ" ฉันถามด้วยความสงสัย

ฉันฟังไม่ชัดว่ามีใบอะไรสักอย่างที่สามารถชื้อขายกันได้ และไม่อยากจะถามซ้ำให้น่าเบื่อ

สงสัยใช่ไหม ชาวบ้านเขาขายที่ดินแล้วเขาจะไปไหน

ผู้รู้เขาบอกว่า มีสองสามทาง

ทางที่หนึ่งบุกรุกพื้นที่ป่าต่อไปเพื่อหาที่อยู่ที่ทำกินใหม่

ทางที่สองย้ายถิ่นไปอยู่พื้นราบขายแรงานเป็นแรงงานขั้นต่ำ

และในที่สุดจะกลายเป็นคนไร้บ้าน

ราคาของผู้ซื้อ

ส่วน ผู้ซื้อหรือนายทุนนั้น แรกเขาตั้งใจว่าจะทำไร่เหมี่ยง (ไร่ชา) แต่เขาป่วยเสียก่อน ในที่สุดเขาก็ไม่ได้มาทำไร่ชา ต่อมาเขายกที่ดินให้น้องชาย ได้ข่าวว่าน้องชายเป็นคนดี สมถะ และไม่ได้ทำอะไรบนผืนดินนั้น ป่าถูกทิ้งเอาไว้ก็ฟื้นคืนกลับอุดมสมบูรณ์ขึ้นมา

"นับ ว่าเป็นโชคดีของป่า เขาว่าป่าทิ้งเอาไว้มันก็คืนสภาพป่าเองโดยที่ต้องปลูก เพราะบางทีคนเข้าไปปลูกป่า ไปกันเยอะ ๆ ก็เหยียบต้นไม้เล็ก ๆ หรือหน่อพันธุ์ และเมล็ดที่แตกแทงดินหักตายหมด และป่าที่ปลูกก็ไม่ขึ้นด้วย" ใครสักคนพูดขึ้นแต่ไม่มีใครแสดงความคิดเห็นต่อ

Create Date : 16 กันยายน 2552

Last Update : 16 กันยายน 2552 15:51:01 น.

26 comments

Counter : 1522 Pageviews.

Believed in God
Even For the hardest things
with his help and blessing
everything will be just fine..
God please be with me and blessed me
for ever

โดย: da IP: 124.122.120.201 วันที่: 16 กันยายน 2552 เวลา:19:53:00 น.

อ่านแล้วนึกถึงเหตุการณ์ไม่สงบใน 3 จังหวัดชายแดนใต้ เด็ก ๆ ไม่มีที่เรียนเพราะโรงเรียนถูกเผา
คนละเรื่องเดียวกัน แต่ก็เศร้าในใจ

โดย: สายลมอิสระ

วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:1:33:07 น.

แถวปลายวายังไม่ขายกันทั้งหมู่บ้านนะพี่ยาย
แต่ขายควนเป็นลูกๆ...ถางลงยางแล้ว็ขาย
เพราะแพ้พนัน
มีคาสิโนในดงปาล์มที่แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังทำเป็นไม่เห็น

คนเฝ้าต้นทางวันละ600 แค่นอนไกวเปลเฉยๆเท่านั้นเอง

ตะกั่วป่าถึงน้ำท่วมบ่อยขึ้น เขาไม่เดือดร้อน
เพราะไม่ได้อยู่ปลายน้ำ

โดย: ปลายแปรง

วันที่: 21 กันยายน 2552 เวลา:11:41:09 น.

"สัตว์โลก...ย่อมเป็นไปตามกรรม"

"ปลูกอะไรไว้...มักได้ผลตามที่ปลูก"
จะด้วยความหลงเชื่อ...หรือเห็นแก่เงินเพียงน้อยนิด...ชาวบ้านที่
ใสซื่อ...ก็มักจะตกเป็นเครื่องมือ
ของพวกนายทุน(เอ๊ะ..ทำไมไม่มีนายมา..นายดำ..นายแดงบ้างก็ไม่รู้)
และนายแดง...เอ๊ย..นายทุน..ก็อาศัย
ชาวบ้านนี่แหละเป็นผู้บุกเบิกถางป่าทำไร่
เพื่อให้ได้เอกสารสิทธิทำกิน.....
มันเป็นเช่นนี้มาตลอด...เฮ้อ...
จะแก้อย่างไรดีหนอ..................
ต้องปลุกผู้คนและชาวบ้าน...ให้รู้
จักรักถิ่นทำกิน...หวงแหน...ปกป้อง
และอยู่แบบพอเพียง...อย่าได้ให้
วัตถุนิยม...คลืบคลานเข้าไปสร้าง
ความเจริญเกินไปในชุมชน...มิเช่นนั้น....
วิถีชีวิต...ดั้งเดิม...ต้องเปลี่ยนไป
แลนายเฮย/

แมงก๋ำปุ๊งคำ...ลุ่มน้ำปิง/

โดย: แมงก๋ำปุ๊งคำ...ลุ่มน้ำปิง/ IP: 124.122.145.80 วันที่: 25 กันยายน 2552 เวลา:10:54:13 น.

สบายดีไหมครับคิดถึงครับ
ขอให้มีความสุขครับมากๆ
มีขนมอร่อยๆทาน
ได้ฟังนิทานเพระๆ

โดย: ปฐพีหอม

วันที่: 25 กันยายน 2552 เวลา:18:50:23 น.

สวัสดีค่ะพี่ยายแพรฯ
+---------------------+

มีเรื่องดีดีให้อ่านสม่ำเสมอ
แม้จะไม่ได้มาทุกครั้งที่ Up Blog ใหม่

แต่ทุกครั้งที่แวะมา นั่งเท้าคางอ่านเพลิดเพลิน
ได้ความรู้แบบบุกน้ำลุยป่าปีนเขาเขียว เอ้ย!
เบิกบานใจ & เรื่องเล่าในราวป่าใส่สมองค่ะ อะคึ่ ๆ

โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:15:09:25 น.

เข้ามาเยี่ยมคุณแพรจารุครับผมสบายดีไหมครับ

โดย: ปฐพีหอม

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:15:08:53 น.

ขออนุญาต แอดเป็นเพื่อนนะครับ
วันนี้มาทัวร์หาเพื่อน

โดย: ศิลป์ใจ

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:15:55:39 น.

อ้อ ลืม เห็นว่าเป็นคนชอบเขียนเหมือนกัน นะเนี่ย

โดย: ศิลป์ใจ

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:15:56:09 น.

สูจิบัตร ออนไลน์ "มนต์รัก ตะโกลา" พิบูลศักดิ์ ละครพล

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:22:59:43 น.

_/\\_ สวัสดีค่ะ พี่ยาย

อ่านแล้ว สะท้อนใจจัง

ที่เห็นชุมชนบางแห่งที่ลึกเข้าไปในป่าในดอย

ที่มีความพอดีที่พอเพียงกับชีวิต
กำลังถูกคุกคาม

ใจหายจริง ๆ ค่ะ

โดย: ฮักน้ำปิง IP: 222.123.31.147 วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:21:19:51 น.

พี่ยาย สวัสดีค่ะ
วันก่อนได้ข่าวว่ามาปฏิบัติภาระกิจที่บ้าน อ.เทพ
หนูเกือบจะแวะไปคารวะแล้ว
มัวแต่โม้อยู่ที่สะเรียมหวานกะอ้ายเสือก่าฟ้า
ก็เลยเกินเวลาไปซะ
งานลาบ ก็ไม่ได้ไปเจอกัน
ตอนพี่อ๊อดมา พี่ยายก็ไม่ว่าง
มะไหร่จะเจอกันเนี่ย

โดย: malarn cha

วันที่: 11 ตุลาคม 2552 เวลา:17:53:01 น.

สวัสดีค่ะพี่ยาย

อ่านแล้วก็ค่อย ๆ ลุ้นไปว่า คนซื้อจะเอาไปทำอะไร พออ่านถึงวรรคสุดท้าย หายใจได้ทั่วท้อง...แต่ก็นึกถึงชีวิตของคนที่เคยอยู่บนเขานะคะ ไม่รู้ว่าถ้าลงไปพื้นราบแล้ว ดำเนินชีวิตกันอย่างไร เป็นเรื่องที่ชวนติดตามตอนต่อไป

โดย: ปอมปอมเกิร์ล IP: 24.4.156.47 วันที่: 17 ตุลาคม 2552 เวลา:6:31:09 น.

สวัสดีครับพี่แพรสบายดีไหมครับ
อย่ากไปเที่ยวด้วยจัง

โดย: ปฐพีหอม

วันที่: 18 ตุลาคม 2552 เวลา:19:42:27 น.

คืนก่อนโน้น ฝันถึง

ฝันว่าพี่ยายทำข้าวเหนียวไข่เจียวให้กิน หย่อยๆๆๆ

โดย: เช้านี้ยังมีเธอ

วันที่: 18 ตุลาคม 2552 เวลา:20:16:09 น.

พี่ยาย...ไปแอ่วกินเจบ้านข้าเจ๊าเต๊อะ

อ้ายปอนเปิ้นท่าจะดีใจหลาย งานนี้จำหน่ายขายดียิ่งกว่าขายข้าวแกงเน๊อะ

มนต์รักตะโกลา 17 ตุลา 52

โดย: ปลายแปรง

วันที่: 19 ตุลาคม 2552 เวลา:14:30:57 น.

ไปทะเลกันมั้ยคะ

โดย: เช้านี้ยังมีเธอ

วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:20:38:02 น.

สวัสดีครับคุณยาย

แวะมาแอ่วหา

ภาพงามมากจริงๆครับ

โดย: ดอกเสี้ยวขาว

วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:11:23:14 น.

น่าตกใจค่ะ ใจหายคะ ใจหายแว๊บ
ทั้งหมู่บ้าน

โดย: หมี่เกี๊ยว IP: 118.172.134.22 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:03:51 น.

สวัสดีเพื่อนๆบล็อกแกนตอนนี้ปฐพีหอมอยูในชว่งของการฝึกงานเลยไม่คอยมีเวลาอับบล็อก...ก็พยายามหาเวลาเช่าอินเตอเนตในตลาดแถวอำเภอแจ้ห่ม จ.ลำปาง...นำรูปมาฝากครับ...ลำปางหนาวมากครับ...หนาวแล้วขอให้เพื่อนๆบล็อกแกนทุกท่านรักษาสูขภาพดว้ยนะครับ........

โดย: ปฐพีหอม

วันที่: 7 ธันวาคม 2552 เวลา:19:49:04 น.

สวัสดีค่ะคุณแพร
ตามหาทะเลชีวิต
ไม่คาดคิดจะได้เจอคุณแพร
ใต้ร่มไม้ใหญ่แห่งนี้

ทำให้ระลึกถึงค่ำคืน
ริมดอยหลวงเชียงดาว
กับเสียงบรรเลงของพี่ถนอม

แวะมาทักทายค่ะ

โดย: แสงไต้ IP: 125.24.5.177 วันที่: 8 ธันวาคม 2552 เวลา:11:02:02 น.

หมู่บ้านที่ว่านี้ชื่อเรียงเสียงใดหนอ
อยากไปเห็นจัง
วัดเคยเห็นถูดยกขายแล้ว
หมู่บ้านนี่ยังไม่เคย
ไกลจากบ้านอ้ายภูไหม

โดย: สัญจร ดาวส่องทาง

วันที่: 9 ธันวาคม 2552 เวลา:17:54:50 น.

คิดถึงพี่ยายนะคะ แวะมาทักทาย

โดย: ม่านแพร IP: 202.149.25.241 วันที่: 27 ธันวาคม 2552 เวลา:13:14:22 น.

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 มกราคม 2553 เวลา:5:52:03 น.

จิตของเรากับสิ่งต่างต่าง ซึ้งแวดล้อมเราอยู่นั้น เป็นสิ่งสิ่งเดียวกัน ถ้าเราทำความเข้าใจ ได้ตามนี้
จริงจริง เราจะได้บรรลุถึงความรู้แจ้ง จิตเป็นเหมือนกับความว่าง ซึ้งภายในนั้นย่อมไม่มีความสับสน ดังจะเห็นได้ว่า ในวันที่ดวงอาทิตย์ผ่านไปในวันที่ว่างนั้น ย่อมส่องสว่างไปได้ทั้งโลก

......การเดินทางเปรียบได้กับอายุวัฒนะของชีวิต
โลกยังกว้าง สุดปลายฟ้ายังอีกไกล เส้นทางยังยาวไกล
ดั่งนั้น คำว่า “จุดหมาย” กับ “ระหว่างทาง” สิ่งไหนสำคัญกว่ากัน
เราอาจรับรู้และเข้าใจได้ด้วยการ “ออกเดินทาง”

....ภูเขาสูงข้าปีนป่าย จุดหมายนั่นไกล ระหว่างทางข้าเกิดความท้อ
ความกลัว ความหดหู่ท้อใจ หนาวสั่น....
คำว่าจุดหมายสำหรับข้าในตอนนั้นมันยากยิ่งที่จะปีนป่ายไปถึงได้ง่าย
แต่พอข้าได้พยายามจนกระทั่งข้าได้ยัดยืนอยู่บนยอดเขาสูง ทำให้ข้าเข้าใจว่า
“จุดหมาย” ไม่ได้ยาก ไม้ได้ไกลอย่างที่ข้ากลัวเลย.................

สวัสดีป๊ใหม่ครับ

โดย: ปฐพีหอม

วันที่: 3 มกราคม 2553 เวลา:14:01:32 น.

จุนยายส่งพี่โดเป็นตัวแทนครอบครัวตัวโน้ต
มาสวัสดีปีใหม่พี่ ป้า น้า อา
ขอให้พบแต่สิ่งที่ดี มีชีวิตที่งดงาม
และรอร่วมแสดงความยินดีกับความสุข
ของทุกๆ คน ด้วยความปรารถนาดีนะฮะ

โดย: เช้านี้ยังมีเธอ

วันที่: 3 มกราคม 2553 เวลา:23:08:59 น.