ตามมาอ่านค่ะ อ่านสนุกน่าติดตามดีละค่ะ จะมาบ่อยๆ นะ

มาอ่าน "ความโกรธ" ที่ตายไปแล้ว

เอ้า...เช้าๆ เจอของดีแล้วเรา

สงสัย..สัญญานเน็ตที่กระบี่ไม่ดีอีกแล้ว.. ล็อคอินเข้าระบบไม่ได้เลย

แวะมาสวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณแพร

วันก่อนเห็นแว๊บ ที่บล็อกคุณภู ว่าพี่ถนอมลงทะเบียนบล็อกแก๊งแล้ว.. ดีจังค่ะ

เพราะที่ประชาไท แจมไม่ค่อยได้ไปเท่าไหร่ จะได้ถือโอกาสมาเยี่ยมพี่ถนอม และคุณแพรที่นี่บ่อย ๆ

ศิลป์
"ความโกรธตายไปแล้ว"ชื่อดี เข้าท่ามาก ๆ
เราคิดถึงนกเงือกวิลลี่จัง เราท่าจะชอบไอ้เกเรเสียแล้ว ความจริงมันแค่ไม่ชอบให้ใครขัดใจเท่านั้น

เมื่อเช้าเข้าไปอ่านมหานครเหนือจริงของนนท์มา อ่านแล้วยิ้มขำเพราะไม่ได้ไปเอง
มะเลมีเจ้าของ ถนนมีขา (ที่พิการ)

น้องสีน้ำฟ้าค่ะ
พี่หนอมฝากบอกว่า ยินดีมาก ๆ ที่ได้รับข่าวคราว

เดือนก่อนพี่ไปกระบี่มาด้วยนะคะ ถ้าเรารู้จักกันก่อนหน้านี้ก็ดี จะได้แวะไปที่ร้าน ขายกาแฟใช่ไหมคะ (พี่เดา)

พี่ไปตรั่งเกาะมุกด์และเลยไปเยี่ยมเพื่อนที่กระบี่ และไปหาพี่เงาศิลป์ที่บ้านจันดี นานครั้งได้ไปใต้ก็เลยเที่ยวให้หายคิดถึงทะเล
แล้วคุยกันใหม่คะ (ไปนั่งมองทะเลแทนด้วยนะคะ-ที่นี่ขาดทะเล ซึ่งเป็นของจำเป็นหนึ่งของพี่)

สวัสดีจ้ะยาย


เรื่องความโกรธนี่ รู้ๆกันอยู่ แต่ก็ทำได้ยาก
แต่ถ้าทำได้ก็ยินดีด้วย


ถ้ารู้เคล็ดลับก็ไม่ยากเท่าไรหรอก !!!
พระท่านว่าไม่มีเหตุผลใดที่จะสมควรโกรธเลย

เขามีสิทธิ์ทำให้เราโกรธได้ แต่เราก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าจะโกรธหรือไม่ ?

ทุกวันนี้ถ้ามีสติจะไม่อยากโกรธใครเลย แต่ก็มีเผลอบ้า
ง

ขอให้สนุกกับการเขียนบล็อกนะจ๊ะ

พ่อพเยีย
มีคนแซวว่าเดี๋ยวนี้พูดแต่เรื่องพระเรื่องเจ้า ธรรมะธรรมโม

ส่วนเรื่องโกรธก็ทำไม่ค่อยได้หรอกจ๊ะ วันก่อนชวนเพื่อนใหม่ไปหาเพื่อนเก่า เขาก็คุยกันแบบทางธรรมก็ฟังเพลินดี

น่าตกใจ ถ้าหากต้องตายไปพร้อมกับความโกรธ
คนที่ระงับความโกรธได้เร็วนี่ เก่งมาก เพราะต้องฝึกเยอะมาก เลยแหละ

หวัดดียาย

ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว แวะมาทักทาย อยากบอกยายว่า เราดีใจที่ยายรู้ตัวว่าตนเองมีความโกรธ คนที่โกรธแล้วรู้ตัวว่าโกรธ นั่นคือพื้นฐานการตั้งสติ อยากแนะนำว่า เมื่อรู้ว่าโกรธแล้ว ยายลองเล่นกับความโกรธดูซิ คือ ตามดูเจ้าความโกรธ ว่ามันมีอาการอย่างไร ตามดูเฉยๆ นะครับ ไม่ต้องไปบังคับขู่เข็ญ ไม่ต้องคิดว่าเมื่อไรเราจะหายโกรธ ขอให้ดูเฉยๆ เหมือนดูทีวี แล้วยายจะเห็นตัวความโกรธ เหมือนตัวละครตัวหน่ึงที่แวบเข้ามาในจอทีวีตรงหน้ายาย พอยายดูมันไปสักระยะ มันจะหายไปเอง

ยายรู้ไหมว่าทำไม เพราะความโกรธเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง เหมือนความโลภ ความหลง แต่เจ้าความโกรธนี่ มันจะทำงานให้เราเห็นบ่อยที่สุด คือวันหน่ึงๆ มันจะทำงานของมัน คือทำให้จิตเราโกรธได้เป็นสิบๆ ครั้ง บางทีก็เป็นร้อยครั้ง ในวันหน่ึง แต่คนส่วนมากมักไม่รู้ว่า มันเกิดขึ้น เพราะเรายังขาดสติ

การจัดการความโกรธให้หมด เป็นภูมิธรรมของพระโสดาบันเป็นอย่างต่ำ แต่เป็นเรื่องที่เราสามารถตามรู้และตามดูความโกรธได้ ท่านจัดการได้อย่างไร ท่านมีสติอยู่ตลอด พลังของสติเข้มแข็ง จนไม่เปิดโอกาสหรือข่องว่างให้ความโกรธได้ทำงานของมัน เท่านั้นแหละ

เมื่อเกิดความโกรธ ขอตามดูมันเถอะ ดูอการของมัน แล้วมันจะหายไป ทีแรกอาจจะนานสักหน่อยกว่ามันจะดับ ตัวที่ตามดูเราเรียกว่าสติครับ

ความโกรธก็อยู่ในอาการไม่เที่ยง คือเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป โดยที่เราไม่ต้องทำอะไรกับมันเลย จริงๆ นะ

แต่การใช้ความเมตตามาช่วย ก็เป็นหน่ึงในวิธีการเพิ่มพลังให้สติ แต่ไม่ใช่การระงับความโกรธโดยตรง ถ้าฝึกการแผ่เมตตาให้กว้างออกไปได้ ก็จะเป็นการเพิ่มพลังให้ตนเอง ทำให้เกิดสติได้ง่าย

ลองทำดูนะครับ

อย่าได้คิดตายไปพร้อมความโกรธ ต้องมีสติ มีใจผ่องใส ไม่ขุ่นมัว นั่นแหละคือการเลือกทางเดินให้ตนเอง ไม่ว่าเราจะมีีชีวิตอยู่ตายไปครับ

ขอให้มีจิตใจผ่องใสตลอดวันครับ

จากเพื่อนเก่า
รักษ์

รักษ์
คุณยังทำสำนักพิมพ์อยู่หรือเปล่า เราได้ข่าวคุณเป็นระยะ เช่นว่ากลับไปอยู่บ้านเกิด และเปลี่ยนนามปากกา คือเพิ่มนามสกุลให้กับนามปากกาและทำสำนักพิมพ์ใหม่

ถ้ายังทำสำนักพิมพ์เราจะได้เสนองานมีงานตกค้างอยู่หนึ่งชิ้นกรณีบรรณาธิการทะเลาะกับเจ้าของสำนักพิมพ์(ตามที่เป็นข่าวฉาว ๆ นั่นแหละ)
ถ้าสนใจใคร่อ่านก็ไปอ่านได้ตรงซ้ายมือ ที่เขียนว่า
ขังลืม 2บรรณาธิการกับสำนักพิมพ์ทะเลาะกัน เป็นงานสั้น ๆ เพียง 12 ตอน
เราจะไปลงเพิ่มจบ เผื่อสำนักพิมพ์พิจารณา
ติดต่อทางเมลก็ได้ parjaru@dmail.com

ขอบคุณเรื่องแนวทางการไม่โกรธ นับว่าดีแท้ สำหรับเราและคนอื่น ๆ เป็นการแบ่งปันกัน

หวัดดีค่า แล้วถ้าตื่นเช้ามาด้วยความขี้เกียจ จะทำเช่นใด .. ในหนังสือเวลาของชีวิต และใน forward mail กล่าวไว้ว่า คนเราควรจะตื่นนอนในช่วงเวลา ตี 3 - ตี 5 เพราะเป็นช่วงเวลาการทำงานของปอด ตื่นมาในช่วงเวลานี้ เพื่อมารับอากาศบริสุทธิ์ เลยไปจนถึงรับแดดตอนเช้า เขากล่าวไว้อีกว่า คนตื่นนอนในช่วงเวลานี้ จะเป็นผู้มีพลังอำนาจ เพราะถ้าตื่นช่วงเวลานี้ จะทำให้ปอดแข็งแรง ลมปากที่ออกจากปอดก้อจะดูมีพลัง เฮ้อ แล้วถ้าเป็นคนขี้เกียจตื่นเช้าล่ะเจ้าค่ะ .. กานต์ยังไม่เจอพระอาทิตย์ตกในดวงใจเลยค่ะ แต่บางเวลาที่นั่งมองฟ้า จากท้องฟ้าสีฟ้า เปลี่ยนเป็นสีส้มไล่ระดับสีกัน จนพาลคิดไปว่าใครกันหนาช่างสร้างสรรค์โลกใบนี้ได้สวยงามเช่นนี้หนอ ของคุณแพรจารุล่ะค่ะ ที่ไหน?

ยาย
ตอนนี้ เราคงขอวางมือจากการทำสำนักพิมพ์ก่อน สู้ไม่ไหว แบบว่าเหนื่อยน่ะ ขอลองเป็นคนเขียนหนังสือดูบ้าง เรื่องการกลับไปต่างจังหวัดคือความฝันสุดๆ

แต่จะมีวันนั้นรึเปล่า คงตอบเวลานี้ไม่ได้ อนาคตยังเป็นเรื่องไกลตัว เอาไว้ให้มันเป็นไป ตามที่ควรจะเป็นเถอะ

ทุกวันนี้ก็อยู่กับครอบครัว มีลูกให้คอยอบรม เลิกดื่ม ลดเรื่องที่ก่อให้จิตหม่นมัว ดูจิตตนเองเท่าที่จะทำได้ ทำให้ไม่รู้สึกกังวลกับเรื่องที่เกิดสักเท่าไร

ฝากคารวะพี่หนอมด้วย
รักษ์

แต่วันนี้ ผมกับ แพร จารุ กะลังจะตายแล้ว...

เมื่อสารคดีชนเผ่า เขาขีดเส้นตายให้ส่งวันนี้ 20 มิ.ย....จะทันมั้ยเนี่ย

เข้ามาแล้วพี่ เดี๋ยวช่วยดูให้ครับ

สวัสดีค่ะ คุณแพรจารุ ได้เคยอ่านผลงานเรื่องสั้น บ่อยๆ ดีใจที่มีเวบบล็อก จะได้แวะเข้ามาอ่านงานเขียนของคุณแพรจารุบ่อยๆ ค่ะ

ได้อ่านบทเก่าที่เขียนถึงงานเขียนที่ถูกขังลืมบนโต๊ะบ.ก. ของตัวเองก็มีประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้ ส่งงานไปสกุลไทยนานกว่า 2 ปี แล้วเพิ่งได้รับติดต่อถามว่าส่งไปที่ไหนหรือยัง แต่ตัวเองอยู่ย้ายมาอยู่ต่างประเทศแล้ว ไม่รู้จะติดต่อใครยังไง ให้ที่บ้านโทรไปบอก เรื่องก็เงียบหายไปเลย คงจะถูกขังลืมต่อ ฮ่าๆๆๆ

คุณแผน
ขอบคุณมากคะ ที่แผนตอบมาในเมลอ่านไม่ออกเลยคะ ส่งมาใหม่นะคะ

พี่ถนอม กับพี่แพรค่ะ..

ดีใจ ๆ วันไหนไปเชียงใหม่ จะแวะไปหา (ไปหลายหนไม่กล้าแวะ กลัวไม่อยู่บ้าน แต่ตอนนี้รู้แล้นนนน.. ว่าพี่ไปอยู่เมืองเหนือกัน)

ว่าแต่ว่า ถ้ามากระบี่อีก.. แวะมานะคะ แจมอยู่ในตัวเมืองเลยเจ้า..

คุณ kranla ค่ะ

ตื่นเช้าขึ้นมาเราขี้เกียจบ่อย ๆ ค่ะ และคิดว่าคงเป็นเช่นนี้ไปอีกนาน สิทธิในการเป็นคนขี้เกียจก็มีอยู่น่ะ การมีสิทธิ์เป็นคนขี้เกียจถือว่าดียิ่ง
หนังสือเวลาชีวิต พี่มีอยู่เล่มหนึ่งเหมือนกันอาจารย์ที่ปรารถนาดีเอามาให้
ตื่นยามเช้าเพื่อให้ปอดแข็งแรง พี่ว่าอายุยืนด้วย อายุยื่นมาก ๆ ก็น่ากลัวนะ ป้าของพี่อายุจะครบร้อยแล้ว แกตื่นเช้าทุกวันเลย พี่กลัวอายุยืนจึงอยู่แบบธรรมดา ๆ
แต่วันนี้ตื่นเช้าเพราะว่ามีงานรอ
และเพราะอยากใช้สิทธิ์การเป็นคนขี้เกียจก่อนจึงแวะเขียนถึงกานต์ก่อน

ถึงเวลานี้ข้าเจ้ายังทำไม่เรียบร้อยเลย แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ทำงานชิ้นนี้ แม้ว่าความเบิกบานแห่งการงานในช่วงหนึ่ง
จะหายไป

พี่อ่านงานของภูแล้ว เป็นงานเขียนที่จริงจังมาก ๆ แต่ดีที่มีบทกวี และบทสั้น ๆ ของกวีนักเขียนมากั้นกลาง

บางช่วงตอนของงานเอามาทำเป็นเรื่องสั้นได้นะค่ะ มันได้ทั้งบรรยากาศและความสะเทือนใจ และได้ฉากโดยไม่ต้องเขียนมากก็มองเห็น นี่ถือว่าเป็นความสามารถหนึ่ง เรียกว่าได้ฉากโดยไม่ต้องพรรณาให้มากความ อ่านถึงก็มองเห็นภาพได้มากกว่าตัวหนังสือที่เราเสนอ


พี่ว่ามันยาวมาก ๆ เลยนะ

คุณปอมปอมเกิร์ล

มีเพื่อนร่วมทางขังลืมแล้ว เมื่อวานเปิดเข้าบ้านคุณแล้ว ได้อ่านเรื่องรางวัลอัมรินทร์ พ่อพเยียแกเอามาเขียนถึงพรรคพวกในบล้อกของแก แต่ไม่บอกว่าใครได้รางวัล ก็เลยได้มารู้กับปอมปอมเกิร์ล

แล้วจะเข้าไปอ่านงานของคุณในโอกาสต่อไป
ไม่ทราบว่าช่วงนี้คุณอยู่ตรงไหนของโลกคะ เมื่อไทยหรือเปล่า

สวัสดีค่ะ พี่แพรจารุ ตอนนี้ปอมอยู่อเมริกาค่ะ หนีแม่ตามผู้บ่าวมาอยู่ได้เกือบ 6 ปีแล้วค่ะ แหะๆ

ขอบคุณที่แวะไปอ่านที่บล็อกนะคะ ปลื้มใจค่ะ

ขอบคุณครับพี่ยาย กับคำวิจารณ์งานสารคดีชนเผ่า
อืมม ตอนแรกว่าจะเขียนสั้นๆ แต่พอลงมือแล้วชักมัน จบไม่ลง

แต่วางแผนเอาไว้ว่า...จะขอวิวัฒน์เอามารวมเล่มเป็นของตัวเองในอนาคตนะ ประมาณ รวม"โศกนาฏกรรมคนชนเผ่า"

หรือ แพร จารุ สนใจจะเอาไปรวมเล่ม?

ใช่แล้วครับ...หนังสือนั้นมีชีวิต

พี่ยาย แวะมาอ่านแล้วจ๊ะ
เรื่องโกรธเป็นเงาตามตัวเสมอกับคน เรื่องไม่เป็นเรื่องก็สามารถเป็นเรื่องที่โกรธแบบไร้สาระได้ ปลง ปล่อยวาง ผ่าน งง ขำ ไม่รู้อารมณ์ไหน จิตใจมนุษย์นี้ดาวยากจริงๆหนอ ช่วงนี้วุ่นๆ อยู่ ไม่ค่อยมีแรงทะเลาะกับใคร