มาเจิม - และคอย แอบ (จะ) อ่าน งาน เจ้าค่ะ - -
แฮ่ม....

มาให้กำลังใจ
มือใหม่ทำบล้อก
แต่เป็นนักเขียนมือไม่ใหม่แล้ว

ขอบคุณจ๊ะโดม
นักเขียนมือไม่ใหม่คือเขียนมานาน หมายถึงว่าอยู่มานานแล้ว - ว่างั้นเหอะ แต่ถึงจะเขียนมานานเท่าไหร่ก็ยังรู้สึกว่า
เป็นนักเขียนรุ่นใหม่อยู่ตลอดเวลา
เช่นเดียวกับคำต่อท้ายของพวกเขียนคอลัมน์ว่า
นักเขียนสาว

คุณดาริกามณี คุณถนอมฝากมาสวัสดี บอกว่าเป็นกำลังให้เหิมต่อไป

เคยอ่านงานคอลัมน์ของแพร จารุในฐานสัปดาห์วิจารณ์ เป็นงานเขียนที่มีเสน่ห์
ชอบครับ

ฐานสัปดาห์วิจารณ์ปิดไปตอนที่ค่าเงินบาทลด หลังจากนั้นก็คัดสรรบทความมารวมเป็นเล่มหนึ่งเล่ม ชื่อว่าผู้หญิงคิด
ลงทุนท่ากระดาษเอง พิมพ์สองพันเล่ม เหลือมาเจ็ดร้อยกว่าเล่ม
ไม่ทราบว่าคุณธารดาวเคยเห็นไหม ในฐานะที่เป็นคนอ่านคอลัมน์เก่าจะส่งไปให้สักเล่ม ส่งที่อยู่มาเถอะ หนังสือเล่มนี้มีแจกเพราะพิมพ์เองแต่ให้เคล็ดไทยจัดสำหน่าย

ข้อดีของการพิมพ์เองคือ เราได้แจกหนังสือได้ดังใจเพราะถ้าขายลิขสิทธิ์ได้แค่ 20-30 เล่ม

แล้วพบกันใหม่

สวัสดีคะน้ายาย แล้วดี้จะเข้ามาเยี่ยมบ่อย ๆนะ

อยากได้หนังสือครับ ที่อยู่ผม 61/1 ม.6 ต.เขาคอก อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์ 31140 แหะๆ ไม่รู้เจ้าหนี้จะตามมาด้วยหรือเปล่ายังสงสัย

การพิมพ์หนังสือขายเอง แม้รู้ว่าโอกาสเจ็บตัวมีมาก แต่่่มันมีมนต์ขลังประหลาดที่หลายคนยังอยากทำนะครับ

ครั้งหนึ่งผมทำงานเงินเดือน 4,000 เบิิกล่วงหน้าเอามาพิมพ์หนังสือ 500 เล่ม
ทั้งที่เพิ่งมีีผลงาน 'เรื่องเล่าประสบการณฺ์หนุ่ม-สาว'ในสตรีสารเพียงไม่กี่เรื่อง
ซึ่งไม่สมควรเอามารวมเล่ม

แต่่ผมได้อ่านหนังสือของนักเขียนหลายคนประเภทกัดฟันพิมพ์เองขายเองแล้วเกิดฮึกเหิมขึ้น

ผมเป็นหนี้ข้ามปี แถมอดอยากเป็นอันมาก สิ่งเดียวที่ได้คือบาดแผลและประสบการณ์ แม้้ว่ามันจะมีค่ามาก แต่หากย้อนเวลาได้ผมขอไม่ทำดีกว่า หนังสือเล่มนี้ ผมไม่เก็บเอาไว้กับตัวอีกเลย

ขอบคุณหลานดี้
แล้วจะรอ อย่าลืมเรื่องที่สัญญากันไว้ว่าจะเขียนเรื่องอาหารมาฝาก เริ่มเดี๋ยวนี้เลยก็ได้

ดี้เข้าไปดูใน "ครอบครัวหมา ๆ " มีลูกหมาดำสองตัวที่ดี้ไม่เคยเห็น
ตอนต่อไปจะเป็น สำลีกับสีมอย ที่ดี้ถ่ายไว้เมื่อสัปดาห์ก่อน มันน่ารักมาก ๆ เริ่มเดินเร็วแล้ว

คุณธารดาว
ได้จ๊ะจะส่งไปให้สองเล่ม หนังสือใหม่ชื่อว่า วันรุ่นไม่วุ่นอย่างที่คิด"เป็นของโครงการ RIGHT TO KNOW

น่าเสียดายจังที่คุณไม่เก็บหนังสือเอาไว้เลย แต่ต้นฉบับยังอยู่ใช่ไหม

บุรีรัมย์เราเคยไปครั้งหนึ่ง นานสักเกือบยี่สิบปี ไปแค่อำเภอเมือง ดูสงบดี ร้อยเอ็ดเคยไปบ้าน ไพวรินทร์ ขาวงาม ในช่วงที่เชขาได้รีไรท์และทำโครงการม้าก้านกล้วยกลับบ้าน ได้ผ่านทุ่งกุลาร้องไห้ด้วย

ดีจังที่คุณได้ลง หนังสือสตรีสาร เป็นหนังสือที่ใคร ๆ ก็อยากลงเรื่อง เพราะบรรณาธิการคุณภาพมาก ๆ นับว่าเป็นหนังสือที่อยู่ในใจของใคร ๆ ที่รู้จักหนังสือเล่มนนี้ เช่นเดียวกับลลนา ในยุคของคุณสุวรรณี สุคนธา

เราเริ่มเข้าเป็นนักข่าวฝึกหัด ในปีที่สุวรรณีจากโลก จำบรรยากาศในยามเช้าในห้องข่าวกองบรรณาธิการได้ดีเท่าทุกวันนี้
เช่นยังจำเสียงนักข่าวรุ่นพี่ตะโกนให้เช็คข่าวว่า จริงไหม ในนำเสียงนั้นเกรี้ยวกราด และมีความหวังว่าจะไม่จริง จำเสียงที่นักข่าวคนหนึ่ง บอกว่า"จริงค่ะ" ด้วยเสียงที่เบามากๆ แต่เราได้ยินกันชัดเจนเพราะไม่มีใครพูดอะไรต่อเลย และพี่นักข่าวคนนั้นก็พูดอีกสองครั้งว่า "จริง จริงคะพี่"

ก่อนหน้านี้เราเข้าไปหาในชื่อสมาชิกบล็อค ว่ามีชื่อธารดาว ไหม ปรากฏว่าไม่มี แสดงว่าคุณไม่ได้ใช้บล็อค เราก็เพิ่งให้ใช้ โดยได้รับคำแนะนำจากพ่อพเยียเขา หากคุณธารดาวจะใช้ บล็อกชื่อธารดาวก็เปิดใช้ชื่อนี้ได้เลย เพราะดีด้วย
ได้ยินคำว่า ธารดาว คิดถึงผิงดาว เคยฟังเพลงผิงดาว ของน้อย ชูเกียรติไหม เพราะมาก และมีอีกคนที่ร้องเพลงนี้เพราะมาก ๆ และได้อารมณ์ไปอีกแบบที่ไม่ใช่ชูเกียรติ

แล้วคุยกันใหม่

แก้คำผิดค่ะ

ชื่อหนังสือ เรื่องของวัยรุ่น ไม่วุ่นอย่างที่คิด

รางวัลวรรณกรรมชื่อ ซีไรต์ หรือซีไรท์ ก็เขียนได้คะ
(ในช่วงที่เขาได้รับรางวัลซีไรต์)

ถูกขังลืมหรือคะ...

นี่ก็เป็นข้อดีของอินเตอร์เนตที่เหล่านิตยสารทำไม่ได้ค่ะ

มันสามารถเผยแพร่ได้ทันที

เอ...แต่จะว่าไป

มันก็ถูกก๊อปได้ทันทีเหมือนกันนี่นา

ว้า - - -

คุณม่วนน้อย


ม่วนเป็นภาษาคำเมืองแปลว่า สนุกสนาน คุณเป็นคนเหนือใช่ไหม

ใช่แล้ว เราจะเอางานเขียนที่ถูกขังลืมมาลงที่นี่แหละ

ดีใจที่มาเจอกันในนี้
เพิ่งรู้จากพี่โดม
แอดลิ้งค์ไว้ล่ะนะ จะได้เจอกันบ่อยๆ
ท่าทางจะเข้ม...ไม่ให้พี่หนอมแจมด้วยเหรอ
บล็อคแห่งคู่หวาน...ฮี่ ฮี่

งานเขียนที่โดนขัง...ฟังแล้วขลังเพราะยังมีเรื่องเขียน
แต่เราเป็นประเภท ไม่คันไม่เขียน
เขียนแล้วไม่อร่อย จึงปล่อยไปตามลม

จะตามอ่านจ้า

ม่ายช่ายยยย

ไม่ได้เป็นคนเหนือค่า


จะรออ่านงานที่ถูกขังลืมนะคะ
^_______^

มาเยี่ยมมาเยือนครับพี่ยาย

กลับไปบ้านเมื่อไหร่จะลองดั้นดั้นค้นหาหระท่อมทุ่งเสี้ยวดูสักตั้ง

ขนาดกระท่อมของอาจารย์ฤษีมาลาผมยังหาจนเจอ

แล้วพบกันนะครับพี่


ดีใจด้วยที่พี่มีบล็อคแล้ว

ฝากคารวะอ้ายหนอมด้วยนะครับ

ปะหล่อง

ยินดีมาก ๆ กระท่อมทุ่งเสี้ยวหาไม่ยาก จับโรงเรียนบ้านทุ่งเสี้ยวไว้ให้ได้ หลังจากนั้นก็เข้ามาทางกำแพงโรงเรียนด้านที่ติดกับธนาคารไทยพาณิชย์สาขาทุ่งเสี้ยว เดินเกาะกำแพงโรงเรียนมาเลย กำแพงโค้งไปทางไหนก็เลี้ยวโค้งไปทางนั้น หลังจากเลี้ยวโค้งมาประมาณ 10 เมตร ก็หันไปดูด้านตรงกันข้ามจะพบสวนร้าง มีต้นมะกอก มีทางเข้าที่ดูเป็นป่ารก ดูดี ๆ พบกระท่อมเล็ก ๆ ซุกตัวอยู่ ก่ออิฐมอญเปลื่อย (กระท่อมที่สร้างไม่เสร็จ)
ถ้าหลงทางให้กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่กำแพงหน้าโรงเรียนอีกครั้ง

อ้ายหนอมให้บอกว่า คิดถึงและจะรอคอย

ม่วนน้อยเจ้า

งานเขียนที่ถูกขังลืมเรื่องที่หนึ่งเริ่มแล้วนะเจ้า ชื่อว่า ลูกสาวแม่น้ำ เป็นเรื่องสั้นขนาดยาวหรือเรื่องยาวขนาดสั้นคะ

วันก่อนเราเจอหนังสือของพี่ยายเล่มนึงค่ะ ที่ร้านหนังสือแถวบ้าน เก่าแล้วล่ะ ชื่อเล่มว่า ผู้หญิงของพรุ่งนี้ น่าจะเป็นหนังสือทำมือค่ะ

วางขายคู่กับรวมบทกวีเล่มเก่าๆ ของประมวล มณีโรจน์, พจนาถ พจนาพิทักษ์, วาณิช จรุงกิจอนันต์ เลยซื้อมาเก็บไว้พร้อมๆ กันค่ะ

เขียนบ่อยๆ นะคะ จะมาติดตามอ่าน

ใช่แล้วจ๊ะเป็นหนังสือทำมือ ในช่วงที่มาอยู่เชียงใหม่
ปีแรก ๆ เขามีงานหนังสือทำมือกัน และเอาไปขายที่งาน
บุคแฟร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ด้วย ดูเหมือนจะเป็นปี 42 ช่วงนั้นค่าบูทยังถูก พี่เรืองเดช ขจรฤทธิ์ เสี้ยวจันทร์ ออกบูทร่วมกัน แต่หลังจากนั้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้นค่าบูธในงานบุคแฟร์ขึ้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ สูงไปหลายเท่า เรียกว่าจากสามสี่พัน เป็นหมื่นกว่าเกือบ ๆ สองหมื่น พวกสำนักพิมพ์เล็ก ๆ ก็มาไม่ได้และหนังสือก็ลดราคาได้ไม่มากเพราะค่าบูธแพง

แรก ๆ พี่ก็ไปช่วยงานเขา ช่วยจัดกิจกรรมอ่านเขียน อยู่หลายปี เคยพยายามพูดเรื่องนี้แต่ไม่ได้ผล ตอนนี้ก็เลยเลิกทำกิจกรรมที่ว่าไปแล้ว

ถ้าพบหนังสือเก่า ๆ ของพี่อย่าลังเลซื้อไว้ให้ด้วยนะ เพราะตัวเองไม่ค่อยมีหนังสือของตัวเองเลย
ขอบคุณมากคะ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับหนังสือครับ ความจริงผมเข้ามาบ้านนี้บ่อยเหมือนกันนะ แต่บางทีโพสต์ไม่ขึ้นซะอย่างนั้น มันจะด้วยสาเหตุอะไรก็ช่างเถอะ ไอ้เราก็ไม่ใช่กระบี่มือหนึ่งในแวดวงไอที แค่่ใช้คอมเป็น เล่นอินเตอร์เน็ตได้บ้าง
ก็หรูแล้ว
เรื่องบล็อกไม่เคยคิดทำครับ ไม่ได้มีอคติอะไร ลุงไพบูลย์ พันธ์เมืองผมยังยุให้แกทำบล็อกจนเสร็จ อาจไม่ถูกกับจริิตของตัวเองอีกอย่างการเข้าเน็ตแต่ละครั้งของผมอยู่ในขั้นรายสะดวก

ลืมบอกไปชอบประโยคนี้จัง "คนเขียนหนังสือ ชีวิตเบิกบานในการงาน"

ค่ะ คุณธารดาว

ชีวิตเบิกบานในการงาน เราคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการเลือกงาน ไม่ว่าจะเป็นงานไหน ๆ เพราะหากเราเบิกบานกันมันได้เราก็ต้องมีความสุขในชีวิต เพราะชีวิตคนเราอยู่กับงานมากว่าอย่างอื่นนั่นเอง

บล็อกคุณไพบูลย์ชื่ออะไรนะยังไม่รู้เลย คิดถึงแกเหมือนกัน ได้อ่านงานบ้างประปราย

ตอนนี้ยังไม่ได้ออกจากบ้านไปไหน ๆ เลยค่ะมีงานติดพันที่เป็นชิ้นเป็นอัน ก็เลยยังไม่ได้ไปไบรษณีคาดว่าจะเป็นวันจันทร์
วันเสาร์นี้ได้ออกจากบ้าน มีประชุมกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ "กลุ่มภาคีคนฮักเชียงใหม่ เรื่องการแก้ปัญหาน้ำท่วมภาคประชาชน เราไปในนามของนักเขียนที่สนใจนะคะ
แล้วคุยกันใหม่

คุณธารดาว
เราเจอบล็อกคุณไพบูลย์แล้ว

ยินดี ยินดีครับ แวะไปเยี่ยมแกมั่ง

มีโอกาสนั่งหน้าจอนาน ๆ มาเยี่ยมห้องหับบ้านพี่แพร
ดีใจค่ะ ที่ทราบว่ากระท่อมทุงเสี้ยวอยู่ตรงไหน
ไปเชียงใหม่คราวนี้ ไม่รู้จะไปถึงหรือเปล่าเพราะไม่มีรถส่วนตัวไป ไปเป็นคณะ
แต่จดแผนที่ไว้แล้ว แต่ที่แน่นอนคือจะโทร สวัสดีพี่แพร และพี่ถนอมค่ะ
ดีใจอีกอย่างคือทราบว่าคุณธารดาวอยู่บุรีรัมย์ ใกล้ๆกับมหาสารคามค่ะ