ปีกนางฟ้า 14

14.

“อโลฮา ยินดีต้อนรับสู่ฮานารีสอร์ทครับ” คิโอเจ้าของรีสอร์ทเพื่อนไมค์เดินมาต้อนรับปริมและเปรียว

“อโลฮาค่ะ” ปริมตอบทักเป็นภาษาฮาวายเช่นกัน คำว่า ‘อโลฮา’ มีความหมายว่าสวัสดีนั่นเอง ส่วนอีกคำที่ปริมรู้จักก็คือ ‘มาฮาโล’ ที่แปลว่าขอบคุณ

ไมค์หันมาแนะนำคิโอให้ปริมและเปรียวรู้จัก

“ผมจองห้องพักให้คุณติดทะเลด้านฝั่งหน้านู้นนะครับ คุณสามารถมองเห็นเกาะมาโฮลาวีอยู่ลิบๆ นั่นละครับ”

“ขอบคุณมากนะคะที่เป็นธุระให้” ปริมเอ่ยปากขอบคุณ

“ไม่เป็นไรฮะ จริงๆ แล้วคนที่จัดการให้คุณน่ะไมค์ฮะ ไม่ใช่ผมหรอก หมอนั่นบินข้ามเกาะมาเลือกห้องจองที่พักให้ด้วยตัวเองเลยฮะ ส่วนในห้องจะมีตู้เย็นกับไมโครเวฟไว้ให้นะครับ ห้องด้านหน้าจะไม่มีครัว ผมให้เด็กไปซื้อน้ำ ซื้อผลไม้มาแช่ไว้ให้แล้ว คุณใช้ได้ตามสบายนะ”

“อโลฮาไมค์ ทำไมไม่เห็นบอกยูมิสักคำคะว่าคุณจะมาวันนี้” เสียงทักทายไมค์ดังมาแต่ไกล เมื่อหันไปมองก็พบว่าหญิงสาวร่างบางชาวญี่ปุ่นเดินเข้ามาพร้อม พร้อมทั้งเกาะแขนไมค์อย่างสนิทสนม

“อ้อสองคนนี้เหรอคะ ที่คุณมาจองห้องให้วันก่อน”

“ใช่ฮะ ยูมินี่ปริมกับเปรียว ผมฝากด้วยนะ ทั้งคู่คงจะอยู่กับเราสักพัก” ไมค์หันไปบอกยูมิ พร้อมทั้งพยายามดึงแขนตัวเองออกมาจากการเกาะกุม “ผม จะเอากระเป๋าคุณไปไว้ในห้องให้นะครับ” ไมค์หันมาบอกปริม

“ให้เด็กขนกระเป๋ายกไปก็ได้นี่คะไมค์ คุณจะขนไปเองทำไม” ยูมิพูดขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งเจ้าของและทั้งหุ้นส่วนถึงได้เอาอกเอาใจนักท่องเที่ยวสองคนนี่นัก เตรียมจัดกันไว้ล่วงหน้าสองสามวันทีเดียว

“ไม่เป็นไรฮะ ผมถือไปให้ดีกว่า ปริมกับเปรียวอยากไปดูห้องเลยมั๊ยครับ จะได้เดินไปพร้อมกันเลย” ไมค์หันมาชวน

“ไปสิฮะ ไปกันหมดนี่ละ” คิโอเป็นฝ่ายตัดสินใจ พร้อมทั้งเดินไปช่วยไมค์หิ้วกระเป๋าเดินนำไปข้างหน้า ปริมกับเปรียวเดินตามไป แล้วตามด้วยไมค์และยูมิซึ่งเกาะไมค์แจ

“เป็นไงฮะ ชอบมั๊ยห้องนี้ ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวผมหาห้องใหม่ให้ได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” คิโอพูดขึ้นมาหลังจากเปิดห้องพักให้ปริมเดิมชมแล้ว

“ชอบมากค่ะ ใช่มั๊ยเปรียว” ปริมหันไปถามน้อง

“ใช่ค่ะ ชอบมาก สวยจังเลย มีระเบียงให้นั่งชมทะเลด้วย ทะเลตรงนี้เล่นน้ำได้มั๊ยคะ” เปรียวถามขึ้นมา

“ได้ฮะ แต่ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นะครับ ด้านล่างเป็นหินซะเยอะ คงต้องระวังหน่อย”

“แต่ถึงไม่ได้เล่นน้ำ แค่นอนเล่นรับลมชมทะเลก็เยี่ยมแล้วล่ะค่ะ อากาศที่นี่ดี๊ดีนะคะ ไม่ร้อนเลย”

“ใช่ฮะ อากาศที่ฮาวายส่วนมากจะคงที่อย่างนี้ทุกวัน ประมาณ 28 องศาเซลเซียส ตอนกลางวันฮะ เช้าๆ เย็นๆ จะต่ำกว่านั้น เช้าๆ อาจจะมีฝนปรอยลงมา แต่แป๊บเดียวฝนก็หยุดฮะ คุณจะได้เห็นรุ้งกินน้ำกันทุกวันเชียวละ” คิโอเล่าให้เปรียวฟัง

“เดินไปไหนมาว่ะ นึกว่าหลงทางมาห้องพักไม่ถูกซะแล้ว” คิโอหันไปคุยกันไมค์ที่เพิ่งเดินมาถึงห้องพร้อมกับยูมิ

“คิโอรู้มั๊ยว่าเดี๋ยวเย็นนี้ไมค์ก็ต้องกลับไปเกาะโออาฮูแล้วนะ มาทำไมไม่รู้มาแป๊บเดียวอย่างเนี่ย” ขณะยูมิพูดก็เกาะแขนไมค์ไม่ปล่อย ต้องแสดงให้ผู้หญิงสองคนรู้สักหน่อยว่าเธอกับไมค์คบหากันอยู่ เธอยังไม่รู้ว่าสองคนนี้คนไหนกันแน่ที่ไมค์ติดใจ ถึงกับบินข้ามเกาะมาจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองขนาดนี้

“ผมรู้แล้วยูมิ ไมค์บอกผมแล้ว พรุ่งนี้มันมีบินเช้า ยูจะอยู่ถึงกี่โมงว่ะเย็นนี้ กินข้าวเย็นกันก่อนค่อยไปก็แล้วกัน” คิโอหันไปบอกไมค์ เขาพยักหน้ารับคำแล้วหันไปถามปริมว่า

“ชอบมั๊ยฮะปริม”

“ชอบค่ะ รีสอร์ทสวยมากเลย มีต้นลั่นทมเต็มไปหมด หอมไปทั่วเลยค่ะ”

“ผมดีใจฮะที่คุณชอบ ตอนนี้เราไปทานอาหารเที่ยงกันก่อนดีมั๊ย แล้วผมจะพาขับรถเล่นจะได้บอกที่เที่ยวให้คุณด้วย วันไหนผมไม่อยู่คุณจะได้ขับรถไปกันเอง เกาะเล็กๆ ขับรถไม่ลำบากหรอกฮะ”

“ยูมิไปด้วยคนก็แล้วกัน” ยูมิหันไปบอกไมค์

“อ้าวคุณไม่ต้องทำงานหรอกเหรอ”

“ยูมิขอหยุดวันนี้นะคิโอ” เธอหันไปบอกคิโอ แต่คิโอตอบกลับมาว่า

“อย่าไปเลยยูมิ เดี๋ยวบ่ายกรุ๊ปทัวร์เข้า เด็กๆ จะทำกันไม่ทัน คุณอยู่ช่วยดูแลทางนี้ดีกว่า แถวนี้คุณก็เที่ยวจนเบื่อแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แหม ก็อยากไปวันนี้กับไมค์นี่นา กว่าจะได้เจอกันอีกก็นาน” ยูมิตอบกลับอย่างไม่พอใจ

“คุณอยู่ช่วยคิโอเถอะครับ ผมพาปริมกับเปรียวไปเอง ไม่อยากกวนคุณด้วยนะ” ไมค์รีบพูดขึ้นมา

“เอาอกเอาใจกันเหลือเกินนะ เช๊อะ” ยูมิพูดพร้อมกับเดินสะบัดหน้ากลับออกไป

“อย่าคิดอะไรมากนะครับ ยูมิก็เป็นอย่างนี้ละ ไม่ค่อยเหมือนสาวญี่ปุ่น เธอโตมาในอเมริกาน่ะครับ กิริยาท่าทางเลยเหมือนสาวอเมริกันมากกว่า” คิโอกล่าวขอโทษแทนยูมิ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ปริมกับเปรียวน่ะไม่คิดอะไรมากหรอก ของของใครใครก็ห่วงใช่มั๊ยคะไมค์” เปรียวหันไปยักคิ้วหลิ่วตากับไมค์

“ผมไม่เกี่ยวนะครับเปรียว แค่เคยพาไปทานข้าวสองสามครั้งเท่านั้นเอง จริงนะฮะปริม ผมไม่เคยให้ความหวังอะไรกับเธอเลยนะ” ไมค์ชักเริ่มรู้สึกถึงปัญหาที่เขาจะต้องเจอข้างหน้าซะแล้ว

“ปริมไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ปริมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำนะ” ปริมตอบยิ้มๆ

“ผมว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่าครับ ทานเที่ยงให้เร็วหน่อย เพราะเย็นนี้อาหารเย็นคงจะเร็วสักนิด ไม่งั้นเดี๋ยวผมกลับเกาะไม่ทันครับ” ไมค์รีบตัดบท ชวนสองสาวไปทานอาหารแทน

“ไปสิคะ เดี๋ยวเปรียวไปหยิบหมวกก่อนนะ”

หลังอาหารกลางวันมื้ออร่อย ไมค์ขับรถเที่ยวรอบเกาะ พร้อมให้แผนที่เอาไว้ว่าจุดไหนควรจะไปเที่ยวบ้าง แล้วทั้งหมดก็มาแวะนั่งพักชมทะเลกันที่ชายหาดคานาปาลี

“ชื่อฮาวายเนี่ยเรียกย๊ากยากนะคะ หาดนี้เรียกว่าหาดอะไรนะคะไมค์” เปรียวเอ่ยปากถามอีกครั้ง

“คานาปาลีฮะ”

“อ๋อ รู้แล้ว เปรียวต้องจำว่า หาดคะน้าปลาเค็มดีกว่า คราวนี้ละไม่มีลืมเลยละพี่ปริม กลับไปจะได้เล่าให้พ่อฟังถูก”

“ช่างคิดนักนะเปรียว” ปริมขำชื่อหาดที่น้องสาวตั้ง นี่ถ้าคนฮาวายรู้คงจะโวยวายกันน่าดู หาดเขาออกจะสวยไปตั้งชื่อให้ซะเหม็นเชียว

หาดคานาปาลีแห่งนี้ เป็นหาดสาธารณะนักท่องเที่ยวมักจะมาดำน้ำตื้นดูปลาดูประการังกัน เธอกะไว้ว่าวันไหนสักวันคงจะหอบอุปกรณ์ดำน้ำตื้น มาว่ายชมปลากันบ้างเหมือนกัน

ทั้งสามคนนั่งเล่นกันจนบ่ายจัด จึงชวนกันกลับที่พัก คิโอบอกไว้ว่าเย็นนี้จะมีบาร์บีคิวริมทะเล ชวนแขกที่พักทั้งหมดมาปาร์ตี้กัน ไมค์บ่นเสียดายใหญ่ที่ต้องกลับไปเกาะโออาฮูเพื่อที่ทำงานวันพรุ่งนี้

“ปริมฮะ นี่ถ้าลาป่วยได้ผมจะโทรไปลาเลยนะ ผมยังไม่อยากกลับไปเลย อยากอยู่ที่นี่พาคุณเที่ยวมากกว่า”

“ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงปริมหรอก ทุกคนน่ารักเป็นกันเอง ปริมอยู่ได้สบายมาก ไว้คุณบินกลับมาเมื่อไหร่ค่อยแวะมาใหม่ไงคะ”

“ผมไปตั้งห้าวันนะปริม นานมากเลย”

“ว่าแต่เดี๋ยวคุณไปสนามบินยังไงคะเนี่ย ใครไปส่ง” ปริมถามอย่างเป็นห่วง

“ที่นี้มีรถรับส่งแขกจากรีสอร์ทไปสนามบินอยู่แล้วฮะ เดี๋ยวผมก็ติดรถไปด้วยเลย”

“ปริมไปส่งเอามั๊ยคะ” เธอเอ่ยปากอาสาด้วยความเต็มใจ

“คุณจะขับรถกลับมาถูกเหรอปริม ไม่เอาละผมเป็นห่วง” เพียงแค่ได้ฟังเธออาสาจะไปส่งเขาแค่นี้เขาก็ดีใจเหลือเกินแล้ว แต่เรื่องที่จะให้ขับไปส่งเขาคงจะต้องปฎิเสธค่ำมืดดึกดื่นเขาไม่อยากให้เธอขับรถอยู่กลางถนนคนเดียว ก็คือเขาเป็นห่วงนั่นละ

“ปริมชวนเปรียวไปด้วยกันไงคะ แล้วดูแผนที่เอา ไม่น่าจะยากนี่นา”

“อย่าเลยฮะ เดี๋ยวก็มืดแล้ว คุณไม่คุ้นทางด้วย ผมไปเองสะดวกครับ”

“งั้นถึงบ้านเมื่อไหร่ กลับมาบอกปริมหน่อยนะคะ จะได้สบายใจ”

“ขอบคุณฮะปริม ผมขอโทรมาหาคุณทุกวันเลยจะได้มั๊ยครับ”

“ได้สิคะ แต่ว่ายูมิเดินมาหาคุณแล้วละ ปริมไปดีกว่า” ไมค์รีบคว้าข้อมือปริมเอาไว้พร้อมบอกว่า “คุณอยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยเถอะ นะ นะครับ”

“อย่าเอาปริมไปเกี่ยวข้องด้วยดีกว่าค่ะ ขอตัวนะคะไมค์”

“คุยอะไรกันคะไมค์” ยูมิเดินเข้ามาหาพร้อมถามเสียงแข็ง ผู้หญิงสองคนที่มาคงจะเป็นคนนี้แน่ๆ ที่ทำให้ไมค์ติดใจจนถึงขนาดต้องมากำกับการเองทุกอย่างอย่างนี้

“ผมกำลังลาปริมนะครับ ผมจะต้องไปแล้วละยูมิ เดี๋ยวไม่ทันเครื่องบิน”

“ยูมิไปด้วย เดี๋ยวจะติดรถไปส่งคุณค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกฮะ อยู่สนุกกับปาร์ตี้เถอะ ผมไปเอง แล้วเจอกันนะฮะ”

ปริมยืนมองไมค์อยู่ห่างๆ เธอเห็นท่าเขากระวนกระวายใจ หรือเธอจะใจดำกับเขาไปรึเปล่า ไมค์ดูแลแทคแคร์เธออย่างดี แต่พอเขาเอ่ยปากขอให้เธอช่วยเธอกลับเดินหนีออกมาอย่างนั้น คิดแล้วปริมก็เดินตามไมค์ออกไปจากบริเวณที่จัดงาน

“ไมค์คะ รอปริมแป๊บ”

ไมค์รู้สึกเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง นั่นเสียงปริมเรียกเขาเอาไว้นี่นา

“เดินทางปลอดภัยนะคะ แล้วปริมจะรอคุณกลับมาพาเที่ยวนะ” เธอยิ้มดวงหน้าใสกระจ่าง และนั่นทำให้เขายิ่งตัดใจไปทำงานยากเหลือเกิน และในที่สุดเขาก็พูดออกไปว่า

“ผมตัดสินใจแล้วปริม เพิ่งตัดสินใจเมื่อกี้ตอนคุณเรียกเอาไว้”

“ว่าไงคะ”

“ผมไม่ไปบินแล้วละ เดี๋ยวผมจะโทรไปบอกที่ออฟฟิสบอกว่าท้องเสีย ดีมั๊ย และผมคงไปบินไม่ได้อีกนานเชียวละ”

เขาพูดพร้อมหัวเราะ เดินเข้ามาใกล้ปริมเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ “ผมไม่อยากเสียโอกาสดีๆ อย่างนี้ไปโอกาสที่จะได้อยู่ดูแลคุณพาคุณไปเที่ยว”

“อย่าให้ปริมทำให้คุณต้องเสียงานเสียการเลยค่ะ” ปริมรู้สึกไม่สบายใจ

“นักบินมีเยอะแยะไปฮะ เดี๋ยวผมจะโทรไปลาป่วย แล้วตารางบินช่วงอื่นของเดือนนี้ผทจะโทรแลกกับพวกนักบินคนอื่น ไม่ต้องคิดมากเลยปริม ผมทำงานมาไม่เคยโทรลาป่วยเลยสักครั้งนะ เพราะทุกครั้งที่ไปบินผมหวังว่าอาจจะได้บินเที่ยวบินเดียวกับคุณ ได้เจอหน้าคุณบ้าง ได้พูดคุยกับคุณบ้าง แล้วตอนนี้คุณมาอยู่ที่นี้ แล้วจะให้ผมทิ้งไปได้ยังไงกันละครับ”

“เฮ้ไมค์ คุณยังไม่ไปอีกเหรอ คนขับรถเขารออยู่น่ะ” ยูมิตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล

ไมค์หันมาบอกกับปริมว่า “และนี่คืออีกหนึ่งปัญหาที่ผมจะต้องสะสางให้เรียบร้อย” เขาจูงมือปริมเดินไปอีกทางเพื่อหลบที่จะเจอกับยูมิ

“จะพูดอะไรรักษาน้ำใจเธอบ้างนะคะ เธอคงจะชอบคุณมากๆ”

“เพราะรักษาน้ำใจไว้ตลอดมาไงฮะ เธอถึงคิดไปเองขนาดนี้ แล้วถ้าผมมัวแต่รักษาน้ำใจเธอ แล้วผมเสียคุณไป ผมก็คงเสียใจไปตลอดชีวิต ผมรอวันนี้มานานนะฮะ รออย่างที่ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสมาบอกความในใจให้คุณรับรู้”

“ไมค์คะ ปริมเพิ่งจะหย่าไม่กี่วัน ปริมคงยังไม่พร้อมที่จะรับใครเข้ามาในใจได้ตอนนี้ เราคงต้องคบกันอย่างเพื่อนไปก่อน ปริมไม่อยากให้คุณมาเสียเวลาอยู่กับปริม ผู้หญิงดีๆ ผู้หญิงที่รักคุณยังมีอีกเยอะนะคะ”

“แต่ผมชอบคุณมากนะปริม เราคบกันเป็นเพื่อนไปก่อนก็ได้ ผมจะรอวันที่คุณพร้อม ผมไม่ได้เร่งรัดอะไรนี่ฮะ ขอแค่ให้ผมได้อยู่ใกล้ๆ คุณอย่างนี้ผมก็ดีใจแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะไมค์ สำหรับทุกสิ่งที่คุณให้กับปริม” เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่หวานจับใจ และนั่นแทบทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะรวบร่างบางเข้ามากอด

“เราไปหาอะไรทานกันดีกว่าฮะ” เขารีบเปลี่ยนเรื่องคุย ชักชวนเธอกลับไปยังบริเวณงานปาร์ตี้


“อ้าว ไม่ได้ไปกับรถเหรอว่ะ ทำไมยังมายื่นแกร่วอยู่แถวนี้” คิโอหันมาถามเพื่อนที่เดินกลับเข้ามากับปริม

“นั่นสิ สงสัยพี่ปริมไปงอแงอะไรกับคุณรึเปล่า คุณถึงไม่ยอมกลับ” เปรียวรีบพูดขึ้นมา

“เปล่าฮะ เปล่า ผมเพิ่งตัดสินใจว่าไม่ไปบินละจะลาป่วย อยู่พาเปรียวเที่ยวไงฮะ ใช่มั๊ยครับปริม” ปริมได้แต่หัวเราะเบาๆ ไมค์พูดต่อว่า “ผมพาปริมมาส่งแล้วผมต้องขอตัวไปโทรศัพท์จัดการเรื่องงานก่อนฮะ เอางี้นะปริม พรุ่งนี้คุณตื่นแต่เช้านะครับ ผมจะมารับคุณไปขับรถเล่น ยังไงเจอกัน พรุ่งนี้เช้านะครับ .... อ้อ ห้องพักผมอยู่อีกฝั่งด้านในสวนนะครับ มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะ กู๊ดไนท์ฮะ” ไมค์เดินผิวปากกลับไปยังห้องพักตัวเองเพื่อจัดการเรื่องตารางบิน เขาคิดว่านี่คือสิ่งที่เขาควรจะทำเพราะถึงเขาจะไปบิน ช่วงระยะเวลานั้นก็คงทำงานอย่างไม่มีความสุข คอยแต่เป็นกังวลและคิดถึงปริม

หลังจากที่ไมค์จัดการโทรศัพท์ลาป่วยกับบริษัทและโทรแลกตารางบินกับเพื่อนๆ เสร็จเรียบร้อยสักพัก เขาก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูหน้าห้อง เมื่อเปิดออกไปก็เจอยูมิยืนรออยู่

“ขอฉันคุยด้วยหน่อยได้มั๊ยคะไมค์”

“ฮะ เราเดินไปคุยกันตรงเก้าอี้นั่งทางนู้นดีมั๊ย” ไมค์ตอบพร้อมทั้งปิดประตูห้อง นั่นแสดงว่าเค้าไม่ยินดีต้อนรับเธอที่ห้องพักนี้จริงๆ

“คุณรู้ใช่มั๊ยว่าฉันคิดยังไงกับคุณ” ยูมิเอ่ยถาม

“ครับ แต่ผมขอโทษที่ผมไม่ได้รู้สึกตรงกันกับคุณอย่างนั้น เมื่อก่อนถ้าผมทำอะไรให้คุณต้องเข้าใจผิดผมขอโทษด้วย” ไมค์เอ่ยตอบเบาๆ

“เพราะผู้หญิงไทยคนนั้นใช่มั๊ย ทำให้คุณพูดกับฉันอย่างนี้”

“ยูมิ ผมชอบผู้หญิงคนนั้นมานานมากเป็นปีๆ ชอบเขาทั้งที่รู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ จนถึงวันนี้วันที่ผมมีโอกาสที่จะเสนอตัวให้เธอเรียนรู้ รู้จักตัวผม วันที่ผมมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นเพื่อนเธอ มีสิทธิ์ที่จะได้ดูแลเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงเวลาเดียว แต่ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ผมรอคอยมาตลอด ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ส่วนเรื่องระหว่างเราก็คงจะเป็นได้แค่เพียงเพื่อนเท่านั้น”

“แต่ถ้าไม่มีเธอคนนั้นละ ฉันก็คงยังมีโอกาสอยู่ใช่มั๊ย”

“ไม่ฮะ ผมรู้ใจผมดี ระหว่างเราไม่มีทางเกินเลยไปกว่าความเป็นเพื่อนได้”

“คุณรู้มั๊ย คุณทำร้ายจิตใจฉันเหลือเกิน ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันคิดเสมอว่าฉันเป็นคนที่พิเศษกว่าคนอื่น ฉันหวังว่าสักคนคุณจะรักฉัน ฉันเข้าใจผิดไปเองใช่มั๊ย คุณใจร้าย ใจร้ายอย่างที่สุด”

“ผมขอโทษฮะยูมิ”

“อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมรับได้ ฉันจะแช่งคุณแช่งผู้หญิงคนนั้น ขอให้ไม่มีทางได้สมหวังกันทั้งหมด” เธอตะโกนใส่หน้าไมค์ และสะบัดหน้าเดินกลับไปอย่างโกรธขึ้ง

Create Date : 01 กรกฎาคม 2550		1 comments
Last Update : 1 กรกฎาคม 2550 23:02:50 น.
Counter : 667 Pageviews.
Share Tweet