BlogGang.com : : pim(พิม) : นางฟ้า's Diary

นางฟ้า's Diary

11 วัน นาโกยา ฮอนโน

แพทเทิร์นนี้เป็นแพทเทิร์นที่ยาวที่สุดคือต้องไปบินทั้งหมด 11 วันค่ะ และบินโดยเครื่องโบอิ้ง 747 เริ่มแพทเทิร์นโดยการบินออกจากเมืองไทยตอนกลางคืน เพื่อไปถึงนาริตะในตอนเช้าค่ะ

ในแต่ละเดือนเราจะมีสเก็ตการบินว่า เดือนนั้นจะบินกี่แพทเทิร์น ไปไหนบ้าง กี่วัน หยุดกี่วัน แต่ถ้าเกิดเราป่วยไปทำงานไม่ได้ ก็จะมีลูกเรือที่มีสเก็ตสแตนบายด์ค่ะ มีทั้งโฮมสแตนบายด์ จะแบ่งเวลาไปว่าช่วงเช้า ช่วงเย็น หรือทั้งวัน ระยะเวลาที่กำหนดเราจะต้องอยู่บ้าน ถ้ามีโทรศัพท์ตามไปบินจากบริษัทเราก็จะต้องพร้อมที่จะไป ถ้าโฮมสแตนบายด์แต่ไม่อยู่บ้าน ตามตัวไม่เจอ นี่มีเรื่องนะคะ

อีกอย่างก็คือแอร์พอร์ตสแตนบายด์ คือทุกไพล์ทที่ออกจะต้องมีคนมาสแตนบายด์เอาไว้เผื่อใครไม่มากระทันหัน คนที่มาสแตนบายด์ก็จะต้องไปบินแทนได้ทันที ต้องพร้อมบิน ทำอิดออดไม่อยากบินไม่ได้ เพราะถือเป็นหน้าที่หนึ่งอย่างค่ะ

พิมเองก็เคยที่ไปสแตนบายด์แล้วโดนเรียกนาทีสุดท้าย โอ๊ยยย ฉุกละหุกค่ะ ไม่ได้มีโอกาสร่ำลาใครๆ เลย วันนั้นมั่นใจยังไงพิกลว่าคงจะไม่ได้โดนเรียกบินแน่ๆ ก็ขับรถไปเอง จอดรถที่สนามบินแล้วก็เข้า่ไปนั่งรอ แล้วเผอิ๊ญมีคนไม่มาแล้วก็ต้องให้พิมบินแทน ยุ่งสิคะ รถจะทำยังไง เรื่องจะให้ขับกลับบ้านแล้วนั่งแท็กซี่กลัีบมาใหม่ ลืมไปเถอะค่ะทำไม่ได้หรอก ก็ต้องโทรเรียกน้องสาวให้นั่งแท็กซี่แล้วมาเอารถกลับบ้านแทน หลังจากนั้นเข็ดค่ะ ถ้ามีแอร์พอร์ทสแตนบายด์ แล้วถ้าน้องสาวมารับมาส่งไม่ได้ พิมก็จะนั่งแท็กซี่มาเองดีกว่า

เช้าวันนั้นตอนบินเข้าถึงนาริตะก็มีข่าวมีแอร์คนนึงโดนกักไม่ให้เข้าเมืองเพราะเจอยาในกระเป๋า โห ตอนแรกฟังก็ยาอะไรนะเอามามากถึงขนาดโดนกักไม่ให้เข้าเลยเหรอ มารู้ทีหลังว่าเป็นยาลดความอ้วน เค้าว่ายาลดความอ้วนมันมีสารเสพติดอะไรสักอย่างเนี่ยแล้วเอาเข้าประเทศไม่ได้ค่ะ

หลังจากนั้นทางบริษัทก็ออกกฎว่าห้ามนำสิ่งแปลกปลอมเข้าประเทศญี่ปุ่น อย่างอาหารสดอะไรพวกนี้ก็ไม่ให้เอาเข้าแล้ว เมื่อก่อนเวลาบินก็จะมีอาหาร แช่แข็งสำรองไปด้วยไงค่ะเราก็จะไม่อดอาหารไทย บางคนบินสิบวันมีอาหารแช่แข็งไปทานได้ครบสิบวัน สามารถนะคะ พิมเองเมื่อก่อนก็หอบเหมือนกันแต่จะหอบไปสักแค่ครึ่งทางไป ครึ่งทางกลับก็จะต้องออกไปหาอาหารสดๆร้อนๆทานค่ะ

ยาดมวาแป๊กซ์นี่ก็เอาเข้าญี่ปุ่นไม่ได้นะคะ เค้าว่ามีสารเสพติดเหมือนกัน สาวแอร์ที่ติดยาดม ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นดมยาถ้ำมือกลิ่นพิมเสนนั่นแหล่ะค่ะ อันนั้นเอาเข้าได้ ยาหม่องตราเสือก็ห้ามเอาเข้าค่ะ เค้าว่ามันมีส่วนผสมของพวกกระดูกเสือ เป็นส่วนผสมของสัตว์ป่าห้ามเอาเข้าประเทศ กระเป๋าปลอมก็ห้ามถ้าสะพายอยู่แล้วเค้าเกิดรู้ว่าของปลอมก็ไม่ได้นะคะ แต่ถ้าถ้าเค้าไม่รู้มันก็แล้วไป

พอเครื่องบินแลนด์ดิ้งเรียบร้อย จัดการทุกอย่างเสร็จเรืองจากบนเครื่อง เราก็เดินมาเอากระเป๋าผ่านออกมารอรถโรงแรมมารับ เค้าจะมีตารางเวลาให้นะคะว่าจะมากี่โมงกันบ้าง เราก็รอกันอยู่ข้างในตึก พอใกล้ๆถึงเวลาก็ลากกระเป๋าออกไปรอตรงป้ายจอดรถ พอรถมาถึงเราก็เดินขึ้นรถ พนักงานจะยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บให้ ไม่ต้องจ่ายทิปเหมือนที่ฮาวายค่ะ จากสนามบินไปโรงแรมใช้เวลาประมาณ 10 นาทีเท่านั้นเอง พอถึงโรงแรมพนักงานก็จะมายกกระเป๋าลงให้ แล้วเราก็เลือกไปว่ากระเป๋าใครกระเป๋าใครก็เข็นกันเอาเอง เข็นเดินเข้าไปในล็อบบี้ เอากระเป๋าไปวางหลบๆซะหน่อยแล้วก็ไปเซ็นชื่อเข้าพัก เช็ครายชื่อเพื่อนว่าใครอยู่ใครจะออกกันบ้าง จดๆห้องเอาไว้ เตรียมโทรหากัน

เสร็จเรื่องจากตรงนั้นแล้วก็จัดการขึ้นห้อง เข็นกระเป๋าอันหนักอึ้งเ้ข้าห้อง อาบน้ำนอน กว่าพวกเราจะตื่นก็นู้นแหล่ะค่ะบ่ายๆเย็นๆ ก็นะไม่ได้นอนมาทั้งคืน เป็นแอร์ก็อย่างนี้แหล่ะค่ะ เวลากินเวลานอนมักจะผิดจากชาวบ้านเค้าตลอดเวลา พอตื่นขึ้นมาก็เตรียมจัดการโทรตามหาเพื่อน เพิ่งเข้านาริตะวันแรกหลายๆ คนอาจจะยังไม่อยากจะออกไปช็อปปิ้งเพราะรีบซื้อไปทำไม ยังต้องบินกันอีกหลายวัน หอบไปหอบมาให้กระเป๋าหนักกันเปล่าๆ เพราะแพทเทิร์นนี้ เราจะต้องกลับมานาริตะกันอีกรอบ

บางคนที่ไม่อยากหอบของไปเยอะๆ ก็อาจจะเลือกของที่คิดว่าจะไม่ใช้ระหว่างบินเอาไปเก็บเอาไว้ที่ห้องเก็บของสำหรับลูกเรือได้ที่โรงแรม ต้องใส่ีกระเป๋าให้มิดชิด ติดป้ายชื่อให้เรียบร้อยแล้วเอาไปเก็บไว้ในห้องนั้นได้ค่ะ เพื่อนบางคนก็ฝากพวกเสื้อหนาวเอาไว้นะ เพราะอยู่เมืองไทยยังไงก็ไม่ได้ใส่อยู่แล้ว

ที่นาริตะจะมี crew lounge ไว้ให้พวกลูกเรือใช้ ไม่ได้หมายความว่าเฉพาะ ลูกเรือคนไทยหรอกนะคะ จะลูกเรือฮ่องกง สิงคโปร์ หรือฝรั่งก็มาใช้ได้ จะมีพวกจานชาม ช้อนส้อมไว้ให้ มีเตาไมโครเวฟ มีเครื่องทำกาแฟ มีโต๊ะโซฟาให้นั่ง มีทีวีให้ดู ถ้าแค่ลงไปอุ่นอาหารนิดๆ หน่อยๆ ทานแล้วนั่งคุยนั่งดูทีวีน่ะได้ แต่อย่างลูกเรือไทย อุ่นอาหารทีกลิ่นตลบอบอวนไปรบกวนชาติอื่นเค้า เราก็เลยไม่ค่อยไปกัน นอกจากห้องนี้ ก็จะมีห้องส่วนตัวของกัปตันด้วยนะ ห้องนี้เฉพาะบรรดากัปตันเท่านั้นที่จะเข้าไปได้ แต่พิมเคยมีโอกาสเข้าไปเมียงๆมองๆ ข้างในรู้สึกว่าจะมีโต๊ะบิลเลียดให้ด้วย ส่วนข้างๆก็จะมีห้องเกมส์ค่ะ

มาจากเมืองไทยกันอย่างนี้เราก็มักจะนอนดึกกัน เพราะตื่นก็เย็นเข้าไปแล้ว ช่วง เวลาเย็นๆ คือช่วงเวลารวมกันมาเมาท์ เพื่อนใครก็ไปจับกลุ่มคุยกัน อุ่นอาหารทานกัน ดูทีวีภาษาญี่ปุ่นที่ฟังก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอก แต่ก็ดูๆไป ถ้ามีเพื่อนที่ฟังภาษาญี่ปุ่นออกเก่งๆ ก็จะต้องรับหน้าที่แปลออกมาให้พวกเราฟัง มีอยู่หลายคนเหมือนกันค่ะที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องแต่ก็ติดละครญี่ปุ่น เพราะพระเอกหล่อเหลือเกิน (จำได้ว่ามีเรื่องที่ฮิตกันในหมู่แอร์ไทยเป็นเรื่องที่คิมูระเล่น ^^) พอถึงวันที่จะฉายก็ต้องลุ้นว่าขอให้อยู่ทีญี่ปุ่นเห๊อะ ส่วนพิม ชอบเปิดโดราเอม่อนดูค่ะ ฟังไม่รู้เรื่องก็ดูภาพไปเรื่อยๆค่ะ ไม่ก็เปิดดูภาพแต่ เสียบเพลงฟังให้เสียงเพลงออกมาทางทีวีน่ะค่ะ พิมเคยได้ดูหนังไทยที่ญี่ปุ่นด้วยนะคะ ตอนนั้นดูเรื่องเรือนมยุราที่นุสบากับศรัญญูแสดงน่ะค่ะ เค้าเอาไปฉายที่ญี่ปุ่นด้วยล่ะ

มีอยู่ครั้งพวกเราคุยกันจนดึกแล้วก็จะแยกย้ายกันกลับไปนอนที่ห้อง ตอนนั้นรวมตัวกันได้หกคน แล้วดั๊นไปคุยเรื่องคุณผีซะนี่ดึกๆมืดๆใครอยากจะเดินกลับห้องกันล่ะ ทำไปทำมานอนกันในห้องนั้นล่ะค่ะหกคน เตียงก็เป็นเตียงเดี่ยวเล็กๆก็นอนขวางๆ กันไป เอาเก้าอี้มากั้นไว้ไม่ให้ตก ก็หลับกันได้หลับกันดี พอเช้ารู้สึกตัวก็เดินงัวเงียกลับห้องกัน ^^

จริงๆแล้วพิมจะมีกฎอยู่ในใจไว้อย่างหนึ่งคือ พิมจะไม่ฟังเรื่องผี ใครจะเล่าเรื่องผีพิมจะเดินออกเลย ขอไม่รับรู้ โรงแรมไหนผีดุ พิมขอไม่รู้ดีกว่าอยู่อย่างไม่รู้สบายใจที่สุด เพราะพอรู้แล้ว แล้วตอนอยู่คนเดียวมืดๆ เงียบๆ มีจริงหรือไม่มีจริงก็ไม่รู้ละ แต่ใจน่ะคิดไปแล้ว กลัวไปแล้ว เห็นมั๊ยไม่รู้ดีกว่า