วันเดินทาง เราสามคน เอก จ๋า เก๋ ออกจากชุมพรช่วงสายๆ ขับรถไปขนอมแบบไม่มีใครเคยไปกันสักคน กะว่าเดี๋ยวอาศัย GPS กัน แต่ช่วงเส้นเพชรเกษมน่าจะไม่หลง ก็ขับรถกันไปชิลล์ ชิลล์ จนเลย!! ค่ะ เลยกันจนไม่ได้ ไม่ได้เลี้ยวเข้าเส้น southern คือไม่มีใครศึกษาแผนที่กันก่อนเลย จ๋าเอ๊ะใจเลยเปิด GPS ถึงรู้ว่าเลยมาแล้ว ดีนะที่ไม่ไกลมาก เราเลยแวะปั้มและถามเด็กในปั้มและเราก็เลี้ยวรถกลับ ระหว่างทางก็โทรหาชรินทร์เรื่อยๆ ทางไหน ทางนี้ใช่มั๊ย เจอโลมาสีชมพูรึยัง ชรินทร์เยี่ยมสุดๆอ่ะ มีการบอกว่า เก๋เดี๋ยวถ้าถึงตรงนี้ก็อีก 50 กิโลถึงนะ ถ้าผ่านตรงนี้เหลืออีก 20 กิโล ฮีเป็น GPS เคลื่อนที่รึไงคะ ข้อมูลเป๊ะมากกกกก

พอแน่ใจว่าไม่หลงแล้ว และขณะนั้นก็เกือบจะบ่ายสองแล้วด้วย เริ่มหิวล่ะสิ โทรหาชรินทร์อีก ชั้นหิววววว สั่งอาหารให้ด้วย เอานั้นเอานี่งี้งั้นนะ สั่งเลยนะ ไปถึงจะหม่ำเลย หิวจะเป็นลมอยู่แล้ว .... ฮีโดนเพื่อนจิกใช้ตลอดทาง... ขอบคุณน๊า


ไปถึง กรี๊ดดด กอด กรี๊ดดด เมาท์ กรี๊ดดดด ถ่ายรูป





อาหารที่สั่งเตรียมไว้รอเรียบร้อย





แต่อย่าคิดว่าจะได้ทานอย่างมีความสุข





หม่ำสามคำ วิ่งไปคุยกับเพื่อนสองนาที หม่ำอีกสองคำ วิ่งไปกรี๊ดไปกอดเพื่อนมาใหม่ ... มื้อนั้นน่าจะใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการรับประทานอาหารค่ะ ^__^





อะไรไม่อะไรไม่รู้ ขอกินเพียบ!!!!

เอื้องหนึ่งในแม่งานทีมเมืองนครค่ะ ^__^ เหนื่อยกับการจัดการแทบจะไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย






ถึงงานไม่เกินสามชั่วโมง ดิชั้นเริ่มเสียงแหบเสียงแห้งล่ะ


อ้อๆๆๆๆ ไปถึงปุ๊บเจอไก่ ... ไก่ถามว่า เก๋จำไม่ได้ว่า (ชี้ที่ตัว) ชื่ออะไร

เรารึยังมึนๆงงๆ เรื่องชื่อเพื่อนที่เป็นที่รู้กันทั่วไปว่าจำไม่ค่อยจะได้ ยังอ้ำๆอึ้งๆ ... ว่าไง ชื่ออะไร (อุ๊ยยย เริ่มทำเสียงดัง สมเป็นคุณครูจริงๆ) แต่แหมมมมมม เสียงของไก่มันไปกระแทกลิ้นชักความทรงจำให้เปิดออกทันที ... "ไก่ใช่มั๊ยยยยยยย" (มั่นใจมากกกก เฮ้อออ รอดตัวไป)





วิบากกรรมยังไม่จบค่ะ .... ทุกครั้งที่มีเพื่อนเข้ามาใหม่ นัดยาก็หันมาตะโกนถามว่า เก๋นี่ใคร?????? แรกๆก็ทำหูทวนลม ยิ้มเจื่อนๆ หลังๆรู้ทันล่ะ พอมีเพื่อนใหม่เดินเข้ามาและยังไม่แน่ใจชื่อ ก็จะกระซิบถามเพื่อนข้างๆก่อนเลยว่าใคร ... เอาละค่าาาา ทีนี้ดิชั้นไม่มีตอบผิดล่ะ คิกคิก





สิ่งที่ดีที่สุดอีกหนึ่งอย่างคือ ไปคราวนี้ได้เจอน้องรหัสด้วย

น้องเนียรมาทักใน FB เป็นปีและแนะนำตัวเองว่าเป็นน้องรหัส

นี่คือสิ่งที่เขียนบอกน้องเนียรหลังจากที่เจอกันในวันนั้น

"พี่ยอมรับเลยนะคะว่าวันที่น้องเนียรมาทักที่ fb แล้วบอกว่าเป็นน้องรหัสพี่ พี่จำน้องไม่ได้ และยังจำไม่ได้มาจนกระทั่งวันที่ 17 เมษา 58 วินาทีแรกที่พี่เห็นน้องเนียรวันนั้นภาพน้องเนียรที่ใส่ชุดนักศึกษาในวันวานผุดขึ้นมาเลยค่ะ

ขอบคุณที่มา ขอบคุณที่เป็นน้องที่น่ารักของพี่ทุกคน ขอบคุณที่เป็นน้องรหัสพี่ ขอบคุณที่ไม่ลืมพี่ทั้งๆที่เราได้เจอกันแค่เทอมเดียวเท่านั้นเอง แต่ไม่เป็นไร เริ่มต้นด้วยกันน้อย ห่างกันไปก็หลายปี แต่วันนี้แต่นับต่อๆไปเราจะรักและดูแลกันตลอดไปเนอะ ♡"






ชื่นใจค่ะ


***