Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2550
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
11 กรกฏาคม 2550
 
All Blogs
 
ปีกนางฟ้า 18

18.

วันรุ่งขึ้นช่วงบ่ายๆ ผึ้ง ฌอน และเปรียวก็เตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับไปเกาะโออาฮูเพื่อต่อเครื่องกลับไปเมืองไทย ปริมกอดลาน้องสาวพร้อมทั้งเอ่ยย้ำว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ เธอสามารถดูแลตัวเองได้ เปรียวจึงได้แต่บอกว่า “ไหนๆ พี่ปริมก็ตัดสินใจอยู่ต่อแล้วก็เที่ยวให้สนุกนะคะ อย่ามามัวแต่คิดถึงเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วถ้าเกิดอยากจะกลับก่อนกำหนดก็โทรศัพท์บอกเปรียวก็แล้วกันจะได้มารับที่สนามบินถูกนะ”

ปริมพยักหน้ารับคำ แล้วบอกน้องว่า “ไปเถอะเดี๋ยวจะช้า ฝากเปรียวด้วยนะผึ้ง”

“ไม่มีปัญหาค่ะพี่ปริม ไปก่อนนะคะพี่” ผึ้งยกมือไหว้ลา แล้วทั้งสามคนก็พากันเดินเข้าไปในบริเวณสนามบิน


เหลือแต่เธอกับไมค์ ความรู้สึกขณะหนึ่งอยากจะวิ่งตามน้องสาวกลับบ้านพร้อมๆ กัน แต่เธอก็หักห้ามใจได้ เธอต้องแสดงในที่บ้านรู้ว่าเธอโตแล้ว สามารถดูแลตัวเองได้ เพราะที่ผ่านมาเธอมัวแต่เป็นหนูนิ่มไม่กล้าทำอะไรทั้งสิ้น คิดอย่างนั้นแล้วเธอก็อดขำไม่ได้ ถึงไม่ได้เป็นหนูนิ่มที่บ้าน ก็กลายมาเป็นหนูนิ่มให้ไมค์คอยดูแลอีกจนได้นั่นละ

“เราจะไปไหนกันต่อดีครับ ปริมอยากไปนั่งเล่นริมทะเลมั๊ย” ไมค์หันมาถามเธอขณะที่กำลังขับรถออกจากสนามบิน

“ปริมว่าเรากลับรีสอร์ทกันเลยเถอะค่ะ ยูมิไม่อยู่ เปรียวก็กลับไปแล้ว ไม่มีใครช่วยคิโอเลยเราไปช่วยคิโอดูแลแขกกันดีกว่าค่ะ”

“แต่ว่าคุณมาพักผ่อนนะ ไม่ได้มาทำงานนะครับ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะไมค์ น่าสนุกดีออก แต่ถ้าคุณอยากจะไปไหนคุณส่งปริมไว้แล้วคุณไปต่อก็ได้นะคะ”

“ทำก็ทำด้วยกันฮะ ผมก็ไม่ได้เข้าไปช่วยคิโอนานแล้วเหมือนกัน แต่ถ้าคุณเบื่อเมื่อไหร่บอกผมนะ ผมพาไปเที่ยวทันทีเลย ผมอยากให้คุณสนุกมีความสุขและมีความประทับใจดีๆ กับที่นี้น่ะครับ”

“ปริมชอบเกาะนี้มากนะคะไมค์ ยังคิดเล่นๆ เลยว่าถ้าออกจากงานจะมาของานคิโอทำที่นี้จะรับปริมมั๊ยนี่”

“ปริมยังคิดเรื่องลาออกอยู่อีกหรือครับ” ไมค์ถามอย่างเป็นกังวล

“ค่ะ ปริมเบื่อแล้วด้วยละ อยากหาอะไรใหม่ๆ ทำ ไม่ออกปีนี้ ปีหน้าก็ออกค่ะ สัญญาปริมหมดพอดี”

“ถ้าคุณออกจากงานแล้วมาทำงานอยู่ที่นี้ก็ดีสิครับ จะได้ไม่ไกลจากผมนัก ... ถึงแล้วครับ ไปตามหาคิโอกันดีกว่า ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนจะได้ถามว่าจะให้คุณช่วยทำอะไรได้บ้าง แล้วจะให้เงินเดือนคุณสักเท่าไหร่ดี ถ้าให้น้อยเดี๋ยวผมจัดการมันให้ครับ”



และก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของปริม ที่ตื่นนอนตอนเช้าก็จะเดินเข้าไปในบริเวณรีสอร์ท คอยช่วยอยู่ที่หน้าเคาเตอร์เช็คอินบ้าง บางครั้งก็เดินทักทายแขกที่มาพักผ่อน เธอบอกให้คิโอหาชุดพนักงานมาให้เธอใส่เป็นสาวฮาวายดูกลมกลืนไปกับพนักงานคนอื่นๆ พอถึงเวลาเย็นเธอก็ไปนั่งรถเล่นกับไมค์ หาอะไรอร่อยๆ ทานกัน คุยกัน และไมค์ก็พาเธอกลับมาส่งที่ห้องพัก


เช้าวันนี้วันเกิดของปริม เธอโทรศัพท์กลับไปเมืองไทย เพื่อขอพรจากพ่อและแม่ ทุกคนต่างรอเธอกลับบ้าน เปรียวคงจะเล่าเรื่องไมค์ให้พ่อฟังแล้ว พ่อถึงซักถามเธอถึงเรื่องฝรั่งที่พาเธอเที่ยวอยู่หลายคำทีเดียว เธอบอกพ่อไปว่าวันหนึ่งจะพาไปสวัสดีพ่อกับแม่ที่บ้าน อีกไม่ถึงอาทิตย์เธอก็จะกลับบ้านแล้ว เธอคงจะคิดถึงเกาะมาวีนี้เป็นอย่างมากเลยทีเดียว ปริมไม่ได้บอกใครสักคนที่นี้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เช้าขึ้นมาเธอก็รีบออกไปช่วยงานคิโอเหมือนเดิม พอบ่ายแก่ๆ ไมค์ก็ชวนเธอไปเดินเล่นริมทะเลอย่างเคย เพียงแต่วันนี้เขาคะยั้นคะยอให้เธอกลับไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ก่อนที่จะออกไปเดินเล่นกัน เผอิญวันนี้เธอเองก็รู้สึกอยากแต่งตัวสวยเป็นพิเศษอยู่แล้ว เอาน่าถึงใครไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดของเธอ แต่เธอก็รู้ตัวเอง แต่งตัวสวยฉลองวันเกิดจะเป็นไรไป แล้วชวนไมค์ไปทานอาหารร้านสวยๆ สักนิดให้เธอเป็นเจ้าภาพ แค่นี้ก็น่าที่จะมีความสุขแล้ว


เสียงเคาะประตูดังขึ้น คงจะเป็นไมค์นั่นละ ปริมเดินมาเปิดประตู ยังแปลกใจไม่ได้ว่าวันนี้ไมค์แต่งตัวเป็นพิเศษเช่นกัน เขาใส่เสื้อเชิร์ตสีฟ้าอมเทา กับกางเกงสีน้ำตาล โกนหนวดเคราสะอาดตา หวีผมเรียบแปล้

“แต่งตัวหล่ออย่างนี้จะพาปริมไปทานข้าวเย็นที่ไหนกันคะ” ปริมยิ้มทักทาย เธอเองก็อยู่ในชุดสีชมพูหวานติดกันความยาวครึ่งน่อง ผมที่เคยยาวสลวยเธอจับมุ่นไว้ปลายท้ายทอยอย่างสวยเก๋

“คุณสวยมากเลยครับปริม” ไมค์พูดชมพร้อมกับยื่นดอกลั่นทมสีชมพูอ่อนมาให้ “ตอนแรกผมคิดว่าจะให้คุณติดเสื้อ แต่ผมเปลี่ยนใจแล้วครับ คุณหันหลังสิ เดี๋ยวผมจะติดดอกไม้ไว้ที่มวยผมคุณแทน” หลังจากที่เขาติดดอกไม้ให้เรียบร้อย เขาก็แอบสูดดมความหอมจากเรือนผมของเธอ “ชื่นใจจังครับ”

“จะไปไหนกันดีคะวันนี้” ปริมเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะไมค์ขับรถไปทางที่ไม่ได้ไปเป็นประจำ

“ไปดูพระอาทิตย์ตกกันนะฮะ” ไมค์หันมาตอบด้วยดวงตากรุ่มกริ่ม

“แถวที่พักเราก็ดูพระอาทิตย์ตกได้ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมต้องขับรถมาไกลด้วย คุณคิดอะไรอยู่บอกปริมมานะ” เธอรีบคาดคั้น นึกแปลกใจหรือว่าไมค์จะรู้ว่าวันนี้วันเกิดของเธอ แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้นี่นาเธอไม่ได้บอกเขาสักครั้ง

“อีกแป๊บก็ถึงแล้วฮะ อย่าเพิ่งถามอะไรผมเลยนะ” เขาพูดยังไม่ได้ขาดคำ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา ปริมรู้สึกแปลกใจขึ้นมาอีกเพราะหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอไม่เคยเห็นไมค์พกโทรศัพท์หรือโทรศัพท์ติดต่อหาใครเลยนี่นา เธอได้ยินเสียงเขาพูดว่า ‘โอเค อีกห้านาทีถึง’ ไมค์นัดกับใครไว้นะ


ไมค์เลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถสาธารณะริมชาดหาด แล้วจูงมือเธอเดินเลาะริมชายหาดไปเรื่อยๆ วันนี้ปริมใส่รองเท้าส้นแหลม ทำให้ไม่สามารถเดินในทรายได้ จึงต้องถอดรองเท้าแล้วเดินเท้าเปล่าโดยไมค์อาสาจะถือให้ ส่วนมืออีกข้างของเขายกขึ้นมาโอบไหล่เธอเอาไว้ เขาก้มหน้ามากระซิบว่า “อย่าเพิ่งถามอะไรผมนะ อีกเดี๋ยวคุณก็จะได้เห็นเอง”


“เอ๊ะ นั่นใครจัดโต๊ะอะไรไว้ริมชายหาดนะนั่น” ปริมหันไปถามไมค์ และเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มซุกซนของเขา

“เราเดินไปถามกันมั๊ยฮะ” ไมค์เดินเข้าไปแนะนำตัว พร้อมทั้งจับมือแสดงความรู้จัก และเขาหันมาแนะนำปริมให้รู้จักกับจิมมี่ด้วย เธอถึงได้รู้ว่าไมค์จ้างให้จิมมี่มาจัดโต๊ะฉลองวันเกิดให้เธอที่นี่ นั่งทานอาหารบนโต๊ะหรู ปูผ้าสีขาว มีแจกันดอกไม้ พร้อมทั้งจุดเทียน เก้าอี้พนักสูง เป็นลักษณะการจัดการแบบมีพิธีรีตองทีเดียว จิมมี่มาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง พร้อมทั้งปูผ้าเช็ดปากไว้ที่หน้าตักให้เธอ

“ไมค์ คุณไม่บอกฉันเลยสักคำนะ” ปริมชะโงกหน้าไปพูดเบาๆ กับไมค์

“ผมจะบอกคุณตั้งหลายครั้งแล้วละ ต้องคอยหยิกตัวเองเอาไว้ ผมอยากให้คุณเซอร์ไพร์สน่ะครับ”

“ขอบคุณมากนะคะไมค์ ปริมมีความสุขมากที่สุดเลยค่ะ”

หลังจากเสิร์ฟอาหารเสร็จเรียบร้อย จิมมี่ก็เดินถือเค้กมาให้ จุดเทียนแล้วร้องเพลงอวยพรวันเกิดร่วมกัน หลังจากปริมเป่าเทียนเรียบร้อย ไมค์ก็หยิบ กล่องของขวัญเล็กๆ ยื่นให้ปริมพร้อมบอกว่า “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับปริม”

“ขอบคุณมากค่ะ ปริมแกะเลยได้มั๊ย”

“เชิญเลยครับ หวังว่าปริมคงชอบ” ไมค์ลุกขึ้นจากเก้าอี้มายืนข้างเธอ

ของที่อยู่ในกล่องชิ้นเล็กๆ นั้นคือสร้อยคอทองคำขาว มีจี้เป็นรูปหัวใจเล็กๆ คล้องอยู่

“ชอบมั๊ยฮะปริม”

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาตื่นเต้น “ชอบมากค่ะไมค์ น่ารักจังเลย ขอบคุณค่ะ”

“ผมใส่ให้นะ” เขายื่นมือไปรับสร้อยคอเส้นนั้น มาสวมไว้ให้ที่คอระหงของเธอ “น่ารักมากครับ”

ปริมลุกขึ้นยืนแล้วหันไปโอบกอดคอไมค์ แล้วพูดว่า “ขอบคุณค่ะ” ไมค์เอื้อมมือมาโอบรอบเอวใจนึกอยากจะประทับรอยจูบที่ปากบางๆ นั้นสักครั้งแต่เขายังไม่กล้าพอ จึงทำแค่เพียงหอมแก้มนวลเท่านั้น เขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ที่ตรงนี้จริงๆ

ระหว่างทางกลับบ้าน ปริมถามไมค์ขึ้นมาว่า “คุณรู้ได้ไงคะว่าวันนี้วันเกิดของปริม”

“เปรียวแอบกระซิบบอกผมก่อนกลับฮะ เธอไม่อยากให้พี่สาวต้องเหงาคนเดียวในวันเกิด”

“ยัยเปรียวตัวร้ายนี่เอง”

“นี่ถ้าเปรียวไม่บอก ผมก็คงไม่รู้ คุณไม่คิดจะบอกผมสักคำหรือฮะ” ไมค์พูดอย่างติดจะน้อยใจ

“ปริมไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากเพราะปริมนี่คะ”

“ลำบากอะไรกันปริม คุณน่ะคิดมากเกินไปรู้มั๊ย เดี๋ยวเราคุยกันต่อที่ทะเลหน้าห้องพักสักนิดได้มั๊ยครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาปริม”

“คุณไปนั่งรอปริมที่เก้าอี้ด้านนอกเลยนะคะ เดี๋ยวปริมไปหยิบชามะนาวเย็นๆ มาให้ดื่ม” เธอยิ้มหวานก่อนเดินเข้าไปในห้องพัก

นี่แหล่ะปริม ผู้หญิงที่แสนหวานและช่างเอาอกเอาใจคนนี้ ยิ่งคบหาเขายิ่งถลำตัวลงลึกเข้าไปทุกวัน แทบจะนึกไม่ออกเลยว่าเมื่อถึงเวลาที่เธอต้องกลับหรือถ้าเธอลาออกจากงานนี้แล้วเขาจะทำอย่างไรดี เขาจะทนคิดถึงเธอได้อย่างไร

ปริมเดินกลับมาพร้อมแก้วใส่ชาดำเย็นสองแก้ว เธอยื่นให้ไมค์แล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ เขา

“มีอะไรคะไมค์”

“วันนี้คิโอมาปรึกษากับผมฮะ เขาอยากจะขายกิจการนี้ต่อให้ผมทำคนเดียวเลย ตัวเขาเองอยากจะย้ายกลับไปอยู่ที่เกาะใหญ่ ตั้งแต่ยูมิกลับแอลเอไป คิโอก็เงียบขึ้นมากเลย คงยังทำใจไม่ได้น่ะฮะ เลยเบื่อๆ ไม่อยากจะทำรีสอร์ทนี้ต่อแล้ว คุณคิดว่าไงดีปริม”

“เรื่องใหญ่นะคะไมค์ ถ้าคุณลงทำเองแล้วงานของคุณละ ไม่งั้นคุณก็ต้องหาใครที่ไว้ใจได้ให้มาช่วยดูแลที่นี้นะคะ”

ไมค์หยิบชามะนาวของปริมขึ้นมาจิบ แล้วพูดต่อว่า “ถ้าผมจะทำผมก็คงจะลงทำด้วยตัวเองฮะ ถ้าตัดสินใจว่าจะเอาจริงๆ ผมก็คงจะลาออกจากบริษัท แล้วมาลุยทางนี้ให้เต็มที่ แล้วว่างๆ ผมก็อาจจะไปขับเฮลิคอปเตอร์พานักท่องเที่ยวเที่ยวชมรอบเกาะกับบริษัทไหนสักแห่งในนี้ครับ แต่ถ้า ผมลาออกผมจะเจอคุณได้ยังไงละปริม แล้วถ้าคุณลาออกกลับไปอยู่เมืองไทย ยิ่งแย่ไปใหญ่เลย ผมคิดไม่ออกเลยฮะว่าจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ยังไง”

ปริมวางมือตัวเองไว้บนเข่าของไมค์ พร้อมพูดว่า “เท่าที่ปริมฟัง เหมือนคุณจะอยากทำงานที่นี้มากกว่าที่จะไปบินแล้วใช่มั๊ยคะ ถ้าคุณอยากจะทำ คุณก็ลุยเลยค่ะ ระบบอะไรต่างๆ ของรีสอร์ทที่นี้คิโอก็จัดการไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว คุณแค่มาสานต่อแล้วก็ลงมาทำอย่างเต็มตัว ทุกอย่างไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ส่วนเรื่องปริม ปริมอยากจะบอกคุณอยู่เหมือนกันว่าปริมตัดสินใจแล้วว่าจะลาออกแน่ๆ เบื่อการที่จะบินไปมาเหลือเกินค่ะ อยากจะอยู่ตรงไหนสักแห่งให้เป็นเรื่องเป็นราว เอางี้ดีกว่าค่ะ” ปริมจับมือไมค์มาเขย่า “ถ้าปริมลาออก แล้วคุณจะทำรีสอร์ทอันนี้แน่ ปริมจะมาช่วยคุณเอง สักพักก็ยังดีใช่มั๊ยคะ เพราะปริมคงยังจะไม่หางานอะไรทำเป็นเรื่องเป็นราว อยู่ว่างๆ ก็มาช่วยคุณที่นี่ คุณว่าดีมั๊ยคะไมค์”

“โอ้ เยี่ยมเลยฮะปริม แต่คุณแน่ใจนะว่าคุณจะมาช่วยผมจริงๆ ที่บ้านคุณจะว่าอะไรรึเปล่าครับปริม” ไมค์ถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

เธอถอนหายใจ นั่งพิงตัวลงบนเก้าอี้ “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ก็คงต้องพูดกันนานหน่อย ไว้ปริมพาคุณไปรู้จักพ่อกับแม่ปริมนะคะ ได้รู้จักกันเอาไว้ ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก”

“วันที่คุณกลับไงฮะ ผมทำงานเที่ยวนั้นจนกระทั่งถึงเมืองไทยเลย ผมพร้อมที่จะเจอกับครอบครัวของคุณฮะปริม”

“คุณต้องให้คำตอบคิโอเมื่อไหร่คะเรื่องนี้”

“คิโอให้เวลาผมคิดสามเดือนฮะ ถ้าผมรู้แน่ๆ ว่าปริมจะมาช่วยผมทำงานที่นี้ ผมตัดสินใจได้เลยทันทีครับ แต่ปริมฮะ ผมอยากให้คุณคิดเรื่องนี้ให้ดีๆ ก่อนตัดสินใจ เพราะถ้าคุณตัดสินใจที่จะมาทำงานที่นี่คุณจะต้องมาในฐานะเจ้าของคนหนึ่งไม่ใช่ในฐานะลูกจ้าง ทุกอย่างอาจจะดูเหมือนเร็ว แต่ทุกวันที่ผ่านไป ทำให้ผมมั่นใจว่าผมตัดสินใจไม่ผิด ผมรักคุณฮะปริม อยากแต่งงานมีครอบครัวกับคุณ ผมไม่ขอคำตอบในวันนี้ เพียงแต่อยากให้คุณเก็บไปคิดถึงความสัมพันธ์ของเรา คุณมั่นใจในตัวผมมากแค่ไหน แล้ววันหนึ่งผมจะถามคุณอีกครั้งนะฮะปริม” ไมค์ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเธอที่เก้าอี้ แล้วช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา เขากอดเธอเอาไว้แล้วบอกกับเธอว่า “กู๊ดไนท์ครับนางฟ้าของผม นอนหลับฝันดีนะฮะ”



** ขอบคุณนะคะที่เมื่อวานมาทักทายกัน อ่านกันเงียบเหลือเกิน ^^ นึกว่าไม่มีใครอ่านซะอีกแน่ะ เผอิญสองสามวันก่อนพิมกลับมาอ่านเรื่องนี้ใหม่ตั้งแต่ต้น แต่แหมมม รู้สึกไม่ค่อยสนุกเลยค่ะ อ่านมาตั้งหลายวันแล้วยังไม่จบสักที เลยคิดว่าเพราะมันไม่สนุกอย่างนี้นี่เอง ก็เลยเงียบอย่างนี้ **




Create Date : 11 กรกฎาคม 2550
Last Update : 12 กรกฎาคม 2550 6:17:28 น. 6 comments
Counter : 536 Pageviews.

 
อรุณสวัสดิ์นะคะ...


โดย: kookkom (the kookkom ) วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:51:45 น.  

 

มารายงานตัวค่ะ... คุณพิมอย่าเพิ่งน้อยใจนะคะ อ่านเพลินดีออกค่ะ เพียงแต่ว่าคงหายไปนานนิดนึง อย่าหายหน้าไปนานๆอีกนะคะ


โดย: แม่หนูพริม IP: 24.131.65.30 วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:38:55 น.  

 
สนุกค่ะ ติดตามและเป็นกำลังใจให้อยู่ค่ะ


โดย: หมัย IP: 124.120.50.244 วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:59:45 น.  

 
คุณพิม ... นิดเพิ่งเห็นเรื่องขีดๆ เขียนๆ น่ะคะ
กว่าจะเห็นก็ผ่านมาตั้งหลายตอนแล้วล่ะ
แต่ว่ายังไงจะค่อยๆ ทะยอยตั้งแต่แรกเลยนะค่ะ


เขียนเก่งจังเลยอ่ะค่ะ ... นิดเคยคิดเหมือนกันค่ะ
ว่าจะเขียนอะไรแบบนี้แต่ว่าแล้วก็ผลัดมาเรื่อยๆ
จนแบบว่าเปลี่ยนใจไม่เขียนดีกว่าเพราะว่า
นึกธีมไม่ออกน่ะคะ


โดย: JewNid วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:13:30:55 น.  

 
ตอนที่ 18 มาให้อ่านเร็วทันใจดีค่ะ

ทำไมไม่สนุกคะ
น้องพิมเขียนให้ชวนติดตาม
วิวทิวทัศน์ที่สวยงาม อ่านแล้วอยากไปเที่ยวจังเลย
แล้วความรักที่งดงามของปริมและไมค์ ประทับใจมากค่ะ


โดย: นวลกนก (นวลกนก ) วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:14:44:29 น.  

 
คุณพิมคะ สนุกดีค่ะ คนอ่านเงียบ ๆ คนอื่นคงจะกำลังลุ้นมั๊งคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ


โดย: MoneyPenny วันที่: 12 กรกฎาคม 2550 เวลา:19:07:26 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

pim(พิม)
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]





** ถ้าต้องการรูปจากบล็อคพิม รบกวนบอกกล่าวกันสักนิดนะคะ พิมไม่หวงภาพ เพียงแต่ขอให้บอกกันก่อน อย่าเอาไปโดยพลการนะคะ ... ขอบคุณค่ะ **

++ บทความล่าสุด ++

Friends' blogs
[Add pim(พิม)'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.