ปีกนางฟ้า 22

22.

หลังจากที่ไมค์ออกมาจากโรงพยาบาลเขาก็รีบไปยังบริษัทเช่าเฮลิคอปเตอร์เพื่อที่จะเช่าเครื่องบินไปยังเกาะโออาฮู เขาเหงนมองท้องฟ้าดูท่าว่าฝนจะตก เขาน่าจะรีบออกเดินทางตั้งแต่ตอนนี้เผื่อบางทีจะไปถึงก่อนที่จะเจอพายุ เขาจึงรีบเช็คความเรียบร้อยของเครื่องและออกเดินทางทันที

ปริมได้แต่เฝ้ารอโทรศัพท์จากไมค์ โดยปรกติแล้วหลังจากที่เขาถึงที่หมายเขาจะต้องโทรมาหาเธอทุกครั้งเพื่อไม่ให้เธอต้องเป็นห่วง แต่วันนี้จนกระทั่งบ่ายคล้อยแล้วเธอก็ยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากไมค์ เพียรโทรหาก็ไม่สามารถที่จะติดต่อได้ ทำให้เธอยิ่งเป็นห่วงและเป็นกังวลมากขึ้น เพราะฟ้าที่ใสอยู่เมื่อเช้า พอช่วงก่อนเที่ยงกลับกลายเป็นพายุฝนกระหนำลงมาไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าไมค์อยู่ที่ไหนจะเจอกับพายุนี้รึเปล่า วันนี้ทั้งวันเธอแทบจะไม่เป็นอันทำอะไร ไม่เดินวนไปวนมาก็พยายามกดโทรศัพท์ติดต่อตลอดเวลาโทรไปทั้งที่โทรศัพท์มือถือของไมค์ซึ่งไม่มีสัญญาณตอบรับและโทรไปที่บริษัททัวร์ในเกาะโออาฮูที่ซึ่งไมค์จะต้องไปประชุมที่นั่นคำตอบที่ได้รับคือไมค์ไม่ได้ติดต่อกลับมาเช่นกัน

จนกระทั่งเย็นย่ำเธอได้รับโทรศัพท์จากโทนี่เพื่อนของไมค์ที่ทำงานอยู่ที่สนามบินโทรมาแจ้งข่าวกับเธอว่า ไมค์ขาดการติดต่อไปเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้วและคาดกันว่าเขาคงจะเจอกับพายุระหว่างทางแน่ๆ เพียงแค่ได้รับข่าวนั้นปริมก็รู้สึกมือไม้อ่อนปล่อยโทรศัพท์ให้หลุดหล่นจากมือ น้ำตาไหลริน ได้แต่บอกกับตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เดี๋ยวอีกสักพักไมค์ต้องกลับมาบ้านมาหาเธอและลูกตามที่เขาสัญญาเอาไว้ เขาไม่เคยผิดสัญญากับเธอเลยสักครั้ง วันนี้เป็นวันแห่งความสุขของครอบครัวเธอ ข่าวที่ได้รับต้องไม่จริงเธอได้แต่ปลอบใจตัวเอง เธอเดินเข้าไปสวดมนต์ในห้องขอพรจากพระให้คุ้มครองสามีของเธอด้วย

สักพักใหญ่โทนี่แวะมาหาเธอที่บ้านด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด แค่เพียงเท่านั้นเธอก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ โทนี่เข้ามากอดปลอบใจโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

“เจอไมค์แล้วใช่มั๊ยคะโทนี่ เขาไม่เป็นอะไรมากใช่มั๊ย ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนให้ฉันไปหาได้มั๊ย” เธอพูดอย่างสะอึกสะอื้นหวังว่าจะได้รับข่าวดีจากโทนี่ ทั้งๆ ที่เธอก็เห็นว่าโทนี่น้ำตาคลอเช่นกัน

“ปริมทำใจดีๆ นะปริม เราพบไมค์แล้วตอนนี้กำลังพยายามนำเขาออกมา คุณต้องเข้มแข็งนะ”

“เขาบาดเจ็บมากเหรอคะโทนี่ ให้ฉันไปหาเขาตอนนี้ได้มั๊ย กรุณาเถอะนะคะ พาฉันไปหน่อยฉันอยากพบเขา”

“คุณไปรอที่โรงพยาบาลดีกว่านะครับ ผมไม่อยากจะเป็นคนนำข่าวนี้มาบอกคุณเลย ตอนนี้ไมค์คงไม่ได้อยู่กับเราแล้ว”

“ไม่จริงค่ะไม่จริง คุณหลอกฉันใช่มั๊ยโทนี่ ไมค์สัญญากับฉันว่าจะกลับมาฉลองข่าวดีด้วยกันเย็นนี้ เขาต้องกลับมาค่ะ ฉันรู้ว่าเขาไม่ทิ้งฉันไปไหนแน่ๆ คุณพูดโกหกใช่มั๊ยโทนี่” เธอร้องไห้เหมือนกับจะขาดใจกับข่าวที่ได้รับ มันกระทันหันเกินไปมันไม่ควรที่จะเป็นอย่างนี้ ไม่จริงอย่างแน่นอน ปริมเป็นลมพับไปต่อหน้าโทนี่ดีที่เขารับเธอไว้ทันก่อนที่จะล้มไปกับพื้น โทนี่ทำอะไรไม่ถูกจึงอุ้มเธอขึ้นรถพาไปโรงพยาบาลที่หน่วยกู้ภัยจะนำร่างไมค์ไปส่งเอาไว้ เมื่อถึงโรงพยาบาลเขาจึงให้หมอพยาบาลช่วยกันดูแลปริม และนั่นเองทำให้เขารู้ว่าปริมกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ เขารู้สึกสงสารผู้หญิงไทยคนนี้เหลือเกิน จากบ้านจากเมืองเพื่อมาอยู่กับสามีแล้วสามีมาเกิดอุบัติเหตุอย่างนี้แล้วผู้หญิงคนนี้จะทำยังไงต่อไปนะ ไมค์กับเขาเองก็รู้จักกันมานานพอสมควร เขารู้ว่าครอบครัวนี้น่ารักมีน้ำใจต่อทุกๆ คน ไม่น่าเลยที่จะต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น


งานศพผ่านไปอย่างที่ปริมแทบจะไม่รับรู้เรื่องราวอะไร เธอไม่พูดกับใครทั้งสิ้น ไม่มีน้ำตา ไม่ร้องไห้ ทุกอย่างเป็นไปตามคำสั่งที่แม่ของเธอบอกให้ทำ พ่อแม่และน้องสาวเธอรีบเดินทางมาฮาวายทันทีที่รู้ข่าว น้ำตาของเธอท่วมท้นในขณะที่เล่าเรื่องราวต่างๆให้ครอบครัวฟัง และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ใครๆได้เห็นน้ำตาของปริม จากวันนั้นเธอเหมือนไม่รับรูสิ่งใดๆในโลกอีกต่อไป

“พี่ปริมต้องตัดใจบ้างนะคะ นึกถึงลูกเอาไว้มากๆ พี่ยิ่งเครียดหลานเปรียวก็จะเครียดไปด้วยนะ พี่เองเพิ่งจะท้องอ่อนๆ ถ้าแท้งขึ้นมาจะทำยังไงคะ พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงพี่มากนะ ” เปรียวโอบกอดพี่สาวเอาไว้ ฝืนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา เธอต้องเข้มเข็งทุกคนจะต้องผ่านเหตุการณ์นี้ไปให้ได้ และต้องผ่านให้ได้อย่างเร็วเพื่อเด็กในท้องของพี่สาวเธอ “พี่ปริมเอางี้มั๊ย นัดหมอไปคุยกับหมอให้สบายใจมั๊ยคะ เพื่อว่าจะช่วยให้จิตใจพี่ปริมดีขึ้นเร็วกว่านี้”

“ไม่เป็นไรเปรียว พี่จะพยายาม” ลูกใช่สิ เธอลืมนึกถึงลูกไปได้อย่างไร ลูกที่เธอกับไมค์เฝ้ารอคอย เธอจะต้องอยู่ต่อไปเพื่อลูกของเรา เธอรู้ว่าไมค์จะต้องไม่ไปไหนไกล เขาจะต้องอยู่ใกล้ๆ เธอคอยดูแลเธอและลูกตลอดเวลา ป่านนี้ไมค์คงเป็นห่วงเธออยู่ เธอจะอ่อนแอไม่ได้ เธอลุกขึ้นหันไปบอกน้องสาวว่า “พี่จะไปอาบน้ำนะปริม ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ดูแลตัวเองได้ ขอบคุณที่เตือนสติพี่”


ปริมเริ่มวางแผนชีวิตของตัวเองใหม่ เมื่อไม่มีไมค์เธอก็จะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ปริมตัดสินใจจะเก็บรีสอร์ทนี้เอาไว้ ไม่ขายตามที่คุณเปรมและคุณพริมาแนะนำ เพราะที่นี้คือบ้านของเธอกับไมค์ ไมค์รักที่นี้มากเขาคงเสียดายถ้าเธอจะทิ้งมันไป เมื่อคุณเปรมกับคุณพริมาขัดเธอในเรื่องนี้ไม่ได้ ทั้งคู่เลยตั้งใจจะมาอยู่กับลูกสาวให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งคู่ต้องยอมรับการตัดสินใจของลูกและเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับปริม


วันที่ครอบครัวของเธอจะต้องกลับเมืองไทย ปริมขับรถไปส่งที่สนามบินด้วยตัวเอง ช่วงก่อนเธอคลอดคุณพริมาจะมาใหม่ มาอยู่คอยช่วยคอยดูแล แต่นับจากวันนี้ไปวันถึงวันนั้นเธอจะต้องดูแลตัวเองและคอยดูแลลูกอย่างดีที่สุด ปริมแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า “ไมค์คะคุณอย่าเพิ่งไปไหนนะ คอยดูแลเราสองคนแม่ลูกด้วย ฉันรักคุณค่ะไมค์”

ชีวิตที่ไม่มีไมค์ผ่านไปอย่างอ้างว้าง แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้คนเดียว วันนี้เธอเพิ่งจะรู้ว่าลูกของเธอเป็นลูกชาย เหมือนเป็นตัวแทนของไมค์ที่กลับมาเพื่อที่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดไป .......





** ขอโทษด้วยนะคะที่พิมจบเรื่องลงแบบนี้ ไม่รู้ทำไมถึงมาออกแบบนี้ได้เหมือนกันค่ะ จริงๆไม่ได้แพลนให้จบอย่างนี้เลยนะ

จำได้ว่าตอนสุดท้ายพิมเขียนตอนนั่งเครื่องบินกลับเมืองไทยเมื่อปลายเดือนเมษา เขียนไปน้ำตาไหลไปบนเครื่อง (เว่อร์จริงๆค่ะ) จนกระทั่งเขียนต่อไม่ได้ แล้วพิมก็หยุดเรื่องนี้ไว้เป็นเดือน ส่งให้คุณแม่กับเพื่อนสนิทอ่านทุกคนบอกว่าต้องเปลี่ยนตอนจบใหม่ จบแบบนี้รับไม่ได้ พิมก็พยาย๊ามพยายามนะคะอยากจะรื้อเขียนใหม่ แต่ก็ได้แต่นั่งอ่านนั่งจ้อง จ้องๆๆๆๆ ไม่มีไอเดียอะไรเกิดขึ้นในหัวเลย สรุปว่าสองย่อหน้าสุดท้ายเพิ่งจะมาเขียนเมื่อไม่นานมานี่เองค่ะ ... รู้เหมือนกันว่าออกจะห้วนๆไปหน่อย แต่เขียนต่อไม่ได้จริงๆนะคะ

ขอโทษที่ต้องทำร้ายจิตใจคนอ่าน




ตอนแรกนึกๆเหมือนกันว่านิยายเรื่องแรกของพิมคงจะไม่จบแน่ๆ เขียนค้างเขียนค้างอยู่นานค่ะ แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนจับจดก็เลยพยายามเขียนจนจบ(จนได้ค่ะ) ... ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันมาตลอดนะคะ วิจารณ์ได้เลยค่ะ ยินดีรับฟังทุกๆความคิดเห็น


พิมเริ่มนิยายเรื่องที่สองเอาไว้สามสี่ตอน เรื่องนี้กุ๊กกิ๊กค่ะ พิมตั้งชื่อเรื่องไว้ว่า "ความรักของการ์ตูน" แต่ยังไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ แอบเอามาให้อ่านเริ่มเรื่องนิดนึงก่อนนะคะ ที่เหลือกะว่าจะให้เขียนเสร็จก่อนแล้วค่อยเอามาลงน่ะค่ะ **






ความรักของการ์ตูน


"การ์ตูน" เด็กสาววัยรุ่น(ตอนปลาย) นั่งหน้าง้ำอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำไมวันนี้ยัยแอ๋วถึงไม่มาออนไลน์กันนะ ดูสินัดกันไว้อย่างดิบดีแต่ผิดนัดกันง่ายๆ อย่างนี้น่ะเหรอ ยิ่งวันนี้การ์ตูนมีเรื่องขอคำปรึกษาอยู่ด้วย

ชีวิตของการ์ตูน นอกจากจะมีเพื่อนสนิทที่รู้ใจในเมืองไทยอยู่แค่ไม่กี่คน เพราะคุณมี๊ส่งเธอไปเรียนเมืองนอกซะตั้งแต่ยังเด็กๆ เมื่อกลับมาเพื่อนเก่าๆ สมัยอนุบาลต่างก็ไปมีเพื่อนใหม่กันหมดแล้ว ก็มีแต่แอ๋วเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัย ดึกดำบรรพ์ ที่ทั้งสองครอบครัวส่งเธอและแอ๋วไปเรียนด้วยกัน แต่เผอิญว่าตอนกลับไม่ได้กลับด้วยกัน ยัยแอ๋วตัดช่องน้อยแต่พอตัวแต่งงานกับหนุ่มฝรั่ง ตั้งหลักปักฐานอยู่ซะที่นั่นเลย เธอเลยต้องกลับมาคนเดียวแต่ทั้งคู่ก็ยังติดต่อกันทางสื่ออินเตอร์เนท

"ดูสิ ไม่ยอมออนไลน์อีก งั้นไม่ปรึกษาแล้ว รีบแต่งตัวสวยๆ ทำตัววิ๊งๆ ออกไปดินเนอร์สุดหรูกับ หนุ่มสุดหล่อดีกว่า ไม่รอถามแล้ว" ตูนบ่นใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเดินออกไปยังแต่งตัว

คืนนี้การ์ตูนมีนัดกับอาจารย์มหาวิทยาลัยหนุ่ม การ์ตูนเพียรพยายามตามจีบอาจารย์หนุ่มหน้าตี๋คนนี้มาหลายเดือนแล้วกว่าเขาจะยอมรับนัดเธอ ช่วงแรกที่ตามล่าตามจีบ การ์ตูนก็รู้สึกสนุกสนานซะยิ่งนัก ทำขนมไปฝากบ้าง อบเค้กไปให้บ้าง แต่ดูสิมาถึงวันนี้วันที่อาจารย์คนนั้นหันมามองเธอ (อาจจะเพราะยาเสน่ห์ที่ใส่ไว้ในเค้กเพิ่งจะออก ฤทธิ์) เธอกลับรู้สึกเนือยๆ เหมือนไม่ค่อยอยากจะให้ความสัมพันธ์ก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งขั้น ... ทำไมนะ ทำไมถึง เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์คืบหน้า การ์ตูนก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

การ์ตูนเคยเจ็บเจียนตายเพราะผู้ชายหนึ่งคน ผู้ชายคนที่เธอฝากความรักความหวังไว้ที่เขา ผู้ชายคนที่เคยพูดคำ หวานให้เธอฟัง คนที่บอกเธอว่าจะรักเธอจนกระทั่งวันตาย แต่แล้วไงละ พอมีเด็กสาวๆ หน้าตาแฉล้มผ่านเข้ามาใน ชีวิต เขาก็ทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี ไม่แคร์กับห้าปีที่คบหากันเลย กว่าเธอจะฟื้นใจกลับมาเป็นการ์ตูนคนเดิมอย่าง ทุกวันนี้เธอต้องใช้เวลาตั้งเท่าไหร่ ... แล้วอย่างนี้จะกล้าให้เธอไว้ใจผู้ชายคนไหนได้อีกละ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอเดินมาเช็คหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง เผื่อว่าจะมีใครออนเอ็มบ้าง เอ๊ะ นั่นไง ยัยแอ๋ว ออนไลน์รอแล้ว การ์ตูนยิ้มกับตัวเองอย่างดีใจ อย่างน้อยจะมีใครสักคนช่วยคอมเฟิร์มว่าการไปดินเนอร์ในค่ำคืนนี้เป็นสิ่งที่เธอควรทำ เธอรีบพิมพ์ข้อความส่งไป

"โอ๊ยย กว่าคุณเธอจะมา ดิชั้นรอกันเหนื่อย”

“มีอะไรย่ะหล่อน รีบๆ คุย เดี๋ยวชั้นจะต้องออกไปซื้อกับข้าว” แอ๋วพิมพ์ตอบกลับมา

"แหมม กับเพื่อนละทำมาเร่ง" การ์ตูนบ่นพอประมาณ ต้องรีบชักจูงคอนเวอร์เซชั่นให้เข้าจุดมุ่งหมาย

"นี่ตัว คืนนี้ชั้นจะไปดินเนอร์กับอาจารย์ตี๋คนนั้นน่ะ ตัวว่าเค้าใส่ชุดไหนถึงจะดูเซกซี่ดี" อ้าววว ตายละ จริงๆ ไม่ได้ อยากจะคุยเรื่องแต่งตัวสักหน่อยนี่นา ก็ใจมันคอยแต่คิดเรื่องชุดคืนนี้ ดูสิมือเลยพิมพ์ออกไปอย่างนั้น

"ดิชั้นจะไปรู้ได้ไงย่ะ ไม่ได้นั่งอยู่ในตู้เสื้อผ้าหล่อนนี่ ... นี่ว่าแต่ไปทำวิธีไหนจารย์ตี๋ถึงยอมรับนัดน่ะ" แอ๋วอยากรู้ เนื้อตัวสั่น

"ชั้นใส่ยาเสน่ห์ลงไปในเค้กวันก่อน แต่แหมม กว่าจะออกฤทธิ์ใช้เวลาสามวัน นี่ตัวแต่ชั้นชักรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ แบบ เดี๋ยวถ้าเกิดคืนนี้อาจารย์ขอแต่งงานเลย จะตอบไงดีละตั๊ว ชั้นยังไม่พร้อม" การ์ตูนบ่นกลุ้มใจเรื่องอนาคต

Create Date : 18 กรกฎาคม 2550		16 comments
Last Update : 18 กรกฎาคม 2550 4:46:26 น.
Counter : 641 Pageviews.
Share Tweet