Bloggang.com : พ่อพเยีย : ความทรงจำเหนือลำน้ำน่าน

ความทรงจำเหนือลำน้ำน่าน

สุภามาศ ตั้งถาวร

“แสงดาวพราวบนฟ้า เจิดแจ่มจ้างามตาน่าชม
ค่ำคืนชื่นเวหน ยามเมื่อลมพัดรำเพยมา”

เสียงเพลงจากปากของเด็กวัยประถมดังกังวานอยู่ในความเงียบสงบแห่งธรรมชาติ ณ เวลานั้น อากาศช่างสดชื่นปลอดโปร่ง อุณหภูมิเย็นค่อนไปทางหนาวเล็กน้อยสำหรับเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างฉัน

ตามทางเดินที่ต้นหญ้าถูกเหยียบย่ำเป็นประจำทุกวันจนแบนราบติดไปกับพื้นดิน มีแม่เดินนำหน้า ตามด้วยพี่ชาย และฉันเป็นคนสุดท้าย ส่วนพ่อของฉันนอนอยู่บนบ้าน

บทเพลงที่ฉันขับขานเข้ากับบรรยากาศในขณะนั้นยิ่งนัก ในระหว่างทางที่เดินไป ฉันชอบแหงนมองดูดาวบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ดวงจันทร์และดวงดาวในเวลาค่ำช่างสวยเหลือเกิน เราเดินเพื่อไปอาบน้ำในแม่น้ำน่านที่ไหลผ่านชั่วนาตาปี เดินไปท่ามกลางหลุมกะหล่ำปลีที่แม่ปลูกไว้อย่างเป็นระเบียบ มีระยะความห่างและความกว้างของหลุมเท่ากันหมด

ครอบครัวของฉันอยู่ต่างจังหวัด เป็นครอบครัวที่ยากจน แม่ของฉันเป็นชาวนาชาวไร่ แต่พ่อเป็นคนกรุงเทพฯ คนที่ทำนาเป็นจึงมีแต่แม่กับป้าเท่านั้น ความเป็นอยู่และความเป็นไปในชีวิตของฉันจึงแตกต่างจากเด็กกรุงเทพฯ ซึ่งพวกเขาคงมองเด็กต่างจังหวัดในอีกรูปแบบหนึ่ง แต่หารู้ไม่ว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้ประสบพบเจอสิ่งดี ๆ ที่สอดแทรกอยู่ในอณูแห่งความเป็นธรรมดาสามัญนั้น

บ้านของฉันมุงหลังคาด้วยหญ้าคาที่ขึ้นตามท้องนา นำมาสานบนไม้ไผ่ยาวทำเป็นตับ ๆ นำไปตากแดดจนแห้ง โดยใช้เชือกมัดเชื่อมกันระหว่างโครงไม้ พื้นบ้านบางส่วนเป็นกระดาน บางส่วนเป็นไม้ไผ่ที่นำไปสับเป็นซี่ ๆ แต่ไม่ให้หลุดจากกัน คลี่ออกเป็นแผ่น นำไปวางเป็นพื้นบ้าน วันดีคืนดีฉันเดินลงเท้าหนักไป ขาหลุดผัวะลงไปเป็นร่อง ทั้งตกใจและเจ็บตัว โชคดีที่ไม่เป็นแผลใหญ่

แม่ของฉันทำงานหนักมาก ช่วงหมดฤดูทำนา ฉันเคยไปขายของที่สถานีแควน้อยกับแม่ ลำดับแรกต้องเตรียมของที่จะไปขายก่อนหนึ่งวัน คือนำขนุนอ่อนทั้งลูกลงไปต้มในปี๊บซึ่งก่อไฟตั้งบนพื้นดิน ฉันมีหน้าที่คอยเติมฟืนไม่ให้ไฟมอด นอกจากนี้แม่จะเก็บผักที่ขึ้นในสวน เช่น กระถิน ชะอม ตำลึง ฯลฯ เอามาผูกเป็นมัดเล็ก ๆ ไว้ขาย

แม่จะทำข้าวต้มมัดที่แสนอร่อย เป็นข้าวต้มมัดที่ใช้ข้าวเหนียวดิบแช่น้ำห่อด้วยใบตอง นำไปนึ่ง ใส่ถั่วดำต้มโรยหน้าเยอะ ๆ ใช้กล้วยน้ำว้างอม ๆ ทำไส้ เมื่อสุกดีแล้ว ก็แกะออกทีละกลีบวางทบกันในถาด โรยด้วยน้ำตาลทรายและมะพร้าวอ่อนขูด ทั้งกลิ่นและรสชาติหอมอร่อย คนทั้งบ้านกินแล้วติดใจมากจนต้องแบ่งไว้กินเองบ้าง จากนั้นใช้ผ้าขาวบางปิดขนมในถาดไว้ เมื่อขนุนที่ต้มสุก ก็ปอกเปลือกฝานเป็นชิ้นจัดรวมกับผักที่เก็บและผักอื่น ๆ เช่น ถั่วพู พริกขี้หนู มะนาว ฯลฯ ใช้ใบตองวางรองพื้นในกระจาด

วันรุ่งขึ้นประมาณตีสี่กว่า ๆ แม่จะตื่นขึ้นมาจัดของที่จะนำไปขาย แปรงฟัน ล้างหน้า แต่งตัว พอใกล้จะตีห้า แม่จะปลุกฉันให้ลุกมาแปรงฟันล้างหน้าแต่งตัว แล้วไปด้วยกัน แม่จะนัดเพื่อนบ้านอีกประมาณสองคนซึ่งจัดเตรียมของไปขายด้วย

พวกเราพายเรือข้ามฟากแม่น้ำน่านไป ระหว่างนั่งเรืออยู่กลางแม่น้ำ แม่พูดขึ้นว่า
“ถ้าเรือล่ม ฉันไม่ช่วยใครหรอก นอกจากลูกฉันคนเดียว”
คำพูดนี้ ความจริงเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่มีความผูกพันกันทางสายเลือด แม้ตอนนั้น ฉันจะเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ซึ่งไม่น่าจะจดจำอะไรฝังใจจนเป็นเรื่องลึกซึ้งได้ แต่ฉันกลับซาบซึ้งใจ ทั้งจดจำคำพูดและน้ำเสียงของแม่ชั่วขณะนั้นได้อย่างไม่มีวันลืม

เมื่อข้ามมาถึงอีกฝั่งหนึ่ง พวกเราต้องเดินเท้ากันต่อไปประมาณสิบกิโลเมตรกว่าจะถึงสถานีแควน้อย ผู้ใหญ่หาบของในกระจาด เด็กเดินตาม เพียงแค่เดินตัวเปล่าก็เมื่อยและเบื่อจะแย่แล้ว ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เขาทนกันได้อย่างไร หยุดพักระหว่างทางเพียงครั้งสองครั้งเท่านั้น เพื่อทำเวลาให้ถึงที่หมายให้ทันขายของ เพราะถ้าไปถึงสายก็จะไม่มีลูกค้าเสียแล้ว

แม่มักจะอยู่ขายของจนหมดกระจาดทั้งสองใบ เพื่อจะได้คุ้มค่าเหนื่อยแรง ก่อนกลับบ้าน แม่จะแวะซื้อกาแฟดำใส่ถุงไปฝากพ่อ และขนมเปียกปูนสีดำกับขนมเปียกอ่อนสีเขียว ซึ่งเป็นของโปรดของฉัน เอากลับไปกินที่บ้าน บางทีฉันอดใจไม่อยู่ก็กินก่อนบ้างบางส่วน แล้วเจ้ากาแฟดำนี่แหละทำให้ฉันติดใจ เพราะเมื่อขอพ่อลองจิบดู ก็ชอบทันที พ่อเลยต้องเทแบ่งให้ฉันกิน
ฉันอยากเก็บความทรงจำดี ๆ ในวัยเด็กเหล่านี้ไว้ เพราะฉันคิดว่าเมื่อคนเราโตขึ้น ความรักของพ่อแม่และลูกจะแตกต่างไปตามวันเวลา สถานการณ์ และสิ่งแวดล้อม

แม้ว่า…การจดจำเหตุการณ์และเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ เหนือลำน้ำน่านในวัยเด็กจะส่งผลให้ฉันค่อย ๆ รู้สึกแตกต่างจากคนอื่น ๆ เมื่อเริ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในเวลาต่อมา ซึ่งอาจเป็นเพราะฉันรู้สึกได้ว่าจิตใจของฉันมีความละเอียดอ่อนต่างจากคนอื่น ๆ ก็ตาม

แต่ถึงกระนั้น ฉันก็ยังภูมิใจในความเป็นตัวฉันเอง ภูมิใจในจิตใจ นิสัยใจคอ การใช้ชีวิตของฉัน และภูมิใจที่มีโอกาสเกิดมาเป็นตัวฉันในทุกวันนี้.
…………………………………

Create Date : 23 กันยายน 2548

Last Update : 23 กันยายน 2548 6:36:21 น.

7 comments

Counter : 878 Pageviews.

โดย: Angel Tanya

วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:6:46:50 น.

ชีวิตแบบนั้นก็เรียบง่ายได้สูดอากาศบริสุทธิ์อะนะ จิตใจเลยแช่มชื่น

โดย: อินทรีทองคำ

วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:7:08:30 น.

สวัสดีตอนเช้าตรู่ค่ะ
พ่อพเยีย สงสัย สงสัย...
ใช่พ่อพเยีย ที่ไปเช่าบ้านอยู่อุทัยธานีหรือเปล่า
แต่ถึงไม่ใช่ ก็ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องที่ได้อ่าน

โดย: shadow-of-art IP: 203.113.71.167 วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:7:25:11 น.

สวัสดีเช้าวันศุกร์ค่ะ....
ชอบจังหวัดน่าน...
เป็นเมืองเล็กที่น่ารัก
มีเสน่ห์มากเลย....

โดย: สเลเต

วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:8:37:11 น.

เคยไปน่านอยู่ไม่กี่ครั้ง แต่ชอบธรรมชาติที่ยังบริสุทธิ์ สะอาดของที่นั่นนะ .... เหมือนบ้านเราเลย

โดย: หนูชล

วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:11:46:06 น.

สวัสดีครับทุกคนที่เข้ามาอ่าน

ผมว่าจะทยอยเรื่องสั้นๆที่ขอไว้จากเจ้าของเรื่องมาให้อ่าน
ลองย้อนไปอ่านดูก็ได้นะครับ

หากมีเรื่องทำนองนี้ก็ส่งมาร่วมสนุกกันบ้าง

สำหรับคุณ shadow of art

ที่ถามว่าใช่พ่อพเยียคนที่ไปเช่าบ้านอยู่อุทัยหรือเปล่า?
ต้องตอบว่าใช่ครับ
ไม่ทราวว่าคุณรู้จากทางไหน
เพราะผมเปิดไว้หลายทางเหลือเกิน

แล้วจะเข้าไปดูของทุกๆคนนะครับ

โดย: พ่อพเยีย (พ่อพเยีย

) วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:22:45:24 น.

ขอโทษเพิ่งนึกขึ้นได้
ว่าคุณชาโดว์ ออฟ อาร์ต
ต้องเป็นคนที่ผมรู้จัก
ที่อยู่ทางใต้แน่เลย
ใช่หรือเปล่าครับ

เพราะชื่อเธอแปลออกมาได้อย่างนี้
ถ้าไม่ใช่ก็ต้องขอโทษด้วย

โดย: พ่อพเยีย (พ่อพเยีย

) วันที่: 23 กันยายน 2548 เวลา:23:15:53 น.