ครอบครัวที่รัก

ก้อย กรกมล


นี่ก็เป็นเวลาเกือบ 3 ปีแล้วที่พ่อกับแม่จากฉันไป ฉันไม่แน่ใจว่าเรื่องที่ฉันจะเขียนถึงท่านทั้ง 2 เรียกว่าเป็นความประทับใจหรือเปล่า แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึงมัน

ครอบครัวของฉันมีกันอยู่ 4 คนพ่อ แม่ ลูก ฉันเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวที่อายุมากกว่า 2 ปี ฉันจำได้ว่าเมื่อสมัยเด็กๆพ่อมักจะไม่ค่อยอยู่บ้าน พี่ก็ไปอยู่อีกบ้านเพื่อให้ไปเรียนได้สะดวก ที่บ้านเลยเหลือฉันกับแม่อยู่กันเพียง 2 คน ครอบครัวเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน 4 คนเมื่อตอนที่พี่สาวต้องมาเรียนที่ท่าพระจันทร์

ด้วยความที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กทำให้เรา 2 คนไม่ค่อยสนิทกัน ครั้งหนึ่งฉันเคยอ่านสมุดของพี่แล้วเจอสิ่งที่พี่เขียนไว้ พี่เขียนว่า "พ่อกับแม่รักน้องมากกว่า" พออ่านฉันก็รู้สึกว่าฉันก็คิดแบบเดียวกันกับพี่ คือ คิดว่าพ่อกับแม่รักพี่มากกว่า แต่แม่มักจะพูดว่ารักเรา 2 คนเท่ากันเสมอ

แม่ฉันเป็นแม่ที่ใจดีมากๆ มากจนเพื่อนๆอิจฉา เวลาที่เรา 2 คนอยากไปเที่ยวกับเพื่อน แม่จะไม่เคยห้ามเพียงแต่พูดว่าถึงแล้วโทรมาบอกแม่นะลูก เราเคยถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่ห้ามล่ะถ้าแม่เป็นห่วง แม่ตอบว่าถ้าแม่ห้ามลูกคงโกรธ แม่ไม่อยากให้ลูกโกรธแม่ แม่มักจะซื้อขนมกลับบ้านมาทุกเย็น ไม่มีวันไหนที่ไม่มีของมาฝากลูก

เวลาฉันไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนกลับมาตี 2 ตี 3 ก็จะเจอแม่นี่แหละนั่งรออยู่ทุกครั้ง ในเวลานั้นฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมแม่ต้องรอ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเพราะอะไร ส่วนพ่อ พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อน เจ้าระเบียบ และขี้โมโห (เหมือนฉัน) ฉันกับพ่อทะเลาะกันเสมอ ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆเพราะฉันเป็นคนชอบเถียงแล้วก็ใจน้อย เวลาพ่อว่าอะไรน้ำตาก็จะร่วงเผาะ

ส่วนพ่อคิดว่าลูกๆไม่รักเพราะว่าเรา 2 คนพี่น้องจะสนิทกับแม่มากกว่า พ่อมักจะน้อยใจเสมอที่วันเกิดไม่มีใครโทรไปหา แต่เราทุกคนรู้ว่าเดี๋ยวพ่อก็จะโทรมาถามว่ารู้มั้ยวันนี้วันอะไร เราก็จะแกล้งว่าไม่รู้ วันอะไรไม่รู้ แล้วพ่อก็จะบอกเราเอง

เรื่องที่น่าประหลาดใจเกิดกับครอบครัวของฉันเมื่อเกือบ 3 ปีที่ผ่านมา ตอนแรกแม่ป่วย ถ่ายออกมาเป็นเลือดแต่แม่ไม่ยอมไปหาหมอเพราะกลัวเป็นมะเร็ง แล้วมันก็เป็นอย่างที่แม่คิด แม่เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ ต้องผ่าตัดเอาเนื้อร้ายออก ตอนแรกเราตัดสินใจปิดแม่และไม่บอกพ่อ แต่คิดแล้วเราน่าจะบอกพ่อเพราะถ้าหลังผ่าตัดแม่ต้องไปโรงพยาบาล พ่อนี่แหล่ะต้องเป็นคนพาไป

วันผ่าตัดเราทุกคนไปนั่งรอกันที่หน้าห้องผ่าตัด แม่เข้าห้องผ่าตัดเกือบ 10 ชั่วโมง หมอบอกว่าต้องตัดลำไส้ ตัดมดลูก และต่อมน้ำเหลืองออก 8 แห่ง เราทุกคนยังมีความหวังอยู่ว่าถ้าให้คีโมแม่ก็จะหาย เราไม่บอกแม่ว่าแม่เป็นอะไรเพราะกลัวแม่ไม่สบายใจ แต่แม่ก็รู้ รู้โดยที่เราไม่คาดคิด

วันนั้นนักศึกษาแพทย์เดินเข้ามาในห้องและซักถามอาการ แล้วก็พูดว่า “คุณป้าครับ หมอได้ผ่าตัดเอามะเร็งออกไปแล้วนะครับ” เราทุกคนตกใจกันหมด พยายามดูสีหน้าแม่ แม่ยังยิ้ม แต่หลังจากนั้นคิ้วของแม่ก็จะขมวดติดกันตลอดเวลา ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากนั้น ในขณะที่แม่ป่วยฉันกับพี่จะสลับกันไปนอนกับแม่ทุกวัน
หลังจากแม่เข้าโรงพยาบาล 1 อาทิตย์พ่อก็เริ่มป่วย พ่อปวดท้องแต่ไม่ยอมไปหาหมอเพราะว่าเป็นห่วงแม่ จนวันนั้นวันที่พ่อรู้สึกแย่มากๆ ฉันต้องพาพ่อไปโรงพยาบาลโดยที่พี่อยู่กับแม่ และสิ่งที่เราไม่คาดคิดและไม่อยากให้มันเกิดก็เกิดขึ้น

หมอบอกว่าพ่อฉันเป็นมะเร็งตับ อยู่ได้อีก 10 เดือน ใครจะเชื่อว่าพ่อกับแม่ของฉันจะเป็นโรคเดียวกัน เรา 2 คนและญาติๆรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แต่เราก็ยังคงปิดแม่อยู่ว่าพ่อเป็นไข้หวัดเลยมาไม่ได้ แม่ฉันต้องผ่าตัดถึง 2 ครั้ง เพราะการผ่าตัดครั้งแรก ไส้รั่ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่การผ่าตัดครั้งที่ 2 ก็เป็นไปด้วยดี แม่มีถุงอยู่ที่หน้าท้อง

ส่วนพ่อก็อาการดีขึ้นจนหมอให้กลับบ้าน วันที่พ่อไปเยี่ยมแม่ ฉันจำได้ว่าพ่อแต่งตัวหล่อและฉีดน้ำหอมด้วย แต่พอไปถึงเตียงแม่บอกว่าเหม็น พ่อคงน้อยใจเลยออกมานั่งข้างนอก ส่วนแม่ก็คงน้อยใจที่พ่อไม่มาเยี่ยม ฉันรู้ว่าพ่อเสียใจมาก หลังจากนั้นเวลาพ่อไปเยี่ยมแม่พ่อก็จะนั่งอยู่ห่างๆ ฉันสงสารพ่อเป็นที่สุด

ในเวลานั้นอาของฉันได้โทรศัพท์ไปคุยกับผู้ที่มีพลังทางจิตเรื่องพ่อกับแม่ ท่านผู้นั้นบอกว่าพ่อกับแม่เป็นคู่กัน เคยสาบานด้วยกันมาแต่ชาติปางก่อน ให้ระวังไว้ให้ดีถ้าใครคนหนึ่งเป็นอะไร อีกคนจะเป็นตาม แม่อยู่โรงพยาบาลเกือบเดือน เมื่อแม่กลับบ้าน พ่อเป็นคนสารภาพกับแม่เองว่าพ่อป่วยต้องเข้าโรงพยาบาลแต่ไม่บอกแม่เพราะกลัวเป็นห่วง แม่จึงเข้าใจพ่อ

วันสุดท้ายที่เรา 4 คนได้อยู่ด้วยกันเป็นวันหลังพี่รับปริญญา 1 วัน เราไม่คิดว่านั่นจะเป็นวันสุดท้าย หลังจากนั้นพ่อฉันต้องกลับไปนอนโรงพยาบาลอีกครั้งด้วยอาการท้องบวมและปวดท้อง และอีก 3 วันแม่ก็ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะว่าไม่มีแรง เรามารู้ภายหลังว่าเป็นเพราะยาคีโมกัดทางเดินอาหาร ทำให้เลือดออกข้างใน

ส่วนพ่อคราวนี้พ่ออาการหนักกว่าทุกครั้ง ต้องเจาะท้อง แต่แทนที่จะได้เป็นน้ำกลับได้เลือดออกมา เวลาที่พ่อแย่เราจะโทรไปถามทางแม่ว่าแม่เป็นอย่างไร และคำตอบคือแม่ก็แย่เช่นเดียวกัน ก่อนหน้าที่พ่อจะเสีย 3-4 วันพ่อไม่พูด เหมือนไม่มีสติ ร่างกายไม่ย่อยอาหาร ระบบขับถ่ายเริ่มไม่ทำงาน

แต่เย็นวันหนึ่งอยู่ดีๆพ่อก็พูดขึ้นมาว่าไปแล้วนะ ฝากแม่ด้วย ฉันกับพี่ได้แต่เข้าไปพูดว่าอย่าเพิ่งไป พ่อเป็นอะไร แล้วพ่อก็พูดอีกว่าฝากแม่ด้วยแล้วก็หลับไป เราทุกคนถึงรู้ว่าพ่อเป็นห่วงแม่มาก วันที่พ่อเสียเป็นวันที่ 11 สิงหาคม วันรุ่งขึ้นจะเป็นวันแม่ เรา 2 คนอยู่ในห้องพ่อเขียนการ์ดให้แม่อยู่โดยที่ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

เย็นนั้นพ่อจากเราไปโดยที่มีพี่และฉันพร้อมพี่น้องของพ่ออยู่ข้างๆ เราโทรไปบอกทางน้าที่เฝ้าแม่ให้ดูอาการแม่ น้าบอกว่าแม่ดูกระสับกระส่ายกว่าทุกวัน ไม่รู้เพราะอะไร แล้ววันรุ่งขึ้นเรา 2 คนก็ได้ข่าวที่เราไม่อยากจะได้ยิน แม่จากเราไปอีกคน เวลาห่างกันประมาณ 10 ชั่วโมง ใครจะเชื่อว่ามันจะเป็นอย่างที่เรากลัว พ่อมารับแม่ไปจริงๆเราทุกคนเชื่ออย่างนั้น เพราะพ่อเป็นห่วงและรักแม่มาก

ความรักของพ่อกับแม่ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ ฉันอธิษฐานเสมอว่าถ้าชาติหน้ามีจริงแล้วฉันต้องมาเกิดเป็นมนุษย์ ฉันขอเกิดเป็นพ่อหรือแม่ของพ่อกับแม่ของฉันเพื่อที่ฉันจะได้ดูแลพ่อกับแม่ให้ดีอย่างที่ท่านดูแลฉัน
-------------------------------------------------

Create Date : 23 ตุลาคม 2548		2 comments
Last Update : 23 ตุลาคม 2548 5:25:13 น.
Counter : 868 Pageviews.
Share Tweet