Bloggang.com : พ่อพเยีย : ความหลังอันแจ่มกระจ่าง

ความหลังอันแจ่มกระจ่าง

สังคม เภสัชมาลา

ภาพและเหตุการณ์นั้นยังคงนอนเนื่องอยู่ข้างใน ยี่สิบกว่าปีผ่านไปแล้ว อีกไม่นานจะเพิ่มเป็นสามสิบ สี่สิบ ห้าสิบ… และที่สุดกลายเป็นเถ้าธุลี กระนั้นมันจะยังคงอยู่ ยังคงดำเนินไปพร้อมกับคำถามที่ว่า ถ้าคืนนั้น เธอยอมพูดกับฉัน…?

เขาว่ารักแรกพบนั้นมันคงค่าและซาบซึ้งเกินบรรยาย ผมขอเติมเข้าไปอีกหน่อยว่า “มันจะยังอยู่กับเราไปจนตาย” จำได้ทุกขั้นตอนว่าเราได้รู้จักกันอย่างไร – ผมก้าวกึง ๆ ขึ้นไปบนอาคารเรียนและแล้วสายตาเหลือบไปเห็นสาวชาวบ้านคนหนึ่งซึ่งนั่งขายแตงโมอยู่ตรงระเบียง พลันกลับเหมือนถูกสายฟ้าฟาดเข้าให้อย่างจัง เธอเองดูสะเทิ้นอายไม่น้อยไปกว่าผม

ครูหนุ่มต่างถิ่นย่อมไม่ทราบว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ชื่ออะไร ที่แน่ ๆ ผมบอกกับตัวเองว่าจะต้องรู้จักเธอให้ได้ ผู้หญิงบ้าอะไรงามได้เป็นธรรมชาติอย่างงั้น โดยเฉพาะนัยน์ตาที่คมวาวคู่นั้น มันตามผมไปไหนมาไหนตลอด ผมแอบถามรายละเอียดของเธอจากลูกศิษย์ตัวเล็ก ๆ จึงทราบว่าเธอเป็นสาวบ้านท่าข้าม อยู่ฟากทุ่งไปทางทิศตะวันตก ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก และทราบต่อมาว่าน้องชายของเธอเรียนอยู่ชั้น ป. 4 ที่ผมสอนนี่เอง

เมื่อแม่ค้าคนสวยปรากฏตัวขึ้นที่โรงเรียนอีกครั้ง ผมจึงไม่รีรอที่จะอุดหนุน พร้อมทั้งขออนุญาตไปเที่ยวที่บ้าน เธอคงนึกไม่ถึงว่าผมจะกล้าลุยเดี่ยว จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมกลายเป็นแขกประจำของบุ๋ม เสาร์-อาทิตย์ ไปช่วยงานเธอ กระทั่งใคร ๆ ต่างทราบว่าเรารักกัน เมื่อถึงเดือนสิบสองเราไปเที่ยวงานลอยกระทงด้วยกัน ไปซื้อกระทงเหมือนหนุ่มสาวคู่อื่น แล้วนำไปคุกเข่าลอยที่สระวัด ก่อนลอยยกกระทงขึ้นอธิษฐาน เธอกล่าวคำอธิษฐานนิ่งนาน ตรงข้ามกับผมที่ไม่ค่อยเชื่อหรือจริงจังกับคำอธิษฐานอะไรนั้น กลายเป็นคำถามคาใจอยู่กระทั่งทุกวันนี้ สมมุติคืนนั้น ผมอธิษฐานให้ได้แต่งงานกับหญิงคนรัก จะร้างกันอย่างที่เกิดขึ้นไหมหนอ…?

บ้านของเธอกลายเป็นเสมือนบ้านขอผมไปแล้ว ผมไปนอนค้างที่บ้านเธอมากกว่านอนที่บ้านพักครู เธอเองกลายเป็นเสมือนแม่บ้าน ซักผ้า ทำกับข้าวให้กิน บางวันติดธุระไม่ได้ไปหาเธอ บุ๋มจะฝากปิ่นโตกับข้าวมาให้ สัมพันธภาพระหว่างเราเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจาก “คู่ชีวิต” ในอนาคต โดยเราได้วางแผนร่วมกันไว้ว่า หลังจากแต่งงานแล้วจะประกอบอาชีพพิเศษอย่างไร ผมตัดสินใจส่งเธอไปเรียนตัดผ้าที่ตลาด ผลงานตัดเย็บชิ้นแรกของเธอคือเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มอบให้กับผม ฝีมือนั้นไม่เท่าไร แต่ใจที่มอบให้ซีสวยงามจนไม่อายจะใส่มันไปไหนมาไหน

แม้บุ๋มจะเป็นสาวชาวบ้านแต่ผมก็รักจริงหวังแต่ง การล่วงเกินหรือชิงสุกก่อนห่ามจึงห่างหายจากความคิด แม้ว่าผมจะไปค้างบ้านเธอหรืออยู่ในที่ลับที่แจ้งสองต่อสองก็ใช่จะฝ่าฝืนตามใจ เราฝันถึงความสุขที่จะมอบให้กันและกันในวันแต่ง แต่แล้วความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน

แม่ไม่ยอมมาสู่ขอเธอให้ ซ้ำยังหมั้นลูกสาวเพื่อนของพ่อไว้ให้อีกด้วย
ผมไม่กล้าบอกเธอ แต่ความลับไม่เคยมีในโลกนี้ ผมรู้ว่าเธอเสียใจ ผมเองเสียใจไม่แพ้เธอ กระนั้นผมพยายามแก้ปัญหาโดยคิดว่าเนื้อคู่ของผมจะเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากเธอ กระทั่งผมถอนหมั้นสำเร็จ แต่จะมีความหมายอะไรเล่าในเมื่อเธอไม่ยอมพบหน้าผม กระทั่งคืนหนึ่งเราจึงได้พบกันโดยบังเอิญ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นการพบครั้งสุดท้ายในชีวิต

เธอมาช่วยงานบวชนาคบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ข้างโรงเรียน เป็นการช่วยตระเตรียมสิ่งของเพื่องานวันพรุ่ง ปกติหลังจากจัดเตรียมสิ่งของเสร็จแล้ว เจ้าภาพจะจัดให้มีรำวงขึ้นโดยนำเอาสาว ๆ ที่มาในงานนั่นแหละเป็นนางรำ ผมไปร่วมงานในช่วงนั้น พอดีเหลือบไปเห็นเธอเต้นรำอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง นัยน์ตาของเธอเหม่อลอยคล้ายไม่ใช่กำลังเต้นรำ ผมเข้าไปสะกิดเจ้าหนุ่ม เขามองหน้า เข้าใจความหมาย ตอนนี้ในวงฟ้อนรำกลางแจ้งจึงมีเราเป็นคู่กันอีกครั้งหนึ่ง ทว่าในลำคอของผมช่างตีบตันนัก กว่าจะเรียกชื่อเธอได้ ผ่านไปตั้งหลายนาที

บุ๋มม…
เธอผงะ หน้าซีดและคล้ายจะวิ่งออกจากวงทันใด ไม่พูด ไม่ถาม ไม่ตอบ กระทั่งการฟ้อนรำรอบนั้นจบลง – จบลงนิรันดร์…เธอหายไปเสียแล้ว ทราบจากญาติของเธอว่ากลับบ้านไปแล้ว ซ้ำเธอยังสั่งไว้ด้วยว่าอย่าตามไปเป็นเด็ดขาด

รุ่งขึ้น เธอหายเข้าไปในเมืองหลวง ญาติของเธอไม่ยอมให้ที่อยู่ ไม่ยอมบอกว่าเธอไปอยู่กับใคร อย่างไร กระทั่งบัดนี้ ยี่สิบกว่าปีเข้าแล้วที่เราไม่ได้พบกัน ไม่ทราบข่าวคราวของกันและกัน สมมุติว่าวันนั้นเธอยอมพูดกับผม ยอมให้ผมอธิบาย ยอมให้ความจริงมันพูด เธอย่อมต้องรู้ว่าผมได้ถอนหมั้นแล้วอย่างไร เพราะเหตุใด บางทีอาจไม่ใช่เป็นเพียงความประทับใจที่มิรู้ลืม หากแต่เป็นความจริงที่สุดแสนประทับใจ กระนั้นเธอยังแจ่มกระจ่างในใจผมเสมอมา
…………………………………….

Create Date : 22 กันยายน 2548

Last Update : 22 กันยายน 2548 18:43:27 น.

0 comments

Counter : 592 Pageviews.