มีนาคม 2536 23:54 น.
ผมนอนราบกับพื้นฟุตปาตใต้แผงเหล็กสันโค้ง บริเวณโค้ง "บ้านท่าเสด็จ" ในอาการครึ่งๆ ไม่ห่างจากล้อรถสิบล้อที่วิ่งผ่านไปมาเท่าไรนัก ผมไม่ได้นึกถึงสิ่งใด นอกจากนอนราบๆ เหมือนนอนเล่นอยู่บนที่นอนที่บ้านประมาณนั้น...ฟากถนนอีกฝั่งหนึ่ง ใครบางคนกำลังพยายามสตาร์ทรถจักรยานยต์อยู่เป็นพักๆ ผมพยายามยันกาย ลุกขึ้น แต่ไม่สามารถทำได้ในขณะนั้น และมีความรู้สึกว่า แขนข้างขวาผมหายไป... รถวิ่งผ่านไปมาเป็นสิบคัน ร้อยคัน หอบเอาลมมาพัดชายเสื้อผมปลิวไปมาพร้อมกับความเย็นยะเยือก..เสียงสตาร์ทรถยังคงดังอยู่เรื่อยๆ...สักดรู่หนึ่ง ผมได้ยินเสียงชาวบ้านแถวๆนั้น พูดกันโหวกเหวกด้วยสำเนียงลำปาง วิ่งมาที่ผม
.
.
"เป็นหยังพ่อง เป็นหยังพ่อง ตายบ๋อ"
อะไรมันเกิดขึ้นกับผมละนี่ ผมนึกใจ ในขณะที่ผมยังคงนอนนิ่งขยับตัวไม่ได้ ปล่อยตัวตามสบายไปอย่างนั้น...เจ้าหนุ่มบ้านข้างทาง เอามือมาอังที่จมุกผม
"โอ้...ยังบ่ตาย" พร้อมกับเอามือลูบคลำตามร่างกายของผม...ตายละเรา สงสัยจะโดนปลดทรัพย์ซะคราวนี้แล้ว ผมนึกในใจ
"โอ้...มีตั้งเป็นหมื่น" เขาพูดกับคนที่มาด้วยกันอีก 2-3 คน...ในขณะที่ผมยังนอนนิ่ง เจ้าหนุ่มนั่นล้วงเอาเงินจากกระเป๋าเสื้อผม ย้ายไปเก็นไว้ในกระเป๋าหลังกางเกง ที่มีกระดุมแล้วกระซิบที่ข้างหูผม
"พี่ครับ อย่าเพิ่งตายนะ เดี๋ยวผมจะขี่จักรยานไปตามตำรวจ"......โอพระเจ้า เขาไม่มีมอร์ไซค์
"เฝ้าเบิ้ลไว้โตยเน่อ" เขาร้องบอกเพื่อน
.
.
เงียบหายไปนาน ผมสังเกตุเห็นเจ้าหนุ่มอีกคน ข้ามถนนไปช่วยเพื่อนผมที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการสตาร์ทรถ มันจะอะไรกันนักหนากะรถนั่น สักพักมันก็เดินกลับมาพร้อมกะเจ้าหนุ่มนั่น
"เฮ้ย เป็นไงบ้างวะ" เพื่อนมันร้องถามพร้อมกับจะพยุงผมให้ลุกขึ้น
"เฮ้ยๆๆๆ แขนหักโว้ย"
"เออ งั้นนอนรอตรงนี้" เพื่อนมันร้องบอก กับปล่อยให้เจ้าหนุ่มคนนั้นยืนเสี่ยงคอยกัน โบกรถอยู่ตรงโค้งนั่น ท่ามกลางความมืด จนพักหนึ่ง เกือบ 2 ชั่วโมง รถตำรวจก็มาถึง...ตำรวจก็จัดแจงยกรถมอร์ไซค์ขึ้นรถก่อนจึงมากจับมือจะหามผมขึ้นรถ
"โ้อยๆๆๆ ไม่ได้ ไม่ได้ ผมแขนหัก" เขาจึงร้องบอกเด็กหนุ่มคนนั้น ให้ไปหาไม้กระดานมามัดแขนผมก่อนจะช่วยกันหามขึ้นรถเจ้าหนุ่มคนนั้น ตามไปกะเขาด้วย ช่างน้ำใจงามจริงๆครับ
.
.
เมื่อความชาหายไป ความเจ็บปวดเริ่มมาเยือน เป็นครั้งแรกที่ผมทราบว่า ความเจ็บปวปดจากการที่กระดูกหัก มันเป็นอย่างไร...ยิ่งกว่าปวดฟันหลายร้อยเท่าครับพี่น้อง
จนกระทั่งถึงโรงพยาบาลศูนย์ลำงปาง รถเข็นโรงพยาบาลก้เข้ามาเทียบ พวกเขาช่วยกันย้ายที่นอนให้ผม แล้วก้เอารถมอร์ไซค์ลงจากรถ...แล้วตำรวจก็กรูกันมาที่ผม
"คุณจะเอาเรื่องไหมครับ?" ตำรวจถามผม ผมก็งงๆครับ
"เอาเรื่องยังไง กะใครครับ ?" ผมถามตำรวจ พลางร้องครางโอยๆ
"ก็ไอ้หมอนี่ไง"...เขาชี้ไปที่เพื่อนผม ที่ยืนซื่อบื้ออยู่ข้างผม
"ข้อหาขับรถโดยประมาท ทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บสาหัส" ...ตำรวจตั้งข้อหาให้เสร็จ
"ไม่เป็นไรหรอกครับสารวัตร...เพื่อนกัน ผมจะเอาเรื่องเขาได้ยังไงละครับ" ผมบอก
"เออ...งั้นก็ช่างคุณ"...กลุ่มสารวัตรตำรวจก็เดินจากไป พร้อมกับทิ้งคำพูดไว้
"แม่ง ปล่อยให้นอนตายซะตรงนั้นก็ดี"
"เจ็บมั้ยครับ....พี่น้อง"
"ฟังคำรำพัน"
เป็นเพราะรัก ปักพี่ร้าว เข้าฝังอก
ตื่นตระหนก ตกต่ำนัก หรือรักข้า
คิดถึงเขา เข้าถึงขั้น ตันอุรา
เขาไม่มา ข้าหมองหม่น ทนช้ำใจ
.
เคยบอกเรา เขาบอกรัก จักฝังอยู่
ยังก้องหู อยู่กับเหงา เศร้ารู้ไหม
พี่ห่วงหา พาให้หงอย แอบน้อยใจ
จนช้ำใน ใจช้ำหนอง หมองเรื่อยมา
.
ทนหม่นหมอง ท่องมนต์มา รักษาเจ็บ
จนอักเสพ เจ็บอ่วมแสน ดังแผ่นผา
ตกทับร่าง ต่างทุรน ทนทุกข์ครา
ความหมองข้า ค่าเหมือนของ ที่ต้องเทิน
.
สวัสดีครับเพื่อนที่รักทุกท่าน
สวัสดีครับ
"คิดถึงเพื่อนที่รักทุกท่านครับ"
สุดท้าย...ขอขอบพระคุณ
***ทุกๆความรักที่มอบให้แก่กัน
*** คุณปานตะวัน (Pantawan) แนะนำวิธิแก้ไขและวางโค้ตเพลง
***เพื่อนชาวบล็อกแก้งค์ทุกๆท่าน ที่แวะมาเยี่ยมชม
*** เพลง "ไม่มี วันนี้ ไม่มี" เพลงแแห่งความคิดถึง
ศิลปิน" ไม่มี วันนี้ ไม่มี"
และ ทุกๆความสุขที่จะได้รับ ในปี 2555
ฟัง : วิทยุออนไลน์ 95 เอฟเอ็ม...radio.konseo.com
ฟัง : คลื่นประชาชน คนนำปัญญา
*** "บล็อกก่อน"
"วัดป่าชัยรังสี"