Group Blog
All Blog
|
เสพติดรัก mydarling บทที่20 Chapter 20 สาวหน้าหวานพาร่างบอบบางที่เหมือนไร้วิญญาณเข้ามายืนอยู่ในโรงพยาบาลสถานที่ทำงานของพี่ชายที่พึ่งสุดท้ายที่คิดถึงเสื้อผ้าเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ขอบตาแดงช้ำบวมเป่งทิ้งร่องรอยของการร้องไห้ไว้เมื่อน้ำตาเหือดแห้งพร้อมฝนซาผู้คนที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้นพากันมองเธอด้วยความประหลาดใจและใครบางคนรีบตรงดิ่งมาที่เธอ น้ำข้าวทำไมเป็นแบบนี้...ต้นกล้าวิ่งมาประคองน้องสาวไว้ เมื่อเห็นสภาพย่ำแย่น้ำข้าวหันมองหน้าพี่ชายพร้อมน้ำตาทะลักออกมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกอยากระบายความในใจเธอโผ่เข้ากอดพี่ชายเพราะต้องการใครซักคนเป็นที่พักพิง ต้นกล้าประคองร่างบอบบางเข้าไปยังห้องทำงานยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรวงแขนบางๆ ก็หันมากอดเอวเขาไว้แน่น หน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาซบลงบนอกอบอุ่นเสียงสะอึกสะอื้นเมื่อครู่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้โฮที่ไม่ต้องเก็บกดไว้อีกต่อไปเธอร้องไห้ออกมาโดยไม่ต้องอายใครอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆ น้ำข้าวกอดพี่ชายไว้แน่นเหมือนเธอกำลังได้รับความเจ็บปวดรุนแรงต้นกล้าไม่รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้น้องสาวต้องเป็นแบบนี้แต่ความรู้สึกที่สัมผัสและรับรู้ตอนนี้คือเธอคนนี้กำลังอ่อนแอและเจ็บปวดที่สุดเท่าที่เคยพบมา ต้นกล้าโอบกอดน้องสาวไว้แน่นแทนคำพูดปลอบใจว่าไม่เป็นอะไรเขาอยากถ่ายเทความเจ็บปวดทั้งหมดที่กำลังทำร้ายหัวใจดวงน้อยให้มาทำร้ายเขาแทน เพื่อเธอคนนี้จะกลับมาเป็นสาวน้อยที่ร่าเริงอีกครั้ง เขาปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นสิ่งที่เก็บกดเอาไว้ในใจจะได้ระบายออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลไม่ขาดสายจนเวลาผ่านไปเสียงร้องไห้เริ่มทุเลาลง... มีอะไรอยากระบายกับพี่ไหม..? น้ำข้าวรักเขา ฮือๆๆ ... แต่ทำไม ฮือๆๆน้ำข้าวต้องเจ็บปวดแล้วก็เสียใจแบบนี้ เสียงสะอื้นไห้ทำใจแข็งแกร่งสะเทือนจนเจ็บปวดต้นกล้าลูบผมน้องสาวเบาๆ เราลองคิดทบทวนดูสิความรักที่เรามอบให้เขาไปเรามีความสุขหรือเปล่า เราต้องการได้อะไรกลับคืนจากเขาไหมพี่ไม่รู้ว่าเรามีปัญหาอะไรกันแต่พี่เชื่อว่าตอนนี้เขาคนนั้นก็คงเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าน้ำข้าวเลย ... พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่เป็นคนเข้มแข็งและก็มีเหตุผลอย่าใช้อารมณ์ตัดสินปัญหาถามใจตัวเองก่อนว่าต้องการอะไรแล้วก็ต้องเชื่อมั่นหัวใจตัวเอง ตอนนี้ ฮือๆ น้ำข้าวอ่อนแอจังเลยพี่ต้นอึกๆ ปากเม้มเป็นเส้นตรงสะกดอารมณ์หวั่นไหว ปล่อยให้เวลาผ่านไปซักพักแล้วถามใจตัวเองดูใหม่ว่าต้องการอะไรแล้วเราก็จะได้คำตอบตอนนี้น้ำข้าวกำลังสับสนหลงทางอยู่ อึกๆน้ำข้าวควรทำไงดี... ทำใจให้สบายลืมเรื่องที่เป็นอยู่ตอนนี้ซะพอสบายใจแล้วก็ถามใจตัวเองว่ายังรู้สึกดีกับเขาอยู่ไหม ยังอยากเจอเขาอยู่หรือเปล่าแค่นั้นล่ะเราก็จะเจอคำตอบทุกอย่างเอง ... แต่ว่าตอนนี้ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดพักผ่อนก่อนดีกว่าไหมเดี๋ยวไข้หวัดจะถามหาเอานะ เดี๋ยวพี่โทรไปบอกน้าให้เองว่าเราอยู่กับพี่ คะ ค่ะ อึกๆ สบายใจขึ้นบ้างไหมน้ำข้าวพยักหน้ารับเบาๆ แทนการตอบคำถามความรู้สึกเจ็บปวดที่เกาะกุมในใจเวลานี้เหมือนถูกดึงออกไปจนเกือบหมด กำลังใจเริ่มกลับมาอีกครั้ง สองวันต่อมา.. กรี๊ดดดดดดดยัยพริกดูสิยัยข้าวมาเรียนแล้ว ร่างบางเดินมาพาตื่นเต้นแตกตื่นส่งเสียงนำสายตาให้มองตามคนเดินใกล้ ทรุดตัวนั่งร่วมวง เป็นไงบ้างแกกกกกกซูบไปเลยนะยัยข้าว ฉันล่ะเป็นห่วงจริงๆพอรู้ข่าวจากพี่ต้นวันนั้นแต่พอได้คุยกับเธอตอนนี้ฉันเป็นห่วงสุดหล่อของฉันมากกว่าอีกนะย่ะ จะรื้อฟื้นอีกทำไมล่ะต๊อกแต๊กน้ำข้าวไม่อยากร้องไห้แล้วนะ คนโดนกระแทกคำพูดนิ่วหน้าขมวดคิ้วชนกันอยากให้เปลี่ยนเรื่องคุยซะที นี่ยัยข้าวฉันขอพูดหน่อยเถอะพี่เกล้าเขารักเธอขนาดนี้ทำไมเธอยังกล้าทิ้งเขาได้ลงคออีกห๊ะแล้วมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ มันสองครั้งนะย่ะ ใครทนไหวก็ไม่ใช่คนแล้ว น้ำข้าวผิดน้ำข้าวทำร้ายเขา น้ำข้าวไร้สาระเอง พอใจหรือยังล่ะ น้ำเสียงประชดประชันน้อยใจ พริกขอพูดมั้งได้ไหมแก... พริกทำสายตาอ้อนวอนชวนให้น่าสงสาร จะพูดอะไรก็พูดมายัยพริกทำหน้าละห้อยอยู่นั้นแหละย่ะขัดใจฉันจริงๆ เลย พริกก็ไม่รู้นะว่ายัยข้าวจะรู้สึกยังไงแต่ถ้าพริกไม่ได้พูดออกมาอกแตกตายแน่ๆเลยแก รู้ไหมตอนนี้พี่เกล้าไม่มาที่ผับหลายวันแล้ว อ้าว!! แล้วสุดหล่อฉันไปอยู่ไหนล่ะย่ะยัยพริก ... ติดต่อทางมือถือก็ไม่รับสายนะแกพี่แจ๊คเลยบุกไปที่คอนโดคิดดูสิต้องติดต่อคนดูแลคอนโดเพื่อจะขอเปิดเข้าไปในห้องพี่เกล้าเลยล่ะ แล้วคนดูแลเขายอมเปิดให้เหรอย่ะยัยพริกเ ไม่ยอมได้ไงล่ะ พี่แจ๊คบอกว่าเพื่อนอกหักจะฆ่าตัวตายเขาเลยต้องรีบหาคีย์การ์ดเปิดให้สิพอเข้าไปในห้องได้นะแก... โอ๊ยยย ยัยพริกรีบเล่ามาฉันไม่อยากลุ้น!! พี่เกล้าเป็นอะไรเหรอพริก? น้ำข้าวถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย พี่เกล้าเมาไม่เป็นผู้เป็นคนเลยไข้ขึ้นสูงใครเข้าใกล้เขาก็ไล่ตะเพิดหมดขนาดพี่แจ๊คยังไม่กล้าจัดการอะไรเลยเพราะพี่เกล้าเปลี่ยนเป็นคนละคนอ่ะแก ... แล้วรู้ไหมยัยคุณหนูนุ่มนิ่มขอคีย์การ์ดจากพี่แจ๊คไปหาพี่เกล้าทุกวันแต่ก็เห็นต้องมานั่งร้องไห้เพราะโดนพี่เกล้าไล่กลับมาทุกวัน ... สมน้ำน่าแล้วล่ะย่ะอยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องดีนัก ยัยข้าว... พริกเอื้อมมือมาจับมือน้ำข้าวเอาไว้แล้วส่งสายตาเหมือนต้องการขอร้องกับน้ำข้าว อือ... น้ำข้าวรู้สึกจิตใจไม่สงบเมื่อรู้ข่าวคราวของรัฐเกล้ากับอาการไม่ปกติเพราะเธอเป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนั้นสมองกำลังคิดทบทวนถึงคำพูดของพี่ชายที่ว่าใครคนนั้นก็เจ็บปวดไม่ต่างกันตอนนี้เธอรับรู้แล้วว่าเขาเจ็บปวดมากกว่าเธอหลายเท่า ข้างกายเธอมีทั้งเพื่อนทั้งมีพี่ชายและก็แม่ที่คอยปลอบใจเวลาที่เธอเป็นทุกข์หรือมีปัญหาแต่เขาไม่มีใครเลยและเขาก็ไม่ยอมเปิดรับใคร ยัยข้าว พริกขอร้องล่ะแกทำให้เขากลับมาดีเหมือนเดิมได้ไหม... น้ำข้าวจะไปหาพี่เกล้า ห๊า!!! ว่าไงนะยัยข้าว เสียงหนักแน่นทำต๊อกแต๊กตกใจตื่นเต้นหันมองหน้าพริกเพื่อยืนยันความจริงเพราะไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน น้ำข้าวบอกว่าจะไปหาพี่เกล้า ผีเข้าสิงหรือเปล่าย่ะยัยข้าวทำไมบทจะพูดจากันรู้เรื่องง่ายดายก็ไม่ต้องเปลืองน้ำลายเลย นั่นสิแก... น้ำข้าวรู้ใจตัวเองแล้วล่ะเดี๋ยวเลิกเรียนแล้วน้ำข้าวจะไปหาเขา โอ๊ยยยฉันดีใจจังเลยสุดหล่อของฉันจะกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ใช่ๆคนอื่นได้เลิกเป็นห่วงพี่เกล้าซะทีว่าไหมแก น้ำข้าวยิ้มให้เพื่อนทั้งสองกำลังใจที่เธอได้รับจากคนรอบข้างทำให้ความเจ็บปวดที่เคยมีจางหายไปถึงเวลาที่เธอต้องนำกำลังใจและความรู้สึกดีๆที่มีไปเติมเต็มให้กับหัวใจอีกดวงที่กำลังบอบช้ำและรอการเยียวยารักษาแผลให้หายดี คอนโดหรู.. คีย์การ์ดถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าน้ำข้าวพกของที่รัฐเกล้าให้ไว้ติดตัวตลอดเวลา เธอเปิดประตูเข้าภายใน ขวดเหล้าวางกระจัดกระจายเต็มโต๊ะกระจกห้องรับแขกเธอเดินหาชายหนุ่มทั่วบริเวณไม่พบร่องรอยอยู่อาศัย สายตาเหลือบมองก่อนเดินยังห้องอีกห้องซึ่งไม่เคยได้ย่างกายเข้าไปซักครั้ง ประตูห้องเปิดออกแสงไฟสลัวสีส้มทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆในนั้นได้ชัดเจนสบายตา เธอค่อยๆ ปิดประตูเบาๆภายในห้องของทุกอย่างจัดวางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยชั้นหนังสือกว้างเต็มพนังกำแพงมีหนังสือเยอะแยะมากมายวางเรียงรายเต็มทุกชั้น ถัดมาอีกด้านเป็นตู้ที่ใส่เครื่องดนตรีหลายๆชนิดรวมกัน เดินขยับเข้าไปอีกนิดพบใครบางคนนอนสลบไสลอยู่บนเตียง เธอหยุดยืนอยู่ข้างๆร่างสูง เอามือสัมผัสที่แก้มเบาๆ ไอร้อนบ่งบอกว่ากำลังมีไข้สูงหน้าตาซูบผอมเห็นได้ชัดเจน เธอรีบดึงมือกลับเมื่อรู้สึกว่าเขาขยับตัว... เราบอกว่าอย่ามายุ่ง!!เสียงแหบตวาดจนสะดุ้งโหย่ง ... ไปให้พ้น..แล้วนิ่มก็ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก ออกไป!! น้ำข้าวเอื้อมมือไปแตะที่แขนคนเพ้อเขย่าเบาๆ พี่เกล้า.. นี่น้ำข้าวเองค่ะไม่ใช่พี่นิ่ม แรงเขย่าทำให้คนหลับรู้สึกตัวลืมตาปรือขึ้นมอง ข้าว... ทันทีที่เห็น รัฐเกล้ายกตัวลุกขึ้นดึงร่างบอบบางกอดไว้แนบอกเขากอดรัดเธอไว้แน่นด้วยความคิดถึงมากมาย ... ขอโทษ.. อย่าทิ้งเกล้าอีกเลยนะ เสียงแหบพร่าคร่ำครวญขอร้อง น้ำข้าวจะไม่ทิ้งพี่เกล้าไปไหนอีกแล้ว เธอยกมือขึ้นกอดชายหนุ่มด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยและปลอบประโลม ... น้ำข้าวขอโทษนะค่ะที่ทำให้เป็นแบบนี้ ... รัฐเกล้ายิ้มดีใจที่คว้าความสุขกลับคืนมาอีกครั้ง พี่เกล้าไม่สบายเดี๋ยวน้ำข้าวเช็ดตัวให้นะ ทั้งสองคลายอ้อมกอดออกจากกัน เธอช่วยประคองคนป่วยให้นอนลงบนเตียง ผ้าชุบน้ำอุ่นที่จัดแจงหามาวางไว้ข้างๆค่อยๆ เช็ดลงบนร่างกายคนป่วยอย่างเบามือ หิวหรือเปล่า ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ... งั้นกินยาก่อนนะแล้วค่อยนอนต่อยาที่ถูกเตรียมไว้จับป้อนเข้าปาก ส่งน้ำให้ดื่มกลืนลงคอก่อนปล่อยให้หลับตาพักผ่อนต่อตามเดิม ... ปวดหัวหรือเปล่าค่ะไม่มีคำตอบใดๆ นอกจากเอื้อมคว้ามือเล็กๆ ไปจับกุมไว้บนอก น้ำข้าวนั่งมองหน้าคนรักอยู่เงียบๆเนิ่นนาน เธอเอามือลูบไล้ผมเส้นเล็กเสยขึ้นเบาๆ เพื่อไม่ให้มันตกลงมาปกปิดใบหน้าที่ดูดีจนน่าหลงใหลเธอค่อยๆ เลื่อนมือลงมาที่ใบหน้าคมคายความร้อนที่สัมผัสได้เวลานี้ดูจะทุเลาลงไปกว่าเดิมคงเพราะได้เช็ดตัวไล่ความร้อนบวกกับยาแก้ไข้ที่เพิ่งทานเข้าไปเมื่อครู่ สายตากวาดมองใบหน้าที่ดูซูบผอมอิดโรยจากพิษไข้นิ้วเรียวเล็กค่อยๆ เลื่อนไล้ไปตามสันจมูกลากผ่านถึงริมฝีปากของคนหลับไหล รอยแตะสัมผัสเบาๆทำให้คิดถึงจุมพิศที่โหยหารสชาติดูดดื่มตรึงใจ ใบหน้าหวานๆ ค่อยๆ โน้มกายลงช้าๆปากแตะปากเป็นสัมผัสที่อบอุ่นอ่อน กลางดึก.. รัฐเกล้าฟื้นจากอาการไข้อุณหภูมิในร่างกายที่เคยสูงจัดตอนนี้ลดลงจนเกือบเป็นปกติเพราะฤทธิ์ยาที่ช่วยเอาไว้เขากำลังย้อนลำดับความคิดเกี่ยวกับความฝันที่ได้เจอ คลับคล้ายว่าได้โอบกอดคนรักจนรู้สึกอบอุ่นหัวใจรอยสัมผัสบนใบหน้าที่เธอคนนั้นฝากเอาไว้ยังรู้สึกถึงความอ่อน ร่างเล็กขยับตัวซุกกายเข้าหาไออุ่นทำให้รัฐเกล้าตื่นเต็มตาความฝันเมื่อคืนเป็นความจริง เธอกลับมาหาเขาและโอบกอดปลอบประโลมคนที่เจ็บช้ำจนเกือบขาดใจให้หายดีเธอเติมเต็มกำลังใจด้วยความรักความอบอุ่นทำให้คนที่อ่อนแอกลับมาแข็งแรงดังเดิม รัฐเกล้าคว้าร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอมตรึงใจ พี่เกล้าเป็นไงบ้างค่ะไข้ลดลงหรือยัง คนนอนหลับรู้สึกตัวตื่นยกหลังมือขึ้นแตะสัมผัสที่หน้าผากคนป่วย ... ไข้ลดแล้วนิรัฐเกล้าคลายอ้อมกอดไว้หลวมๆ ก้มหน้ามองสบตาสาวในอ้อมแขนจนเธอต้องหลบสายตาซุกหน้าเข้าหาอกอบอุ่นทำให้เขาหัวเราะเบาๆในลำคอ เมื่อคืนฝันดี... มือยกขึ้นลูบไล้ผมยาวสยายไปมา ฝันว่าอะไรค่ะ? ฝันว่าข้าวมาหาแล้วกอดไว้บอกจะไม่ทิ้งเกล้าไปไหนอีกแล้ว ... ไม่ทิ้งไปไหนแล้ว.. จริงหรือเปล่า? ก็แค่ฝันไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อยเธอยังคงซบหน้าที่อกกว้างนอนอมยิ้มน้อยๆ แล้วแบบนี้ล่ะ.. ความฝันหรือความจริงรัฐเกล้าจับที่ไหล่บอบบางพลิกกายเธอเบาๆ ให้นอนหงายอยู่ระหว่างอก แขนสองข้างของเขาวางค่อมระหว่างแก้มนวลเนียนปลายนิ้วเรียวยาวไร้เกลี่ยไรผมบริเวณหน้าผาก สายตาสองคู่มองสบกัน ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจสองดวงรัวเป็นจังหวะน้ำข้าวเริ่มสั่นหวั่นไหวเมื่อใบหน้าคมคายโน้มใกล้แนบชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นริมฝีปากค่อยๆ เคลื่อนลงมาประกบชิดติดกัน อาการใจเต้นรัวกลับมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสดูดดื่มเร่งเร้าตามแรงปรารถนา.. รัฐเกล้าถอนรอยจูบขึ้นมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อที่แก้มด้วยอาการเขินอายจนเธอไม่กล้ามองสบตาใจสั่นไหวเต้นระรัวตามแรงตื่นเต้น ข้าว... เสียงแผ่วเบาเรียกชื่อเพื่อให้เธอหันมาสบตา ... รักเกล้าหรือเปล่า..?น้ำข้าวยกมือขึ้นแตะที่แก้มสองข้างคลี่ยิ้มให้บางๆ น้ำข้าวรักพี่เกล้า เสียงกระซิบอ่อนหวานนำมาซึ่งความสุข เขาและเธอแลกจูบที่ดื่มด่ำเนิ่นนาน... อารมณ์รักใคร่ที่พยายามควบคุมให้อยู่ในกฏเกณฑ์เวลานี้มันพ่ายแพ้ต่อความต้องการกันและกันอย่างราบคาบรัฐเกล้าฝากรอยรักสัมผัสไปตามเรือนร่างนวลเนียน ความรู้สึกวาบหวามทำให้สั่นหวั่นไหวเธอในอ้อมกอดยอมปล่อยใจให้เขาได้รุกล้ำผ่านความบริสุทธิ์ตามความต้องการของอารมณ์ที่ไม่อาจหยุดยั้งไว้ได้อีกแล้วแรงปรารถนาของเขาและเธอแสดงออกมาเป็นจังหวะรักที่อ่อน เขาได้ครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ.. ความรู้สึกที่เคยมีให้แก่กันมันเป็นความห่วงใยคอยดูแลอยากอยู่ใกล้แต่เวลานี้และตลอดไปคือการมอบความรักทั้งใจและหวงแหนไว้ไม่ให้ใครครอบครอง.. คนรักกันโอบกอดซบความอบอุ่นซุกกายใต้ผ้าห่มหนารัฐเกล้ากระชับวงแขนแนบแน่นส่งผ่านความรักหมดใจให้เธอได้รับรู้มือลูบไล้สัมผัสผมนุ่มนวลกล่อมให้เธอหลับไหลในอ้อมกอดที่พร้อมจะปกป้องดูแลตลอดไป... แสงแดดอ่อนส่องผ่านกระทบม่านบอกเวลายามเช้ารัฐเกล้ายังคงนอนมองสาวหน้าใสอ่อนหวานที่หลับสนิทในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกหลงใหลในความอ่อน หลบทำไม? เสียงแหบห้าวกระซิบแหย่คนในอ้อมกอดที่เอียงอายด้วยรอยยิ้มบางๆ แล้วพี่เกล้าจ้องน้ำข้าวทำไมล่ะ เธอยังคงซุกหน้าไว้ที่อกอบอุ่น ดึงยึดผ้าห่มขึ้นแนบกายแน่น มองภรรยาตัวเองผิดตรงไหน? ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไหล่กลมมนเบาๆ ก่อนยกขึ้นมาละเลงผมสลวยอย่างเอ็นดู คนถูกกระทำได้แต่กระชับกอดร่างสูงไว้แก้เขิน จำวันที่ข้าวมาหาเกล้าที่ผับได้ไหม อือ ที่ข้าวบอกว่า ไม่เข้าใจความรู้สึกเวลาเกล้าอยู่ใกล้ใครมันหงุดหงิดอยากร้องไห้ตอนนี้รู้หรือยังคืออะไร รู้แล้ว ทำไมค่ะ บอกให้รู้หน่อยสิ..เกล้าอยากได้ยิน รอยยิ้มระบายบนใบหน้าทั้งคู่อย่างอ่อน ฟังดีๆ นะน้ำข้าวพูดหนเดียว น้ำข้าวรักพี่เกล้าและน้ำข้าวก็หึงเวลาที่พี่เกล้าอยู่ใกล้กับสาวคนอื่นด้วยรัฐเกล้าเอามือสองข้างจับแก้มใสๆ ประทับจูบลงบนหน้าผากอย่างนุ่มนวล เกล้ารักข้าวเธอส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนเงยหน้าขึ้นให้ริมฝีปากแตะกันอย่างอ่อน
แอบมาอ่านครับ
โดย: GTW IP: 171.99.69.135 วันที่: 31 ตุลาคม 2555 เวลา:21:40:50 น.
แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจให้จขบ.ในยามค่ำคืนครับ
ตามมาอ่าน เสพติดรัก mydarling บทที่20 ด้วยนะครับ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต มาโซคิส Literature Blog ดู Blog โดย: **mp5**
 วันที่: 31 ตุลาคม 2555 เวลา:22:42:41 น.เอ่อ
อืมม์ คือว่า ขอแสดงความเห็นนิดหนึ่งนะครับ ผิดถูกอย่างไรขออภัย. เกรงใจคนเขียน คุณมาโซคิสม์^^.. ติดคำว่า "ที่" มากไปไหมเอ่ย ความจริงสามารถ หลบ คำว่า ที่ ไปใช้ คำอื่น ได้นะครับ เผ่นล่ะ... โดย: GTW IP: 171.99.69.144 วันที่: 31 ตุลาคม 2555 เวลา:22:48:06 น.
ยินดีอย่างยิ่งค๊า
เดี๋ยวคงต้องปรับเปลี่ยนอีกเยอะเลย แหะๆ เรื่องเสพติดรัก เขียนมาสองปี เพิ่งจบเมื่อต้นเดือนนี้ นี่เอง :p ขอบคุณมากๆ นะคะ โดย: มาโซคิส
วันที่: 31 ตุลาคม 2555 เวลา:22:53:05 น. |
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
