Group Blog
All Blog
|
เสพติดรัก mydarling บทที่11 Chapter 11 บรรยากาศยามเช้า.. แสงแดดอ่อนๆของวันใหม่เป็นสัมผัสที่อบอุ่น อากาศไม่ร้อนไม่เย็นจนเกินไปนักศึกษาส่วนใหญ่ยังคงนอนหลับพักผ่อนเอาแรงเพราะปาร์ตี้เมื่อคืนสนุกสนานเฮฮาจนลืมเวลาน้ำข้าวตื่นขึ้นพร้อมความเจ็บปวดที่ข้อเท้าทุเลาลง เธออาบน้ำแต่งตัวทำธุระส่วนตัวก่อนออกมาเดินเล่นเพื่อเป็นการบริหารข้อเท้าไปในตัวสาวหน้าหวานเดินสำรวจสองข้างทางที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่นานาชนิด ทั้งดอกไม้ใบหญ้าตลอดแนวทางเดินทำให้เพลินตา น้ำข้าวเดินตรงไปนั่งยังโขดหินขนาดใหญ่หาที่เหมาะๆหย่อนกาย เปิดสมุดไดอารี่ที่หยิบติดมือออกมา ค่อยๆ พลิกอ่านตั้งแต่หน้าแรกที่เริ่มเขียนตัวอักษรตัวแรกและตัวต่อไปตามลำดับวันเวลาเกมสะสมตัวอักษรตามที่รัฐเกล้าส่งข้อความให้เธอไว้คล้ายบอกสิ่งที่อยากระบายให้รับรู้เธอเก็บคำแต่ละตัวรวมไว้เป็นหนึ่งประ MISS YOU = อืมน้ำข้าวเข้าใจแล้วล่ะเกมสะสมคำเป็นงี้นี่เอง คิดถึง กันบ้างไหม?= คิดถึงเหมือนกันแต่คิดถึงเป็นระยะๆ อิอิ เมื่อ ไร จะ OKเรื่อง ที่ รอ ฟัง คำตอบ =รอไปก่อนนะคะน้ำข้าวยังคิดไม่ออก น้ำข้าวยังคงรอคอยที่จะเล่นเกมสะสมคำจากรัฐเกล้าทุกวันๆเพราะเธอเองก็อยากรู้สิ่งที่อยู่ในใจเขา เธอหยิบโทรศัพท์กดดูข้อความที่เขาส่งให้เมื่อคืน(วันนี้ให้เป็นประ รักมากมาย =น้ำข้าวก็รักพี่เกล้านะคะ สมุดเล่มนี้เต็มไปด้วยความในใจที่ทั้งสองถามตอบระหว่างกันน้ำข้าวใช้เวลานั่งคิดถึงรัฐเกล้าพักใหญ่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิดแต่มันก็ทำให้รู้สึกยินดีเกิดเมื่อเห็นชื่อผู้โทรเข้าตามหน้าจอโทรศัพท์ ดีใจจังพี่ต้นโทรหา ว่างแล้วเหรอค่ะ น้ำเสียงใสเจื้อยแจ้วดูมีชีวิตชีวาส่งผ่านตามสายเครื่องมือสื่อสาร (ใช่เพิ่งได้พักคิดถึงเราก็เลยโทรมาหา เป็นไงบ้างไปแคมป์สนุกไหมซนหรือเปล่า) สนุกดีค่ะพี่ต้นน้ำข้าวโตแล้วนะจะให้ซนได้ไง (ไม่เชื่อ พี่มีลางสังหรณ์ว่าเรานะซนจนเป็นเรื่องใช่ไหม) ทำไมพี่ต้นรู้ล่ะพอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน้ำข้าวขาแพลงแต่ตอนนี้หายดีแล้วค่ะ (เห็นไหมพี่ว่าแล้วเชียวต้องมีเรื่องแน่ๆดูแลตัวเองดีๆ นะไกลหูไกลตาแบบนี้อย่าทำให้พี่เป็นห่วง) ค่ะคุณหมอน้ำข้าวจะดูแลตัวเองดีๆ พี่ต้นไปนอนพักผ่อนเถอะคะเดี๋ยวไว้น้ำข้าวกลับบ้านแล้วเราค่อยคุยกันเนอะ (โอเค ไว้ว่างพี่จะโทรหาเรานะ)หลังวางโทรศัพท์น้ำข้าวมองดูเวลาเห็นว่าออกมาเดินเล่นนานแล้วจึงลุกเดินกลับยังที่พักของตัวเอง หายดีแล้วเหรอ? เสียงละมุนละไมทักทายเมื่อเดินมาหยุดยืนเบื้องหน้าสาวหน้าหวานคล้ายจงใจตามหาน้ำข้าวพยักหน้าตอบคำถาม เดินไหวแล้วค่ะ ช่วยถือไหม? ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้เองน้ำข้าวถือได้ รอยยิ้มหวานๆ ส่งให้ชายหนุ่มที่ยืนมองไม่ละสายตา รัฐเกล้าเอื้อมมือกุมมือเล็กๆของน้ำข้าวไว้พาเธอเดินกลับยังห้องพัก มีแฟนน่ารักแบบนี้ดีจังเลยเนอะ น้ำข้าวระบายยิ้มเขินบนใบหน้า ส่งเสียงเจรจาโดยไม่หันสบตาชายหนุ่มที่จูงมือไว้รัฐเกล้ามองน้ำข้าวด้วยความรู้สึกเปี่ยมสุขดีใจที่เธอยอมรับเป็นคนรักเต็มปาก เขาดึงเธอมากอดไว้แน่นยกมือลูบที่ผมยาวเงางามไปมา ... กอดน้ำข้าวแรงแบบนี้เดี๋ยวน้ำข้าวก็ตายกันพอดี รอยยิ้มปรากฏพร้อมอ้อมกอดยิ่งรัดแน่นขึ้นอีก ... โอ๊ย.. พี่เกล้าน้ำข้าวเจ็บนะแกล้งน้ำข้าวใช่ไหม? สาวหน้าหวานไม่ยอมแพ้ยกมือขึ้นโอบรัดร่างสูงตอบกลับเธอพยายามกอดเขาให้แน่นด้วยแรงอันน้อยนิดทั้งสองหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข ... พอได้แล้วเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น น้ำข้าวค่อยๆ คลายมือออกจากเอวรัฐเกล้า ส่วนเขายังไม่ยอมปล่อยมือออกจากร่างบอบบางยังคงกอดเธอไว้แบบนั้น ... พี่เกล้าเลิกเล่นได้แล้วค่ะอายคนอื่นเขานะ อายทำไม? อ้าวก็ยืนกอดกันในที่สาธารณะแบบนี้ไม่ให้อายหรือไง ก็แฟนกัน... แน่ะ ยังไม่ยอมปล่อยอีกนะ รัฐเกล้าหัวเราะเบาๆ ก่อนคลายมือออกจากร่างบอบบาง ... น้ำข้าวเข้าห้องก่อนนะไว้เจอกันตอนกลางวันคะ รอยยิ้มละมุนส่งให้อย่างอ่อนโยน
เวลาเที่ยงหลังจากที่รับประทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้วนักศึกษาทุกคนมารวมตัวกันบริเวณลานกว้างที่จัดปาร์ตี้เมื่อคืนตามคำสั่งของคณะจัดกิจกรรม((หลังจากที่ทุกคนได้สนุกสนานพักผ่อนกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้ยังมีกิจกรรมให้เราได้สนุกกันต่อเริ่มกันเลยไหม..)) เฮ!! เอาเลยยย เสียงเฮดังขึ้นพร้อมเพรียงสนั่นหวั่นไหวกึกก้องไปรอบบริเวณ ยัยข้าวไหวหรือเปล่าแกต้องขึ้นเขาปีนห้วยนะ ใช่ยัยข้าวฉันว่าอยู่นี่ดีกว่านะยะเดี๋ยวเจ็บข้อเท้าขึ้นมาอีกจะแย่ ไม่เป็นไรน้ำข้าวหายแล้วนี่ไงดูสิ สาวหน้าหวานทำท่ากระโดดสูงๆให้เพื่อนดูเพื่อยืนยันว่าเธอหายเจ็บข้อเท้าแล้วจริงๆ นี่ๆดูสิคู่รักหวานแหววเมื่อคืนไงเสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อเห็นรัฐเกล้าเดินมาพร้อมกับนุ่มนิ่ม เสียงกระซิบส่งต่อกันเป็นทอดๆจนหนาหูทำให้น้ำข้าวหันไปมองยังบุคคลที่ตกเป็นเป้าสายตา นี่แกเขาซุบซิบไรกันอ่ะรู้ป่ะต๊อกแต๊ก? ไร้เสียงตอบกลับ คนถูกถามเหลียวสายตาหันมองยังน้ำข้าวอย่างห่วงใยความรู้สึกและเป็นกังวลต่อสิ่งที่จะได้รับรู้ ... นี่แกฉันคุยด้วยไม่ได้ยินหรือไงน้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าทางไม่ใส่ใจคำถามซักเท่าไร ได้ยินแล้วย่ะอย่าไปใส่ใจเลยคนอื่นก็พูดสุ่มสี่สุ่มห้าไปเรื่อย มีไรเหรอแก.. พริกอยากรู้ เสียงคาดคั้นยังคงคะยั้นคะยอถามไถ่ถึงสิ่งที่ส่งผ่านตามเสียงซุบซิบ ไม่มีไรหรอกย่ะ ฟังที่พี่เขาพูดดีกว่าว่าเข้าป่ายังไงน้ำเสียงกระแทกกระทั้นเลี่ยงตอบคำถามพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่น ต๊อกแต๊กมีไรปิดน้ำข้าวหรือเปล่าสายตาใสๆ มีความสังสัยเคลือบแคลง ไม่มีย่ะเธอจำไว้อย่าฟังคำพูดคนอื่นก็พอ เชื่อฉันนะยัยข้าว อยากรู้อะไรให้ถามเ วันนี้ต๊อกแต๊กเป็นอะไรไปทำไมแกพูดจาแปลกๆล่ะว่าไหมยัยข้าว? นั่นสิ ความสงสัยก่อตัวในใจ บรรยากาศรอบกายดูแปลกไปสายตาหวาดระแวงส่งผ่านไปยังสาวผมซอยที่ทำท่าทางมีพิรุธอย่างหนัก ข้าวเป็นไงบ้างขาหายดีหรือยัง? นุ่มนิ่มเดินมาทักทายคนขาเจ็บที่อาการดีขึ้นจนเกือบหายเป็นปลิดทิ้ง หายหรือไม่หายก็คงไม่เรียกร้องความสนใจเหมือนคนบางคนหรอกค่ะ ต๊อกแต๊กพูดลอยๆ ขึ้นมาทำให้นุ่มนิ่มกับน้ำข้าวหยุดชะงักหันมองหน้ากัน วันนี้แกเป็นไรต๊อกแต๊กไปกินรังแตนที่ไหนมา พริกเอนกายขยับเข้าใกล้กระซิบเพื่อนที่มีท่าทางต่อต้านและชวนหาเรื่องจนเกินพอดี น้ำข้าวหายแล้วค่ะพี่นิ่มพี่นิ่มล่ะแผลเป็นไงบ้าง? น้ำข้าวพยายามเจรจาให้สถานการณ์ดูดีขึ้นและกลับสู่สภาวะปกติโดยในใจนึกเอะใจถึงกิริยาของเพื่อนและเสียงซุบซิบรอบบริเวณจนในใจเริ่มหวั่นไหวเล็กๆ ไม่เป็นไรแล้วจ๊ะเดี๋ยวซักพักรอยแผลเป็นก็คงหาย ดีแล้วค่ะ ขาสวยๆเป็นแผลเป็นไม่ไหวนะ พี่แวะมาทักทาย พี่ไปเข้ากลุ่มก่อนนะไว้เจอกันจ๊ะ ฉันล่ะเกลียดนัก!สร้างภาพว่าใสซื่อแต่จริงๆ ไม่บริสุทธิ์ใจเนี้ย!! ต๊อกแต๊กแสดงอารมณ์หงุดหงิดใส่ทันทีเมื่อเห็นนุ่มนิ่มเดินจากไป เป็นอะไรมากป่ะต๊อกแต๊กทำไมไปกัดพี่เขาแบบนั้นล่ะแก.. ต๊อกแต๊กมีเรื่องอะไรก็บอกมาอย่าทำแบบนี้สิมันไม่ดีนะ คนอื่นจะมองว่าเราไปหาเรื่องพี่เขาได้ น้ำข้าวพยายามโน้มน้าวอารมณ์ขุ่นเคืองของเพื่อนให้เย็นลงโดยหาเหตุผลคุยกัน เฮ้อ! ฉันเล่าให้ฟังก็ได้ย่ะเก็บไว้แล้วมันก็อึดอัด ต๊อกแต๊กเล่าถึงเหตุการณ์ที่เป็นข่าวซุบซิบเมื่อคืนให้เพื่อนทั้งสองฟังระหว่างทางเดินเข้าป่าเพื่อทำกิจกรรม ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยแกพี่นิ่มคนนั้นจะทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? ก็ทำมาแล้วและคนอื่นเขาก็เห็นกันทั้งนั้นไม่งั้นจะเม้าท์กันแบบนี้เหรอย่ะ น้ำข้าวว่าน่าสงสารพี่นิ่มนะเขาคงรักพี่เกล้ามาก... เสียงสลด เจ็บแปลบที่หัวใจพ่นลมหายใจอ่อนล้า นี่ยัยข้าวอย่าบอกนะว่าจะยกแฟนตัวเองให้เขาอ่ะ!ต๊อกแต๊กโวยวายไม่พอใจรุนแรง เปล่า.. น้ำข้าวแค่แสดงความคิดเห็นเฉยๆน้ำข้าวจะมีสิทธิ์ไปยกคนนั้นคนนี้ให้ใครได้ล่ะทุกคนก็มีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าซักวันพี่เกล้าเห็นใจพี่นิ่มขึ้นมาแล้วไปคบกันน้ำข้าวก็ห้ามเขาไม่ได้ มันก็จริงนะ แต่พริกว่าตอนนี้เรามีความสุขก็เก็บมันไว้ดีกว่าอย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลยนะแก ต๊ายยย! ยัยพริกฉันเพิ่งเห็นเธอพูดเข้าท่าก็วันนี้ล่ะ แหม๋ ต๊อกแต๊กไปว่าพริกทำไมน้ำข้าวว่าเรารีบเดินให้ทันคนอื่นดีกว่ามัวแต่คุยเขาไปถึงไหนกันแล้ว นั่นสิ ไปเร็วๆ แก ทั้งสามพากันจ้ำพรวดสาวเท้าให้เร็วขึ้น ระหว่างทางเดินเข้าป่า..เจ้าหน้าที่ป่าไม้คอยดูแลความปลอดภัยทุกตารางนิ้ว อธิบายถึงเรื่องต่างๆ ของป่าเขาให้ฟังโดยละเอียดอย่างเรื่องวิถีการดำรงชีวิตของสัตว์ป่า การสำรวจรอยเท้าสัตว์วิธีการเดินป่าที่ถูกต้องการดูแลตัวเองเมื่อหลงอยู่ในป่าและอีกหลายเรื่องที่อธิบายไปเรื่อยๆ ตลอดทางโดยแบ่งนักศึกษาเดินสำรวจป่าออกเป็นสองกลุ่มใหญ่คือกลุ่มของนักศึกษาปีสองและกลุ่มนักศึกษาปีสี่ซึ่งการแบ่งกลุ่มครั้งนี้ทำให้จิตใจของใครบางคนไม่เป็นสุขเพราะใจยังจดจ่อไปหาคนที่อยู่อีกกลุ่มจนกระวนกระวาย เกล้าเรื่องเมื่อคืนนิ่มขอโทษนะ นุ่มนิ่มเดินขนาบข้างรัฐเกล้าเมื่อเห็นเขาดูใจลอยผิดปกติ อืม รัฐเกล้าตอบกลับโดยไม่ได้หันมองเธอ ยังคงไว้ด้วยสีหน้าเฉยชาสายตามองต่ำและเดินต่อไปเรื่อยๆ เกล้าไม่โกรธนิ่มนะเสียงอ่อยเบาคล้ายสำนึกผิด อย่าทำอีกแล้วกันเสียงเย็นชาส่งบทสนทนาโต้ตอบ ไม่ให้ทำอีกคือเรื่องไหน..ที่นิ่มเมาแล้วร้องไห้ หรือเรื่องที่นิ่มรักเกล้า! น้ำเสียงเจ็บปวดรวดร้าวที่ควบคุมและสะกดไว้ไม่อยู่กำลังปะทุยังชายเบื้องหน้าที่แสดงอารมณ์เฉยชาไม่แยแสว่าเธอยังคงมีตัวตนอยู่ตรงนั้น ... ทำไมเกล้าถึงเย็นชากับนิ่มแบบนี้ยิ้มให้นิ่ม มองหน้านิ่มเหมือนที่ทำกับน้ำข้าวบ้างได้ไหม อย่าเมาจนไม่รู้เรื่องอีกเราคงอยู่กับนิ่มไม่ได้ตลอดเวลา ความเฉยชาที่รัฐเกล้าหยิบยื่นให้สร้างความเจ็บปวดต่อใจบอบบางของนุ่มนิ่มเขาไม่ใส่ใจคำพูดใดๆ ของเธอแม้แต่น้อยพยายามเดินเลี่ยงขึ้นไปข้างหน้าปล่อยให้นุ่มนิ่มยืนตีหน้าเศร้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้อยู่อย่างนั้นนิ่งๆ
|
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
