Group Blog
All Blog
|
เสพติดรัก mydarling บทที่10 Chapter 10 เวลาของค่ำคืนนี้ผ่านไปพร้อมความสุขที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นรัฐเกล้าอุ้มน้ำข้าวเดินมาส่งยังห้องพักโดยที่เธอโอบกอดรอบคอเขาไว้แน่นและซุกใบหน้าซบลงตรงไหล่กว้างรับความอบอุ่นมาตลอดทางร่างบางถูกวางลงบนเตียงนอนอย่างเบามือเมื่อก้าวเข้าไปในห้องพักเป็นที่เรียบร้อย ริมฝีปากฝากประทับรอยจุมพิศไว้บนหน้าผากบอบบาง พักผ่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันรัฐเกล้ามองสบตาคนขาเจ็บ ส่งยิ้มให้อย่างละมุนละไมก่อนก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่องช้าคล้ายอยากอยู่ต่อไม่อยากจากไปไหนให้ห่างไกลสายตา น้ำข้าวนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สัมผัสได้ถึงความสุขใจ..นี่หรือสิ่งที่ใครหลายคนต้องการ ความรัก มันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่สัมผัสได้ระหว่างคนสองคนตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจมันขึ้นมาบ้างแล้ว.. รัฐเกล้าเดินตรงไปหาเพื่อนสนิทของคนรักในงานปาร์ตี้ด้วยสีหน้าอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะมองยังไงก็เห็นรอยยิ้มเบาบางบนใบหน้าเรียบเฉยทำให้สองสาวหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจคล้ายโลกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ฝากดูแลข้าวด้วยนะ รัฐเกล้าพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่ฟังแล้วอ่อน รับทราบค่ะ ว่าแต่พี่เกล้าเป็นอะไรหรือเปล่าเนี้ย พริกถามด้วยความสงสัย รัฐเกล้าไม่ตอบอะไรได้แต่ส่งยิ้มเย็นให้ก่อนเดินเลี่ยงไปยังกลุ่มเพื่อนอีกด้านหนึ่งในงานปาร์ตี้ แกว่าพริกละเมอหรือเปล่าต๊อกแต๊กเมื่อกี้พริกเห็นพี่เกล้ายิ้มด้วยอ่ะ พริกสะกิดเพื่อนที่นั่งข้างๆโดยที่สายตายังมองตามหลังชายร่างสูงไปแต่ไร้การตอบกลับจนรู้สึกถึงความผิดปกติ ... เงียบทำไมแก!พริกตวาดเสียงใส่ต๊อกแต๊กที่มองตามรัฐเกล้าตาไม่กระพริบ หล่อกระชากใจฉันจริงๆแค่ท่าทางเย็นชาที่ว่าเท่แล้ว พอเขายิ้มออกมาฉันยิ่งใจละลายเลยยัยพริก กรี๊ดดดต๊อกแต๊กทำท่าละเมอเพ้อเจ้อเหมือนกำลังล่องลอยในความฝัน อย่าโอเวอร์ให้มันมากนักแกไม่ได้การล่ะ พริกขึ้นไปหายัยข้าวดีกว่าคงต้องมีอะไรเด็ดๆ แน่นอน พี่เกล้าถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ พริกกระแทกกายลุกขึ้นวิ่งออกจากงานปาร์ตี้อย่างเร็ว ปล่อยให้ต๊อกแต๊กยืนละเมออยู่อย่างนั้นจนวิญญานกลับเข้าร่างเธอหันซ้ายหันขวาพบว่าตัวเองยืนอยู่ลำพังจึงรีบวิ่งตามเพื่อนตาตี่ไปติดๆ บรรยากาศยามค่ำคืนยังคงคึกครื้นเฮฮาไปด้วยเสียงเพลงนักศึกษาทั้งหลายยังคงสนุกสนานเต้นรำตามจังหวะดนตรี บ้างก็นั่งสังสรรค์กันกับเครื่องดื่มหลากหลายชนิดนุ่มนิ่มยกแก้วเข้าปากน้ำสีชาไหลลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า เธอเองไม่ได้ใส่ใจว่าสิ่งรอบข้างจะเป็นอย่างไรยังคงอยากดื่มเหล้าให้เมาเพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงใครบางคนที่ไม่เคยเหลียวแลเธอเลยจนเริ่มมีอาการมึนเมาควบคุมสติไม่ค่อยอยู่ น้ำตาไหลอยากระบายปลดปล่อยความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจออกมาคำพูดบ่นพึมพำเรียกชื่อคนที่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในเวลานี้ ทำไมเกล้าถึงไม่เคยเห็นความสำคัญของนิ่มเลยทำไม!! เธอพูดออกมาพร้อมน้ำตา ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทรงตัวไม่ไหวร้องไห้ฟูมฟายจนเพื่อนๆ ที่เดินผ่านไปมาบริเวณนั้นให้ความสนใจ ไอ้เกล้า.. เจ้าของชื่อหันมองตามเสียงเรียก ช่วยไปดูนิ่มหน่อยว่ะเมามากจนไม่รู้เรื่องแล้ว ลมหายใจถูกพ่นออกทางปากเบาๆ สีหน้านิ่งเรียบกลับมากระทันหัน พยักหน้ารับรู้ก่อนลุกเดินยังบริเวณที่เพื่อนส่งข่าวซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากเท่าไร เกล้าทำไมเธอไม่เคยรักนิ่มเลย!! นุ่มนิ่มยังคงร้องไห้พร่ำเพ้อไม่สนใจเพื่อนคนอื่นที่เดินเข้ามาดูเธออย่างห่วงใยกับสภาวะจิตใจของเธอตอนนี้มือเรียวยาวจับที่ไหล่ดึงร่างเมามายไม่ค่อยมีสติขึ้นมานั่งตรง นิ่มเป็นอะไร รัฐเกล้านั่งลงข้างๆ ประคองร่างกายอ่อนแอไว้ไม่ให้ฟุบลงไปกับโต๊ะอีกครั้งนุ่มนิ่มมองยังเบื้องหน้าเห็นว่าเป็นรัฐเกล้า เธอยิ่งร้องไห้น้ำตาไหลไม่หยุดโผ่เข้ากอดคว้าความอบอุ่นไว้ทันที เกล้าเห็นนิ่มอยู่ในสายตาแล้วใช่ไหมเสียงสะอื้นดังราวจะขาดใจพยายามระบายความในออกมา ทำไมทำแบบนี้? เสียงเรียบนิ่งพยายามเรียกสติเธอกลับมา สายตานักศึกษาหลายคู่กำลังมุงดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆอย่างไม่ละสายตาพากันซุบซิบไปต่างๆ นานา ถ้านิ่มไม่เป็นแบบนี้เกล้าคงไม่ใส่ใจนิ่มเลยใช่ไหม! นิ่มคงไม่มีความสำคัญกับเกล้าใช่ไหม! น้ำเสียงกระแทกอารมณ์ยังคงระบายสิ่งที่อัดอั้นต่อไปทั้งน้ำตาและคำพูด ถ้ายังทำตัวแบบนี้ เราจะไม่ใส่ใจนิ่มอีก อ้อมแขนที่กอดร่างชายหนุ่มไว้แน่นตอนนี้คลายออกจนเกือบจะหลุดจากกันเสียงร้องไห้ฟูมฟายเมื่อครู่หยุดลงเหมือนได้สติกลับมาอีกครั้งเธอพยายามกลั้นสะอึกสะอื้นไว้ภายในเพราะเสียงเย็นชาที่ดังออกมาจากปากของรัฐเกล้าทำให้เธอกลัวว่าเขาจะตัดเธอออกจากวงจรชีวิตตลอดไปความเจ็บปวดจุกอยู่ในอกต้องพยายามสะกดไว้ ... ลุกไหวหรือเปล่า? รัฐเกล้าพยุงตัวนุ่มนิ่มให้ลุกขึ้นยืนแต่ยังโซเซจะล้มคล้ายขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเธอคงเดินไม่ถึงห้องพักในสภาพแบบนี้แน่นอน รัฐเกล้าหลับตาถอนใจเล็กน้อยก่อนอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนนี่คงเป็นหนทางเดียวที่จะพาคนเมากลับถึงห้องพักโดยเร็วที่สุด.. นุ่มนิ่มรู้สึกได้รับความอบอุ่นจากสัมผัสของชายหนุ่มที่เธอหลงรักมานานซึ่งเป็นสิ่งที่เธอรอคอยให้ถึงเวลาแบบนี้อยู่ตลอดและตอนนี้เธอก็ได้รับมันสมใจนุ่มนิ่มโอบสองมือกอดรอบคอรัฐเกล้าไว้แน่น ใบหน้าแนบอกอบอุ่นเพื่อเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ รัฐเกล้ายังคงไว้ซึ่งสายตาเย็นชามองตรงไปข้างหน้าโดยไม่รู้สึกหรือสนใจต่อการกระทำใดๆของหญิงสาวในอ้อมแขนเพราะถึงอย่างไรเธอคนนี้ยังคงเป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่อาจคิดอะไรเกินเลยไปกว่านี้ รัฐเกล้าพานุ่มนิ่มส่งถึงหน้าห้องพักเขาปล่อยร่างเธอลงยืนกับพื้นแต่ยังคงช่วยพยุงร่างกายไว้เพราะเธอยังทรงตัวไม่อยู่นุ่มนิ่มโอบกอดรอบคอรัฐเกล้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เธอรู้ดีว่าคงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วแขนบอบบางยิ่งกอดรัดแน่นขึ้นเหมือนไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไป.. ปล่อยเราได้แล้ว รัฐเกล้ายังคงความเฉยชาทั้งสายตาและน้ำเสียง ไม่รู้สึกยินดียินร้ายต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่อย่างใดมือที่ช่วยพยุงร่างบางไว้ค่อยๆ ปล่อยลงข้างลำตัวโดยไม่ได้สัมผัสส่วนใดๆ ของร่างกายหญิงสาวปล่อยให้นุ่มนิ่มกอดรัดร่างเขาไว้แบบนั้นฝ่ายเดียว ... ปล่อย.. รัฐเกล้าดึงมือที่กอดรัดรอบคอไว้เพื่อให้หลุดเป็นอิสระ ... พักผ่อนซะ รัฐเกล้าเดินหันหลังกลับไม่สนใจมองยังนุ่มนิ่มที่ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นมือปิดหน้าตัวเองร้องไห้น้ำตาไหลเต็มฝ่ามือ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองที่ไปรักผู้ชายเย็นชาอย่างเขา ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่เคยมีใจให้เลยก็ตาม แต่เธอก็ยังรักเขาหมดหัวใจ
ห้องพักสามสาวเพื่อนสนิทยังคงมีเสียงคุยกันไม่ขาดสายทั้งเรื่องที่อยากรู้อยากเห็นและเรื่องของความสนุกสนานครื้นเครงที่ได้ร่วมปาร์ตี้ยามค่ำคืนถึงสิ่งประทับใจ กรี๊ดดดดดฉันดีใจที่เธอยอมรับพี่เกล้าเป็นแฟนแล้วต๊อกแต๊กยังคงโอเวอร์กรีดร้องออกนอกหน้านอกตา ต๊อกแต๊กเบาๆ สิแกนั่งกันอยู่แค่นี้เอง พริกพูดพร้อมหันมองขว้างค้อนใส่เพื่อนด้วยอารมณ์หมั่นไส้กับความตื่นเต้นเกินเหตุ นั่นสิเบาๆ ก็ได้น้ำข้าวยังไม่ตื่นเต้นแบบต๊อกแต๊กเลยนะ จริงเหรอย่ะที่บอกไม่ตื่นเต้นแหม๋.. หน้าระรื่นเชียว เสียงหัวเราะคิกคักสนุกสนาน วันนี้พริกเห็นพี่เกล้ายิ้มอีกแล้วนะแกต๊อกแต๊กยังเพ้อเลยนะ ไปทำอะไรให้พี่เกล้าเขายิ้มล่ะ?น้ำข้าวเลิกคิ้วถามเพื่อนทั้งสอง นี่เธอไม่รู้จริงๆเหรอยัยข้าว น้ำข้าวส่ายหน้าให้เพื่อนสนิท เขายิ้มเพราะเธอไง หน้าหวานๆ มีสีแดงฝาดขึ้นบนใบหน้าน้ำข้าวอมยิ้มหันหน้าหนีไปทางอื่นแก้เขิน ยัยข้าวจงภูมิใจไว้ซะแกทุกรอยยิ้มของพี่เกล้าแกเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นพริกพูดเพราะเธอรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดกับรัฐเกล้าไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็มาจากเพื่อนสาวของเธอพริกว่าดีนะแกที่เราสามารถทำให้คนๆ หนึ่งมีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะอารมณ์โมโหหึงหวง ทุกๆ ความรู้สึกเพื่อเรา อยากมีบ้างจังเลยแก.. พริกอยู่ใกล้ต๊อกแต๊กมากเกินไปหรือเปล่าเริ่มเพ้อเจ้อเหมือนกันแล้วนะ น้ำข้าวแซวพริกที่ยิ้มยินดีส่งให้ อย่ามาลงที่ฉันนะยะยัยข้าวฉันไม่ได้เพ้อเจ้อ ไม่คุยด้วยแล้วออกไปดูข้างนอกดีกว่า เดี๋ยวมานะ พริกอาบน้ำนอนแล้วนะแกเอากุญแจไปด้วยกลับมาจะได้ไม่ต้องปลุกคนอื่น กุญแจถูกยื่นส่งให้ต๊อกแต๊กเก็บไว้ก่อนเธอจะเดินพ้นจากห้องไป สาวผมซอยเดินตรงเข้างานปาร์ตี้ที่ยังมีเสียงเพลงเปิดคลอเบาๆนักศึกษาหลงเหลืออยู่ไม่มากนัก เธอก้าวเดินไปเรื่อยเปื่อยเก็บภาพบรรยากาศจนได้ยินเสียงซุบซิบแว่วมาเกี่ยวกับคนรักของเพื่อนสนิทด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อตัวในใจทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุขต้องค้นหาความจริงของเรื่องที่ตกเป็นข่าวอยู่ขณะนี้ นี่เธอ มีเรื่องไรกันเหรอเห็นพูดถึงพี่เกล้าต๊อกแต๊กดิ่งตรงยังกลุ่มที่กำลังซุบซิบนินทาเม้าส์กันอย่างเมามันส์ ต๊อกแต๊กไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เมื่อกี้เหรอ?คำถามถูกส่งกลับคล้ายหยั่งเชิง เหตุการณ์อะไรล่ะย่ะเร็วๆ เล่ามาซิอย่าอมพนำ ต๊อกแต๊กแสดงออกด้วยท่าทางอารมณ์หงุดหงิดอยากรับรู้เรื่องราวเต็มที เมื่อกี้รุ่นพี่ที่ชื่อนุ่มนิ่มกินเหล้าเมาเรียกร้องความสนใจพี่เกล้าแน่นอนฉันคอมเฟิร์มได้เพราะพี่เกล้าไม่สนใจเจ๊แกไงเลยต้องประชดกินเหล้าเมาร้องไห้จนพี่เขาต้องอุ้มไปส่งที่ห้อง อุ้มเลยเหรอ!น้ำเสียงแหลมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ใช่สิ เมาจนเดินไม่ได้เซจนจะล้มยืนไม่ไหว ไม่ให้อุ้มแล้วจะให้ลากเจ๊แกไปหรือไงต๊อกแต๊ก ฉันเห็นแล้วหมั่นไส้แทนจริงๆนี่ถ้าฉันเป็นยัยข้าวนะคงจะวีนแตกไปแล้วล่ะ ผู้ชายตามจีบตัวเองอยู่ทุกวันแต่ต้องตกมาเป็นเรื่องเม้าท์กันสนุกปากกับผู้หญิงอื่นแบบนี้ ... ต๊อกแต๊กนิ่งเงียบรอฟังเหตุการณ์ต่อ พี่เกล้าก็อีกคนไม่น่าทำตัวแสนดีหลงกลเจ๊แกเลยกลางวันอุ้มยัยข้าวอยู่แท้ๆ พอตกกลางคืนอุ้มหญิงอื่น แล้วแบบนี้คนอื่นเขาจะมองกันยังไงล่ะ แล้วเธอรู้ป่ะว่ายัยนุ่มนิ่มอะไรนั่นอะหล่อนกินเหล้าแล้วร้องไห้ทำไมต๊อกแต๊กเริ่มส่งคำถามร่วมสนทนาจริงจัง ข้องใจในเรื่องราว ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเจ๊แกเป็นอะไรได้ยินแต่ ทำไม ทำไม เธอไม่รักฉัน อะไรแบบนี้ล่ะ อืมขอบใจมากนะยะที่เล่าให้ฟัง ต๊อกแต๊กยื่นมือตบบ่าแทนคำขอบคุณ ยังไงก็เตือนยัยข้าวบ้างนะอย่าไว้ใจเจ๊แกมากปล่อยไว้ใกล้พี่เกล้ามากๆระวังจะโดนเจ๊แกคาบไปซะก่อน ฉันว่าพี่เกล้าคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกย่ะ ไว้ใจได้เหรอต๊อกแต๊กผู้ชายนะไม่ใช่พระอิฐพระ ยังไงก็ขอบใจนะที่เล่าให้ฟังฉันไปก่อนล่ะ ต๊อกแต๊กรู้สึกหวั่นใจเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ฟังมาเมื่อครู่เพิ่งได้รับข่าวดีจากปากเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่นาที ตอนนี้ต้องมาได้ยินเรื่องเลวร้ายเธอรู้สึกสับสนข้องใจจนเก็บอาการไว้ไม่ไหวออกเดินหาชายหนุ่มที่ตกเป็นข่าวในวงขาเม้าส์ทันที ต๊อกแต๊กเดินหารัฐเกล้าด้วยใจกระวนกระวายจนทั่วบริเวณปาร์ตี้แต่ไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่มจนคิดไปต่างๆ นานาหรือเรื่องที่เพื่อนบอกจะเป็นความจริง ตอนนี้รัฐเกล้าอาจกำลังเจอกับดักของนุ่มนิ่มอยู่ก็เป็นได้ความรู้สึกเริ่มหงุดหงิดจนทนไม่ไหว เธอรู้สึกโกรธแทนเพื่อนตัวเองมากมาย ขณะกำลังเดินกะฟัดกะเฟี้ยดสายตาที่ติดสัญญาณเรด้าเหลือบเห็นชายหนุ่มที่กำลังตามหายืนสูบบุหรี่อยู่ใต้ต้นไม้เธอรีบตรงดิ่งเข้าไปอย่างไม่รีรอ พี่เกล้ารบกวนเวลาแปบได้หรือเปล่าค่ะ รัฐเกล้ายกบุหรี่ในมือจี้กับต้นไม้โยนทิ้งลงถังขยะที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น สายตานิ่งเรียบส่งมองมายังสาวผมซอย ... เมื่อกี้ต๊อกแต๊กได้ยินข่าวมา ข่าว? เสียงละมุนทวนคำพูด สายตาแปลกใจส่อแววรอฟังคำอธิบายเพิ่มเติม ใช่ ข่าวที่พี่เกล้าอุ้มนุ่มนิ่มไปส่งที่ห้องอย่าว่าต๊อกแต๊กสอดเลยนะ แต่ต๊อกแต๊กอยากรู้ความจริงจากปากพี่เกล้าเพราะต๊อกแต๊กไม่อยากให้ยัยข้าวรับรู้เรื่องนี้ไปแบบผิดๆแล้วจะพาเข้าใจผิดกันหมด อยากรู้อะไรล่ะ? ใบหน้าคมคายละสายตาลดลงต่ำสีหน้าปรับเข้าสู่โหมดเย็นชา พี่เกล้ามีอะไรกับพี่นิ่มหรือเปล่า? คำถามตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมเพื่อตอบปัญหาคาใจ ไม่มี สีหน้ายังคงนิ่งเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วทำไมพี่เกล้าต้องสนใจนุ่มนิ่มด้วยล่ะ เพื่อนกัน แล้วนิ่มก็เมามากพี่เข้าใจว่าเธอห่วงข้าวแล้วพี่ก็รู้ว่าเธอได้ยินอะไรมาแต่พี่กับนิ่มเป็นแค่เพื่อนกันพี่รักข้าวและไม่มีวันทำให้ข้าวเสียใจ รัฐเกล้าหันมามองหน้าต๊อกแต๊กสายตาบ่งบอกให้รู้ถึงความหนักแน่นว่าเขารักเพื่อนเธอมากแค่ไหน พี่เกล้าพูดจริงใช่หรือเปล่าพี่เกล้าสัญญากับต๊อกแต๊กแล้วนะว่าจะไม่ทำให้ยัยข้าวเสียใจ อืม สัญญา ได้ยินแบบนี้ต๊อกแต๊กก็สบายใจขอบคุณพี่เกล้านะคะที่ยอมคุยกับต๊อกแต๊ก ... รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่ใบหน้าคมคาย ยัยพริกพูดว่าพี่เกล้ามีรอยยิ้มได้เพราะยัยข้าวต๊อกแต๊กว่าคงไม่ผิดเพราะตั้งแต่ที่เจอพี่เกล้ามาต๊อกแต๊กเองก็ไม่เคยเห็นพี่เกล้ายิ้มเลยเพิ่งเห็นก็วันนี้แหล่ะ พี่เกล้าต้องยิ้มบ่อยๆ นะเพราะพี่ยิ้มแล้วหล๊อหล่อ เสียงเจรจาพูดแซวพร้อมส่งยิ้มหวานให้พารัฐเกล้าหลุดหัวเราะออกมาเบาๆในลำคอ ดึกแล้วพี่ว่าเธอไปพักผ่อนได้แล้วมั้ง การร่ำลาถูกเอ่ยก่อนแยกย้ายกลับยังห้องพัก
|
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
