Group Blog
All Blog
|
เสพติดรัก mydarling บทที่8 Chapter 8 หลังเลิกเรียน.. ต๊อกแต๊กและพริกตกลงกันว่าจะไปเดินช๊อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าที่จะใส่ไปแคมป์โดยมีกำหนดการใกล้เข้ามาทุกทีน้ำข้าวปฏิเสธแต่ไม่สำเร็จสองสาวฉุดกระชากจนเธอยอมไปโดยไม่สมัครใจ ระหว่างทางเดินไปยังลานจอดรถรัฐเกล้าตรงเข้ามาดึงแขนบอบบางของน้ำข้าวเอาไว้ อยากคุยด้วย.. ทุกคนหยุดยืนนิ่งรอดูสถานการณ์ พี่เกล้า!! วันนี้นอกใจต๊อกแต๊กทำไมค่ะ? นอกใจ? รัฐเกล้าหันสายตาเคลือบแคลงสงสัยมองยังต๊อกแต๊กที่ตั้งคำถาม ทำให้เขารู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากที่สาวผมซอยพูดคำนั้นออกมา ใช่!! วันนี้พี่เกล้าพาสาวที่ไหนมาเดินควงให้ต๊อกแต๊กต้องชอกช้ำ ในสมองนิ่งคิดนึกถึงใครอีกคนที่เดินตามเซ้าซี้เขาทั้งวัน คิดนานจังนะคะ ต๊อกแต๊กยังแขวะไม่เลิกจนทำให้สถานการณ์ดูอึดอัด พี่เกล้ามีอะไรค่ะ พอดีน้ำข้าวจะออกไปธุระน้ำข้าวพยายามเจรจาเข้าเรื่องที่ชายหนุ่มจงใจมาหาเธอ ขอยืมตัวข้าวก่อนนะ เสียงเรียบนิ่งไม่สนใจสิ่งใดส่งสายตายังเพื่อนๆ ของน้ำข้าวก่อนดึงแขนบอบบางเบาๆให้เดินตามอย่างปฏิเสธไม่ได้ อ้าว! พี่เกล้าจะพายัยข้าวไปไหน? วันนี้คงเป็นวันที่โลกหมุนกลับด้านแต่ละคนดูแปลกกันไปหมดสองสาวสับสนกับความเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนตั้งตัวไม่ทัน เฮ้อ! พริกว่าเราคงได้ไปกันสองคนแล้วล่ะแก คู่นั้นคงต้องเคลียร์กันอีกยาวไปดีกว่า พริกดึงมือต๊อกแต๊กให้เดินไปด้วยกันอย่างจำใจ รัฐเกล้าพาน้ำข้าวเดินผ่านผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาแต่เขาไม่สนใจใคร ยังคงวางสีหน้านิ่งกุมมือเล็กไว้ไม่ยอมปล่อยและก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ พี่เกล้าจะพาน้ำข้าวไปไหน ... ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ พี่เกล้าตอบหน่อยสิจะพาน้ำข้าวไปไหน คุยกัน.. คุยเรื่องอะไรค่ะ แล้วจะต้องเดินไปไกลแค่ไหนถึงจะได้คุยกัน ไม่ไกล.. ... น้ำข้าวเงียบสนิทเมื่อรู้ความต้องการของคนที่จูงมือและยอมเดินตามไปอย่างไม่ขัดขืน รัฐเกล้าพาน้ำข้าวเดินขึ้นมาชั้นสองของตึกและเข้าไปหยุดยืนในห้องๆหนึ่ง ภายในมีเครื่องดนตรีวางระเกะระกะเต็มพื้นที่ ทั้งเครื่องดนตรีไทยและสากลเขาปล่อยมือที่กุมไว้ให้เป็นอิสระและจับเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนเขานั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ใกล้กันน้ำข้าวมองชายหนุ่มตรงหน้าแต่เมื่อเขาหันมาสบตา เธอกลับหลบสายตาเย็นชาคู่นั้น ทำไมต้องหลบตา? รัฐเกล้าพยายามจ้องมองใบหน้าหวานๆ ที่หันเหสายตาไปทางอื่น ... เมื่อกลางวันเดินหนีทำไม เดินหนีอะไรค่ะ? เธอหันมองคนส่งคำถามแต่เมื่อเห็นสายตาเย็นชาจ้องมองไม่ละสายตา น้ำข้าวจึงแสร้งมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตาเขาราวเกรงกลัวสายตาเย็นชาคู่นั้น ก็เกล้าไปหาทำไมต้องหนีขึ้นตึก ขึ้นเรียนตามปกตินิ ทำไมถึงคิดว่าน้ำข้าวหนีล่ะน้ำเสียงแข็งขึ้นเถียงสู้เพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม อีกสองชั่วโมงเริ่มเรียนนี่คือปกติใช่ป่ะ ... น้ำข้าวไม่มีคำพูดแก้ตัวใดๆ ทำไมต้องหนี เปล่าหนี โกหก.. ถ้าไม่ตั้งใจหนีก็หันมามองหน้าเกล้าเดี๋ยวนี้ น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ฟังดูมีอำนาจบังคับจิตใจให้ทำตามอย่างเกรงกลัวเธอไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องใจสั่นไปกับสายตาคู่นี้เมื่อมองสบกัน น้ำข้าวพยายามควบคุมจังหวะหัวใจให้เป็นปกติที่สุดเพราะตอนนี้มันเต้นแรงจนกลัวว่าความเงียบจะทำให้ได้ยินเสียงเต้นแรงที่อกข้างซ้ายรัฐเกล้าเลิกคาดคั้นเมื่อเห็นน้ำข้าวตกอยู่ในสภาวะกดดันรุนแรง ... หายดีแล้วเหรอ? เขาถามถึงอาการป่วยที่เพิ่งเกิดกับเธอเพื่อเปลี่ยนประเด็นการสนทนา ค่ะ หายดีแล้ว พี่เกล้าคุยกับน้ำข้าวจบแล้วใช่หรือเปล่าค่ะน้ำข้าวจะได้กลับบ้านมันเย็นมากแล้ว ไม่ให้กลับ อ้าวทำไมอ่ะก็เรื่องวันนี้คุยจบแล้วไงค่ะ อืมจบแล้ว.. แต่ยังมีเรื่องคืนก่อนมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้พูดถึงมากที่สุด ใจสั่นไหว พาตื่นเต้น ... ขอโทษ.. พี่เกล้าขอโทษน้ำข้าวทำไม ก็ที่.. เกล้า.. เสียงหวานเรียกขัดจังหวะเมื่อก้าวเดินเข้ามายังห้องดนตรีทำให้การสนทนาหยุดลง ..!! เอ่อ.. ขอโทษไม่คิดว่าคุยธุระกันอยู่งั้นนิ่มไม่กวนดีกว่าสาวเสียงหวานทำท่าเดินหันหลังกลับเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ไม่เป็นไรค่ะคุยกันจบแล้วน้ำข้าวพูดรั้งเธอไว้พร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้และก้าวเดินออกจากห้อง ยังไม่จบ.. ข้าวหยุดเดินเดี๋ยวนี้!คนโดนเรียกชื่อหยุดชะงักยืนอยู่กับที่เมื่อเสียงที่เรียกเธอไม่เรียบเฉยเหมือนทุกทีขอตัวนะนิ่ม รัฐเกล้าจูงมือพาน้ำข้าวเดินออกจากห้องปล่อยให้นุ่มนิ่มยืนตัวชารู้สึกโดนทำร้ายที่หัวใจอย่างรุนแรง กี่ครั้งแล้วที่ความเย็นชาของเขาทำให้เธอต้องเจ็บปวดและอีกกี่หนที่เธอไม่เคยได้อยู่ในสายตาเฉยชาคู่นั้นเลย น้ำข้าวเดินตามรัฐเกล้าที่จูงมือพาลงมายังหน้าตึกเธอใช้แรงกระตุกดึงมือที่กำลังโดนกุมไว้เพื่อให้เขาหยุดเดินยืนนิ่งอยู่กับที่ ว่าไง.. สายตาเรียบเฉยหันกลับมามองที่ใบหน้าหวานส่งสายตายากเกินคาดเดา ทำไมพี่เกล้าปล่อยเธอไว้แบบนั้นล่ะน้ำข้าวพยายามเอ่ยถึงบุคคลที่สามที่ทั้งคู่เพิ่งเดินหนีจากมา แล้วต้องทำไง? เกล้าพาข้าวมา เกล้าก็จะพาข้าวกลับ แต่ดูเขาอยากคุยกับพี่เกล้านะสายตาส่อแววเห็นใจเข้าใจความรู้สึกผู้หญิงด้วยกัน แต่เกล้าจะคุยกับข้าว ก็เราคุยกันจบแล้วนิ ยังไม่จบ แต่ในเมื่อข้าวอยากกลับก็กลับน้ำข้าวไม่มีคำใดที่จะโต้ตอบได้แต่นิ่งเฉย เขาดึงมือเธอเบาๆ ให้เดินตามไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนักประตูด้านข้างคนขับถูกเปิดออก น้ำข้าวก้าวขึ้นนั่ง ชายหนุ่มปิดประตูก่อนเดินกลับไปขึ้นรถยังด้านคนขับแล้วสตาร์ทรถออกไปรถแล่นมาได้ซักระยะแต่บรรยากาศภายในรถยังเงียบสนิทไม่มีการพูดจาใดๆ น้ำข้าวนั่งนิ่งมองตรงไปยังถนนด้านหน้ารัฐเกล้าหันมามองหน้าเธอเป็นระยะ ข้าว.. รัฐเกล้าทนไม่ไหวที่เห็นคนข้างๆ เงียบไปแบบนั้น โดยที่เขาไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆในใจของหญิงสาวที่นั่งใกล้กันแม้แต่น้อย พี่เกล้าเรียกน้ำข้าวทำไมค่ะ เป็นอะไร.. น้ำข้าวแค่รู้สึกไม่ดีที่พี่เกล้าไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นเพราะถ้าน้ำข้าวเป็นผู้หญิงคนนั้นก็คงจะเสียใจมากเหมือนกันน้ำข้าวขอถามเรื่องที่สงสัยได้หรือเปล่า รัฐเกล้าพยักหน้าเบาๆพร้อมตอบคำถาม ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับพี่เกล้าค่ะ เพื่อน เธอรักพี่เกล้าใช่หรือเปล่า ... เงียบสนิทไม่มีเสียงใดตอบคำถามกลับยังสาวหน้าหวาน ไม่ตอบคือไม่ปฏิเสธใช่ไหมคะ คงแค่รู้สึกดี น้ำข้าวเป็นผู้หญิงนะมองตาก็ดูออกแล้วล่ะว่าเขารักพี่เกล้า สนใจเรื่องนิ่มทำไม.. ก็น้ำข้าวไม่อยากเป็นตัวกลางทำให้ใครต้องเสียใจ ถึงไม่มีข้าว เกล้าก็คงไม่คิดกับนิ่มเกินเพื่อน ก็เป็นแค่เพื่อนไงค่ะ แคร์ความรู้สึกเธอหน่อยสิอย่าทำให้เธอเสียใจพี่เกล้ารู้ไหมว่าพี่เกล้าเย็นชาเกินไปจนบางครั้งก็ดูน่ากลัวเลยล่ะ น้ำข้าวว่าถ้าพี่เกล้าแสดงความรู้สึกออกมาบ้างก็คงดีเพราะน้ำข้าวเองก็อยากรู้ความรู้สึกพี่เกล้าเหมือนกัน เธอพูดออกไปเพราะความต้องการส่วนลึกในใจ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเพราะรักข้าวทุกอย่างที่ทำไปเข้าใจหรือยัง ไม่ว่าจะวันนี้หรือเรื่องคืนนั้น น้ำข้าวใจเต้นแรงเมื่อนึกถึงเรื่องคืนวันเกิดเพื่อนสนิทสิ่งที่เขาทำลงไปมาจากใจไม่ใช่เพราะฉวยโอกาสล่วงเกินแต่ความต้องการในใจมันเรียกร้องทั้งรักทั้งหวงอยากปกป้องและครอบครองเธอคนนี้ไว้เพียงผู้เดียว กลางดึกของคืนนั้นน้ำข้าวพยายามข่มตาให้หลับแต่ทำไม่ได้เธอยังคงคิดถึงแต่รอยสัมผัสที่รัฐเกล้าฝากไว้กับคำบอกรักที่เธอเองไม่เคยรู้จักมาก่อนถ้าเป็นในฐานะหนุ่มสาวเธอกำลังสับสนในตัวเองพยายามคิดทบทวนว่าความรู้สึกที่เธอมีให้รัฐเกล้ามันคืออะไร ทำไมเธอถึงเริ่มสนใจอยากรู้เรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเขามากขึ้น เริ่มคิดถึงสายตาเย็นชาและใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่ดูดีจนอยากอยู่ใกล้ความอบอุ่นของแผ่นอกกว้างกับฝ่ามือที่กุมกันไว้และเธอยังโหยหาริมฝีปากนุ่มที่สัมผัสได้ถึงความอ่อน ความคิดดับวูบลงเมื่อเสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ดังขึ้น(M..พี่เกล้า) O_o น้ำข้าวงงกับข้อความที่รัฐเกล้าส่งมาให้เธออย่างหนักด้วยความข้องใจเธอหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ชายหนุ่มต่อสายตรงทันที พี่เกล้าส่งอะไรมา น้ำข้าวไม่เข้าใจส่งมาผิดหรือเปล่าค่ะ (เกมสะสมตัวอักษร..) เกมสะสมตัวอักษร สะสมยังไงคะ>.< คิ้วขมวดทวนคำพูดของเขา (ข้าวลองเอาตัวอักษรที่ส่งให้มาเรียงกันแล้วจะเข้าใจฝันดีนะ..) ~ตืด ตืด~ โทรศัพท์ถูกกดวางสายไปแต่ความสงสัยยังไม่จางหายด้วยความอยากรู้ถึงสิ่งที่รัฐเกล้าอยากส่งผ่านให้เธอเป็นตัวอักษรน้ำข้าวลุกจากเตียงหยิบสมุดและปากกาบนโต๊ะ เขียนตัวอักษรที่ได้จากมือถือลงในสมุดไดอารี่เก็บไว้วันที่1 M เป็นอักษรตัวแรก..
|
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
