Group Blog
All Blog
|
เสพติดรัก mydarling บทที่12 Chapter 12 บรรยากาศในป่าช่วงบ่ายแก่ๆค่อนข้างอึมครึม แสงแดดส่องลงมาไม่ค่อยถึงพื้นดินมากเท่าไรเพราะถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ทำให้มองเห็นพลังงานจากพระอาทิตย์เล็ดรอดร่ำไรเป็นระยะการเดินป่าในช่วงแรกที่แบ่งออกเป็นสองกลุ่มตามเส้นทางคือให้แยกกันเดินคนละฝั่งของป่าแล้วมาบรรจบกันเมื่อนักศึกษาสองกลุ่มเดินมาเจอกันเสียงพูดคุยดังโวกเวกขึ้นคล้ายนกกระจอกแตกรังทั้งตื่นเต้นสนุกสนานและเกิดอาการเหนื่อยล้า.. เป็นไง? รัฐเกล้าแสดงความห่วงใยเมื่อเดินหาน้ำข้าวจนเจอสาวหน้าหวานส่งยิ้มให้ทั้งที่ผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่เธอยังแสดงอาการให้เห็นว่าไหวอยู่คล้ายพลังกายยังเต็มเปี่ยม ... ข้อเท้าล่ะ?คำถามถูกส่งต่อพร้อมสายตาหันเหความสนใจไปยังคนรักเบื้องหน้า ยังไม่มีอาการเจ็บหรือปวดเลยค่ะ แน่ใจ? พี่เกล้าเป็นห่วงแต่ยัยข้าวหรือไง? ต๊อกแต๊กเหนื่อยจะขาดใจอยู่แล้วไม่สนใจกันบ้างเลยเสียงเล็กแหลมพูดแทรกขึ้นมาขัดจังหวะคู่รักที่กำลังห่วงใยซึ่งกัน ใช่ๆคนมีแฟนก็ดีแบบนี้แหล่ะเนอะต๊อกแต๊ก สาวตาตี่พูดสมทบขึ้นมาอีกเสียงทั้งที่ยังนั่งหอบแฮกหลังพิงกันกองอยู่บนพื้นดินรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของคู่รัก ((นักศึกษาทุกคนโปรดฟังทางนี้))เสียงประกาศดังออกจากไมค์โครโฟนพกพา ((เมื่อพักกันหายเหนื่อยเราจะเริ่มเดินออกจากป่าเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเพราะนี่ก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆแล้ว และขากลับระหว่างทางที่เราจะเดินไปข้างหน้าต้องเจอธารน้ำตกขนาดใหญ่ เราทุกคนคงไม่อยากว่ายน้ำข้ามไปใช่ไหม?เพราะฉะนั้น เราทุกคนต้องปีนโขดหินเลาะกันไป ใครมีสัญชาตญานความเป็นสไปเดอร์แมนอย่างไอ้แมงมุมหรือยอดมนุษย์ทั้งหลายก็งัดกันออกมาใช้ซะนะเราจะค่อยๆ ปีนไปด้วยความระมัดระวัง ยังไงก็ฝากดูแลตัวเองและก็ช่วยดูแลเพื่อนข้างๆด้วย เพื่อความปลอดภัยของทุกคนนะครับ)) กรี๊ดดดด!! ฉันยังไม่หายเหนื่อยเลยนะยะ ต้องไปไต่โขดหินอีกแล้ว โอ๊ยยย!! ทำไมมันลำบากยังงี้ แกล้งคนสวยอย่างต๊อกแต๊กได้ยังไงกัน!! บ่นให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะถึงยังไงแกก็ต้องปีนอยู่ดี น้ำข้าวว่าไปกันดีกว่าเขาเดินกันไปแล้วนะ ยัยข้าวเธอไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือไงย่ะใช่สิ๊!! ได้กำลังใจจากคนข้างๆ นิ เลย เมื่อมาถึงลำธารใหญ่จุดที่หนักหนาสาหัสทุกคนค่อยๆ ปีนข้ามไปอย่างระมัดระวัง ผู้ชายที่ดูแข็งแรงจะข้ามไปรอรับอยู่อีกฝั่งของลำธารแต่ละคนเริ่มทยอยข้ามกันไปเรื่อยๆ จนเกือบครบ เป็นไงยัยพริก มือฉันเกาะแน่นเป็นตุ๊กแกข้ามมาได้อย่างปลอดภัยเลยเห็นไหมโฮะๆๆ นี่ต๊อกแต๊กเขาให้ปีนให้เกาะโขดหินนะไม่ใช่ให้มาเกาะหัวพริก!! น้ำเสียงตวาดกระแทกอารมณ์เมื่อเดินมายืนอีกฟากหลังจากที่ฝ่าด้านหฤโหดมาเป็นที่เรียบร้อย อ๊ายยยฉันเอื้อมไปเกาะหัวเธอเหรอย่ะ O_o ใช่สิ!! กระชากผมพริกจนหัวจะหลุดแล้วนะแกกกก พริกจ๋าๆๆต๊อกแต๊กขอโทษก็ใครจะรู้ล่ะ จับโดนแล้วมันสากๆ ก็นึกว่าหินนิย่ะ ไม่ได้หันมามองเลยว่าทำอะไรกับพริกไว้!!สาวตาตี่ทำท่าจะร้องไห้เบะปาก ยืนคลำศรีษะตัวเองสำรวจเส้นผมที่น่าจะหลุดไปเป็นหย่อมๆเพราะแรงดึงกระชากของเพื่อนข้างๆ ยัยข้าวยังปีนมาไม่ถึงอีกช้าจริงๆ ต๊อกแต๊กมองหาเพื่อนที่ยังข้ามลำธารไม่สำเร็จ ระหว่างน้ำข้าวขยับขาเคลื่อนกายมาเรื่อยๆเกิดก้าวพลาดเหยียบโดนกิ่งไม้ทำให้เสียหลักลื่นจากโขดหิน ยัยข้าว!!! เสียงตื่นตระหนกร้องเรียกชื่อเพื่อนสนิทพร้อมกัน วิ่งพุ่งเป็นจรวดเข้าหาเพื่อคว้าร่างบางไว้ก่อนจะตกลงมายังพื้นดินน้ำข้าวหลับตาปี๋พร้อมมือเรียวยาวคว้าเอวเธอไว้ได้พอดี อ๊ายยยยยัยข้าวทำฉันหัวใจจะวายตายแล้วนะยะ!! น้ำข้าวลืมตาเบิกกว้างพบว่าตัวเองยืนอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อยอย่างหวุดหวิด น้ำข้าวนึกว่าตกน้ำไปแล้วซะอีกเสียงถอนใจดังอย่างโล่งอก ถ้าพี่เกล้าคว้าไม่ทันเธอตกลงไปแน่ยัยข้าว!! ต๊อกแต๊กโวยวายด้วยอาการยังไม่หายตกใจ เจ็บข้อเท้าเหรอ? เสียงละมุนส่งคำถามมองสาวหน้าหวาน ไม่มีเสียงตอบกลับได้แต่พยักหน้าให้ ... แล้วทำไมไม่บอก?น้ำข้าวได้แต่ส่งสายตาละห้อย ไร้คำพูดจา เจ็บตั้งแต่ตอนไหนเนี้ยยัยข้าวทำไมไม่บอกพวกฉันเดี๋ยวก็พิการเดินไม่ได้หรอกย่ะเสียงหงุดหงิดตวาดใส่ไม่รู้รอบที่เท่าไร มองหน้าเพื่อนที่ยืนทำหน้าสลดข้างๆ ต๊อกแต๊กอ่ะ อย่าโวยวายสิน้ำข้าวเพิ่งเจ็บก็ตอนที่ปีนนั่นแหล่ะมันเกร็งข้อเท้านิ แล้วเดินไหวหรือเปล่าแก พริกถามถึงอาการ มานี่ รัฐเกล้าย่อตัวลงกับพื้นจับมือน้ำข้าวพาดไว้ที่ไหล่จนเธอเอนร่างกายค่อมลงบนแผ่นหลังกว้างเขาดึงมือบอบบางให้กอดไว้ที่คอก่อนลุกยืนเต็มความสูงโดยมีสาวหน้าหวานโอบเกาะอยู่บนหลังเหมือนลิงแม่ลูกอ่อนน้ำข้าวเอาหน้าหวานซุกบนบ่าเพื่อหลบสายตาเพื่อนที่มองมาอย่างกรุ่มกริ่ม นี่ยัยข้าวแกล้งสำออยหรือเปล่าย่ะอยากให้แฟนอุ้มล่ะสิ ฉันรู้ทันนะยะ ถ้าพริกเป็นยัยข้าว พริกก็สำออยนะแกมีคนอุ้มแบบนี้สบายจะตาย แซวกันเข้าไปน้ำข้าวเขินนะ เสียงหัวเราะของสาวๆ พารัฐกล้าหลุดยิ้มบางๆหันกระซิบคนข้างหลัง แกล้งเจ็บจริงป่ะ พี่เกล้า! ก็เป็นไปกับเขาอีกคนนะจำไว้เลย!! คนถามหัวเราะหยอกล้อมีความสุขน้ำข้าวเอามือบอบบางตีลงบ่นบาเบาๆ อมยิ้มก่อนซุกหน้าลงบนไหล่กว้างกระชับแขนกอดคอรัฐเกล้าแนบแน่นเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นและกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยทำให้รู้สึกอบอุ่นจนใจหวั่นไหว
ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวบ่งบอกถึงเวลาใกล้พลบค่ำเต็มทีทุกคนเดินกลับออกมาจากกิจกรรมเดินป่ารวมตัวยังจุดนัดหมายเพื่อเช็คความเรียบร้อยก่อนแยกย้ายไปพักผ่อน นี่ทุกคนนุ่มนิ่มหายไป!! เสียงตะโกนของนักศึกษาคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ทุกคนบริเวณนั้นพากันแตกตื่น เจอนิ่มครั้งสุดท้ายตอนไหน คณะจัดกิจกรรมถามถึงเหตุการณ์เพื่อหาหนทางแก้ไข ตอนมารวมกลุ่มก็ยังเดินมาด้วยกันแต่เห็นนิ่มเขาเงียบไปจนหมดเวลาพักเดินกลับออกมาก็ไม่เจอแล้วค่ะ โอเค เดี๋ยวจะแจ้งไปทางเ พี่เกล้าปล่อยน้ำข้าวลงได้แล้วไปช่วยกันตามหาพี่นิ่มก่อนเร็วเข้ารัฐเกล้าวางร่างบอบบางลงตามเสียงสั่ง จนสองสาวช่วยพยุงน้ำข้าวไว้แทน รอนี่นะเดี๋ยวมา รัฐเกล้าเดินกลับไปยังคณะทำงานตามหน้าที่เมื่อทราบว่ามีนักศึกษาหายตัวไป ค่ะ พี่เกล้ารีบไปเถอะใกล้มืดแล้วอันตรายสายตาห่วงใยมองตามหลังร่างสูงที่เดินไปรวมกับนักศึกษาคนอื่นก่อนพากันเดินกลับเข้าไปในป่าอีกครั้ง แกว่าพี่นิ่มเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า?เสียงตั้งคำถามพยุงเพื่อนสนิทเดินกลับยังห้องพัก โดนเสือกินไปแล้วมั้ง ต๊อกแต๊กแขวะใส่พริกทันทีที่เห็นอาการเป็นกังวล ต๊อกแต๊กอย่าอคติกับพี่นิ่มสิสงสารเขา นี่ยัยข้าวเลิกทำตัวเป็นแม่พระได้ไหมพวกสร้างภาพก็ชอบทำตัวแบบนี้แหล่ะย่ะ ต๊อกแต๊กคิดดูสิคนเราจะเรียกร้องความสนใจถึงขนาดต้องลงทุนไปเดินหลงป่าจนมืดค่ำเลยหรือไงมันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ น้ำข้าวไม่อยากให้มองพี่เขาในแง่ร้ายนะ ยัยข้าวไม่เชื่อเดี๋ยวเธอคอยดูเอาเองล่ะกันว่าที่ฉันพูดมันจริงหรือเปล่า อารมณ์ครุ่นเคืองเดินสะบัดหน้าหนีขึ้นที่พักอย่างไม่สบอารมณ์ ต๊อกแต๊กแกจะไปไหนนนนเสียงตะโกนเรียกเพื่อนที่เดินจ้ำพรวดไปอย่างรวดเร็ว ... ยัยข้าว แกจะรอพวกเขาตรงนี้หรือไง อื้อพริกไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ น้ำข้าวรอได้พี่เกล้าก่อน ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำภาระกิจส่วนตัวหลงเหลือแค่บางคนที่ยังคงรอคอยอย่างกระวนกระวายใจ ห่วงใยถึงการติดตามหาคนหายไปอย่างไร้ร่องรอย เป็นห่วงนุ่มนิ่มจังเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ยิ่งไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ด้วยสิ ใจเย็นๆ ค่ะพี่เดี๋ยวเ รู้งี้พี่ไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวก็ดีทำไงดีถ้านิ่มเป็นอะไรไป เสียงกังวลใจเริ่มระบายคำพูดออกมาคล้ายอึดอัด พี่นิ่มไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อย่าคิดมากสิค่ะ ช่วงนี้นิ่มเขาไม่ปกติเขาผิดหวังคงกำลังเสียใจมากเลยอยากอยู่คนเดียว พี่นิ่มเขาผิดหวังเรื่องอะไรค่ะสายตาอยากรู้เรื่องราวสื่อออกมาทางดวงตากลมโต นิ่มเขารักเกล้ามาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะไม่เคยเปิดใจคบกับใคร คอยอยู่ใกล้ๆ เกล้าตลอด แต่ก็อย่างว่านะความรักมันบังคับใจกันได้ที่ไหนเกล้าไม่เคยเห็นนิ่มเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อน นิ่มก็เลยต้องรักเกล้าข้างเดียวแบบนี้ น้ำข้าวได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเริ่มเกิดความรู้สึกสับสนในใจ นี่เธอกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของผู้หญิงอีกคนที่ต้องเสียใจเพราะโดนพรากคนที่รักไปหรือเปล่าน้ำข้าวกำลังถามใจตัวเอง.. เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง เงารางๆของกลุ่มคนเริ่มเดินทยอยออกจากความมืดสลัว เ นุ่มนิ่มเป็นยังไงบ้าง? เพื่อนสาววิ่งหานุ่มนิ่มทันทีที่รัฐเกล้าวางเธอลงยืนบนพื้นดิน แต่เธอยังคงกอดคอเขาไว้แน่น พี่เกล้าเป็นไงบ้างค่ะ?น้ำข้าวเดินกระเผลกหารัฐเกล้าแบบไม่ค่อยสะดวกมากนัก นุ่มนิ่มคลายมือออกจากคอของรัฐเกล้าทันทีที่ได้ยินเสียงน้ำข้าว ปลอดภัยแล้ว เสียงละมุนตอบคำถามคนรักพร้อมยื่นมือรับร่างบอบบางของคนขาเจ็บยึดไว้มั่น นิ่มเดี๋ยวเราพาไปพักผ่อน เพื่อนสาวช่วยประคองนุ่มนิ่มเดินเข้าที่พักอย่างห่วงใยในความรู้สึก ขอบคุณเ พี่เกล้าไปเจอพี่นิ่มที่ไหนค่ะ? เสียงใสๆ ถามไถ่เมื่อถูกประคองพาเดินช้าๆ เพื่อส่งยังห้องพัก นิ่มหลงทางคงหาทางออกไม่เจอเลยเดินย้อนกลับไปนั่งที่จุดนัดพบระหว่างทางตามเดิม เป็นห่วงพี่นิ่มหรือเปล่าค่ะเสียงใสส่งคำถามทำให้รัฐเกล้าหันมองใบหน้าหวานพร้อมพยักหน้ารับเบาๆ จนพอเดาออกว่ามีความกังวลใจอยู่ในสายตาเฉยชา ... อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ไม่หล่อแล้วนะ น้ำข้าวพยายามแหย่ทำให้คนข้างๆ ระบายยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกถึงสถานการณ์ที่เงียบเกินไป คิดมากไหม? ไม่คิดค่ะ น้ำข้าวว่าดีแล้วล่ะเพราะพี่นิ่มเขาคงดีใจที่เห็นพี่เกล้าไปตามหา พี่นิ่มร้องไห้อยู่ใช่ไหม รู้ได้ไง ก็ถ้าเป็นน้ำข้าวหลงอยู่ในป่าคนเดียวพอเจอคนรู้จักหรือคนที่รักน้ำข้าวก็คงร้องไห้เหมือนกัน ร้องจริงอ่ะ เห็นทำเป็นเข้มแข็งตลอดเสียงเรียบนิ่งส่งบทสนทนาโต้ตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ มุมปาก แหม๋..คนเราเวลาท้อใจจนอ่อนแอก็มีนิค่ะ ส่งน้ำข้าวตรงนี้ก็ได้ค่ะพี่เกล้าไปอาบน้ำเถอะรัฐเกล้ายืนรอส่งจนน้ำข้าวเดินพยุงตัวเข้าห้องพักจนพ้นสายตา
เช้าวันใหม่.. ทุกคนขนของสัมภาระขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพแต่ละคนดูเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียต่างกับวันแรกที่เดินทางมาอย่างลิบลับ พอได้ที่นั่งกันเป็นที่เรียบร้อยต่างพากันเงียบสงบเริ่มสลบสไหลเข้าสู่นิทรา ยัยพริกฉันเหนื่อยจังเลยนวดขาให้หน่อยสิย่ะ ไม่ไหวนะแกตอนนี้ช่วยตัวเองไปก่อนล่ะกันเพราะพริกก็จะตายแล้วเหมือนกัน น้ำข้าวหันมองคนส่งเสียงทะเลาะกันจนต้องหลุดขำในท่าทางของเพื่อนทั้งสองที่กำลังทำตาปรือเอียงศรีษะเข้าหากันเตรียมล่องลอยสู่ความฝันอันแสนหวานเสียงโทรศัพท์ดังขัดภาพเบื้องหน้าให้หันมาสนใจเครื่องมือสื่อสารแทน (น้ำข้าวเป็นไงกลับจากแคมป์หรือยัง) กำลังนั่งรถกลับค่ะพี่ต้นได้พักแล้วเหรอค่ะ (ใช่พี่ได้หยุดสองวันเรากลับมาพอดีเดี๋ยวไว้พี่แวะไปหานะ) ได้ค่ะน้ำข้าวก็มีเรื่องอยากจะบอกพี่ต้นด้วยล่ะไว้กลับไปแล้วค่อยคุยกันนะคะ ( ค่ะคุณหมอต้น ขณะรถบัสกำลังเดินทางมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯภายในรถเงียบสนิทอันเนื่องจากทุกคนพากันหลับไหลเพราะความเหน็ดเหนื่อยหมดแรงน้ำข้าวปิดเปลือกตาเพื่อพักผ่อนแต่ในใจกลับคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างมาอยู่แคมป์และความคิดต้องหยุดลงเมื่อมีใครซักคนอิงซบลงบนไหล่ เธอลืมตาหันมองร่างสูงที่เอียงศรีษะเอนลงข้างๆหลับตาพักเหนื่อย พี่เกล้าหลับจริงหรือเปล่าเนี้ยไม่มีเสียงตอบจากใบหน้านิ่งเรียบมีเพียงมือแข็งแรงที่เอื้อมดึงมือน้อยๆไปจับกุมเอาไว้ ... พี่เกล้า ขออยู่แบบนี้ซักพัก น้ำข้าวอมยิ้มบางๆ ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอหวั่นไหว ความรู้สึกในเวลานี้ค่อยๆมีรัฐเกล้าแทรกซึมเข้ามาอยู่ในหัวใจทีละน้อย เธอเริ่มสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเมื่อได้อยู่ใกล้ทำให้เข้าใจแล้วว่าทำไมรัฐเกล้าถึงมีแรงดึงดูดให้ใครต่อใครหลงรัก เพราะในความเย็นชาของเขาบางครั้งก็แฝงไว้ด้วยความอ่อน
โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four
 ) วันที่: 20 ตุลาคม 2555 เวลา:10:50:18 น.สุขสันต์วันเกิดค่ะ
ขอให้มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา มีความก้าวหน้าทั้งในชีวิตและหน้าที่การงาน สุขภาพแข็งแรงตลอดปี และตลอดไปค่ะ
โดย: pantawan
วันที่: 20 ตุลาคม 2555 เวลา:21:56:32 น. |
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
|||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
มีงานให้อ่านในนี้ด้วยนี่นา....