(ต่อจากตอน 9)

เวลาค่ำคืนบรรยากาศในป่าเงียบสงัดและมืดสนิทจนมองเห็นดาวระยิบระยับชัดเจน ยังคงมีบางส่วนของป่าที่ใช้จัดเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ส่งเสียงความครื้นเครง สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ จึงทำให้ค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนานไม่เงียบเหงาอย่างปกติที่เคย กลุ่มนักศึกษาทั้งหลายเมื่อได้พักผ่อนจนหายเหนื่อยจากกิจกรรมช่วงบ่ายที่ผ่านมา ต่างออกมารวมตัวกันอยู่ในงานปาร์ตี้ที่จัดให้มีการรับประทานอาหารค่ำและร่วมสนุกสนานกันตามประสาวัยรุ่น รัฐเกล้านั่งรวมกลุ่มในวงเพื่อนๆ พยายามมองหาใครซักคนในที่เขารอคอยและคิดถึงอย่างมากมาย..

“เห้ยไอ้เกล้า! มองหาน้ำข้าวเหรอว่ะ” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มถามไถ่เมื่อเห็นรัฐเกล้าพยายามมองไปรอบบริเวณคล้ายตามหาใครซักคน

“อืม”

“ข้ายังไม่เห็นเหมือนกัน.. ขายังไม่หายเจ็บเลยไม่ลงมาหรือเปล่าว่ะ” รัฐเกล้านิ่งเงียบซักพักก่อนตัดสินใจลุกเดินไปยังห้องพักของสาวหน้าหวานเพื่อดูอาการเจ็บป่วย ระหว่างก้าวเดินได้ครึ่งทางสายตามองเห็นเพื่อนสนิทของคนรักแต่ไร้วี่แววคนขาเจ็บ

“ข้าวล่ะ?”

“ยัยข้าวยังเดินไม่ไหวบอกให้พริกกับต๊อกแต๊กมาสนุกกันก่อนเดี๋ยวไว้ค่อยหาอะไรไปให้ยัยข้าวกินอ่ะ” พริกรีบชิงตอบก่อนจะโดนสกัดดาวรุ่งเหมือนทุกครั้ง รัฐเกล้านิ่งเงียบแต่ในใจครุ่นคิดหาทางพบเจอ

“...”

“พี่เกล้าอยากขึ้นไปดูยัยข้าวหน่อยไหม” พริกพูดคล้ายรู้ใจชายหนุ่มตรงหน้า

“ขึ้นไปสิค๊า ยัยข้าวจะได้ไม่เหงาหรือไม่พี่เกล้าก็อุ้มมาข้างล่างด้วยเลย” ต๊อกแต๊กรีบสมทบอีกคน ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ชายหนุ่มเบื้องหน้า ทำเสียงเล็กเสียงน้อย

“อืม”

“เปิดโอกาสให้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ยัยข้าวจะทำตัวยังไงไม่รู้นะแก” พริกหันไปหัวเราะต่อกระซิกกับต๊อกแต๊กเมื่อเห็นรัฐเกล้าเดินตรงไปยังห้องพัก ส่วนพวกเธอพากันเดินดิ่งยังงานปาร์ตี้ที่อยู่เบื้องหน้าเพื่อไม่ให้เสียเวลาความสนุกสนาน

รัฐเกล้าหยุดยืนหน้าห้องสาวหน้าหวาน ~ก๊อก ก๊อก~ เสียงเคลื่อนไหวดังอยู่ภายในห้องหลังประตูบานใหญ่ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู

“อ้าวพี่เกล้า..” สายตาแปลกใจส่งตรงยังใบหน้าคมคาย

“เป็นไงบ้าง?”

“น้ำข้าวยังเดินไม่ไหวเลยนอนพักดีกว่า พี่เกล้าเข้ามาก่อนสิค่ะ” ร่างสูงเดินเข้าห้องตามคำเชิญ ช่วยพยุงพาคนขาเจ็บเดินไปนั่งบนเตียง ความใกล้ชิดและรอยสัมผัสทำให้น้ำข้าวใจเต้นแรงจนเริ่มควบคุมไม่อยู่

“ไม่หิวเหรอ?” รัฐเกล้าทรุดตัวลงนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง

“ไม่ค่ะ ยัยพริกหาอะไรรองท้องให้แล้วล่ะ”

“เอาอะไรอีกไหม?”

“ไม่เอาแล้วค่ะ พี่เกล้าไม่ไปสนุกกับคนอื่นหรือไงมาอยู่กับน้ำข้าวเบื่อแย่”

“ข้างนอกน่าเบื่อกว่า..” เสียงเรียบเอนกายพิงพนักเก้าอี้

“น่าเบื่อตรงไหนคนก็เยอะแยะของกินก็เพียบ เสียงก็ดังคึกครื้นมาก น่าสนุกออก”

“ตรงไม่มีข้าว..” ชั่วขณะนั้นสายตาประสานกันทำให้น้ำข้าวรู้สึกอบอุ่นที่ใจขึ้นมาคล้ายโดนมนต์สะกดจากใบหน้าคมคายพาหลงไหล เมื่อเรียกสติกลับมาได้เธอเลยหลบสายตาหันไปมองทางอื่นอย่างจงใจ

“อยากไปเดินเล่นไหม?”

“น้ำข้าวเดินไม่ไหวจะไปยังไง” รัฐเกล้าลุกเดินมาช้อนตัวเธอไว้แนบอก จนน้ำข้าวรีบโอบแขนสองข้างไว้รอบคอเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าใสหลบซุกซอกคออบอุ่น ความรู้สึกร้อนวูบกลับมาอยู่บนใบหน้าอีกครั้ง

“แบบนี้ไง..”

“ตกใจหมดเลยพี่เกล้าอ่ะ” เสียงหวานๆ พูดไปทั้งๆ ที่เอาหน้าอิงแอบไหล่กว้างคล้ายกำลังหลบหลีกการปะทะสายตา รัฐเกล้าแอบยิ้มที่มุมปากพาร่างบอบบางเดินออกจากห้อง

อีกด้านหนึ่งของรีสอร์ทที่พักบรรยากาศผิดกับด้านหน้าที่ใช้จัดงานปาร์ตี้อย่างสิ้นเชิง อากาศบริเวณนี้ค่อนข้างเย็นเยือกสมกับมาพักอยู่ในป่าเขา เงียบสงบไม่มีเสียงใดรบกวน ความมืดปกคลุมทำให้มองเห็นกลุ่มดาวบนท้องฟ้าสว่างไสวชัดเจน แสงจันทร์ที่ส่องลงมาทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกจับใจ

“พี่เกล้าวางน้ำข้าวได้แล้ว” สาวหน้าหวานกล้าสู้หน้าชายหนุ่มที่กำลังโอบอุ้มเธอไว้เพราะความมืดคงไม่ทำให้เขาเห็นความผิดปกติบนใบหน้า รัฐเกล้าวางหญิงสาวในอ้อมแขนนั่งลงบนข่อนไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น น้ำข้าวค่อยๆ คลายมือที่โอบรัดรอบคอออก ขยับกายนั่งพิงต้นไม้ด้านหลังและมองขึ้นไปยังแสงดาวระยิบระยับบนฟ้าตามสายตาของรัฐเกล้าที่มองนำขึ้นไปก่อน

“สวยไหม?” เสียงตั้งคำถามส่งตรงยังคนนั่งข้างๆ

“สวยจัง พี่เกล้าเคยมาที่นี่เหรอ..”

“อืม” น้ำข้าวยังคงมองบนท้องฟ้าไม่ละสายตา เสื้อหนาๆ ที่มีไออุ่นและกลิ่นหอมอ่อนๆ คลุมตัวเธอไว้ น้ำข้าวมองชายหนุ่มข้างๆ พร้อมคลี่ยิ้มให้ก่อนจับเสื้อสวมใส่ไว้อย่างเรียบร้อย ไออุ่นจากเสื้อของเขาส่งผ่านสัมผัสอบอุ่นมายังร่างกายของเธอ

“...”

“เสื้อพี่เกล้าหอมจัง” น้ำข้าวก้มหน้าซุกไว้ที่แขนเสื้อสัมผัสความหอมอ่อนๆ

รัฐเกล้านิ่งเงียบได้แต่มองสาวหน้าหวานที่นั่งข้างๆ สายตาสบกันท่ามกลางแสงดาวระยิบระยับใจเต้นระรัว ความรู้สึกดีๆ เกิดขึ้นภายในจนอบอุ่นที่อกข้างซ้าย ความต้องการอยากสัมผัสสิ่งที่ใจเรียกร้อง รัฐเกล้ายื่นมือท้าวไปบนต้นไม้ใหญ่ที่ร่างบางพิงอยู่ อีกมือสัมผัสที่ใบหน้าเชยคางขึ้นเบาๆ ราวทะนุถนอม น้ำข้าวเอนกายหนีแต่หลังเบียดติดต้นไม้ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้คล้ายโดนกักขัง ใจสั่นไหวรุนแรงพยายามหลบสายตา แต่ความต้องการในใจโหยหาสัมผัสที่ไม่เคยลืม แรงปรารถนามากเกินกว่าจะหยุดความรู้สึกในตอนนี้ ลมหายใจอุ่นๆ สัมผัสรดริน หลับตาเคลิ้มพร้อมรับริมฝีปากอุ่นประกบไว้อย่างอ่อนโยนและดูดดื่ม รอยจูบค่อยๆ หนักขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งอยู่ในกาย ลิ้นรุกล้ำเข้าหากันและกันจนลมหายใจเริ่มแผ่วเบาเต็มที น้ำข้าวยกมือสั่นไหวจับไหล่แข็งแรงไว้ พยายามตั้งสติดึงกลับมาก่อนจะขาดใจ รัฐเกล้าโอบกอดสาวหน้าหวานไว้แนบอกด้วยความรู้สึกเป็นสุข น้ำข้าวไม่ลังเลต่อความรู้สึกตัวเองอีกต่อไปเธอกอดเขาตอบเพราะความต้องการลึกๆ ในใจอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้เช่นกัน

“ข้าว..” เสียงอบอุ่นเอ่ยชื่อคนในวงแขนราวกระซิบ

“ค่ะ”

“คำตอบว่าไง?” คำถามทวงสัญญาที่เคยให้เวลาตัดสินใจ น้ำข้าวเบี่ยงตัวออกจากแขนแข็งแรงที่คลายอ้อมกอดเพื่อมองหน้าซึ่งกันและกัน

“อืมมม คบหรือไม่คบดีน๊า” ใบหน้าหวานทำท่าทางครุ่นคิดปล่อยให้คนถามรอฟังคำตอบอย่างใจจอจ่อ

“...”

“ลองดูซักตั้ง ห้ามทำให้น้ำข้าวเสียใจนะ” รัฐเกล้าโผ่กอดสาวหน้าหวานตรงหน้าไว้แนบแน่นอีกครั้งความรู้สึกสมหวังส่งผ่านออกมาทางรอยยิ้มบนใบหน้า ความสุขที่ได้รับโอกาสดูแลหัวใจดวงน้อยคงเก็บไว้ในความทรงจำไปแสนนาน..