Group Blog
All Blog
|
เสพติดรัก mydarling บทที่1 Chapter 1 สิบปีต่อมา.. ณ มหาวิทยาลัยคณะบริหารธุรกิจหน้าตึกเรียนช่วงเช้านักศึกษาหลายคนนั่งจับกลุ่มเพื่อติวหนังสือ บ้างก็ทำรายงาน บ้างก็พูดคุยหยอกล้อเล่นกันตามประสาเพื่อนฝูงน้ำข้าวก็เช่นกันเธอนั่งทบทวนหนังสือเพื่อเตรียมตัวขึ้นไปยังชั่วโมงเรียนที่กำลังจะมาถึง ยัยข้าว.. วันนี้มีเรียนตอนบ่ายใช่หรือเปล่าย่ะ เสียงเล็กแหลมกังวานของหญิงสาวรูปร่างสมส่วน ผิวขาวผ่อง ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อนนามว่า ต๊อกแต๊ก ถามขึ้นพร้อมทรุดตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท อื้ออีกครึ่งชั่วโมงนะอย่าลืมเวลาอีกล่ะ เดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทันโดนไล่ออกจากคลาสไม่รู้ด้วย รู้แล้วน่าไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกย่ะว่าแต่ยัยพริกยังไม่มาอีกหรือไง สาวผมซอยถามหาเพื่อนอีกคนที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาคนถูกถามเงยหน้าละสายตาจากหนังสือเบื้องหน้าที่กำลังทบทวนขึ้นมองเพื่อนสาวก่อนหันไปมองรอบบริเวณ น้ำข้าวยังไม่เห็นพริกเลย แล้วเรื่องเวลาเรียนต๊อกแต๊กถามหลายรอบแล้วนะทำไมไม่เคยจำซะที เสียงใสๆ มองเพื่อนสาวอย่างต่อว่าเป็นนัยๆ มันมีอย่างอื่นที่อยากจำมากกว่าเวลาเรียนนิย่ะแล้วอีกอย่าง ฉันก็มีเพื่อนขยันเรียนอยู่แล้วจะให้สนใจอะไรอีกไม่เอาดีกว่ารกสมอง ว่าแต่เธอกับสุดหล่อของฉันไปถึงไหนกันแล้วสาวผมซอยจัดแจงหยิบสัมภาระในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ยกเครื่องสำอางค์ขึ้นมาวางเกลื่อนบนโต๊ะหันมองส่งคำถามหาเพื่อนสนิทด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เพทุบาย ถึงไหนอะไรล่ะต๊อกแต๊กไม่มีซะหน่อยสาวหน้าหวานตากลมโตเสียงใสหลบสายตาคนตั้งคำถามอย่างเขินอายหันกลับไปมองหนังสือเบื้องหน้าตามเดิม อย่าปิดบังเลย ฉันเห็นพี่เขาเทียวรับเทียวส่งเธอขนาดนั้นเพื่อนฉันจะไม่มีใจให้เขาเลยหรือไง เสียดายของแย่ คนหล่อยิ่งหายากอยู่นะยะ แล้วเพอร์เฟคแบบนั้นนะไม่ต้องบรรยาย สายตาเพ้อฝันลอยไปไกลอธิบายคล้ายจินตนาการถึงชายที่เธอกำลังพูดถึงราวเทพบุตรมาเกิด ไม่ต้องพูดมากเลยการบ้านเสร็จหรือยัง? น้ำข้าวพูดปัดแก้เขินไปเรื่องอื่น ไม่อยากให้เพื่อนแซวเรื่องของชายหนุ่มที่คอยมาวนเวียนอยู่ใกล้เธอตลอดระยะเวลาสองปีเต็ม ข้าว.. เสียงเรียบนิ่งแต่ละมุนละไมดังขึ้นใกล้ๆ นั่นไง.. พูดไม่ทันขาดคำสุดหล่อของฉันก็มาซะแล้วยัยข้าววววต๊อกแต๊กลากเสียงยาวเมื่อหันไปเห็นชายหนุ่มที่เรียกชื่อเพื่อนสนิทของเธอ ยังไม่เข้าเรียนหรือค่ะ?เสียงใสๆ เอ่ยถามกลับคล้ายทักทายชายหนุ่มที่เดินมาหยุดยืนข้างโต๊ะ รัฐเกล้าชายหนุ่มเนื้อหอมเป็นที่หมายตาของสาวทั้งหลาย ด้วยรูปร่างที่เตะตาเพราะมีความสูงเป็นเอกลักษณ์หุ่นผอมเพรียวไหล่กว้างดูแข็งแรงน่าซบเป็นที่สุด หน้าตาดูดีเข้ากับผมทรงรากไทร้ยาวปะต้นคอสีดำสนิทสายตาดูเย็นชาแต่แฝงความอ่อน รัฐเกล้ารู้จักกับน้ำข้าวเมื่อสองปีที่แล้วเขาตกหลุมรักสาวหน้าหวานตากลมโตตั้งแต่แรกเจอเมื่อครั้งที่น้ำข้าวเข้ามาเป็นนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้รัฐเกล้าบอกกับใจตัวเองว่าพร้อมจะปกป้องดูแลและห่วงใยสาวหน้าหวานคนนี้ตลอดไปถ้าเธอต้องการถึงแม้จะรู้จักสนิทสนมกันมาถึงสองปีแต่ความคืบหน้าก็ยังเป็นได้แค่คบหาดูใจไม่ใช่ในฐานะแฟนเพราะการวางตัวของน้ำข้าวทำให้เขาเองไม่อาจเดาใจเธอได้ว่าคิดอย่างไรกันแน่เธออาจรู้สึกกับเขาแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น รัฐเกล้าไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอที่เขาหลงรักจะมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน อืม เกล้าแวะเอาขนมมาฝากน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แพ้หน้าตาที่เฉยชาแต่น่ามองพูดขึ้นพร้อมยื่นถุงขนมที่ถือมาวางลงบนโต๊ะ ขอบคุณมากเลยนะค๊าพี่เกล้า เสียเวลาแย่เลยอุตส่าห์เดินเอาขนมมาฝาก ต๊อกแต๊กพูดแซวทันทีที่เห็นภาพคนสองคนกำลังใส่ใจซึ่งกัน เธอเอื้อมหยิบขนมที่ชายร่างสูงยื่นให้มาวางไว้ตรงหน้าตัวเองชัดเจนต๊อกแต๊กไม่รีรอหันหน้าส่งสายตายังชายหนุ่มแล้วชี้ที่ถุงขนมส่งสัญญาณว่าเธอต้องการรับประทานขนมในถุงนี้เจ้าของขนมใบหน้านิ่งเฉยพยักหน้าอนุญาต รัฐเกล้ายืนพิงโต๊ะกอดอกด้วยท่าทางสบายๆ สายตานิ่งเรียบมองไปยังน้ำข้าวที่กำลังยิ้มให้ต๊อกแต๊กโดยเธอคงไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังมองรอยยิ้มใสๆของเธออยู่ อร่อยนะ ยัยข้าวสนใจหรือเปล่าย่ะต๊อกแต๊กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะเคี้ยวขนมอยู่ในปากทำลอยหน้าลอยตาเชิญชวนเพื่อนข้างๆหันมาสนใจขนมที่วางอยู่เบื้องหน้าด้วยกัน วันนี้เลิกเรียนกี่โมง?รัฐเกล้าส่งคำถาม สายตายังคงมองที่ใบหน้าหวานรอคอยคำตอบ ห้าโมงเย็นค๊าสุดหล่อสาวผมซอยรีบตอบคำถามแทน เสมือนชายหนุ่มอยากได้คำตอบจากเธออย่างรวดเร็วทำให้น้ำข้าวหัวเราะคิกเมื่อโดนแย่งหน้าที่ตอบคำถามไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเกล้ามารับ รัฐเกล้าขยับตัวออกห่างจากโต๊ะที่พิงเปลี่ยนเป็นยืนตรงเต็มความสูง น้ำข้าวหันมองหน้าและสบตารัฐเกล้าก่อนพยักหน้ารับรู้ ไว้เจอกันค่ะ เสียงใสๆ ตอบตกลงเป็นการนัดหมายชายหนุ่มยิ้มบางมุมปากก่อนเดินหันหลังจากไปพาให้สาวๆละแวกนั้นหันมองตามกันเหลียวหลัง อ๊ายยย ยัยข้าว!!ฉันชอบพี่เกล้าจังเลย ทำไมเขาถึงได้เพอร์เฟคขนาดนี้ คนอะไรหล๊อหล่อ ถึงจะดูเย็นชาทำตัวนิ่งๆก็ยังเท่มากเลยนะยะ ว่าไหม? สาวผมซอยบรรยายลักษณะแล้วหลับตาด้วยอารมณ์เพ้อฝันคล้ายกำลังนึกภาพจินตนาการถึงชายในฝันหลังจากที่รัฐเกล้าเดินพ้นสายตา ชอบมากไหม? เดี๋ยวน้ำข้าวบอกพี่เกล้าให้ น้ำข้าวพูดแหย่เพื่อนสาวแล้วหัวเราะเบาๆกับอาการเพ้อเจ้อที่เห็นอยู่ตรงหน้าจนต๊อกแต๊กลืมตากลางอากาศหยุดชะงักแล้วหันแขวะใส่คนหัวเราะชอบใจทันที นี่ถ้าพี่เกล้าชอบฉันเขาคงไม่มาตามจีบเธออยู่แบบนี้หรอกย่ะแม่คุณ อ้าว.. มาโวยน้ำข้าวทำไมก็เห็นปลื้มเขาซะขนาดนั้นหวังดีนะเนี้ย ไอ้ชอบมันก็ชอบอยู่หรอกนะแต่เขาไม่ได้สนใจฉันนิย่ะ เขาสนใจเธอนะยัยข้าว เมื่อไรจะตกลงปลงใจกับเขาซะทีล่ะ ฉันเห็นพี่เขาตามจีบเธอนานแล้วนะใจอ่อนซะทีสิ ต๊อกแต๊กหันมองหน้าเพื่อนสนิทหวังได้รับฟังคำตอบทั้งๆที่รู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น น้ำข้าวไม่คุยด้วยแล้วขึ้นเรียนดีกว่าอย่ามัวแต่กินขนมเพลินล่ะตามขึ้นมาไวๆ สาวหน้าหวานพยายามเปลี่ยนเรื่องและทุกครั้งเมื่อคุยถึงเรื่องนี้เธอจะทำเป็นไม่ใส่ใจเพราะเธอเองยังไม่เคยสนใจอะไรกับความรักเท่าไรจนตอนนี้เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอคิดอย่างไรกับรัฐเกล้า
ในชั้นเรียนของน้ำข้าว.. วิชาสุดท้ายหมดเวลาลงเพื่อนนักศึกษาคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบตรงมายังหน้าห้องหลังจากอาจาร์ยผู้สอนเดินพ้นประตูไป น้ำข้าวมีคนมารอเธออยู่หน้าคณะนะเจ้าของชื่อหันมองตามเสียงเรียกส่งยิ้มให้พร้อมพยักหน้ารับรู้ ยัยข้าว! พี่เกล้ามารอแล้วรีบลงไปเร็ว อย่าให้คนหล่อของฉันรอนาน ต๊อกแต๊กจัดแจงหันช่วยเพื่อนข้างๆ รวบเก็บของบนโต๊ะยัดลงกระเป๋าสะพายโดยไม่ลืมเก็บสัมภาระของตัวเองเช่นกัน รู้แล้วๆ กำลังรีบอยู่เร่งจริงๆเลย เร็วสิย่ะ! ฉันอยากเจอคนหล่อของฉัน เสียงเร่งเร้าทำให้น้ำข้าวเริ่มหงุดหงิดนิ่วหน้าขมวดคิ้วแต่มือยังคงเก็บข้าวของอย่างร้อนใจ รีบมากก็ลงไปก่อนเลยต๊อกแต๊กเร่งน้ำข้าวอยู่นั่นแหล่ะ แหม๋.. ล้อเล่นๆ ใครจะกล้าเร่งเพื่อนรักสุดสวยล่ะย่ะแต่เร็วๆ!! เมื่อเก็บข้าวของเรียบร้อยสองสาวพากันก้าวเท้ายาวเดินลงมายังชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ไหนล่ะสุดหล่อของฉันยัยข้าว! ต๊อกแต๊กหันซ้ายหันขวามองหาคนที่อยากพบเจอ นั่นสิ ก็ไม่เห็นใครเลยนิเสียงใสๆ ช่วยมองหาอีกแรงแต่ไร้วี่แววคนในความคิด น้ำข้าว.. เสียงคนคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลังสองสาวที่กำลังมองหาใครซักคนอย่างร้อนรน อ้าว.. ไม่ใช่พี่เกล้านิย่ะยัยข้าวแล้วใครล่ะ.. ว๊ายยย หล่อลากดิน เท่มากมาย กรี๊ดดดด ต๊อกแต๊กกรีดร้องเมื่อเห็นชายแปลกหน้าเรด้าดักจับคนหล่อของเธอเริ่มทำงาน ... น้ำขาวยืนนิ่งราวโดนสะกด มองบุคคลต้องสงสัยที่เรียกชื่อเธอคล้ายคนรู้จักชายร่างสูงยิ้มละมุนเดินเข้ามาหยุดยืนเบื้องหน้าน้ำข้าว ยัยข้าว!! เป็นอะไรย่ะ เห็นผีหรือไงทำไมยืนนิ่งยังกับโดนสาปต๊อกแต๊กยื่นมือแตะบ่าเพื่อนเขย่าเบาๆ ให้คนยืนตะลึงกลับมามีสติ ... นี่ยัยข้าว!! เธอสติดีอยู่หรือเปล่าย่ะ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง? น้ำข้าวไม่สนใจสิ่งใดยังคงยืนแข็งเป็นหินจ้องมองชายเบื้องหน้าตาไม่กระพริบ ว่าไง.. ทันทีที่ได้ยินเสียงจากบุคคลต้องสงสัยอีกครั้ง น้ำข้าวถึงกับน้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจวิ่งเข้าโอบกอดชายร่างสูงไว้แนบแน่นซบหน้าลงบนอกกว้าง เขาคือคนที่เธอรอคอยพบเจอตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมาและตอนนี้เขาได้กลับมาหาเธอแล้ว... ยัยข้าวเป็นสาวเป็นนางนะยะ!!ไปกอดผู้ชายหล๊อหล่อกลางสาธารณะชนได้ยังไงกัน ฉันไม่ยอมนะ!! ฉันจะกอดด้วยย ต๊อกแต๊กโวยวายเรียกร้องความสนใจรุนแรง เป็นไงบ้าง?ชายหนุ่มกอดตอบส่งยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นหัวใจ นี่น้ำข้าวไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?พี่ต้นกลับมาหาน้ำข้าวแล้ว ความรู้สึกตื้นตันพูดไปร้องไห้ไปน้ำตาหลั่งไหลด้วยความยินดี ทำให้ยิ่งกอดรัดพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันแสนนานแน่นขึ้นด้วยแรงคิดถึง ยัยข้าวเลิกร้องไห้แล้วแนะนำให้ฉันรู้จักคนหล่อบ้างสิย่ะ!ต๊อกแต๊กยังคงเรียกร้องความสนใจต่อเนื่องเมื่อไม่มีใครสนใจคล้ายเธอเป็นอากาศธาตุ เอ่อ.. ใครครับ? ต้นกล้าหันสายตามองสาวผมซอยที่ยืนเต้นแร้งเต้นกาด้วยอาการงุนงง ชื่อต๊อกแต๊กค๊า เป็นเพื่อนรักยัยข้าวแล้วคุณล่ะค่ะ? น้ำเสียงร่าเริงพูดพลางส่งตาหวานให้ชายหนุ่มด้วยนิสัยบ้าคนหล่อ ต้นกล้าครับ ชายร่างสูงแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มบางๆ มุมปาก ยินดีที่ได้รู้จักคนหล่อค๊า ต๊อกแต๊กยังคงส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มไม่ลดละ ต้นกล้ากอดร่างบอบบางของน้องสาวแล้วลูบผมเธออย่างเบามือน้ำข้าวเองก็ซุกใบหน้าซบอกกว้างกอดเอวไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเช่นกัน ... นี่เราโตเป็นสาวแล้วนะร้องไห้เป็นเด็กไม่อายเพื่อนหรือไง ก็น้ำข้าวคิดถึงพี่ต้นนิแต่พี่ต้นใจร้ายมากหายไปตั้งสิบปี น้องสาวคลายอ้อมกอดหันมองหน้าพี่ชายด้วยใบหน้าที่เลอะน้ำตาขอบตาแดงช้ำ พี่ขอโทษ ตั้งแต่วันนี้พี่ไม่หนีไปไหนอีกแล้ว คำสัญญาจากพี่ชายที่มีให้น้องสาวสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นความห่วงใยและความคิดถึงยังคงส่งถึงกันทั้งที่จากไปแสนนาน ขณะสองพี่น้องแสดงความห่วงใยกันอย่างซาบซึ้งภาพเหตุการณ์ทุกฉากทุกตอนอยู่ในสายตาของรัฐเกล้าตั้งแต่วินาทีแรก ทันทีที่เห็นความสงสัยก่อตัวขึ้นในใจใคร ชายที่เห็นเบื้องหน้ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแค่ไหนกับน้ำข้าวหญิงอันเป็นที่รักถึงได้โอบกอดปลอบประโลมกันแนบแน่นทั้งที่เขาเองยังไม่เคยได้สัมผัสส่วนใดของร่างกายเธอเลยซักครั้ง ถึงแม้ต้องการมากแค่ไหนแต่ก็ยังอยากทะนุถนอมไว้สัมผัสแต่เพียงผู้เดียวรัฐเกล้าได้แต่เก็บความรู้สึกหึงหวงไว้ภายในใจ ทั้งที่อารมณ์ตอนนี้ไม่ปกติอย่างหนักเขากำมือไว้แน่นแต่สายตาและสีหน้ายังคงนิ่งเฉยเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆด้วยความรู้สึกอึดอัดใจจนอยากจะระเบิดออกมา... กลับบ้านกันเลยไหม?พี่ชายก้มหน้าถามน้องสาวที่ยังคงยืนโอบเอวเขาไว้ไม่ยอมปล่อย น้ำข้าวพยักหน้าด้วยอาการตื่นเต้นดีใจและหันไปหยิบผ้าที่ต๊อกแต๊กยื่นให้เช็ดหน้าที่เปื้อนรอยน้ำตา ... ไหนดูสิ เลิกร้องไห้หรือยังพี่ไม่รับคนขี้แยขึ้นรถนะ ต้นกล้ายิ้มแซวน้องสาวด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีโดยไม่ลืมกล่าวชวนเพื่อนน้องสาวกลับบ้านด้วยกันสาวผมซอยปฎิเสธคำชวนเนื่องจากเธอมีรถยนต์ส่วนตัวและกล่าวเปิดทางไว้ว่าจะใช้บริการพี่ชายเพื่อนสนิทโอกาสหน้าพร้อมโปรยยิ้มหวานทำให้ต้นกล้ายิ้มตอบรับอย่างยินดี ต๊อกแต๊กนี่พี่ต้น พี่ชายน้ำข้าวที่เคยเล่าให้ฟังน้ำข้าวหันจับมือเพื่อนแนะนำพี่ชายให้รู้จักถึงมันจะสายไปแล้วก็ตาม ย่ะ พี่ชายคนที่เธอบ่นคิดถึงทุกวันใช่ป่ะต๊อกแต๊กขยับมากระซิบข้างหูน้ำข้าว ฉันนึกว่ากิ๊กเธอซะอีกทำไมแต่ละคนหล๊อหล่อทั้งนั้นไม่ได้การล่ะฉันต้องไปแสวงหาคนหล่อมาควงบ้างแล้วหล่ะ เดี๋ยวน้อยหน้าเพื่อนแย่ ทำไม กิ๊กเราเยอะเหรอน้ำข้าวเสียงกระซิบของต๊อกแต๊กดังพอให้ต้นกล้าได้ยินชัดเจนจนต้องหันมาแขวะน้องสาวที่ทำหน้าตื่นตระหนกเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ตายแล้ว!! ลืมพี่เกล้าไปเลย เสียงใสส่อแววตื่นตระหนกเมื่อนึกถึงชายหนุ่มอีกคนที่นัดหมายกันไว้ว่าจะมารับก่อนเธอจะขึ้นเรียน ฉันว่าไม่ต้องรอแล้วล่ะ เมื่อกี้ฉันเห็นสุดหล่อของฉันยืนอยู่แถวนี้คงเห็นภาพบาดตาบาดใจหนีกลับไปแล้วล่ะมั้ง ต๊อกแต๊กส่งสายตาละห้อยให้เพื่อนสนิท ไม่ได้หรอกยังไงก็ต้องบอกให้เขารู้ก่อนรอเดี๋ยวนะคะพี่ต้น มือเล็กๆ ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพายกดเบอร์โทรศัพท์ต่อสายหาชายหนุ่มที่พูดถึงเมื่อครู่อย่างร้อนรน ฮัลโหล พี่เกล้าค่ะ (อืม..) เสียงเย็นชาดังผ่านจากปลายสาย วันนี้น้ำข้าวคงไม่ได้กลับด้วยนะคะพอดีพี่ชายมารับกลับบ้าน ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้พี่เกล้าคอย (อืม..) เสียงยังคงนิ่งเฉยไร้ความรู้สึก พี่เกล้าโกรธน้ำข้าวหรือเปล่าทำไมเสียงฟังแล้วเย็นชาจัง สาวหน้าหวานถามด้วยความรู้สึกกังวลใจ (เปล่า..) ขอโทษนะคะ (ไม่เป็นไร กลับบ้านเถอะ) ค่ะงั้นแค่นี้นะคะน้ำข้าวกลับบ้านก่อน (ไว้โทรหานะกลับบ้านดีๆ ล่ะ) หลังวางสายโทรศัพท์ความสับสน ความกังวล ที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในใจรัฐเกล้าเหมือนยกภูเขาออกจากอกเขารู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าชายคนที่เห็นเป็นเพียงแค่พี่ชายไม่ใช่คนรักอย่างที่คิดไว้รอยยิ้มจางๆ เต็มไปด้วยความสบายใจเกิดขึ้นบนใบหน้าคมคาย น้ำข้าวกลับก่อนนะต๊อกแต๊กไว้เจอกันพรุ่งนี้น้ำข้าวบอกลาเพื่อนสาวหลังจากวางโทรศัพท์และจูงมือพี่ชายเตรียมพร้อมเดินทาง ย่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะนะยัยข้าวต๊อกแต๊กโบกมืออำลาพร้อมส่งยิ้มหวานให้เพื่อนและพี่ชายเพื่อนอีกครั้ง น้ำข้าวดีใจจังที่พี่ต้นกลับมาต่อไปนี้น้ำข้าวก็ไม่ต้องบ่นคิดถึงพี่ต้นอีกแล้ว สองพี่น้องเดินเกาะแขนกันไปยังลานจอดรถของมหาวิทยาลัยเมื่อขึ้นรถเรียบร้อยน้ำข้าวหันมองพี่ชายด้วยรอยยิ้ม คิดถึงพี่จริงอะ เห็นมีหนุ่มๆมาคอยรับส่ง แถมยังดูเราแคร์เขาซะขนาดนั้น พี่ชายพูดคล้ายแซวน้องสาวที่นั่งข้างๆอย่างจงใจถามไถ่เรื่องคนในสายโทรศัพท์ แหม๋พี่ต้น.. แคร์อะไรก็แค่นัดกับเขาไว้ก่อนใครจะรู้ล่ะว่าจะมีเซอร์ไพรส์แบบนี้ แน่ใจน่ะว่าไม่แคร์ต้นกล้าถามเพื่อความแน่ใจในคำตอบ เพราะเขาเองรู้สึกหวั่นไหวอยู่ลึกๆ แน่สิคะ ว่าแต่พี่ต้นกลับเข้าบ้านหรือยังเนี้ยสายตาสงสัยส่งตรงยังพี่ชายข้างๆ ยังเลย พอลงเครื่องได้ก็ยืมรถเพื่อนมาหาเราที่นี่ก่อน อ้าว.. เอารถเพื่อนมาแล้วเขาจะกลับยังไงล่ะค่ะคำถามยังมีต่อเนื่องด้วยความเป็นคนช่างเจรจาของน้องสาวหน้าหวานที่ทำให้พี่ชายยิ้มออกมาอย่างยินดีที่จะตอบคำถาม ก็ให้มันกลับพร้อมพ่อแม่พี่ไงเดี๋ยวค่อยเอารถไปคืนมัน คิดถึงน้ำข้าวหรือเปล่าไม่ได้เจอกันนานมากเลยคำถามเปลี่ยนความรู้สึกกระทันหันทำให้ชายหนุ่มหันหน้ากลับไปมองยังท้องถนนเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกอุ่นในใจ คิดถึงมาก เสียงตอบคำถามดังขึ้นเบาๆ พร้อมสายตาส่งกลับไปมองใบหน้าหวานอีกครั้งอย่างอ่อน พี่ต้นสบายดีอยู่แล้วเนอะ เห็นถามทีไรก็บอกว่าสบายดีตลอดงั้นน้ำข้าวข้ามคำถามนี้ไปดีกว่า อยากถามอะไรก็ถามมา พี่ตอบเราหมดอยู่แล้วล่ะรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก ตอนไปเรียนมีใครดูแลหรือเปล่า? แล้วเรียนหนักไหม? กลับมาจะได้เป็นคุณหมอเลยหรือเปล่า? แล้วพี่ต้นอยู่ที่โรงพยาบาลไหน? แล้วเริ่มไปทำงานเป็นคุณหมอเมื่อไหร่?แล้ว... นี่! พอให้ถามก็มาเป็นชุดเลยนะพี่ไม่ได้รีบไปไหนค่อยๆ ถามก็ได้ เสียงละมุนดักคอน้องสาวคนตั้งคำถามยาวเป็นขบวนรถไฟไม่ขาดตอนเหมือนจงใจแหย่พี่ชายเล่น ก็น้ำข้าวตื่นเต้นนิ มีคำถามเยอะไปหมดไม่รู้จะถามอะไรก่อน ตอบทีละอย่างแล้วกันนะ พี่สบายดีกินอิ่มนอนหลับ ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อนซักเท่าไรเพราะต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย สาวหน้าหวานตาโตยังคงตั้งใจฟังคำตอบด้วยความสนใจ ... คนดูแลจะมีได้ยังไงพี่อยู่คนเดียวนะ อ้าว.. ก็แฟนสาวผมทองอะไรแบบนี้ไงไม่มีเลยหรือไงค่ะพี่ชายเสียงใสล้อเลียนจนคนข้างๆ หันมาส่งยิ้มหาข้อแก้ตัวยกใหญ่ ไม่มีหรอก เวลาจะให้ตัวเองยังไม่มีเลยจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนส่วนเหตุผลที่พี่ไม่หาแฟน ไม่บอกได้ไหม คำพูดแฝงไว้ด้วยลับลมคมนัยทำให้ความสงสัยก่อตัว อ้าวทำไมล่ะ เดี๋ยวนี้พี่ต้นมีความลับกับน้ำข้าวแล้วหรือไงจำไว้เลย... น้ำเสียงแง่งอนตัดพ้อน้อยอกน้อยใจ ไม่ใช่ความลับ.. ต้นกล้าเงียบไปครู่หนึ่ง คิดอย่างชั่งใจว่าควรพูดต่อไปอย่างไรดี ... พี่คงมีใครไม่ได้แล้วล่ะเพราะ..เสียงพี่ชายหยุดชะงักทำให้น้องสาวหันมองหน้าอย่างอยากรู้ เพราะอะไรค่ะ? เสียงใสตั้งคำถามหันมองหน้าพี่ชายอย่างรอฟังคำตอบใจจดจ่อ เพราะต้องใช้เวลาอยู่กับงานไงคงไม่มีเวลาหาแฟนหรอก ต้นกล้าแก้ตัวเลี่ยงพูดความจริงเมื่อเห็นน้องสาวตั้งใจฟังเต็มที่ ว๊า!น่าสงสารสาวๆ ที่มาหลงรักพี่ชายน้ำข้าวจัง คงอกหักกันเป็นแถว สาวหน้าหวานกระแทกกายหลังติดเบาะรถด้วยท่าทางขัดใจที่คำตอบไม่เป็นไปตามคาดไว้ มีที่ไหนล่ะ.. แหม๋.. ไม่มีได้ไงพี่ชายน้ำข้าวออกจะหล่อซะขนาดนี้มีตำแหน่งการันตีถึงคุณหมอเชียวน๊า เสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนพี่ชายด้วยยิ้มทะเล้น แซวเก่งนะเรา ต้นกล้าพูดพร้อมยื่นมือขยี้ผมน้องสาวเบาๆ ว่าแต่ใครจะเหมือนเราล่ะมีหนุ่มๆ ตามรับตามส่งทุกวัน ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้วต้องดูแลห้ามห่างสายตา... มีน้องสาวน่ารักต้องทำใจนะคุณหมอเสียงหัวเราะดังขึ้นในรถอย่างมีความสุข ว่าแต่เราสนใจเขาเป็นพิเศษหรือเปล่า?คำถามที่ยังคาใจไม่หมดสิ้นเมื่อมองเห็นสายสัมพันธ์บางอย่างระหว่างน้องสาวและชายหนุ่มที่อยู่ในโทรศัพท์เมื่อครู่ เปล่าสนใจซะหน่อย น้ำข้าวยังเรียนอยู่เลยจะให้รีบมีแฟนไปไหนพี่ต้นไม่อยากดูแลน้ำข้าวแล้วหรือไง ไม่ใช่อย่าเข้าใจผิดสิ แค่ถามเฉยๆเพราะพี่ก็ไม่อยากให้น้ำข้าวคบกับใคร.. เสียงแผ่วเบาคล้ายบ่งบอกเป็นนัยๆว่ามีอะไรแอบแฝงในความรู้สึก ไม่คบใครทั้งนั้นล่ะค่ะ ถ้าน้ำข้าวพร้อมมีเมื่อไหร่น้ำข้าวจะบอกพี่ต้นนะคำพูดที่ดูไร้เดียงสาของน้องสาวทำให้ต้นกล้าแสดงสีหน้าออกมาอย่างยินดีแล้วโล่งใจ ว่าแต่พี่ต้นมีของมาฝากน้ำข้าวเยอะหรือเปล่าถ้ามีมาน้อยไม่สมกับเวลาที่น้ำข้าวรอคอยล่ะน่าดู ไว้รอดูเอาล่ะกัน..รอยยิ้มสองพี่น้องส่งหากันอย่างอบอุ่นหัวใจ ได้เลยค่ะคุณหมอ แล้วพี่ต้นกลับมาอยู่นี่คงไม่หนีน้ำข้าวไปไหนอีกแล้วนะ พี่ไม่หนีน้ำข้าวของพี่ไปไหนอีกแล้วล่ะแต่คงไม่มีเวลามาหาหรือพาไปเที่ยวได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เพราะพี่ต้องทำงานเวลาว่างคงน้อยลง ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่ต้นมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้น้ำข้าวก็อุ่นใจแล้วล่ะ คิดถึงพี่หรือเปล่า..ต้นกล้าตั้งคำถามที่อยากฟังคำตอบขึ้นมาบ้าง มันเป็นคำตอบที่เขาต้องการฟังและคงอยากได้ยินเช่นนั้นตลอดไป คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วยนะจะบอกให้คำพูดไร้เดียงสาของน้ำข้าวไม่เคยเปลี่ยนไปเลย มันเป็นคำพูดที่ทำให้คนฟังรู้สึกหัวใจพองโตในความรู้สึกของต้นกล้าเธอยังคงเป็นเด็กหญิงที่น่ารักสดใสคอยสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างเสมอมันเป็นเหมือนความสุขที่เขาเองก็รอคอยเพื่อจะกลับมาหาทุกนาทีนับตั้งแต่ที่จากกันไกลยิ่งได้กลับมาอยู่ใกล้ถึงวันเวลาเปลี่ยนแปลงไปแต่หัวใจของต้นกล้ายังคงมีความรักความห่วงใยไม่น้อยลงไปจากเดิมแต่กลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนเขาเองเริ่มเก็บความรู้สึก รัก หวงแหน ไว้ไม่อยู่ มันมากจนจะล้นหัวใจอยู่แล้ว..
|
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
