วิกฤติสถาบันการศึกษา ปัญหาอยู่ที่ใคร?

คุณภาพของสถาบันการศึกษาควรจะอยู่ที่คุณภาพของผู้เรียนอย่างเป็นรูปธรรมสัมผัสจับต้องได้จริง ไม่ใช่อยู่ที่ตัวเลขการประเมินเอกสารประกันคุณภาพในแต่ละปีอย่างที่ทำกันอยู่ทุกวันนี้

กรณีของปณิดา ยศปัญญา นิสิตสาขาพัฒนาชุมชน คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม เป็นผู้แฉกลโกงในศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งขอนแก่น กระทั่งมีการขยายผลไปอีกหลายสิบจังหวัด เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ถึงกระบวนการคอร์รัปชันในหน่วยงานของรัฐอย่างกว้างขวาง จนได้รับเสียงชื่นชมเชิดชูคุณงามความดีของนิสิตคนดังกล่าวอย่างล้นหลามที่ทำหน้าที่พลเมืองดีของสังคม โล่รางวัลเกียรติบัตรต่างๆนานา พร้อมคำสัมภาษณ์โดยสื่อมวลชนมากมายที่ไปในทิศทางเดียวกันคือยกย่องให้เป็นฮีโร่ปราบโกง

แต่เป็นที่น่าสังเกตว่าในสถาบันที่นิสิตศึกษาอยู่ กระแสข่าวนี้กลับเงียบเชียบไม่มีเสียงชื่นชมยินดีจากผู้บริหารทั้งระดับคณะและมหาวิทยาลัยแต่อย่างใด บางส่วนกลับไม่เห็นด้วยกับการกระทำดังกล่าวหาว่าเป็นสาเหตุทำให้สถาบันเสียชื่อเสียง หนำซ้ำยังบังคับให้นิสิตกราบขอโทษหน่วยงานที่มีปัญหา ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่าจะช่วยกันสนับสนุนที่นิสิตมีอุดมการณ์เช่นนี้

เหตุการณ์ผ่านมาร่วมเดือนแล้ว ยังนึกไม่ออกเลยว่าการที่นิสิตคนหนึ่งสามารถชี้เบาะแสพร้อมหลักฐานจนนำไปสู่การจัดการกระบวนการคอร์รัปชันที่สะเทือนวงการราชการได้ทำให้สถาบันเสียชื่อเสียงอย่างไร การกระทำดังกล่าวน่าจะช่วยสร้างชื่อเสียงให้สถาบันมากกว่าที่สามารถผลิตนิสิตมีคุณภาพได้สอดคล้องกับปรัชญาของมหาวิทยาลัย “พหูนํ ปณฺฑิโต ชีเว” ผู้มีปัญญาพึงเป็นอยู่เพื่อมหาชน

ฉะนั้นคำว่า “ชื่อเสียง” ในเหตุการณ์ดังกล่าวจึงเป็นเรื่องปัจเจกบุคคลไป ปณิดาได้รับคำชื่นชมเป็นการส่วนตัว โดยไม่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของคณะและมหาวิทยาลัยเลย

แต่ไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะวิกฤติของสถาบันการศึกษาแห่งนี้กำลังค่อยๆ ก่อตัวขึ้น เมื่อแนวคิดและพฤติกรรมของบุคลากรภายในองค์กรกลายเป็นที่โจษจันของสังคม ผู้บริหารระดับสูงไม่นำพาปัญหาไปสู่การแก้ไข คนเสพข่าวจำนวนมากรวมถึงสื่อมวลชนไม่น้อยไม่พอใจกับการกระทำของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ แม้ไม่รู้จักหน้าค่าตาหรือชื่อเสียงเรียงนาม แต่ก็รุมประณามอย่างรุนแรงและพาดพิงมาถึงมหาวิทยาลัยอย่างต่อเนื่อง

ดังนั้น สาเหตุที่นำไปสู่วิกฤติของสถาบันการศึกษาไม่ใช่อยู่ที่ตัวนิสิต แต่อยู่ที่วิธีคิดของผู้บริหารว่ามองเห็นปัญหาที่แท้จริงหรือไม่และมีแนวทางแก้ไขอย่างจริงจังจริงใจอย่างไร แค่ตัวเลขการประกันคุณภาพการศึกษาจากเอกสารที่ต่างคนต่างเขียนขึ้นมากับหลักฐานที่สร้างกันได้คงไม่เพียงพอ เพราะในความเป็นจริงได้สะท้อนให้เห็นแล้วว่าหลายๆ องค์ประกอบยังห่างไกลคำว่า “คุณภาพ” อีกมาก

หากปล่อยเวลาล่วงเลยไปวิกฤติด้านภาพลักษณ์ก็จะยิ่งเกินเยียวยา...

------------------------------------------------------------------
เราเขียนบทความนี้ขึ้นท่ามกลางสถานการณ์กำลังระอุของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม หลังจากที่นิสิตที่เป็นข่าวมาปรึกษาเรา เราจึงคิดว่าควรเขียนออกมาสักชิ้นลงในเว็บไซต์ผู้จัดการ

คลิกลิงก์บทความ

Create Date : 09 มีนาคม 2561		0 comments
Last Update : 9 มีนาคม 2561 10:11:48 น.
Counter : 580 Pageviews.
Share Tweet