Bloggang.com : Maeboon : รองเท้าสึก...ที่โรม อิตาลี 3

รองเท้าสึก...ที่โรม อิตาลี 3

เยี่ยมชมโบสถ์วาติกัน อันยิ่งใหญ่

วันที่สี่

ตีสี่ แม่บุญตื่น จะนอนต่อทำยังไงมันก็ไม่หลับ ลุกขึ้นมาสวดมนต์ดีกว่า ต่อด้วยนั่งสมาธิ แผ่เมตตาให้ตัวเองและเจ้ากรรมนายเวร จนแสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องราง ๆ เลยเปิดประตูเบา ๆ ออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ระเบียง ยังไม่สว่างมากนัก ถือโอกาสออกกำลังกายไปด้วย แล้วก็ถ่ายภาพพระอาทิตย์ขึ้นอีกนิด สวยจัง อากาศยามเช้าดีจนอยากออกไปเดินเล่น

มิเชลตื่นเจ็ดโมง พากันกินข้าวแล้วให้หนุ่มน้อยพาไปส่งที่สถานีรถไฟ นัดแนะกันว่าให้มารับตอนสองทุ่มครึ่ง ไม่โทรตามแล้วเพราะหาที่โทรยากจัง เขาตกลงตามนั้น เมื่อคืนคุยกับมิเลว่าจะไปที่มหาวิหารวาติกันแต่เช้าเพราะไม่อยากรอคิวนาน ไปถึงเก้าโมง คนยังไม่มากนัก แม้จะมีนักท่องเที่ยวเดินตามกันเป็นงูกินหางตลอดทางตั้งแต่สถานีรถไฟใต้ดิน จนถึงบริเวณลานกว้างหน้าวิหารวาติกันอันยิ่งใหญ่

สัมผัสแรกที่เท้าเหยียบย่างบนพื้นหน้าโบสถ์ใหญ่ แม่บุญขนลุกตั้งแต่เท้าจรดหัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่มันเป็นสองครั้งสองครา ต้องยืนสงบสติอยู่สักพักถึงหายไป ...เราหามุมถ่ายภาพสวย ๆ กัน แยกกันตามเคยนั่นแหละ ถ่ายเสร็จก็ไปต่อแถวที่ยังสั้นอยู่เพื่อเข้าชมภายใน เขาให้เอากระเป๋าทุกอย่างผ่านเครื่องเอ็กซ์เรย์ ก็สมควรหรอกคนมากมาย ไม่รู้ใครคิดดีไม่ดี สมบัติอันล้ำล่าภายใน ภาพเขียนที่หาชมที่ไหนไม่ได้ หินอ่อนแทบทุกชิ้นที่ถูกแกะสลักอย่างสวยงาม ด้วยฝีมือของศิลปินชั้นเยี่ยมของอิตาลี เดินแหนคอตั้งบ่าชมแบบภาพพาโนรามา สวยจนพูดไม่ออก ไม่รู้จะอธิบายยังไงถึงจะสมกับความงามเบื้องหน้า

อีกครั้งที่เมื่อเดินผ่านภาพแกะสลักพระเยซู แม่บุญขนลุกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จนต้องบอกมิเชลว่าอยากไหว้พระ ไหว้ สวดมนต์แบบไทย บาลีสันสกฤตนี่แหละ เสร็จแล้วก็นั่งสงบใจทำสมาธิ แผ่เมตตา...อาการต่าง ๆ ถึงได้หายไป ตอนที่ยังไม่ได้ไหว้ ตาแดงเหมือนจะร้องไห้จนมิเชลถามว่าเป็นอะไร แม่บุญบอกว่า ไม่รู้มันเป็นเอง รู้สึกตื้นตันในลำคอ บอกไม่ถูก ... อธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร...แม่บุญมีอะไรพิเศษ สัมผัสได้ในสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถ ...ภาพที่ไม่ได้ถ่าย หรือเรื่องราวลึกลับที่เจอะเจอมา ..กลับไปอ่านดู สิ่งนี้กระมังที่ทำให้เกิดอาการต่าง ๆ ที่ว่ามา หรือจะดีใจจนเกิดอาการต่าง ๆ ..แปลก

เราเดินชมความงามกันจนรอบ แล้วก็เดินไปต่อแถวเพื่อขึ้นไปชมวิวบนยอดโบสถ์ที่เห็นอยู่ลิบ ๆ งานนี้ต้องรอให้ชุดแรกที่ขึ้นไปลงมาก่อน รอประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงตาของเรา ต้องขอบคุณ ๆ มาม่าพิม ที่พาเที่ยวโรมมาก่อนและบอกว่าให้ซื้อตั๋วขึ้นลิฟต์ไป อย่าเสียดายเงินเจ็ดยูโรที่ต้องจ่าย เพราะบันไดกว่าห้าร้อยขั้นที่ต้องไต่ขึ้นไป กับทางเดินแคบ ๆ แถวเรียงหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งที่ผู้สูงอายุทั้งหลายพึงกระทำ แม้แต่คนหนุ่ม ๆ สาว ๆ แม่บุญก็ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ทุกคน ...หากคิดถึงเวลาที่ต้องเสียไป เราไม่ต้องตัดสินใจนาน ขึ้นลิฟต์ไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงครึ่งทาง อีกครึ่งทางต้องเดินตามทางแคบ ๆ บันไดวนเป็นก้นหอย แถวเรียงหนึ่ง จำไม่ได้ว่ากี่ขั้นเพราะไม่ได้นับ รู้แต่ว่าหัวใจมันเต้นแรงจนแทบกระโดดออกมาเต้นข้างนอก จนต้องหยุดพักเป็นระยะ ๆ นี่ว่าขึ้นลิฟต์แล้วนะ อีกนานพอควรที่เรามาโผล่ที่ยอดโดม คราวนี้ได้สัมผัสกับท้องฟ้าอันสดใส แสงแดดแรงจ้าจนแสบตา นี่ยังไม่เที่ยงเลยยังร้อนขนาดนี้

ผู้คนที่ขึ้นมาถึงต่างยึดมุมถ่ายภาพในมุมที่คิดว่าสวยที่สุด แม่บุญขอให้หนุ่มสาวชาวญี่ปุ่นถ่ายภาพให้เราสองคนเป็นที่ระลึก นาน ๆ จะได้มีภาพคู่กับเขาสักครั้ง จากนั้นก็เดินชมวิวจากมุมสูงจนเต็มอิ่มถึงได้ลงมาทางเดิม แบบเดิม ตอนลงนี่ไวหน่อยเพราะไม่ต้องออกแรงเยอะ ภาพทุกภาพนอกจากในกล้องที่เราถ่ายแบบไม่นับแล้ว ภาพ..ที่จารึกไว้ในใจ อีกมากมาย จะจารึกในความทรงจำ ครั้งหนึ่งในชีวิต ได้มากราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่ผู้คนอีกมากมายใฝ่ฝันจะได้มาสัมผัสสักครั้งในชีวิต ..อย่างน้อยแม่บุญก็ได้มีโอกาสแล้ว

เราเดินจากโบสถ์ใหญ่ ที่เมื่อสายเกือบเที่ยง ผู้คนที่ยืนเป็นแถวยาวไม่ต่ำกว่าสองกิโลเมตร กับแสงแดดที่ร้อนแรง แต่ดูเหมือนกับผู้คนต่างไม่ใยดีที่จะทนรอให้ได้เข้าไปชมสถานที่แห่งนี้... ความศรัทธา..คือคำตอบ ที่คิดขึ้นมาเอง อีกทีก็คิดว่าคิดถูกแล้วที่ตื่นมาแต่เช้า

ก่อนไปหาข้าวกิน ลงรถเมล์หน้าโบสถ์ใหญ่แห่งหนึ่ง มิเชลชวนเข้าไปดูข้างใน โอ้โห...สวยจัง แต่แปลกที่ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมาชม ทั้ง ๆ ที่ตั้งตระง่านติดถนน เดินชมกันเงียบ ๆ แล้วก็พากันเดินออกมา เที่ยงพอดี วันนี้เรากลับไปกิน Panini ร้านเดิมที่แอบติดใจเมื่อวาน แต่วันนี้มิเชลสั่งพาสต้า ส่วนแม่บุญพอเห็นผักย่างแล้วอยากจะกิน มีอติโชกดองด้วยหัวใหญ่มาก ว่าแล้วก็เอาอันนี้แหละ คนเสริฟจัดแจงเอาไปอุ่นให้ทั้งสองจาน ดื่มน้ำโทนิคกันคนละขวด กาแฟคาปูชิโนสองแก้ว ขนมอีกหนึ่งชิ้น หารสอง จ่ายค่าเสียหายไป 21 ยูโร แพงกว่าเมื่อวานแต่ก็ยังถูกกว่าร้านทั่วไป

บ่ายกว่า ๆ ที่มิเชลอยากเข้าไปดูพิพิธพัณฑ์ตำรวจ ที่เขาเจออะไรแปลก ๆ เวลาจับผู้ร้าย เออเนาะ...มาโรม...ใคร ๆ เขาก็อยากมาดูศิลปะ สิ่งก่อสร้าง พิพิธภํณฑ์ ภาพวาด รูปปั้น แต่มิเชลอยากมาดูของแบบที่แม่บุญไม่สนใจเอาเสียเลย ตกลงเราเลยต้องแยกทางกันเดิน...นัดเจอกันหกโมงเย็นที่บันไดสเปน จะได้หาข้าวกินก่อนกลับที่พัก เอาตามนั้น มารู้ที่หลังว่า พิพิธภัณฑ์ที่ว่าปิด มิเชลเลยอกหัก ...

แม่บุญเดินไปเรียบริมแม่น้ำ ...ดูสิ่งก่อสร้าง อันอลังการณ์ งานสร้าง กรุงโรม...ไม่ได้สร้างภายในวันเดียงผุดขึ้นในสมองเป็นระยะ ๆ เดินคนเดียวนี่ดีอย่าง...หลงทางก็ไม่ต้องมีใครว่า หลงทางนี้ก็เดินทางอื่น อยากนั่ง อยากหยุด อยากถ่ายรูปนาน ๆ ก็ไม่มีใครว่าอีกแหละ แม่บุญคงติดนิสัยเดินทางคนเดียวมากไป มิเชลเองก็เช่นกัน บางครั้งเราถึงต้องแยกกันเวลาเที่ยว เพราะเมื่อชอบไม่เหมือนกันจะได้ไม่มานั่งทะเลาะกันทีหลัง

มิเชลไม่ห่วงแม่บุญเพราะรู้ว่าเอาตัวรอดได้ หลงทางเมื่อไหร่เดินหาตำรวจทันที เมืองท่องเที่ยวแบบนี้เขาเดินกันให้พล่าน ดีกว่าถามไปเรื่อยแล้วคนตอบไม่รู้จัก เออ..ลืมไป ที่นี่เขาจะมีเจ้าหน้าที่ของการท่องเที่ยว ขับรถเล็ก ๆ เข้าออกไปตามจุดต่าง ๆ เราสามารถถามได้ หากหลงทางกัน เราก็นัดเจอกันตอนเย็นที่โรงแรม จะได้ไม่ต้องห่วง หากกลับดึกเกินเวลาอันนั้นเป็นเรื่อง...ว่ากันอีกที

ห้าโมงกว่า ๆ ที่แม่บุญเริ่มเดินเล็ง ๆ ไปให้ใกล้ บริเวณบันไดสเปน ไม่เดินตามถนนที่นักท่องเที่ยวเยอะ ๆ ถนนเล็ก ๆ มีเสน่ห์ไปอีกแบบ บ้านเรือนที่ปลูกต้นไม้ให้เลื้อยปกคลุมหลังคา กับสีสันของตึก ตัดกันแบบมีศิลปะ เดินไปเรื่อย ๆ สายตาไปปะทะกับผู้ชาย...คุ้น ๆ วุ้ย อ้าว...สามีเราเอง ตะโกนเรียกแบบลืมตัว มิเชลสะดุ่งโหย่ง เพราะไม่คิดว่าจะเจอในซอยเล็ก ๆ แบบนี้ จริง ๆ แล้วก็ชอบตึกเก่า ๆ เหมือนกัน เลยมาเจอกันจนได้ ก่อนเวลานัดเสียด้วย

มิเชลเล่าว่า เจอนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มใหญ๋....หน้าร้านขายเครื่องหนังชื่อดัง กุชชี่ เจ้าหน้าที่เขาให้เข้าไปทีละห้าคน ที่เหลือเลยยืนรอข้างนอก โดยคนที่เข้าไปก่อนออกมาพร้อมถุงช้อปปิ้งใบโต...พร้อมใบหน้าเบิกบาน มิเชลแกเป็นสายสืบให้ อย่าลืมนะว่าแกพูดภาษาไทยได้ แต่ครั้งนี้แกไม่พูด ยืนมองเฉย ๆ อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจฝรั่ง...คือสุภาษิต ประจำวัน แกพูดว่า...คนไทยนี่รวยจริง ๆ ช้อปปิ้งแต่ของแพง ๆ ...นั่นไงถูกเหน็บเข้าให้แล้ว จะมีก็แม่บุญนั่นแหละ ที่เดินวินโด้ชอปปิ้ง เพราะตังค์ที่หยอดกระปุกมันพามาได้แค่ดูเท่านั้น ....มิเชลถามว่า ถ้ามีตังค์จะซื้อไหม ? ซื้อสิ...ซื้อตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวที่อื่นไง อันนี้ว่ากันไม่ได้ ความสุขของแม่บุญอยู่ที่ได้เห็นสิ่งต่าง ๆ ที่แตกต่าง ได้เรียนรู้ ได้ประสบการณ์ แม่ค้าอย่างแม่บุญถือกระเป๋ากุชชี่ไปจ่ายตลาดตอนตีห้า แม่ค้า พ่อค้า เขาก็คงดูไม่ออกหรอก ดีไม่ดีจะถูกค่อนแคะ ว่าจนแล้วยังไม่เจียมตัวอีกแหละ ..
ว่าแล้วก็อย่าไปคิดให้เสียเวลา ไปเที่ยวกันต่อหนุกกว่าเยอะเลย ...

วันนี้เราเลือกร้านอาหารมื้อค่ำที่เข้าไปดูถึงที่ ว่าเป็นร้านสำหรับคนพื้นเมือง จะมีนักท่องเที่ยวบ้างก็เพราะตั้งอยู่ในแหล่งท่องเที่ยว ใกล้ ๆ กับร้านที่กินเมื่อวันก่อนนั่นแหละ แต่คราวนี้เราทั้งคู่ ทำการบ้านมาดี อ่านเมนูหมดทุกอย่าง พร้อมดูราคาที่ไม่ได้โหดร้ายแต่ประการใด แต่ร้านเขาเปิดทุ่มครึ่ง เลยจองโต๊ะเอาไว้ ถึงเวลาก็มานั่งรอ ร้านนี้คนเยอะจริง ๆ ส่วนมากเป็นคนอิตาเลียนสูงอายุ มานั่งกินกันน่ารักดี
แม่บุญสั่งไก่แบบพื้นเมือง มิเชลสั่งเนื้อแกะกับผักย่าง มีสลัดแนมมาอีกจาน ไวน์แดงครึ่งขวด น้ำเปล่า แม่บุญสั่งข้าวด้วยเพราะอยากกินมาหลายวัน

มื้อนี้เรากินกันอย่างอร่อย วันนี้เข้าท่า เที่ยงก็อร่อย เย็นก็ยังอร่อย แบบนี้ค่อยมาถึงอิตาลีหน่อย สังเกตุไหม ? แม่บุญไม่ค่อยกินสปาเก็ตตี้ ...ไม่รู้สิ จริง ๆ แล้วกินได้ แต่ไม่ชอบ ถ้ามีให้เลือกจะกินอย่างอื่นมากกว่า อีกอย่างหมู หมา กา ไก่ มันไม่มี ๆ แต่ซอสชนิดต่าง ๆ กับชีสโรยมา จะว่าเรื่องมากก็ยอม เพราะชอบกินแบบที่มีเนื้อ มีปลา เป็นชิ้น ๆ มากกว่า หมึกย่างก็ยังดี แต่มิเชลบอกว่า ที่นี่อาหารเขาจะต่างกันตามแต่แถบที่อยู่ อิตาลีทางเหนืออาหารจะอร่อยกว่า อันนี้ต้องถามผู้รู้เสียแล้ว...

เย็นนั้นเรากลับช้าเพราะกว่าจะกินเสร็จก็สองทุ่มกว่า ๆ จะวิ่งไปขึ้นรถต่ออีกสองสาย เลยไปถึงที่นัดหมายช้า หนุ่มน้อยของเราเธอก็ไม่รอ...ตกลงมีคนใจดีโทรศัพท์เรียกให้มารับอีกรอบเพราะเราไม่มีบัตร
โทรศัพท์ โชคดีไป หนุ่มน้อยแนะนำให้กินข้าวที่ร้านใกล้ ๆ สถานีรถไฟ เรารับปากเขาว่าจะลองดู....พรุ่งนี้นะ

Create Date : 04 ตุลาคม 2554

Last Update : 4 ตุลาคม 2554 2:01:08 น.

15 comments

Counter : 1006 Pageviews.

เจิมมมม

โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:2:06:21 น.

ก็น่าจะขนลุกหรอกค่ะแม่บุญ
ดูยิ่งใหญ่อลังการณ์งดงามเหลือเกิน
เข้าใจสร้างนะคะ

ซีฟู๊ดน่ากินที่ซู๊ดเลย ถ้าเป็นไก่นะ คงสปาเก็ตตี้วันละสามเวลาอ่ะ
55 กินได้กินดีค่ะ

ยกปูผัดมาฝากแม่บุญด้วยเลย

โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:2:09:20 น.

เคยไปนานมากแล้วค่ะ ตอนนั้นสถานที่มีซ่อมหลายแห่ง ถ่ายรูปมาไม่แหล่มเลยค่ะ แต่ไอศครีมอิตาลีอร่อยมาก
รูปของแม่บุญสวย ๆ ทั้งนั้นเลย

โดย: ALDI

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:4:55:46 น.

ไม่รู้เมื่อไหร่จะมีโอกาสไปเดินเล่นบ้าง ^_^

โดย: never the last

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:5:08:45 น.

ภาพเซ็ทนี้สวยทุกรูปเลยค่ะ โดยเฉพาะในโบสถ์สวยงามมากค่ะ

ทริปนี้แม่บุญเดินเที่ยวจนตัวผอมบางไปเลยค่ะ

โดย: ทิพย์ IP: 122.105.237.246 วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:5:55:41 น.

คิดถึงอิตาลีอย่างแรงเลยค่ะแม่บุญ

แม่บุญมีบุญจริงๆ นะคะ ได้ไปงานพระราชทานเพลิงศพของอริยสงฆ์ทั้งสองรูปเลยเนี่ยค่ะ

วันนี้โหวตเต็มแล้ว พรุ่งนี้เรามาโหวตให้นะคะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:7:31:38 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ
อลังการมากเลยล่ะค่ะเดินตามอย่างเพลิดเพลินเจริญใจจริงๆค่ะ แม่บุญต้องมีสัมผัสพิเศษ แน่ๆเลยละค่ะว่ามั้ยคะ อิอิ

โดย: phunsud

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:7:58:26 น.

แม่บุญเก่งจริง ๆ ค่ะ ป้าโอไม่กล้าฉายเดี่ยวแหง ๆ ถ้าไปต่างถิ่น

สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ๆ ค่ะไม่เชื่ออย่าลบหลู่เนอะ
แปลกจัง..ทำไมแม่บุญกับมิเชลไม่ชอบถ่ายรูปคู่กัน เก็บไว้เป็นที่ระลึกไงว่าได้ไปย่ำสถานที่ต่าง ๆ มาด้วยกันจนรองเท้าสึกไงล่ะ แต่รูปคู่รูปนี้น่ารักดีค่ะยิ้มทั้งคู่เลย ทริปวันนี้เหนื่อยแต่สนุกเนอะ อาหารอร่อยอีกต่างหาก

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:10:43:50 น.

แต่หนูว่าอาหารทางใต้จะอร่อยกว่า ใช้กระเทียมมากกว่ามั้งถึงได้ชอบ

ปล หนูไม่ชอบกินพวกเนื้อสัตว์สักเท่าไหร่ แต่สปาเก็ตตี้นั้นสู้ตาย กินได้ชามพูนๆเลยค่ะ

โดย: settembre

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:16:50:31 น.

แม่บุญ...ไหงเป็นงี้ล่ะ ยุ้ยเข้ามาดูไม่เห็นอัพบล๊อค มาวันนี้อัพไป 2 บล๊อคเลย ได้ไงเนี่ย.

ยังไม่ได้อ่านเลย เดี๋ยวขอไปอ่านย้อนหลังด้วยทีเดียวเลยค่ะ แต่เห็นรูปอาหารแล้วน่าหม่ำอย่างยิ่งงง

โดย: PrettyNovember

วันที่: 4 ตุลาคม 2554 เวลา:22:17:36 น.

ตามมาเที่ยวโรมกับแม่บุญ ภาพสวยจังเลยค่ะ บรรยายน่าติดตาม
เมนูอาหารแต่ละเมนูน่าหม่ำทั้งนั้นเลย
ดูจากภาพแล้วทั้งคุณมิเชลและแม่บุญมีความสุขนะคะ
รอชมตอนต่อไปค่ะ

โดย: Ma Ma Pim

วันที่: 5 ตุลาคม 2554 เวลา:5:33:14 น.

มาโหวตหมวดรีวิวท่องเที่ยวให้นะคะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 5 ตุลาคม 2554 เวลา:7:25:42 น.

แค่อ่านชื่อ นครวาติกน รู้สึกว่ามันขลังค์จริงๆค่ะ นึกไปถึงนครสมัยเก่าก่อน

แม่บุญมีอาการแปลกๆ แบบนี้น่าจะใช่ที่เค้าเรียกว่า สัมผัสที่6 ค่ะ เหมือนจิตใจมันสามารถสื่อ และสัมผัสรับรู้ได้ถึงสิ่งที่มองไม่เห็น
ชอบรูปที่แม่บุญใส่เสื้อสีชมพูสด ใส่แวนดำถ่ายคู่กับมิเชลจังค่ะ แม่บุญดูสดใสมากๆเลยค่ะรูปนั้น

แอบเห็นรูปทั้งตัวแม่บุญหุ่นดีจังค่ะ ขาเรียวเชียว

ขำตอนแม่บุญไปจ๊ะเอ๋กับมิเชลตรงซอกตึก แต่ก็สงสารมิเชลจังค่ะอดดูพิพิธภัณตำรวจ ดันปิดซะนี่

มิเชลฟังไทยออก พูดไทยได้เก่งจังค่ะ คนที่บ้าน คบกันมาปีที่สี่แล้ว ยังพูดได้แค่ สวัสดี สบายดีใหม สามสี่คำเองค่ะ

โดย: แม่บ้านครอว์ฟอร์ด

วันที่: 5 ตุลาคม 2554 เวลา:10:13:00 น.

ยินดีเช่นกันค่ะแม่บุญ ที่ไปสักการะพระธาตุต่างๆ ที่บล็อกเรา

ถ้ามีโอกาสอยากให้ลองไปที่วัดนี้ดูนะคะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 6 ตุลาคม 2554 เวลา:7:34:58 น.

ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ติดตามอ่านเรื่องของแม่บุญนะคะ อีกสองตอนก็จบแล้วค่ะ ช่วงนี้อากาศไม่ดี อย่าลืมรักษาสุขภาพกัน ระวังเรื่องหวัดเพราะอากาศเปลี่ยน ขอส่งกำลังใจไปช่วยพี่น้องชาวไทยที่โดนภัยน้ำท่วม ขอให้ทุกอย่างกลับคืนสภาพปกติให้เร็วที่สุดค่ะ

โดย: Maeboon

วันที่: 6 ตุลาคม 2554 เวลา:18:39:23 น.