BlogGang.com : : Lascrus13 : ....พูลัน เทวี...ราชินีโจร....(3)

....พูลัน เทวี...ราชินีโจร....(3)

....แต่ วิกรม ก็ไม่ตายตามข่าวที่ร่ำลือกัน หลังจากพักฟื้นจนอาการบาดเจ็บทุเลาขึ้น เขาก็พร้อมที่จะเริ่มงานออกปล้นอีกครั้ง...ส่วนเรื่องที่ถูกลอบยิงจากศรี ราม นั้น วิกรมยังไม่อยากทำอะไรรุนแรงเป็นการตอบโต้ เนื่องจากศรี รามยังค้างหนี้เงินค่าประกันตัวจากเขาอยู่จำนวนแปดหมื่นรูปี

..ความระแวงได้ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆภายในกลุ่ม...จากที่เคยนอนอิงแอบอยู่ด้วยกันทุกค่ำคืน หลังเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น พูลัน เทวี กับวิกรมต้องแยกกันนอนคนละที่ เผื่อว่าถ้าถูกลอบโจมตีจะได้ไม่ตกอยู่ในสถานะการณ์ที่คับขันด้วยกันทั้งคู่ และเป็นคำแนะนำจากหมอที่ต้องการให้วิกรมได้พักผ่อนให้มากที่สุด

...แต่ละคืนที่ผ่านไป พูลัน เทวี แทบจะไม่ได้หลับเลย เฝ้าคอยตรวจตรา ระแวดระวังอยู่เสมอ ปืนไรเฟิ่ลคู่มือพร้อมที่จะลั่นกระสุนได้ตลอดเวลา...แต่ที่ทรมานสำหรับคนทั้งสองมากที่สุดคือความอาวรณ์โหยหา สัมผัสด้วยรักจากร่างที่อบอุ่นของกันและกัน

...ในค่ำคืนหนึ่งเมื่อทนต่อความเรียกร้องจากหัวใจไม่ได้อีกต่อไป ทั้งคู่กลับมานอนเคียงข้างกันเช่นเคย ..เป็นคืนที่ฝนพรำสัมผัสยอดไม้ใบหญ้าจนชื้นฉ่ำเย็น...พูลัน เทวีหลับไหลอยู่ในอ้อมกอดของชายคนรักอย่างเปี่ยมสุข.. เธอสะดุ้งตื่นอีกครั้งด้วยกัมปนาทของเสียงปืนที่ดังกึกก้อง รู้สึกมึนงงวิงเวียนผิดปกติ ก่อนจะสำเหนียกได้ในเวลาต่อมาว่าตัวเองกำลังถูกมอมยา

... สิ่งแรกที่เธอพยายามจะทำคือไขว่คว้าหาปืนคู่มือแต่ความอ่อนล้าจากฤทธิ์ยาทำให้เธอแทบจะกระดิกตัวไม่ไหว....เสียงกระซิบของวิกรมขาดหายเป็นห้วงๆเหมือนล่องลอยมาแสนไกลจากที่ใดที่หนึ่ง...." พูลัน...ไอ้ลูกหมา ตัวนั้นมันยิงข้า.." เงาร่างทะมึนที่ถือปืนจังก้ายืนค้ำหัวคือ ศรี รามนั่นเอง....กลิ่นที่ทำให้เธอวิงเวียนคลื่นไส้ มึนงงแทบหมดสติเป็นคลอโรฟอร์มซึ่งมีไว้ใช้สำหรับการลักพาเหยื่อไปเรียกค่าไถ่ ....ครั้งนี้ศรี รามและพรรคพวกใช้มันกับแก๊งค์ของวิกรมและพูลัน เทวีเพื่อป้องกันการต่อสู้ขัดขืน

...ศรี รามและลูกสมุนอีกสองคนช่วยกันฉุดกระชากลากเธอออกจากเต๊นท์นอน...แม้จะแทบครองสติไม่อยู่ แต่พูลัน เทวีก็สู้สุดกำลัง...จนกระทั่งถูกฟาดด้วยพานท้ายปืนลงไปกองอยู่กับพื้น เสื้อผ้าที่สวมใส่ติดกาย ถูกกระชากฉีกทิ้งจนเธอเปลือยเปล่า แขนขาถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาก่อนที่พวกมันจะจับเธอโยนลงเรือลำหนึ่ง

...เมื่อเรือหันหัวออกจากท่า ...เสียงฝีพายกรีดฝ่าสายน้ำดังเป็นระยะสม่ำเสมอ...ท่ามกลางสายฝนที่พร่างพรมและความวิงเวียนจากฤทธิ์ของคลอโรฟอร์ม... พูลัน เทวี ไม่รู้ว่าศรี รามกำลังจะพาเธอไปไหน และชะตากรรมที่รออยู่จะเป็นเช่นไร...

เรือลำนั้นสิ้นสุดการเดินทางลงที่หมู่บ้านริมน้ำแห่งหนึ่ง...ร่างเปลือยของพูลัน เทวี ถูกลากไปที่กลางหมู่บ้าน ..ที่นั่น ศรี รามได้ป่าวประกาศว่า พูลัน เทวี เป็นคนที่ฆ่าวิกรม ชายคนรัก ..ศรี รามยุให้ผู้ชายในหมู่บ้านซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในวรรณะเดียวกับตน มาร่วมกันลงโทษทัณฑ์โดยที่ตัวศรี รามเองข่มขืนพูลัน เทวีก่อนเป็นคนแรก หลังจากนั้นเขาได้ประกาศยกเธอให้กับผู้ชายทุกคนในหมู่บ้านได้ระบายความใคร่กับร่างๆนั้น

...พูลัน เทวีถูกข่มขืนจากชายคนแล้วคนเล่า ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังถูกทุบตีและถ่มถุยด่าทออย่างหยาบคาย..วันต่อมา เธอถูกพาตระเวณไปอีกหลายๆหมู่บ้าน ทุกแห่งเธอจะถูกแห่ประจานให้ผู้คนได้เยาะหยันก่นด่า ศรี รามประกาศต่อชาวบ้านทุกที่ว่า พูลัน เทวีคือ " กะหรี่ในสกุลมัลละ ที่ฆ่าคนรักของตัวเอง"...และเชิญชวนให้ผู้ชายแต่ละหมู่บ้านกระทำกับเธอตามความพอใจ

...การทารุณกรรมดังกล่าวดำเนินติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ตลอดระยะเวลานั้น พูลัน เทวีเฝ้าบนบานกับเจ้าแม่กาลีที่เธอนับถือ ขอให้ทรงประทานพรให้เธอได้ผ่านพ้นเหตุการณ์เลวร้ายในชีวิตครั้งนี้....ยี่สิบสามวันผ่านไป ศรี รามพาเธอไปยังหมู่บ้านของตน โดยสวมใส่ปลอกคอและลากจูงเธอเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง

...ร่างกายของพูลัน เทวี จากหัวจรดเท้า สกปรกเลอะเทอะด้วยฝุ่นดิน และรอยฟกช้ำ...เธอถูกจูงไปที่บ่อน้ำกลางหมู่บ้านซึ่งมีบรรดาผู้ชายวรรณะเดียวกันกับศรี รามชุมนุมกันอยู่...ผู้ชายเหล่านั้นสั่งให้เธอตักน้ำขึ้นมาจากบ่อให้พวกตนดื่ม เมื่อพูลัน เทวี ปฏิเสธ การรุมเตะถีบ ก็เริ่มขึ้นอย่างสนุกสนาน ท้ายที่สุดเพื่อหยุดยั้งความทรมานที่ได้รับ พูลัน เทวี กระเสือกกระสนไปตักน้ำขึ้นมาตามคำสั่ง แต่ก็ยังไม่วายจะได้รับคำด่าว่าเหยียดหยาม ถูกถ่มน้ำลายรดจากชายเหล่านั้น ..

...เมื่อพลบค่ำลง พูลัน เทวี ถูกขังไว้ในกระท่อมเก่าๆหลังหนึ่ง..โชคเข้าข้างเธอ เมื่อชายชราอาชีพรับจ้างผู้เดินทางผ่านหมู่บ้านนี้ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เกิดความเวทนาจึงแอบเข้ามาช่วยนำเธอซ่อนไปบนเกวียนปิดประทุนขับออกจากนรกบนดินแห่งนั้น

....เธอถูกนำตัวมาทิ้งไว้ี่ที่ชายป่าและกระเซอะกระเซิงไปพบคนใจดีที่ช่วยดูแลรักษาจนเธอฟื้นตัวแข็งแรงขึ้นดังเดิม ...แผลทางร่างกายอาจหายสนิท แต่บาดแผลลึกทางใจที่ถูกกระทำเหมือนไม่ใช่คนกลัดหนองอยู่ทุกวัน...เมื่อสามารถออกเดินทางได้อีกครั้ง พูลัน เทวี จึงเริ่มแผนการแก้แค้นที่คนเหล่านั้นจะต้องจดจำไม่มีวันลืมเช่นกัน.....

Create Date : 03 มกราคม 2550

Last Update : 3 มกราคม 2550 8:49:58 น.

4 comments

Counter : 1237 Pageviews.

พี่มิน (ขออนุญาติเรียกชื่อนี้นะคะ) แปลได้สะเทือนใจมากเลย ขนาดรู้เรื่องมาแล้วยังอึ้งไปพักใหญ่ๆ มันเหมือนนิยายที่บรรยายถึงความรักโรแมนติคในตอนแรก แต่เรื่องจริงกลับโหดร้ายจนผู้หญิงคนหนึ่งจนทนได้ โจอ่านแบบลุ้นมากๆเลย ในขณะเดียวกันก็เวทนาจับจิตเลยค่ะ เป็นเรื่องที่แรงมากๆ สมควรบล็อกนี้น่าจะได้รางวัลเรื่องเด่นนะคะ

จะรออ่านตอนต่อไปค่า สู้ๆพูลัน สู้ๆพี่มิน

โดย: โจเซฟิน

วันที่: 3 มกราคม 2550 เวลา:14:51:20 น.

เวรกรรมอะไรหนอ? อย่าได้เกิดขึ้นกับคนที่เรารู้จักเลยเน๊อะ

โดย: ฟอ รอ ฟัน..โช๊ะๆ (ฟ้าคงสั่งมา

) วันที่: 3 มกราคม 2550 เวลา:15:03:25 น.

หวัดดีค่ะพี่มิน...

สงสารเธอจังค่ะ...

รักษาสุบภาพด้วยนะคะ...

โดย: แดดร่มลมโชย IP: 203.144.130.176 วันที่: 5 มกราคม 2550 เวลา:15:01:23 น.

เป็นเราคงฆ่าตัวตายไปแล้ว ขอบคุณค่ะที่นำมาให้อ่าน

โดย: ครีมหวาน IP: 10.0.100.87, 119.42.77.22 วันที่: 19 มิถุนายน 2553 เวลา:17:52:00 น.