1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31
20 กรกฏาคม 2550
.......ผู้หญิงกินเหล้า......
..." ไอ้ทรยศ...ไหนว่าจะโทรมาตอนหัวค่ำ เกือบเที่ยงคืนแ้ล้วเพิ่งได้ยินเสียง...รีบมาเร็วๆเลย ไวน์เหลืออยู่ครึ่งขวด จะเก็บไว้รอ " ....เสียงปลายสายที่ชักชวนในตอนท้าย เร่่งให้ฉันกระวีกระวาดเข้าไปเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่ามีอะไรพอจะหยิบฉวยติดไปเป็นกับแกล้มได้บ้าง...ระหว่างขับรถไปที่หอพักของพี่มยุรี ความลิงโลดใจที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากการจะได้ดื่มเหล้า แต่เป็นความยินดีที่จะได้พบปะสนทนากับผู้คนเผ่าพันธุ์เดียวกัน...."คนพันธุ์เหงา" ...พี่มยุรีกับฉันต่างก็จากบ้านเมืองมาไกล...ความเงียบเหงาในเมืองเล็กๆ...ชีวิตที่ต้องเรียนรู้ ดิ้นรนท่ามกลางผู้คนต่างภาษาและวัฒนธรรม ทำให้การสนทนาร่วมวงดื่มกินด้วยกันมีรสชาติมากกว่าการดื่มลำพังตามปกติ ...พี่มยุรีเป็นคนต่างจังหวัดที่เรียนเก่ง จบการศึกษาจากสถาบันที่มีชื่อเสียง รับราชการมียศตำแหน่งใหญ่โตและมีครอบครัวที่ประกอบด้วยสามีซึ่งเป็นนายทหารยศนายพล...และลูกสาวที่กำลังเติบโตแรกรุ่น....ทุกอย่างถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเมื่อพี่มยุรีสอบได้ทุนมาเรียนต่อระดับปริญญาเอกที่อเมริกา ...จากชีวิตที่เคยห้อมล้อมไปด้วยผู้คนรองมือรองเท้ารับใช้ทำให้ทุกอย่าง...ในที่แห่งใหม่ชีวิตของพี่มยุรีกลับหัวกลับหางอย่างสิ้นเชิง...ประกอบเข้ากับการเรียนที่เคร่่งเครียดหนักหน่วงและความคิดถึงบ้าน การได้นั่งดื่มกินและรำพึงรำพันความในใจกับคนชาติ ภาษา เดียวกันที่เข้าใจและยินดีรับฟัง จึงเป็นหนทางผ่อนคลายอย่างหนึ่ง ....วงเหล้าที่มีเราสองสามคนซึ่งมีชะตากรรมตกที่นั่งคนเหงาๆเหมือนกัน ครึกครื้นด้วยเสียงหัวเราะยามแอลกอฮอล์เริ่มฉีดพล่านในเส้นเลือด...ตามมาด้วยปฏิกิริยาอาการแปลกๆเมื่อเริ่มเมาได้ที่ ..." ทะเล...แกเห็นไหม ทะเลซ๊วยสวย"....พี่มยุรีทำท่าจะถลาลงสระว่ายน้ำท่ามกลางเสียงร้องห้ามและการยื้อยุดกันของสหายร่วมวง...หลังจากช่วยกันกึ่งลากกึ่งพยุงเข้าไปในบ้านของพี่เอ๋เจ้าของสถานที่....พี่น้อยผู้อาวุโสสูงสุดในกลุ่มพูดขึ้นมาอย่างขำๆ.. ..." เมื่อครู่นี้ไม่น่าห้าม...ช่วยกันสงเคราะห์ยันก้นลงสระน้ำไปเลยอาจจะสร่างเมาเร็วขึ้น"....เบื้องหลังขวดไวน์และคำพูดเฮฮาไร้สาระของกลุ่มสาวแอบโสดเฉพาะกิจ คือความผูกพันและห่วงใยต่อเพื่อนผู้ที่พลัดบ้านมาเช่นกัน ...อีกไม่กี่วัน พี่มยุรีจะย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งใหม่ในรัฐโอไฮโอ เป็นความฝันและความต้องการซึ่งรอคอยมานาน...กลุ่มชิมไวน์เพื่อสุขภาพ (แต่เมาจริง)ที่พร้อมใจกันสถาปนาขึ้นคงจะเงียบเหงาลงไปบ้างเพราะขาดโต้โผใหญ่... แต่เป็นการจากที่เราต่างก็รู้ว่าไปเพื่อสิ่งที่ดีกว่าของคนที่รักใคร่กัน.... " ไวน์อะไรพี่ ขมอิ๋บอ๋าย " ฉันร้องประท้วงก่อนจะหยิบกุ้งแช่น้ำปลาราดน้ำจิ้มที่เผ็ดชนิดนรกแตกเคี้ยวตามลงไป.. " เฮ่ย...ไวน์จากเมืองไทย...เมดอิน ไทยแลนด์ นี่ไง แหกเนตรดูสิแก...ทำจากสมุทรสงครามเลยนะยะ.." " วันหลังพี่ก็เอาเชี่ยงชุนดองยาเสือสิบเอ็ดตัวยกไหมา...ใส่หลอด ดูดเวียนกันทั้งวงเลยเหอะ...รสคงพอๆกันแหละ.." "...คิดถึงเมืองไทย...ชั้นอยากกลับบ้าน..." ..เสียงรำพึงอ้อแอ้ของพี่มยุรีไม่ได้รับการแซวกลับเช่นเคย...ฉันนั่งก้มหน้าจิบของเหลวจากแก้วในมือ...รสขมฝาดเมื่อแรกสัมผัสปลายลิ้น ดูจะเจือจางลงกว่าเก่า..มีรสเค็มปร่าของน้ำตาซึ่งหยดผ่านร่องแก้ม..แทรกผสมด้วยนั่นเอง...
Create Date : 20 กรกฎาคม 2550
16 comments
Last Update : 28 กรกฎาคม 2550 14:30:25 น.
Counter : 1033 Pageviews.
โดย: อยากเป็นนางเอกมั่งดิ (แม่ของจิตร ) 22 กรกฎาคม 2550 1:02:52 น.
โดย: ขออนุญาตลูกแล้ว (แม่ของจิตร ) 23 กรกฎาคม 2550 0:51:22 น.
โดย: กระถินฯ IP: 88.22.76.196 26 กรกฎาคม 2550 1:38:39 น.
โดย: ปลาสวย (pp_b23 ) 31 กรกฎาคม 2550 12:05:09 น.
โดย: PANDIN 31 กรกฎาคม 2550 17:31:20 น.
โดย: oho49 IP: 74.186.12.228 4 สิงหาคม 2550 7:33:56 น.
โดย: oho49 IP: 74.186.12.228 4 สิงหาคม 2550 7:53:40 น.
Lascrus13
<Notre Dame de Paris - Belle
สงวนลิขสิทธิ์
ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
พ.ศ.2539
ห้ามผู้ใดละเมิด
โดยนำข้อความต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่ง
หรือทั้งหมดใน Blog แห่งนี้ไปใช้
และ/หรือเผยแพร่ โดยมิได้รับอนุญาต
เป็นลายลักษณ์อักษร
ความรู้สึกแบบนี้...เป็นเกือบทุกคน สำหรับคนไกลบ้าน บ่อยครั้งที่เก๋รู้สึกแบบเดียวกัน แต่อาจจะมากกว่าตรงที่ไม่มีลูกอยู่ใกล้ๆ และที่นี่ ก้อไม่มีเพื่อนคนไทยให้ได้ร่วมพบปะสนทนากัน