Group Blog
All Blog
|
- u C c - ทนกับตัวเองมานานเหลือเกิน ใคร ๆ เค้าก็ยังเมิน ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีคู่ครอง... นั่งมองมือถือ แล้วแอบอมยิ้ม แอบลุ้น กับข้อความที่ทักคุณไป เธอมีใครหลายคนหมายปอง ฉันเองก็ยังคอยมอง แต่ไม่กล้าเหมือนเดิมจะทำฉันใด ถามคุณไปว่าจำได้หรือเปล่าว่าใคร คุณตอบกลับมาด้วยรูป ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่ก็ข้อความมันดี *ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ เลยบอกคุณว่าเข้าบลอคเมื่อวาน อ่านไปเรื่อย ๆ เจอเบอร์ที่คุณเคยฝากไว้ แต่คุณคงจำไม่ได้ อยากให้เค้ารู้ ฉันคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือว่าให้เค้าเดาเอง ทนอึดอัดใจมานานหลายปี ไม่กล้าใกล้เธอซักที เจอกี่ครั้งก็ยังเป็นอยู่เช่นเคย ค่อนข้างจะแน่ใจ เลยบอกคุณไปว่า เย็นนี้กินกาแฟกันไหม คุยกับตัวเองทำไมต้องกลัว เจอทีไรใจมันเต้นรัว ทั้งที่บอกกับตัวเองอยู่เรื่อยมา.. ถ้าจะชวนเจอกัน มันคงโจ่งแจ้ง แลไม่งาม อยากให้เค้ารู้ ฉันคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือทนอึดอัดใจมานานหลายปี ไม่กล้าใกล้เธอซักที เจอกี่ครั้งก็ยังเป็นอยู่เช่นเคย บอกใบ้ด้วยส่งเพลงประจำตัวให้คุณ .. แต่นั่นก็ยังต่อกันไม่ติดอยู่ดี เหมือนว่า คุณเองยังคงนึกไม่ออก ใครจะไปคิดเอาเอง ว่าเธอนั้นมีใจ มันง่ายเกินไป เหมือนว่าหลงตัวเอง กระนั้นเลย คำที่คุณทิ้งท้ายไว้ มันบอกกลาย ๆ ได้ว่า "ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกัน ขอบคุณที่ระลึกถึงกันค่ะ" เอ่ยไปเลยว่ารัก ไม่ต้องเกรงใจใคร จะยากอะไรก็แค่บอกว่าฉันรักเธอ ... สองวันมานี้เหมือนคนใส่เสื้อแล้วติดกระดุมผิดเม็ด ไล่แกะ ไล่ติด ไล่ไปสองรอบสามรอบ มันก็ยังผิดอยู่ดี รองเท้าผ้าใบที่ใส่อยู่ทุกวัน จู่ ๆ มันก็คับแน่น ไม่พอดีขึ้นมา ใจหนอใจ .. อะไรก็หมุนวนได้ และเวลานี้ ก็ยังนั่งชั่งความคิดตัวเองอยู่เหมือนเดิมว่า ทักมาแล้ว แต่ยังไม่รู้ หรือ เค้ารู้ แต่ไม่อยากทักกันอีกแล้ว
|
inmemoir
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] -in memoir- งานเขียนย่อมจัดเป็นงานวรรณกรรม ซึ่งงานอันมีลิขสิทธิ์ ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 มาตรา 6 ซึ่งให้ความคุ้มครองแก่ท่านเจ้าของลิขสิทธิ์ ในงานเขียนดังกล่าวโดยอัตโนมัติ ไม่จำต้องจดทะเบียน |
||||||||||||
