Group Blog
All Blog
|
ใกล้ - ไกล  ใกล้ตา .... ผมว่า คนสมัยนี้ ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกกันเท่าไหร่ คำขอบคุณ คำขอโทษ คำง่าย ๆ ที่จะเอ่ยจากใจ ไม่ค่อยจะได้ยินกันแล้ว ยิ่งใกล้ตามากเท่าไหร่ เรายิ่งวางคำไว้ไกลมากเท่านั้น คนหนึ่งใจถูกกระทบ แต่อีกคนกลับทำไม่รู้อะไรเลย .... เว้นแต่จากคุณ ที่ผม ได้ยิน บ่อยมาก มากจนต้องเอ่ยปากว่าอย่าต้องขอบคุณกันขนาดนั้นเลย และไม่ต้องขอโทษมากอย่างนั้นก็ได้ บางอย่างมันเล็กน้อยมาก แต่ก็นั้นล่ะ นิสัยคน จะเป็นอย่างไร ก็เป็นอย่างนั้น บอกให้ตาย มันก็เป็นคำติดปากที่พร้อมจะเอ่ยออกมา .... จะบอกไม่ให้ผม คิดมาก คงยาก เพราะผมมันก็เป็นคนพรรณนั้นเหมือนกัน อยู่กันมาเป็นสิบยี่สิบปี จะไม่รู้นิสัยใจคอกันเลยหรือ จะจับนิสัยใจคอกันไม่ได้เลยเชียวหรือ ผมล่ะ ให้แปลกใจ  ไกลใจ .... แล้วน้ำตาก็ไหลร่วง กับ คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน จะมาเอาอะไรกันมากมาย จะมาคั้นอะไรที่ต้องตอบ เปล่าฮะ ผมไม่ได้ต้องการอะไร ที่ถามไป ผมก็แค่ต้องการคำตอบว่า ใช่ ไม่ใช่ แค่นั้น สิ่งที่ได้ยินคือ แม่น้ำทั้งแปด ไหลมารวมสาย แต่มันยังไม่ใช่คำตอบที่ผมถาม ผมก็เลย งง งง ตกลงว่า คืออะไร พอถามซ้ำไปอีกที จะถามอะไรนักหนา ฉันเป็น นาย เธอนะ อืมม ประโยคนี้ นี่ร้าย นะฮะ เจ็บลึกเลยทีเดียว เอาแบบงั้นก็ได้ ไม่เป็นไรฮะ ไม่เป็นอะไรเลย ผมมันแค่มดงาน .... พอแล้วฮะ ผมบอกกับใจ เมื่อมองเห็นรอยหยดด่างดวงบนกระดาษ .... ไม่มีอะไรต้องดึงไว้อีกแล้ว เรื่องราวต่างถูกกระทบมากขึ้น มากขึ้น เสียงที่พูดไม่ค่อยได้ยิน เสียงที่ใจบอก มันไม่ค่อยดัง เวลาที่เอ่ยอะไรไป มันก็จะกลายเป็นหน้าแปลก ๆ งั้นเรา ก็ไม่ต้องคุยกันแล้วฮะ เรา - ไม่มีอะไรต้องคุยกันให้เสียเวลาแล้ว .... ผมเคยคิดไว้ว่า การเดินออกไปของผม มันก็คงทำให้บริษัท ฯ สั่นไหวเหมือนกัน บริษัท ฯ ผม เป็นที่ทำงานเล็ก ๆ อยู่กันเล็ก ๆ เราอยู่กันแบบพี่น้อง เป็นครอบครัว ผมเป็นมนุษย์งาน และก็เป็นคนรักของเธอ เวลานี้ไม่ใช่แล้ว ผมเป็นแค่มดงาน และเธอเป็นเจ้านาย เราทำงานกันแบบเล็ก ๆ และมีคนในครอบครัวเธอ มีผมเป็นคนแปลกหน้าเพียงคนเดียว เรื่องราวมันจึงถูกกระทบง่ายขึ้น มากขึ้น จนรู้สึกตัวเองจะแบกไว้ ไม่ไหวแล้ว เดิมที ผมคิดไว้ว่าจะเดินออกไปตอนปลายปีนี้ หลังจากที่ อะไรหลายอย่างอยู่ตัว .... อืมม ม ผมกำลังจะกลับบ้านแล้วฮะ ผมยังอยากกินแค่ยาแก้ปวดหัว สักเม็ดสองเม็ดแล้วนอน ผมยังไม่อยากกรอกมันทั้งกำ และไม่ต้องห่วงฮะ ผมไม่สิ้นคิดขนาดนั้น ยังไม่รู้อนาคตข้างหน้าเหมือนกัน จะอย่างไร จะอะไร ก็ช่างมันแล้วฮะ ผมคงเหนื่อยล้าเกินไป ผมไม่ไหวแล้ว ................................. คุณฮะ จำได้ไหม ที่ผมเคย เอ่ยบอกคุณไว้ ณ ตอนนี้จะมีคุณ หรือไม่ก็ตาม - ใจผมก็ไปไกลนักแล้ว เวลานี้ ที่ คุณ ไม่อยู่ มันก็ยังเป็นคำเดียวที่เคยเอ่ยไว้ ว่าผมเดินจากเธอมานานแล้ว คุณเหนี่ยวรั้ง ไม่ให้ผมปล่อยมือเธอ แต่ ขอโทษนะคุณ วันนี้ - ขอ จะมีแค่ผม ที่ร้องไห้ลำพัง - เล่าให้คุณฟังเฉย ๆ ฮะ ไม่ขอมือ ไม่หนุนตัก ไม่พิงไหล่ ผมต้องผ่านเรื่องราวเหล่านี้ให้ได้ และ เมื่อไหร่ที่ยืนไหว ผม จะไปซุกอุ่นคุณเหมือนเดิม ฮะ -- กลับบ้านดี ๆ ดูแลตัวเองด้วยนะคุณ
|
inmemoir
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] -in memoir- งานเขียนย่อมจัดเป็นงานวรรณกรรม ซึ่งงานอันมีลิขสิทธิ์ ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 มาตรา 6 ซึ่งให้ความคุ้มครองแก่ท่านเจ้าของลิขสิทธิ์ ในงานเขียนดังกล่าวโดยอัตโนมัติ ไม่จำต้องจดทะเบียน |
||||||||||||
