คุณฮะ
เคยคิดถึงใครสักคนจนตกประหม่ามั้ย
...
อืม
ผมกำลังเป็น
...
ความคิดที่วนเวียนเข้าซ้ายออกขวา
หยิบกระดาษ หยิบปากกา
คิด คิด คิด คิดคำพูดสักคำที่อยากเอ่ยกับคุณ
กระดาษมันก็มีพื้นที่แค่นั้นล่ะฮะ
แทนสิ่งที่อยู่ในใจนับร้อยไม่ได้หรอก
...
ผมเขียนถึงคุณ สามสี่รอบ
ท้ายสุด - แผ่นสุดท้ายที่ต้องดูดีที่สุด ลายมือสวยที่สุด
มันก็นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงนี้
ผมว่า .. ความรู้สึกแรกนั้น .. สำคัญที่สุด
ขอให้เชื่อเถอะนะว่า .. ผม .. รู้สึกขอโทษคุณจริง ๆ
ไม่อยากให้มิตรภาพที่เรารักษากันมาเกือบสิบปี
มันจะหายไปในแค่นาทีเดียว
เสียดายฮะ เสียดายคนดีอย่างคุณ ถ้าจะไม่เห็นกันอีก
...
คุณฮะ
ถ้าผมอยู่ตรงหน้า ก็คงนิ่งเงียบงัน ตกประหม่า
ไม่กล้าเหมือนอย่างเคย
ทั้งที่ใจจริงแท้นั้น
มันกำลังอ้อนวอนคุณ
คุณฮะ
สิ่งที่อยากจะบอกตอนนี้
ผมขอตรง ๆ เลยว่า ยกโทษให้ผมเถอะนะ
...
เขียนถึงคุณไป ก็มือไม้เย็น
อารมณ์เหมือนหนุ่มเริ่มจีบสาว
แต่ระหว่างเรา ผม ว่ามันสวยงามกว่านั้น
จริงไหมฮะ
...
เปิดถุงกาแฟแล้ว ได้กลิ่นกาแฟแล้ว
อย่าลืมคิดถึงผมในบางเสี้ยววินาที
ก็พอ
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [