กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน
กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน ช่างเหมือนดั่งเทียนเล่มน้อย

หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาที่เจ็บช้ำ
ตอกย้ำใจให้จำ ช้ำ และ รอคอย





เครคิดเพลง ช่างมันฉันไม่แคร์ พงษ์สิทธิ์ คำภีร์

....

ตีห้าสี่สิบ  
เสียงตืดเบา ๆ พร้อมกับการเคลื่อนตัวของมือถือ
ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าจอ เหมือนอย่างทุกที
 - ยังไม่อยากให้คุณตื่น

เช้านี้ ผมมีอะไรต้องทำบ้างนะ 
อืม มม มีขยะให้ต้องจัดการเช้านี้
ผมทบทวนเรื่องราว

ก่อนจะตะแคงตัว ขอนอนเล่นต่ออีกหน่อย
- วันนี้ แอร์ฉ่ำดีจัง ผมชอบอากาศแบบนี้

มีมือเอื้อมมาแตะที่ตรงหมอน
และนั่นก็หมายถึง ต้องควานมาโดนผมด้วย

ผ้าห่มถูกดึงจากข้างหลัง รู้สึกถึงความยวบของที่นอน
- เสียงครางในลำคอเบา ๆ ที่อยู่ข้างหู สัมผัสถึงลมหายใจที่ต้นคอ

กอดแบบนี้แหละที่ผมอยากได้มาเนิ่นนาน
เช้านี้ ผมไม่อยากจะตื่นเลย 

....

คุณรู้ไหมว่า  ผมเป็นคนชอบกอด และชอบการถูกกอด

วันนี้ที่ยังมีกันอยู่ กอดกันบ่อย ๆ นะ ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก
กอดกันแน่น ๆ กอดด้วยความรู้สึกที่อยากกอด ก็แค่นั้น

เราไม่รู้ว่า จะมีวันข้างหน้าให้ได้กอดกันอีกมากน้อย แค่ไหน

และถ้าวันนั้นมาถึงจริง ๆ  เราต่างก็จะได้ไม่ต้องเสียใจว่า 
- วันนั้น เรา น่าจะกอดกันให้มากกว่านี้

....